ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 95 ไม่สามารถไม่มีเธอ
บทที่ 95 ไม่สามารถไม่มีเธอ
ซูชิงหยิงกัดฟันแน่น ทางด้านซูซินหรุ่ยได้เห็นฉากนี้ก็ยิ่งโมโห
“พี่ ฉันบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์ คุณดูสิ คาดไม่ถึงเลยว่าพี่เฟิงเฉินจะกระโดดลงไปเพื่อเธอ ถ้าพี่เฟิงเฉินเป็นอะไรขึ้นมาเธอจะรับผิดชอบไหวหรอ?”
“หุบปาก” ซูชิงหยิงกล่าวตำหนิว่า : “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณใจร้อนที่อยากจะสั่งสอนเจียงสื้อสื้อ มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ไหม?”
ซูซินหรุ่ยก้มหน้า หลบสายตาด้วยความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย แต่ด้วยกลัวว่าซูชิงหยิงจะต่อว่าอีก จึงไม่กล้าพูดอะไร
พวกเธอดูสถานการณ์บนพื้นผิวทะเล คาดหวังเพียงว่าจิ้นเฟิงเฉินคนทั้งสองไม่เกิดเหตุอะไรขึ้น
พ่อจิ้นและแม่จิ้นที่อยู่ภายในห้องก็ถูกเสียงดังเอะอะโวยวายปลุกให้ตื่นขึ้นมา เห็นด้านนอกเสียงดังเกรียวกราว แม่จิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากถามว่า : “เฟิงเหรา เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณเจียงตกน้ำ พี่ชายฉัน….กระโดดลงไปช่วยเธอ”
ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าคู่ตายายก็เปลี่ยนไป แม่จิ้นก็เอ่ยปากด้วยความตกใจว่า : “คุณพูดอะไรน่ะ?”
พวกเขามองลงไปล่างราวจับ หัวใจก็เต้นขึ้นมาชั่วพริบตา
จิ้นเฟิงเหรารีบเอ่ยปลอบใจพวกเขา : “พ่อแม่ พวกคุณอย่าเป็นกังวลไปก่อน พี่ชายฉันสวมเสื้อชูชีพ น่าจะไม่เกิดเหตุอะไรขึ้น”
ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่สีหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็ยังคงเป็นกังวล เจ้าหน้าที่ช่วยชีวิตบนเรือมาถึง เขารีบเอ่ยปากว่า : “รีบลงไปช่วยคนเร็วเข้า!”
เมื่อเจียงสื้อสื้อตกน้ำจึงสำลักน้ำเข้าไปจำนวนมาก บนพื้นผิวทะเลคลื่นค่อนข้างแรง เธอเพิ่งจะลอยขึ้นมาแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป สายตาก็เห็นว่ากำลังจะถูกพัดจมลงไปอีก แต่ทว่ามีมือนึงมาดึงคว้าเธอเอาไว้แน่น เป็นศูนย์กลางทำให้เธอสงบนิ่ง.
“แค่ก……จิ้น…..จิ้นเฟิงเฉิน”
เธอขยี้ตา ชั่วพริบตาเดียวก็รู้สึกว่าตนเองตาลาย คาดไม่ถึงว่าเขาจะกระโดดลงมา……คลื่นทะเลพัดหัวเธอจมลงไปอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อสำลักน้ำเข้าไปไม่น้อย จึงสูญเสียการรับรู้แล้วหมดสติไป
กู้ภัยก็มาถึงแล้วรีบดึงคนทั้งสองขึ้นมาจากในทะเล.
กลับขึ้นมาบนเรือ เจียงสื้อสื้อยังหมดสติไม่ฟื้น ผมเผ้าเธอยุ่งเหยิง เปียกปอนไปหมดทั้งตัว จิ้นเฟิงเฉินก็เปียกไปทั้งตัวเช่นกัน เวลานี้เขากำลังภายปอดให้กับเจียงสื้อสื้อ.
“แค่กแค่ก…..” น้ำในช่องอกช่องท้องของเจียงสื้อสื้อล้วนอาเจียนออกมา ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมา เธอลืมตาทั้งสองขึ้น จิ้นเฟิงเฉินรีบถามว่า : “เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เจียงสื้อสื้อมองรอบๆอย่างตกใจ หลังจากนั้นครู่ใหญ่จึงส่ายหน้า
“พี่ คุณทั้งสองรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ! เดี๋ยวเป็นหวัด” จิ้นเฟิงเหรากล่าว
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ต่อหน้าฝูงชนทั้งหลาย โอบเอวเจียงสื้อสื้อขึ้นแล้วกลับไปยังห้อง
พ่อจิ้นและแม่จิ้นยืนมองฉากนี้อยู่ด้านข้างอย่างตกตะลึง พวกเขาเห็นความกังวลจากในสายตาของจิ้นเฟิงเฉิน ความหวาดกลัว ความรู้สึกไม่สบายใจทุกสิ่งทุกอย่าง ดูเหมือนว่าในสายตาของเขามีแค่เจียงสื้อสื้อเพียงคนเดียว ลักษณะท่าทางแบบนั้น เป็นการกระทำที่พวกเขาในฐานะพ่อแม่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน
แต่ไหนแต่ไรคนทั้งสองไม่เคยคิดเลยว่าวันนึง เขาจะยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อผู้หญิงคนนึง
เดิมทีแม่จิ้นคิดว่า เจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินเพิ่งรู้จักกันไม่นาน จะตัดขาดความสัมพันธ์ของคนทั้งสองตอนนี้ก็ยังทันแน่นอน แต่ตอนนี้…….
คนโดยรอบวิพากย์วิจารณ์กันเซ็งแซ่
“คุณพระ ไม่คิดเลยว่าคนในทะเลจะเป็นเจียงสื้อสื้อ คาดไม่ถึงว่าคุณชายจิ้นจะกระโดดลงไปเพื่อเธอ ช่างเป็นความรักที่สวยงามแน่วแน่เสียเหลือเกิน!”
“ความรักอะไรกัน ฉันมองเจียงสื้อสื้อคนนี้เป็นแค่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ โชคดีที่คุณชายจิ้นไม่เป็นอะไร”
“ใช่เลยๆ แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนี้มีอะไรดี ก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณชายจิ้นถึงปกป้องเธอแบบนี้”
“ซวยจริงๆ ดึกขนาดนี้แล้ว ที่จริงทั้งหมดก็คงจะหลับกันหมดแล้วกลับถูกเธอก่อกวนให้ตื่น ผู้หญิงคนนี้ก่อเรื่องที่งานเลี้ยงครั้งแล้วครั้งเล่า”
………
และในขณะนี้หลี่มู่ที่นอนเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น เขาก็ได้ฟื้นคืนสติทั้งหมดแล้ว พยายามอย่างสุดกำลังที่จะคุกเข่ายอมรับผิด
“คุณชายรอง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันเพียงแค่ต้องการจะพูดคุยกับคุณเจียง เธอทรงตัวไม่อยู่เองจึงตกลงไปในทะเล”
หลี่มู่ตื่นตระหนกจริงๆ ยังไงเขาก็ไม่คิดเลยว่าจะก่อเรื่องออกมาแล้วเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้
“คุณชายรอง ขอให้คุณไว้ชีวิตฉัน ฉันสำนึกผิดแล้ว”
จิ้นเฟิงเหรามองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา : “คุณมีคำพูดอะไรก็ไปอธิบายกับพี่ชายฉันเองเถอะ!”
ถึงยังไงเขาก็รู้ดีว่า เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พี่ชายเขาไม่ปล่อยผู้ชายคนนี้ไปแน่ จิ้นเฟิงเหรามองภาพพี่ชายจากด้านหลังที่เดินออกไป โชคดีที่คนทั้งสองนี้ไม่มีอันตรายอะไรถึงชีวิต
คิดพลาง จิ้นเฟิงเหราก็ตะโกนเรียกบอดี้การ์ด มาลากหลี่มู่ไป
………
หลังจากกลับถึงห้อง จิ้นเฟิงเฉินไปยังห้องน้ำใส่น้ำอุ่น.
สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเริ่มซีด นั่งอยู่บนโซฟาตัวสั่นไปหมด ลมหายใจแห่งความตายนั้น ดูเหมือนว่าจะตลบอบอวลอยู่ข้างกาย
หลังจากจิ้นเฟิงเฉินออกมาจากห้องน้ำ เห็นลักษณะท่าทางของเธอ ใจทั้งดวงก็ตกลงไปทันที เขาดึงเด็กผู้หญิงเข้ามาในอ้อมกอด
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว” เสียงที่บริสุทธิ์ของจิ้นเฟิงเฉินกล่าวปลอบโยน
อิงที่หน้าอกของเขา น้ำตาในขอบตาของเจียงสื้อสื้อในที่สุดก็ไหลลงมาอย่างหยุดไม่อยู่ : “จิ้นเฟิงเฉิน ฉันคิดว่าฉันจะต้องตายแล้ว”
“ไม่มีทาง”
ถึงแม้ว่าจะต้องลงไปถึงนรก เขาก็จะไปดึงเธอกลับมา
เจียงสื้อสื้อกลัวตาย จิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งหวาดกลัว โลกของเขาไม่สามารถไม่มีเธอได้
ครู่ใหญ่ หลังจากเจียงสื้อสื้อผ่อนคลายลง เธอจึงเช็ดน้ำตาบนใบหน้า เอ่ยขอบคุณอย่างเก้อเขินว่า : “ขอบคุณนะคะ คุณช่วยฉันอีกแล้ว”
ในทันที ดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรออกจึงกล่าวเพิ่มเติมว่า : “ทีหลังถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก คุณห้ามกระโดดลงไปอีกเด็ดขาด มันอันตรายมากนะ!”
ถ้าเขาเกิดอุบัติเหตุ ตระกูลจิ้นจะทำยังไง เสี่ยวเป่าจะทำยังไง……
จิ้นเฟิงเฉินมองเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า : “เจียงสื้อสื้อ ไม่มีหลังจากนี้ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”
สถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้น เขาจะสามารถยืนมองนิ่งๆอยู่ด้านข้างได้ยังไง
เจียงสื้อสื้อยังอยากจะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่จิ้นเฟิงเฉินก็กล่าวอีกว่า : “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะนะ”
เธอพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ ทันทีก็หันหน้ากลับมาแล้วกล่าวว่า : “คุณก็เปียกไปทั้งตัวเลยนะ….”
“ทำไม? คุณจะชวนให้ฉันไปอาบด้วยกันกับคุณหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินมองเธออย่างหยอกล้อ
สีหน้าที่ขาวซีดของเจียงสื้อสื้อก็เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ เธอส่ายหน้าอย่างสุดชีวิต กล่าวอธิบายว่า : “ไม่ใช่ ฉันจะบอกว่าคุณไปอาบก่อนเถอะ!”
“ฉันจะไปห้องข้างๆ”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มๆ แล้วจึงไม่พูดแซวเธอต่ออีก
“อืม!” เจียงสื้อสื้อตอบสนอง จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ได้แช่น้ำอุ่นๆ เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกถึงทั้งร่างกายผ่อนคลายลงไม่น้อย
ในสมองของเธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงฉากนั้น เมื่อคิดว่าตนเองนั้นกำลังจะตายในไม่ช้า ในสมองของเจียงสื้อสื้อก็เต็มไปด้วยจิ้นเฟิงเฉิน
เวลานั้นเธอรู้ตัวว่า ตนเองนั้นจมลงไปลึกแล้ว
แต่คำพูดของพ่อจิ้นที่วนเวียนอยู่ในสมองของตนเอง….
ในใจของเจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเป็นคัดค้านขึ้นมา
ห้องข้างๆ จิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แววตาดุร้ายของเขา เหตุใดเจียงสื้อสื้อผู้แสนดีถึงได้ตกน้ำ ทั้งร่างกายของผู้ชายแผ่กระจายไปด้วยลมหายใจที่เยือกเย็น