ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 94 เธอไม่อยากตาย
บทที่ 94 เธอไม่อยากตาย
ซูชิงหยิงมองไปยังทิศทางของเจียงสื้อสื้อด้วยความรังเกียจ เธอกับจิ้นเฟิงเฉินรู้จักกันตั้งแต่เด็กจนโต พวกเขาเหมาะสมกันทุกด้าน เจียงสื้อสื้ออะไรคนนี้ ไม่ช้าก็เร็วฉันจะขับไล่เธอออกจากโลกของจิ้นเฟิงเฉินด้วยตัวเอง
“ฉันเชื่อพี่อยู่แล้ว แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ก็ไม่สามารถทำให้เธอออกไปง่ายๆ คุณรออยู่นี่นะ พี่ ฉันจะไปสั่งสอนเธอ”
สีหน้าของเธออดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล ถึงยังไงนี่ก็เป็นงานเลี้ยงของตระกูลจิ้น จะก่อเรื่องวุ่นวายอะไรก็จะเป็นการไม่ดี
………
ผ่านไปไม่นาน ซูซินหรุ่ยก็กลับมา บนใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ดูแล้วจะอารมณ์ดีมาก
“ซินหรุ่ย คุณทำอะไร?” ซูชิงหยิงขมวคิ้วเล็กน้อยมองเธอ
“พี่ คุณรอดูละครก็แล้วกัน!”
ซูซินหรุ่ยยิ้มอย่างลึกลับ มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย ส่งสายตาลงมองไปยังเจียงสื้อสื้อ
ลมทะเลพัดมา เจียงสื้อสื้อโอบกอดสองแขนของตัวเอง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวเล็กน้อย เมื่อเธอกำลังเตรียมจะกลับ ก็ต้องเจอกับผู้ชายคนนึงที่เดินเข้ามา กลิ่นเหล้าคละคลุ้งทั้งตัวปะทะเข้ามา
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอกำลังคิดจะก้าวเท้าหนีไป แต่ผู้ชายตรงหน้าก็มาขวางทางเธอเอาไว้
ดูแล้วผู้ชายคนนี้ก็อายุประมาณยี่สิบห้ายี่สิบหก เขาสวมใส่ชุดสูท ดูแล้วก็คือแขกผู้มาร่วมงาน เขาพินิจพิเคราะห์เจียงสื้อสื้อแล้วกล่าวว่า : “คุณเจียง หนาวมากใช่ไหม! ต้องการไปห้องกับฉันไหม ด้านในอุ่นมากเลยนะ”
ขณะที่พูด กลิ่นเหล้าก็เข้ามาปะทะหน้าอย่างรุนแรง ด่าท่าผู้ชายคนนี้จะเมา สายตาของเจียงสื้อสื้อเพิกเฉยลงทันที เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า : “ขอโทษนะคะ ไม่จำเป็น”
คำพูดจบลง เธอต้องการจะหนีออกไปอีกครั้ง แต่ผู้ชายก็ไม่คิดจะปล่อยเธอ :
“อย่าเพิ่งรีบไปสิ! ไม่อยากไปห้องหรอ? งั้นพวกเราคุยกันตรงนี้ก็ได้นะ!”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณหาคนอื่นเถอะ!”
“ทำไม? คุยด้วยก็ไม่ได้หรอ? คงคิดว่าฉันเทียบไม่ได้กับคุณชายจิ้นใช่ไหม? ฉันจะบอกคุณให้ ฉันคือคุณชายหลี่มู่แห่งตระกูลหลี่ ฐานะทางสังคมก็สูงศักดิ์ด้วย! คุณเจียง คุณไปกับฉันก็ไม่เลวนะ ฉันรับรองว่าคุณเพียงแค่เชื่อฟังและไปด้วยกันกับฉัน หลังจากนี้ฉันจะไม่ปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมกับคุณอย่างแน่นอน”
พูดพลาง หลี่มู่ก็ยื่นมือเพื่อจะไปจับแขนของเจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อรีบหลบเลี่ยง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า : “คุณผู้ชาย รบกวนระมัดระวังการกระทำและคำพูดด้วย”
เห็นเธอเย็นชาอย่างมากแบบนี้ หลี่มู่ก็ยิ่งพาลโมโห
“คุณเจียง คุณอย่ามาทำเป็นไม่รู้เจตนาเลย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่า คุณไม่ได้เฝ้ามองเงินของคุณชายจิ้น? คุณคิดว่าที่เขาให้เงินคุณใช้ก็คือเค้ารักคุณจริงๆงั้นสิ? ฐานะแบบนี้ของคุณก็อย่าไปคิดจะแต่งเข้ามาอยู่ในตระกูลจิ้นเลย ฉันหลี่มู่มาถูกใจคุณก็ถือว่าเป็นสิริมงคลกับคุณแล้ว!”
หลังจากพูดจบ หลี่มู่ยกมือขึ้น ต้องการที่จะดึงเจียงสื้อสื้อกลับห้อง.
ด้านหลังเจียงสื้อสื้อคือราวจับ ราวจับสูงถึงเอว เพื่อขัดขวางการเข้าใกล้ของผู้ชายตรงหน้า เธอเอนไปด้านหลังเพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสจากหลี่มู่
แต่หลี่มู่ได้คืบจะเอาศอก ต้องการที่จะไปจับที่เอวของเจียงสื้อสื้อ
“ออกไป อย่ามาแตะต้องฉัน!”
เจียงสื้อสื้อต่อสู้
“นังผู้หญิงสารเลว อย่ามาทำเป็นหน้าด้าน คุณบอกมาเถอะว่าคืนนึงต้องการเท่าไร?”
“ไปให้พ้น!”
………
ในเวลาเดียวกัน ไม่ไกลจากระเบียงทางเดิน จิ้นเฟิงเหราและกลุ่มผองเพื่อนกำลังจะกลับเข้าห้องนอน แต่ได้ยินเสียงของเจียงสื้อสื้อมาจากด้านนั้น
เขาจึงรีบเข้าไป ก็ได้เห็นชายคนนึงกับเจียงสื้อสื้อกำลังพัวพันกัน เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนั้นกำลังคุกคามพี่สะใภ้ของตนเอง
“คุณกำลังทำอะไร?” จิ้นเฟิงเหราส่งเสียงด้วยความโมโหไปยังชายคนนั้น
หลี่มู่ตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งขรึมตรงหน้าของจิ้นเฟิงเหรา เวลานั้นจึงได้สติขึ้นมาไม่น้อย
แต่เพราะเจียงสื้อสื้อทรงตัวไม่อยู่ จึงพลิกออกไปจากราวจับ
“เชี่ย!”
จิ้นเฟิงเหราสีหน้าเปลี่ยนไป ตื่นจากอาการเมาทันที เขารีบไปคว้าเอาไว้ แต่กลับไม่ทันแล้ว เจียงสื้อสื้อตกลงไปในทะเลแล้ว
หลี่มู่ก็คาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น สีหน้าของเขาตื่นตระหนก กลืนน้ำลายลงคอแล้วกล่าวอย่างตะกุกตะกักว่า: “คุณชายรอง….จิ้น ไม่เกี่ยวกับฉันนะ เธอไม่ระวังเองถึงได้ตกลงไป ไม่เกี่ยวกับฉัน!”
ซูชิงหยิงทั้งสองพี่น้องที่อยู่บนดาดฟ้าเรือชั้นสามก็ตกใจมากเช่นกัน!
ซูซินหรุ่ยก็ว้าวุ่นไปหมด สีหน้าของเธอซีดเล็กน้อย เอ่ยปากอย่างระมัดระวังว่า : “พี่ ตอนนี้จะต้องทำยังไง? จะทำให้คนตายไหม?”
เดิมทีแล้วซูซินหรุ่ยแค่ต้องการจะสั่งสอนเจียงสื้อสื้อสักเล็กน้อย ถ้าความสัมพันธ์ของเธอกับผู้ชายปรากฎออกมา ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูแขกเหล่านี้ที่เข้ามาร่วมงานล่ะก็ เจียงสื้อสื้อก็คือผู้หญิงหน้าไม่อายคนนึง จิ้นเฟิงเฉินจะสามารถอยู่ร่วมกันกับเธอได้อย่างไรอีก ใครจะไปคิด….คาดไม่ถึงว่าเธอจะตกลงไปในทะเล
ซูชิงหยิงสีหน้าเศร้า กล่าวเตือนสติด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า : “เรื่องนี้อย่าหลุดปากพูดไปจะดีที่สุด ไม่เช่นนั้นฉันก็ช่วยคุณไม่ได้”
ผู้ชายคนนั้นคือคนที่ซูซินหรุ่ยไปยุยงให้ไปวุ่นวายเรื่องของเจียงสื้อสื้อเมื่อถูกจับได้ จิ้นเฟิงเฉินคงไม่ปล่อยซูซินหรุ่ยไว้แน่ๆ ซูชิงหยิงอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลใจ ว่าตนเองจะได้รับผลกระทบไปด้วย
“ฉัน…..ฉันรู้แล้ว พี่สาว แต่ถ้าผู้ชายคนนั้นจะให้ฉับรับสารภาพออกมาแล้วจะทำยังไง?”
ซูซินหรุ่ยจับนิ้วมืออย่างกระวนกระวายใจ ในใจยังคงร้อนรนอย่างมาก
ซูชิงหยิงเม้มปาก ตรงไปพูดอะไรไม่รู้ข้างๆหูของซูซินหรุ่ย
………
ข้างล่าง จิ้นเฟิงเหราก็กล่าวด้วยความโมโหว่า : “งงกันทำไมล่ะ? เรียกคนลงมาช่วยเหลือสิ!”
บริกรและผู้ชมโดยรอบรีบไปตามคน มีคนตกน้ำ ทันทีบนเรือก็กลายเป็นความวุ่นวาย ทุกคนยืนอยู่ด้านข้างมองดูด้วยความตื่นเต้นที่อยู่ในห้องก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เดินออกมา
สายตาของทุกคนล้วนมองลงมาจากบนดาดฟ้าเรือ จิ้นเฟิงเฉินได้ยินคนพูดลางๆว่ามีคนตกน้ำ เห็นจิ้นเฟิงเหราน้องชายตนเองกำลังสับสนอลหม่าน เหมือนกำลังหาสิ่งที่สำคัญ เขาเดินไปยังตรงหน้าแล้วดึงมือของเขา จิ้นเฟิงเหรารีบเอ่ยปาก : พี่ๆๆ พี่สะใภ้ตกลงไปในน้ำ”
เจียงสื้อสื้อตกน้ำ?
ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็เปลี่ยนทันที เขารีบมุ่งหน้าไป
เจียงสื้อสื้อที่อยู่ในทะเล ในสมองเธอนั้นว่างเปล่า เย็นเยือกไปทั่วทั้งตัว เสียงคลื่นทะเลและเสียงพูดคุยบนเรือนั้นก็แพร่เข้ามา เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตนเองจะตายในไม่ช้า……
ใจของเจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดขึ้นมา พวกเขาเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน หรือว่าโชคชะตานี้จะต้องจบลงแบบนี้ใช่ไหม?
ไม่ ฉันไม่อยากตาย……
เจียงสื้อสื้อรีบดึงสติตนเอง เธอสงบสติลง ผ่อนคลายร่างกาย ค่อยๆว่ายช้าๆขึ้นมาบนพื้นผิวทะเล.
จิ้นเฟิงเฉินรีบวิ่งมายังด้านหนึ่งเห็นเจียงสื้อสื้อโผล่ขึ้นมาบนพื้นผิวทะเล เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงสวมเสื้อชูชีพแล้วกระโดดลงไปในทะเล.
“พี่!” จิ้นเฟิงเหราสีหน้าเปลี่ยนอย่างมาก.
ซูชิงหยิงที่อยู่บนดาดฟ้าเรือชั้นสามก็ตกใจเช่นเดียวกัน เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เห็นฉากนี้ ไม่คาดคิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะกระโดดลงไปในทะเลเพื่อเธอ
เขาไม่รู้หรือว่าน้ำทะเลนี้มันลึกแค่ไหน? กระโดดลงไปแบบนี้ มันเป็นอันตรายต่อชีวิตอย่างมาก
เพื่อเจียงสื้อสื้อคนนึง คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้