ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 941 เคารพการตัดสินใจของเธอทั้งหมด
เจียงสื้อสื้อเมื่อฟังจบ ก็หันหน้าไปมองคุณท่านที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่ ในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถพูดมันออกมาได้
ความกลัดกลุ้มใจสินะ
” ครั้งนี้เกิดอุบัติเหตุรถชนที่ร้ายแรง ถึงจะไม่น่าฟังแต่ขอพูดสักหน่อย ทำได้แค่ถอนหายใจไปวัน ๆ ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาได้ไหม ”
พูดถึงตรงนี้ ซ่างหยิงก็ร้องไห้ออกมา
เหตุการณ์นี้ ทำให้เกิดความทุกข์ระทมขึ้นในจิตใจ เจียงสื้อสื้อรอบดวงตาแดงก่ำ หายใจแทบไม่ออก ก่อนจะยื่นมือมากุมของซ่างหยิงไว้ กลั้นน้ำตาพูด ” ยังไงคุณตาก็ต้องดีขึ้น ดีขึ้นแน่ ๆ ”
พูดยังไม่ทันจบ น้ำตาก็ไหลทะลักออกมา
” ขอโทษ ”
เจียงสื้อสื้อตะแคงหน้า แล้วเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ
มือของซ่างหยิงตบลงบนมือเธอเบา ๆ ” พวกเราอย่าร้องไห้ไปเลย คุณท่านเป็นคนมีโชคอยู่แล้ว ถ้าเรื่องแย่ ๆ ครั้งนี้ผ่านไป แค่…. ”
ไม่รู้ว่านึกอะไรขึ้นได้ สติของซ่างหยิงก็เหมือนมีอะไรบางอย่าง
” น้าสะใภ้เล็ก คุณอยากจะพูดอะไรเหรอคะ ” เจียงสื้อสื้อลองเชิงถามออกไป
ซ่างหยิงลังเลไปชั่วครู่ก่อนจะพูด ” สื้อสื้อ ตอนนี้แม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง ”
เจียงสื้อสื้อเม้มปากเบา ๆ แล้วตอบตามจริง ” แม่ของฉันก็เหมือนเดิมแหละค่ะ ”
” สื้อสื้อ เธอรู้ไหม ว่ายายของเธอตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็พึงคิดถึงแต่แม่ของเธอมาโดยตลอด ฉันคิดว่าสิ่งที่ท่านเสียดายมาตลอดชีวิตก็คือการไม่ได้เจอหน้าแม่ของเธอเลยสักครั้ง ”
คำพูดพวกนี้เหมือนเป็นมีดที่ปักลงกลางใจของเจียงสื้อสื้อ ทำให้น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่างเสียไม่ได้
” มันคือสิ่งที่แม่ทำเพื่อขอโทษคุณยายค่ะ ” เธอพูดไปสะอื้นไปด้วย
” สื้อสื้อ ฉันหวังว่าความผิดพลาดที่เคยมีจะไม่เกิดขึ้นกับคุณท่านอีก ”
ความหมายของสิ่งที่ซ่างหยิงจะสื้อ เจียงสื้อสื้อเข้าใจมันแล้ว
เธอพยักหน้ารับ ” น้าสะใภ้เล็ก ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง ”
” ถ้าอย่างงั้นก็ฝากด้วยนะ ”
……
จากนั้น จิ้งเฟิงเฉินก็ได้มาถึงโรงพยาบาล
เมื่อไปเยี่ยมคุณท่านแล้ว เจียงสื้อสื้อก็พาเขามาไปสวนดอกไม้ที่ชั้นล่างของตึก
” เฟิงเฉิน ฉันมีเรื่องจะบอก… ”
พูดไปครึ่งประโยค เจียงสื้อสื้อก็มีท่าทีลังเล
เธอจะทำแบบนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ
จิ้งเฟิงเฉินถามอย่างสงสัย ” เป็นอะไรไปรึเปล่า ”
เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าเฮือกใหญ่ เหมือนกำลังตัดสินใจเรื่องที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง ” ฉันจะไปรับแม่ให้มาอยู่ที่นี่ ”
” รับมาอยู่ที่นี่เหรอ ”
” อื้ม คนที่คุณตาคิดถึงที่สุดก็คือแม่ แต่ตอนนี้สภาพของคุณตาเป็นแบบนี้ ไม่แน่ถ้าแม่มาคอยอยู่ข้าง ๆ คุณตาอาจจะฟื้นเร็วขึ้นก็ได้ ”
” คุณตัดสินใจอะไรผมก็จะเห็นด้วยกับคุณเสมอนั่นแหละ ” จิ้งเฟิงเฉินพูดขึ้น
เจียงสื้อสื้อเบะปากพูด ” ขอบคุณนะคะ เฟิงเฉิน
” ฉันจะให้กู้เนี่ยนรับแม่คุณมาที่นี่ คุณก็รออย่างสงบใจที่นี่เถอะ ”
แค่เธอเอ่ยปากขอ เขาก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างให้ออกมาอย่างเป็นขั้นเป็นตอนและสมบูรณ์
” มีคุณแล้วมันดีมากเลยจริง ๆ ” เธออ้าแขนสองข้างโอบกอดรอบ ๆ เอวของเขา
เจิ้งเฟิงเฉินกอดเธอตอบ มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้น ดวงตามีประกายของความอบอุ่นเป็นนัย ๆ
การทำงานกู้เนี่ยนรวดเร็วมาก เพียงแค่วันเดียวก็สามารถรับฟางเสว่มั่นจากเมืองจิ่นกลับมาได้
” แม่ ” เจียงสื้อสื้อเมื่อเห็นแม่ก็รีบวิ่งเข้าไปกอดเธอไว้
ฟางเสว่มั่นตบหลังเธอเบา ๆ
” แม่ หนูขอโทษ ที่ทำให้แม่ต้องเจ็บปวดทรมานอย่างนี้ ”
ในน้ำเสียงอู้อี้นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
จริง ๆ แล้วร่างกายของแม่ไม่ควรทรมานขนาดนี้ แต่เพราะไม่มีวิธีที่ไม่มีทางเลือก เธอคิดว่าแม่ของเธอคงอยากอยู่ข้างๆ คุณตา
” ฉันได้ยินทั้งหมดจากผู้ช่วยกู้แล้ว ” ฟางเสว่มั่นพูด ” พาฉันไปหาคุณตาของแกซะสิ ”
แม่ดูสงบเงียบเกินไป
จนเจียงสื้อสื้อรู้สึกเป็นกังวล ” แม่ ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ ”
” ฉันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ ”
เจียงสื้อสื้อมองหน้าเธออย่างจริงจัง พยายามมองว่าในความนิ่งเฉยของแม่นั้นจะต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ แต่ก็ไม่มีอะไรปรากฏออกมาเลย
ไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ
จากที่เกิดเรื่องแบบนี้กับคุณตา ถ้าตามนิสัยของแม้แล้วควรจะเสียใจมาก ถึงจะถูก
แต่ทำไมกลับนิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกร้อนรนใด ๆ เลย
” สื้อสื้อ มัวยืนทำอะไรอยู่ พาฉันไปเยี่ยมคุณตาสิ ” ฟางเสว่มั่นพูดเร่ง
เจียงสื้อสื้อตอบกลับไป ” ค่ะ ”
เมื่อถึงประตูทางเข้าห้องผู้ป่วย เจียงสื้อสื้อรู้ได้ถึงมือของแม่ที่จับมือของเธออยู่นั้นบีบแน่นขึ้น แต่พอหันมามองใบหน้าของแม่ก็ยังคงนิ่งสงบเช่นเดิม เพียงแค่นัยน์ตาบ่งบอกว่ามีความโศกเศร้าอยู่เล็กน้อย
” แม่คะ คุณตาอยู่ข้างในนั้น ” เจียงสื้อสื้อพูดเบา ๆ
ฟางเสว่มั่นไม่ส่งเสียงใด ๆ ออกมา นอกจากยื่นมือไปผลักประตูให้เปิดออก
ในห้องเงียบ มีเพียงแค่เสียงมอนิเตอร์ที่ดัง ” ติ๊ด ติ๊ด ” เท่านั้น ในอากาศมีกลิ่นยาฆ่าเชื้อจาง ๆ
จากประตูไปถึงเตียงผู้ป่วย เกรงว่าจะเป็นเส้นทางที่ไกลที่สุดในชีวิตของฟางเสว่มั่น
คนแก่ที่เคยเปี่ยมไปด้วยเอนเนอร์จี้ ตอนนี้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงนั้นกลับนิ่งไม่ไหวติง ดูตาที่เฉียบคมนั้นปิดสนิท
ใบหน้าซีดเซียวเหมือนขาดเลือด
พ่อ……
เสียงเรียก ” พ่อ ” อัดอั้นอยู่ในลำคอไม่ได้ตะโกนมันออกมา
จู่ ๆ ภาพตรงหน้าของฟางเสว่มั่นก็มืดลง
” แม่!”
เจียงสื้อสื้อที่เห็นแม่ล้มลงไป ตาจึงเบิกโพลง แล้วตะโกนออกมาอย่างตกใจ
กู้เนี่ยนที่ยืนอยู่ด้านนอก เมื่อได้ยินก็รีบวิ่งเข้ามา
แต่เห็นเพียงแค่เจียงสื้อสื้อที่กำลังกอดฟางเสว่มั่นที่นอนสลบอยู่บนพื้น
” คุณหญิง ” เขาพุ่งรีบเข้าไป
เจียงสื้อสื้อหันหน้ามาตะคอกเสียงดัง ” เร็ว ๆ ช่วยเรียกหมอที ”
ไม่กี่วิต่อมา น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลทะลักออกมา
จริง ๆ แล้วแม่ไม่ได้สงบอย่างที่เป็น แต่เพียงแค่เก็บซ่อนความเสียใจและความเจ็บปวดนั้นเอาไว้
หมอรีบเข้ามา เมื่อดูอาการของฟางเสว่มั่นเสร็จ ก็พูดต่อว่า ” เป็นเพราะโดนกระตุ้นให้ตกใจทำให้สลบไป อีกสักพักก็คงตื่นขึ้นมาครับ ”
เมื่อหมอพูดจบ ก็ได้ยินเสียงครวญครางของฟางเสว่มั่นดังขึ้น
” แม่!” เจียงสื้อสื้อรีบเดินไปหา
ฟางเสว่มั่นลืมตาขึ้นมา ทันทีที่เห็นว่าดวงตาของลูกสาวตัวเองแดงก่ำ ในใจก็เกิดความรู้สึกผิดอย่างเสียไม่ได้ ” แม่ขอโทษนะ ทำให้แกเป็นห่วงอีกแล้ว ”
เจียงสื้อสื้อเม้มปากพลันส่ายหัว ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา
” ถึงจะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังต้องเข้มงวดเรื่องการพักผ่อนอยู่ดีนะครับ ”
หมออธิบายจบก็เดินจากไป
จิ้นเฟิงเฉินติดธุระ วันนี้เลยไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนเจียงสื้อสื้อที่โรงพยาบาล แต่ถ้าเจียงสื้อสื้อมีเรื่องอะไรก็วานให้กู้เนี่ยนช่วยทำให้
” ผู้ช่วยกู้ ” เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปเรียก
กู้เนี่ยนรีบเดินเข้ามา ” คุณหญิงมีอะไรให้รับใช้ครับ ”
” คุณช่วยเปลี่ยนห้องผู้ป่วยของแม้ฉันมาอยู่ข้าง ๆ นี้ได้ไหมคะ จากนั้นก็บอกอาการป่วยและประวัติการรักษาของเธอให้หมอทีค่ะ ”
เมื่อได้ยิน ฟางเสว่มั่นก็รีบถาม ” สื้อสื้อ แกจะทำอะไร ”
เจียงสื้อสื้อมองไปที่เธอ ” แม่ คุณตาเป็นแบบนี้แล้ว แม่กลับไปเมืองจิ่นก็ไม่สบายใจหรอก สู้อยู่รักษาอาการที่นี่จะดีกว่า ”
” แต่ว่า…. ”
หลับปีมานี้ ไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงเลย ฟางเสว่มั่นรู้สึกกลัวในใจ
เธอกลัวว่าจะต้องมาเจอพี่ ๆ น้อง ๆ กลัวจะเจอคนของตระกูลฟาง
เจียงสื้อสื้อรู้ความกังวลในใจของเธอ เลยพูดปลอบ ” แม่ พวกน้าชายคิดถึงแม่กันหมดเลยนะ แม่คอยอยู่เป็นเพื่อนคุณตาอย่างสบายใจเถอะ แล้วอยู่รักษาตัวที่นี่ด้วยเถอะนะคะ ”
ไม่ผิดจากที่เธอพูดหรอก ถ้าตัวเองกลับมาไปที่เมืองจิ่นจริง ๆ คงจะอยู่อย่างไม่สบายใจอย่างแน่นอน
ฟางเสว่มั่นพยักหน้า ” โอเค แม่จะเชื่อลูกทุกอย่าง ”
กู้เนี่ยนทำตามคำขอของเจียงสื้อสื้อ จัดการเรื่องทั้งหมดอย่างสมบูรณ์แบบ
เขาจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้อย่างเรียบร้อยเสมอ ทำให้เจียงสื้อสื้อต้องตกตะลึง
ก็อย่างว่า หัวหน้าทำงานเป็นยังไง ลูกน้องก็จะทำงานอย่างนั้น
จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ผู้ช่วยของเขาก็ต้องยอดเยี่ยมเช่นกัน
” ผู้ช่วยกู้ ขอบคุณมากเลยนะคะ ” ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอคงทำเรื่องนี้ด้วยตัวเองไม่ได้
เมื่อได้รับคำขอบคุณจากเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เขาจึงรีบตอบรับ ” มันเป็นเรื่องที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ อีกอย่างคุณชายได้สั่งเอาไว้คร่าว ๆ แล้ว “