ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 990 อะไรที่ควรมาก็ต้องเป็นไปตามธรรมชาติ

“ได้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อชักเท้ากลับ และเดินตามหลังพวกเธอลงไปด้านล่าง

เพื่อต้อนรับฟางเถิงกับซ่างหยิง แม่จิ้นเตรียมอาหารไว้มากมาย จนเต็มโต๊ะ

เมื่อเห็นอาหารอร่อยวางอยู่เต็มโต๊ะ มุมปากเจียงสื้อสื้อพลันกระตุกขึ้นมา อาหารเยอะขนาดนี้ให้คนยี่สิบคนมากินก็อาจจะกินไม่หมดก็ได้

“คุณแม่ นี่มันไม่ได้โอเว่อร์เกินเหตุไปใช่ไหม?” เธอกระซิบถามข้างหูแม่จิ้น

แม่จิ้นเองก็เหล่ตามองค้อนเธออย่างไม่สบอารมณ์ “เกินเหตุอะไรที่ไหนล่ะ พวกเขาเป็นน้าชายเล็กกับน้าสะใภ้เล็กของคุณเลยนะ ฉันต้องเอาความจริงใจเต็มร้อยออกมาถึงจะถูก”

เมื่อได้ยินดังนั้น ความรู้สึกซาบซึ้งตีขึ้นจนจุกอก เจียงสื้อสื้อตอบอย่างแผ่วเบา “ขอบคุณมากค่ะ คุณแม่”

แม่จิ้นยิ้มให้ “ไปนั่งกันเถอะ”

เจียงสื้อสื้อส่งเสียงตอบ จากนั้นก็เดินมานั่งลงด้านข้างจิ้นเฟิงเฉิน

“ไม่รู้ว่าพวกคุณชอบกินอะไรกัน ฉันเลยจัดเตรียมตามความคิดของฉันเอง หวังว่าพวกคุณจะชอบ”

แม่จิ้นยิ้มตอนที่พูดกับฟางเถิงและซ่างหยิง

พวกเขาสองคนรีบตอบทันที “ชอบมาก”

“พลอยทำให้คุณต้องวุ่นวายไปด้วยเลย” ซ่างหยิงรู้สึกทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

เมื่อเห็นอาหารที่มากมายก่ายกองในเวลานั้น ซ่างหยิงเริ่มแปลกใจเล็กน้อย

แต่ว่า นี่ก็สามารถรับประกันได้ว่าตระกูลจิ้นนั้นให้ความสำคัญกับพวกเขามาก นั่นก็เท่ากับความสนใจสื้อสื้อมากเช่นเดียวกัน

“ยายซ่างหยิงหนูนั่งข้างๆยายนะ”

เถียนเถียนพูดจาฉอเลาะตามประสาเด็ก

“ได้สิ หนูมานี่มา” ซ่างหยิงกวักมือเรียกเธอมา

แม่จิ้นที่นุ่งอยู่ข้างๆ จงใจพูดแกมอิจฉาออกมา “เถียนเถียน ยายซ่างหยิงมาแล้ว ก็ไม่ต้องการย่าแล้ว”

“ไม่ใช่ค่ะ ยายซ่างหยิงเป็นแขก หนูต้องคอยต้อนรับเขาสิคะ”

คำพูดของเถียนเถียนทำให้ผู้ใหญ่หลายคนหัวเราะกันครืนใหญ่

เหตุการณ์แบบนี้ บรรยากาศอาหารค่ำค่อยดื่มด่ำอบอวลเข้าสู่ความผ่อนคลายและความสุข

หลังจากมื้อค่ำเสร็จแล้ว เจียงสื้อสื้อก็พาเด็กสองคนขึ้นด้านบน เพื่อให้พวกเราได้อยู่ด้านบนกันอย่างเชื่อฟัง ส่วนตนเองนั้นลงมาด้านล่างอีกครั้ง

คนอื่นๆ อยู่กันในห้องรับแขก แม่จิ้นนำผลไม้วางบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา และนั่งลงด้านข้างพ่อจิ้น

“พวกคุณจะอยู่ที่เมืองจิ่นกันนานเท่าไหร่?” แม่จิ้นอ้าปากถาม

ซ่างหยิงเหลือบมองฟางเถิงที่เป็นสามี “ก็คงหลายวันหน่อยแหละ”

“งั้นพวกคุณก็ไม่ต้องไปพักที่โรงแรมหรอก มาพักที่บ้านที่แหละ”

การเผชิญหน้ากับความกระตือรือร้นของแม้จิ้น ซ่างหยิงได้แต่ปฏิเสธอย่างอ้อมค้อม “ไม่ต้องยุ่งยากกันหรอก ฉันกับเหล่าฟางยังอยากจะไปเยี่ยมเพื่อนเก่าคนหนึ่งด้วย”

แม่จิ้นผิดหวังขึ้นมาบ้าง “อย่างนี้เอง”

เจียงสื้อสื้อเดินมาประจวบเหมาะได้ยินคำพูดของพวกเขาพอดี เธอเดินเข้ามาหาและนั่งลงที่พักแขนโซฟาด้านข้างซ่างหยิง พลันโอบคอของซ่างหยิงเอาไว้ พร้อมทั้งยิ้มและพูดหยอกล้อ “น้าสะใภ้เล็ก ยากมากเลยที่คุณแม่ของฉันจะหาเพื่อนคุยถูกคอได้สักคน คุณทำแบบนี้มันจะทำให้เธอรู้สึกลำบากใจมาก”

“จริงเหรอ?” ซ่างหยิงหันไปทางแม่จิ้น

แม้จิ้นค้อนเจียงสื้อสื้ออย่างไม่สบอารมณ์ “ฉันเป็นคนขี้เหนียวขนาดนั้นเลยเหรอไง? อีกอย่างน้าสะใภ้ของแกก็ไม่ได้จะมาแค่ครั้งเดียวนี่”

ซ่างหยิงถึงได้รู้ตัวว่าเจียงสื้อสื้อกำลังล้อตนเองอยู่ เธอได้แต่ตีเจียงสื้อสื้อเบาๆ เพราะทำอะไรไม่ถูกแล้ว “เด็กคนนี้นี่”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะอย่างสบายอกสบายใจ

นี่อาจหรือว่าเป็นรอยยิ้มมีความสุขมากที่สุดครั้งหนึ่งของเธอในระยะเวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว

“ผมได้ยินว่าตอนนี้ลูกชายของพวกคุณเข้าไปดูแลฟางซื่อกรุ๊ปแล้ว เด็กหนุ่มอันยอดเยี่ยมจริงๆ” พ่อจิ้นกล่าว

ฟางเถิงได้ยินแล้ว รีบตอบทันที “ความจริงแล้วยังไม่สามารถเอามาเปรียบเทียบกับเฟิงเฉินได้ เฟิงเฉินถือว่าเป็นเด็กหนุ่มอันยอดเยี่ยมตัวจริง”

เมื่อพูดถึงจิ้นเฟิงเฉินแล้ว ความพอใจของฟางเถิงนั้นก็แสดงออกมาเกินคำบรรยายทันที

จู่ๆ ซ่างหยิงก็ฉุกคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ พลางหันศีรษะไปมองแม่จิ้น “ชิงแก ลูกชายคนเล็กของคุณล่ะ? ทำไมวันนี้ไม่เห็นเขาเลย?”

“เขากลับบ้านแม่ยายไปพร้อมกับหวั่นชีงแล้ว”

ซ่างหยิงพยักหน้า “คุณช่างโชคดีจริงๆ ลูกชายทั้งสองคนต่างแต่งงานกันหมดแล้ว มีหลายชายหลานสาว ช่างมีความสุขกันจริงๆ”

น้ำเสียงของเธอนั้นอิจฉาตาร้อนอย่างเต็มเปี่ยม

พ่อจิ้นคิดถึงเรื่องที่เจียงสื้อสื้อพูดไว้กับตนเองก่อนหน้านี้ได้ เลยยิ้มและพูดปลอบใจไป “การมีลูกมีหลานก็ถือว่าเป็นเป็นความสุขของพวกเขา ยามเมื่อโชคชะตาฟ้าลิขิตแล้ว อะไรที่ถึงเวลาย่อมมาตามธรรมชาติกำหนดไว้”

“ลูกชายของฉันเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานงกๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่โชคชะตาจะมาถึงซะที” เมื่อพูดถึงฟางยู่เชิน ซ่างหยิงเอาแต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

แม่จิ้นหลุดขำทันที “คุณนี่ช่างเหมือนฉันในตอนแรกซะจริงๆ ตอนนั้นก็เองก็คอยพะวงเรื่องการแต่งงานของเฟิงเฉิน แต่ว่ามัวแต่คิดหน้าพะวงหลังก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่าลูกก็ไม่เชื่อฟังในสิ่งที่เราพูด ฉะนั้น ให้ลูกเขาได้ตัดสินใจด้วยตัวของเขาเอง พ่อแม่อย่างพวกเราก็ได้แต่รอคอยอย่างอดทนไป”

ซ่างหยิงยิ้มเล็กน้อย พร้อมทั้งเห็นด้วย “คุณพูดก็ถูก แตงที่ยังไม่แก่แต่ไปหักดิบมายังไงเสียก็ไม่หวานอยู่ดี ฉันคงต้องปล่อยวางไป”

ก่อนหน้านี้เธอก็ไม่ได้ร้อนรนอะไร แต่ว่าเมื่อเห็นเถียนเถียนกับเสี่ยวเป่าน่ารักซะขนาดนี้แล้ว เธอก็อยากจะเป็นย่าคนบ้าง

“น้าสะใภ้เล็ก” เจียงสื้อสื้อเอามือทั้งสองข้างพาดลงบนไหล่ของเธอ “เชื่อฉันนะ ไม่นานพี่ชายก็จะพาแฟนสาวเข้าบ้านแล้ว”

ซ่างหยิงหันไปมองเธอ “ฟังจากน้ำเสียงของหนูแล้ว เหมือนว่าจะมั่นใจมาก”

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้ว แถมยังพูดทิ้งระเบิดตอนท้ายไว้ให้อีก “ยังไงถึงเวลาคุณก็จะรู้เอง”

ขอแค่ฟางยู่เชินสามารถตามจีบซ่างกวนหยวนติด

ซ่างหยิงหลุดหัวเราะออกมา “เด็กคนนี้ยังมาทิ้งระเบิดไว้ตอนท้ายอีก ได้ ฉันจะเชื่อแก”

เจียงสื้อสื้อเชิดหน้าขึ้น พร้อมทั้งพูดอย่างภาคภูมิใจมาก “มันต้องเป็นแบบนั้นแหละ”

คนอื่นๆ ต่างหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้