ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 947 คุณชาย ผมขอโทษ

ความน่ากลัวของไวรัสไม่ใช่แค่ผลที่มันทำร้ายร่างกายอย่างเดียว แต่มันซับซ้อนกว่านั้น อยากจะกำจัดมัน แค่พึ่งยาชนิดเดียวคงไม่พอ

” คิดวิธีเหอะ ”

จริง ๆ แล้วโม่เหยียก็ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่พวกเขาทำได้เพียงอย่างเดียวคือไม่หยุดที่จะทดลอง หวังว่าจะทำลายกำแพงนี้ได้สักวัน

……

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปในห้องลูก ๆ

เจียงสื้อสื้อกำลังเล่านิทานให้กับสองตัวยุ่งอยู่

ตั้งแต่เถียนเถียนไม่สบาย ก็เปลี่ยนไปติดหนึบเจียงสื้อสื้อเป็นพิเศษ

ไม่ใช่แค่นั้น ครั้งนี้ยังเข้าไปใกล้อ้อมอกของเจียงสื้อสื้ออีก

” เถียนเถียน มาหาพาเร็ว ” จิ้นเฟิงเฉินกลัวสื้อสื้อจะเหนื่อย เลยยืนแขนไปอุ้มเถียนเถียนขึ้นมา

แต่เถียนเถียนไม่ยอมทำตาม ไม่ไว้หน้ากันเลยสักน้อย ” ไม่เอา!”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ ” คิกคิก ” ออกมา ” เห็นรึยัง ปกติก็ไม่มาอยู่กับลูก ตอนนี้ก็ไม่สนิทกับคุณซะแล้ว ”

เธอพูดเพราะแค่อยากจะล้อเขาเล่นเฉย ๆ

แต่จิ้นเฟิงเฉินดูเอาจริงเอาจังมาก

เขาย่นคิ้ว แล้วจ้องไปที่เถียนเถียน

เจ้าพวกตัวเล็กก็ไม่ยอมมองเขา

มันทำให้เขารู้สึกพ่ายแพ้ ในใจเป็นความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ถูก

” แด๊ดดี้ เล่านิทานให้เราฟังได้ไหม ” เสี่ยวเป่าก็โพล่งถามขึ้นมา

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินก็หันไปตาม เมื่อเห็นสายตาที่คาดหวังของเสี่ยวเป่า เหมือนกำลังอยู่ปากอย่างสนอกสนใจ ” ได้สิ ”

เขารู้ว่าเสี่ยวเป่ากำลังช่วยเขา

จิ้นเฟิงเฉินเล่านิทานไม่เหมือนเจียงสื้อสื้อ เพราะมักจะเลียนเสียงตัวละครในนิทานเสมอ มันดูน่าสนุก ทำให้เสี่ยวเป่าขำออกมา

เถียนเถียนที่ตอนแรกไม่สนใจเขาก็โดนเขาดึงดูดสายตาเสียไปแล้ว ดวงตาที่กลมโตนั้นจ้องมาที่เขา

จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่เธอก็ยิ้มขึ้นมาทันใด

นิทานเล่านิทานหนึ่งเรื่องจบไป เสี่ยวเป่าก็หาวหวอดๆ

เจียงสื้อสื้อพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า ” ง่วงแล้วก็ขึ้นเตียงไปนอนเถอะจ้ะ ”

เสี่ยวเป่าก็ขึ้นไปบนเตียงน้อย ๆ ของตัวเองอย่างว่าง่าย

” เถียนเถียน พวกเราไปนอนกันไหมจ๊ะ “เจียงสื้อสื้อ ก้มลงไปถามเถียนเถียนที่กำลังซุกอกของตน

” หนูอยากนอนกับหม่ามี๊ ”

เถียนเถียนรีบกอดเธอแน่น

เจียงสื้อสื้อจะตอบตกลง เวลานั้นจิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้น ” เถียนเถียน หม่ามี๊ของหนูไม่ค่อยสบาย ลูกหลับเองเถอะนะ ”

” ฉันไม่ได้… ”

เจียงสื้อสื้อจะพูดว่าตัวเองสบายดี แต่โดนสายตาของจิ้นเฟิงเฉินหยุดไว้ เธอเลยจำใจต้องปิดปาก

” ไม่เอา หนูจะนอนกับหม่ามี๊นี่นา ” เถียนเถียนเอาหน้าซุกลงในอกของเจียงสื้อสื้อ บอกถึงความไม่ได้ในสิ่งที่ใจต้องการ

” เถียนเถียน ” เสียงของจิ้นเฟิงเฉินเข้มขึ้นเล็กน้อย บอกถึงความจริงจัง

ถึงอายุของเถียนเถียนจะน้อย แต่เมื่อได้ยินพอรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังโกรธอยู่

” หนูแค่อยากนอนกับหม่ามี๊ ” เถียนเถียนร้องไห้ออกมา

เจียงสื้อสื้อใจอ่อน ” ถ้าไม่งั้นให้แกนอนกับฉันเถอะนะคะ ”

” ไม่ได้ ” จิ้นเฟิงเฉินตอบทันควัน ” จะตามใจแกตลอดไม่ได้ เดี๋ยวอีกหน่อยได้คืบจะเอาศอก ”

ประเด็นคือเขาอยากให้สื้อสื้อนอนหลับอย่างสงบ

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจอย่างจำใจ ก่อนจะพูดปลอดเถียนเถียน ” เด็กดี อย่าร้องเลยนะ หนูโตแล้ว ต้องนอนได้ด้วยตัวเอง หนูดูพี่ชายสิ ขึ้นเตียงหลับไปแล้ว ”

เมื่อได้ยิน เถียนเถียนก็หันหน้าไปมองเสี่ยวเป่าที่นอนอยู่บนเตียง

” ลูกก็เป็นเด็กดีเหมือนพี่ชาย ใช่ไหมจ๊ะ ” เจียงสื้อสื้อถาม

เถียนเถียนทำปากตุ่ย แล้วถอยตัวออกจากอ้อมอกของเธออย่างจำใจ

” หนูไม่ชอบพ่อแด๊ดดี้แล้ว ” เธอมองค้อนจิ้นเฟิงเฉิน แล้วก็รีบปีนขึ้นเตียงของตัวเองไป เอาผ้าห่มคลุมตัวเองด้วยท่าทีขัดอกขัดใจ

สถานการณ์ตอนนี้ ทำให้จิ้นเฟิงเฉินอดยิ้มไม่ได้ ทำไมเจ้าพวกตัวเล็ก ถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ

และแล้วเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างออก ” ถ้าลูกไม่ชอบแด๊ดดี้ งั้นพรุ่งนี้แด๊ดดี้จะพาแค่พี่ชายไปสวนสนุกก็แล้วกัน”

พอได้ยินคำว่า ” สวนสนุก “สามคำนี้ ไม่ใช่แค่เถียนเถียน แต่เสี่ยวเป่าก็ดีดตัวขึ้นมาพร้อมกัน

เด็กน้อยทั้งสองคนก็มองไปทางเขาอย่างมีความหวัง ” แด๊ดดี้ จะพาพวกเราไปสวนสนุกงั้นเหรอ ”

” อื้ม พรุ่งนี้วันหยุด พาพวกลูก ๆ ไปเที่ยวกัน ”

เมื่อได้ยินว่าจะได้ไปเที่ยว เด็กน้อยทั้งสองก็ส่งเสียงดีใจสุดชีวิต

เจียงสื้อสื้อแปลกใจ ” ทำไมคุณไม่บอกฉันเลยล่ะคะ ”

จิ้นเฟิงเฉินยักคิ้ว ” ตอนนี้รู้แล้วไม่ใช่หรือไง ”

เจียงสื้อสื้อจ้องเขม็ง ก่อนจะยิ้มออกมา

เด็กน้อยทั้งสองก็ยอมนอนอย่างว่าง่าย

เมื่อส่งพวกเขาเข้านอนเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง

” ทำไมจู่ ๆ ก็อยากพาพวกเด็ก ๆ ไปสวนสนุกล่ะคะ ”

เมื่อเข้าห้องมา เจียงสื้อสื้อก็เปิดปากถามทันที

” ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดว่าบ้านเราไม่ได้ไปเที่ยวกันนานแล้ว ”

จริง ๆ แล้วตัวเขากลัวว่าวันหนึ่งร่างกายเธอจะรับไม่ไหว บ้าเราคงจะไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวด้วยกันแล้ว

คิดถึงตรงนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็กำหมัดแน่น ก่อนจะสงบความปั่นป่วนในใจลง

เขาจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด

เห็นสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก เจียงสื้อสื้อเลยถาม ” เฟิงเฉิน คุณเป็นอะไรรึเปล่า ”

จิ้นเฟิงเฉินหลับมาจากภวังค์ ก่อนจะหันไปมองแววตาที่เป็นกังวลของเธอ แล้วยิ้มบาง ๆ ” ผมไม่เป็นไร ”

เขากำลังโกหก

เจียงสื้อสื้อกัดปากแน่น ” เป็นเพราะโม่เหยีย พวกเขารู้ผลกันแล้วใช่ไหม ”

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกใจเจ็บขึ้นมา ยิ้มเจื่อน ๆ ” ทำไมไม่เคยซ่อนอะไรจากคุณได้เลยสักครั้งนะ ”

” หรือว่า…ผลออกมาไม่ดีเหรอ ” เจียงสื้อสื้อกำเสื้อแน่นโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว น้ำเสียงดูตื่นตระหนก

” ไม่หน่า คุณคิดมากไปได้ ” จิ้นเฟิงเฉินค่อย ๆ ประคองใบหน้าเธอเบา ๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน ” โม่เหยียบอกว่าที่คุณเป็นลมเป็นเพราะเหนื่อย ไม่มีปัญหาอะไร”

” จริงเหรอ ”

” จริงสิ ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากให้เธอคิดมาก ก็เลยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ” รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้เราต้องออกไปอีก ”

ถึงจะไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่เจียงสื้อสื้อก็ไม่ถามต่อ ขึ้นเตียงนอนไปอย่างว่าง่าย