ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 980 สนใจหล่อนใช่หรือไม่
“ฝู้จิงเหวิน นายปล่อยนะ!”
ข่ายสื้อลินออกแรงจัดมือของเขาออก แต่ทำอะไรไม่ได้ผู้ชายแรงเยอะกว่าผู้หญิง ทำได้เพียงหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ
ขณะที่เธอคิดว่าตัวเองจะตายแล้ว ฝู้จิงเหวินคลายมือออก
“แค่กๆ!” ข่ายสื้อลินไออย่างห้ามไม่ได้ จากนั้นค่อยๆ ดีขึ้น แล้วหันไปจ้องฝู้จิงเหวิน “นายบ้าไปแล้วเหรอ?”
“ฉันต้องเจอเบอร์เกน”
คำขอกะทันหันของฝู้จิงเหวิน ทำให้ข่ายสื้อลินชะงัก “นายจะเจอเบอร์เกน?”
“ตอนนั้นฉันตกลงเข้าทีมวิจัยของเขา เพราะคิดว่าเขาเชื่อใจฉัน ดูเหมือนว่าตอนนี้ เขาไม่เชื่อใจฉัน ยิ่งไม่เชื่อความสามารถของฉัน”
เขาอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ต้องรีบเข้าภายในของศูนย์วิจัย มิฉะนั้นชีวิตของเจียงสื้อสื้อจะยิ่งอยู่ยิ่งสั้น
เพียงแค่นึกถึงว่าอาการของเจียงสื้อสื้อไม่ดีมากนัก ในใจของเขามีความขุ่นเคืองและเสีย
ข่ายสื้อลินฮื้มเย็น “ถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ?”
เธออยากดูว่าเพื่อเจียงสื้อสื้อคนนั้นเขาจะทำอะไรได้
ฝู้จิงเหวินจ้องเธอด้วยสายตานิ่งๆ ไม่สบายใจแต่ก็ไม่พูด
ข่ายสื้อลินโดนจ้องจนรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ในปากยังคงยึดมั่น “ครั้งนี้ฉันจะไม่ช่วยนาย ต่อให้นายขอร้องฉัน ฉันก็ไม่ช่วยนาย”
พูดจบ เธอหมุนตัวเดินจากไป
“ปัง!”
ประตูถูกปิดลงอย่างแรง
ฝู้จิงเหวินก้มหน้าลง รอยยิ้มเจ็บปวดค่อยๆ ปรากฏบนมุมปาก
เขาเพียงแค่ต้องการชดใช้ พระเจ้าไม่ยอมแม้แต่จะให้โอกาสนี้กับเขาเหรอ?
ขณะที่เขากำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง มีเสียงที่ไม่สบอารมณ์ดังขึ้นข้างหู
“นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะช่วยนาย”
เขาเงยหน้าอย่างแรง เห็นเพียงข่ายสื้อลินที่ไปและกลับมา ยืนอยู่ที่หน้าประตู จ้องเขาเย็นๆ
เธอก็แค่สงสารเขาเฉยๆ
ไม่มีอย่างอื่น
……
การร่วมมือของจิ้นซื่อ ฟางซื่อกรุ๊ปและตระกูลซ่างกวนยังคงดำเนินไปตามระเบียบแบบแผน
วันนี้ ซ่างกวนหยวนมาที่ฟางซื่อกรุ๊ปในฐานะผู้รับผิดชอบของศูนย์วิจัย
“สวัสดีค่ะ ฉันซ่างกวนหยวนเป็นผู้รับผิดชอบของศูนย์วิจัยภายใต้ของซ่างกวนกรุ๊ป”
ฟางยู่เชินมองไปที่ผู้หญิงที่มีความสามารถและสวยงามที่อยู่ตรงหน้าของเขา ในสายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ชุดสูทมืออาชีพสีน้ำเงิน ทำให้ร่างของเธอเรียวขึ้น ผมถูกมัดไปที่ด้านหลังศีรษะอย่างสบาย เหลือเพียงผมไม่กี่เส้นบนใบหน้า ดูเหมือนขี้เกียจเล็กน้อย
ใบหน้าที่สมบูรณ์มีเครื่องสำอางอ่อนๆ ทำให้คนยิ่งสวย
“ประธานฟาง?” ซ่างกวนหยวนยื่นมือ เห็นเขานิ่งๆ จึงลองเรียก
ฟางยู่เชินสติกลับมา รับรู้ว่าตัวเองเสียอาการแล้ว ใบหน้าอดไม่ได้ที่จะเห่อร้อน รีบจับมือของเธอ “ยินดีต้อนรับ”
ซ่างกวนหยวนมองปฏิกิริยาของเขาไว้ในสายตา หัวเราะเบาๆ แล้วพูด “วันนี้ฉันอยากคุยเรื่องบางเรื่องของการร่วมมือกับคุณ ไม่ทราบว่าคุณมีเวลาไหม?”
“มี แน่นอนว่ามี” ฟางยู่เชินตอบเร็วมาก
ซ่างกวนหยวนเลิกคิ้ว “มีก็ดีค่ะ”
“เชิญคุณนั่งก่อน” ฟางยู่เชินเชิญเธอให้นั่งลงที่ส่วนต้อนรับ จากนั้นให้ผู้ช่วยเสิร์ฟกาแฟสองแก้ว
ซ่างกวนหยวนหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้ฟางยู่เชินที่เพิ่งนั่งลง
“นี่คือสิ่งที่ศูนย์วิจัยต้องใส่ใจ และของที่ต้องเตรียม คุณดูก่อน”
ฟางยู่เชินเปิดอ่านอย่างจริงจัง
อากาศหมุนเวียนเงียบๆ ช้าๆ ระหว่างทั้งสอง
ผู้ช่วยเข้ามาเสิร์ฟกาแฟ ค่อยๆ ก้าวเท้าเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว กลัวรบกวนพวกเขา
“สมแล้วที่ทำวิจัย ละเอียดอ่อนมาก” ฟางยู่เชินเงยหน้า มองไปที่ซ่างกวนหยวนแล้วเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
ซ่างกวนหยวนหยิบกาแฟขึ้นแล้วจิบหนึ่งคำ ยิ้มอ่อนๆ แล้วพูด “ขอบคุณที่ชมค่ะ”
ฟางยู่เชินคิด “ไม่ทราบว่าพวกคุณมีความต้องการอะไรไหมกับการร่วมมือครั้งนี้?”
“สามารถร่วมมือกับสองบริษัทใหญ่ ถือว่าโชคดีมากแล้ว ไม่มีคำขออะไร”
ซ่างกวนหยวนพูดความจริง แม้ว่าซ่างกวนกรุ๊ปและฟางซื่อกรุ๊ปอาจอยู่ในระดับเดียวกัน แต่ก็มีระยะห่างเล็กน้อย
ตามคำพูดของพี่ชายเธอ เป็นคนต้องถ่อมตัว แบบนี้ถึงจะได้รับประทับใจ
ฟางยู่เชินยิ้ม “คุณไม่ต้องถ่อมตัวขนาดนั้น การร่วมมือของทุกคนได้รับประโยชน์ซึ่งกันและกัน”
ซ่างกวนหยวนวางกาแฟล หลุบตาลงแล้วคิดสักพัก “ถึงเวลาทั้งสามบริษัทสามารถนั่งคุยกันได้หรือไม่? อย่างไรก็ตามบางเรื่องก็ต้องพูดให้ชัดเจน เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งในภายหลัง”
“ได้สิ” ฟางยู่เชินพูด “พวกเรานัดเวลาสถานที่กัน”
เห็นเขาตกลง ประกายแสงวาบผ่านดวงตาของซ่างกวนหยวน “ประธานจิ้นก็จะมาเหรอ?”
“มาสิ”
“งั้นก็ดี” ซ่างกวนหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก
ฟางยู่เชินจ้องเธอ “ดูเหมือนว่าคุณจะสนใจมากว่าประธานจิ้นไม่หรือไม่”
ถูกมองความคิดออก ซ่างกวนหยวนกระวนกระวายเล็กน้อย แต่ก็กลับมานิ่งเร็วมาก ยิ้มบางๆ “สนใจสิ เขาเป็นถึงประธานจิ้น”
เธอตั้งใจพูดคำว่า “จิ้น” หนักๆ
ฟางยู่เชินเข้าใจความหมายของเธอ “พูดแบบนี้ ผมก็ให้ความสนใจมาก เพราะถ้าไม่มีจิ้นกรุ๊ป เราก็ไม่มีโอกาสร่วมมือกัน”
“ใช่แล้ว”
ซ่างกวนหยวนยกกาแฟมาดื่ม ปิดบังความรู้สึกในใจ
ทั้งสองคุยกันอีกสักพัก ซ่างกวนหยวนถึงจะกลับไป
ฟางยู่เชินส่งเธอลงไปด้วยตัวเอง ดูรถของเธอจากไป นานมากก็ไม่เก็บสายตา
……
กลางคืน ฟางยู่เชินกลับถึงบ้าน คุยเรื่องกลางวันกับจิ้นเฟิงเฉิน
“ความหมายของคุณหนูซ่างกวนก็คือให้เราสามคนหาเวลามมคุยกัน”
“นายไปก็พอแล้ว” น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินนิ่งมาก เหมือนกำลังพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง
ฟางยู่เชินมองเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างระมัดระวัง “แต่เธอขอว่านายต้องไป”
“เฟิงเฉิน ในเมื่อหยวนหยวนให้นายไป นายก็ไปสิ” เจียงสื้อสื้อพูด
“หยวนหยวน?” ฟางยู่เชินขมวดคิ้ว มองเจียงสื้อสื้ออย่างสงสัย “เธอรู้จักคุณหนูซ่างกวน”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “รู้จักสิ พวกเราเป็นเพื่อนกัน”
“เพื่อน?” ฟางยู่เชินตะลึงมาก
เห็นเขาอ้าปากกว้าง เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะขำเล็กน้อย “แปลกมากเหรอที่พวกเราเป็นเพื่อนกัน?”
“ไม่ได้แปลก แต่คิดไม่ถึง” ฟางยู่เชินยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก
เจียงสื้อสื้อหรี่ตาเหมือนมีความคิด ลองถาม “นายตะลึงขนาดนี้ สนใจหล่อนใช่หรือไม่?”
ใบหน้าของฟางยู่เชินกระวนกระวาย ปากปฏิเสธ “ฉันเปล่า เธออย่าพูดมั่ว”
“พี่ชาย นายตื่นเต้นแล้ว” เจียงสื้อสื้อหัวเราะอย่างมีความสุข “ที่แท้นายชอบหยวนหยวนจริงๆ สินะ”
“ฉันเปล่า!” ฟางยู่เชินปฏิเสธเสียงดัง “ฉันไม่ได้ชอบหล่แน!”
“ชอบใครเหรอ?”
ซ่างหยิงเดินมาได้ยินคำพูดของเขาพอดี ถามอย่างสงสัย
“ก็ชอบ……”
เจียงสื้อสื้อกำลังจะตอบ ฟางยู่เชินรีบตัดบทเธอ “ไม่มีอะไร ก็ดาราสาวคนหนึ่ง”
ซ่างหยิงลูบหัวของเขา พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ อายุเท่าไรแล้วยังตามดารา รีบหาลูกสะใภ้กลับมาให้แม่นายสำคัญที่สุด”
“งั้นก็ต้องหาให้เจอนี่นา” ฟางยู่เชินพึมพำเบาๆ ในหัว อดไม่ได้ที่จะปรากฏใบหน้าของซ่างกวนหยวน
หรือเหมือนที่เจียงสื้อสื้อพูดจริงๆ เขาชอบซ่างกวนหยวนเข้าแล้ว?