ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่1063 ห้ามขาดการระวังตัวจากคนอื่นเด็ดขาด

“ฮึ” ซ่างกวนหยวนขำออกมาเย่างไม่ชอบใจ แววตาของเธอที่มองเขาเต็มไปด้วยความประชด “ซ่างกวนเชียน คุณคิดว่าฉันจะแต่งงานกับคุณได้จริงๆเหรอคะ? นอกจากนี้ ฉันไม่รู้ว่าคุณใช้วิธีอะไรถึงทำให้พ่อของฉันมอบบริษัทให้คุณ แต่ฉันจะต้องสืบหาความจริงให้ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซ่างกวนเชียนก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมา “หยวนหยวน คุณหมายความว่ายังไงครับ คุณสงสัยว่าผมคิดไม่ซื่อกับตระกูลซ่างกวนอย่างนั้นเหรอครับ?”

ซ่างกวนหยวนปฏิเสธที่จะตอบคำถามของเขา “คุณมีอะไรอีกมั้ยคะ? ถ้าไม่ก็ไปได้แล้วค่ะ”

“หยวนหยวน ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ด้วยครับ?”

ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงได้ครอบงำซ่างกวนเชียนในทันที เขามองไปที่ซ่างกวนหยวนที่ไร้อารมณ์และถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ ไม่ว่าคุณจะคิดอะไร ผมเชื่อว่าเวลาจะเป็นตัวพิสูจน์ทุกอย่างเอง”

“ผมไปแล้ว ผมอวยพรให้คุณโชคดีที่อิตาลีนะครับ”

เมื่อเห็นซ่างกวนหยวนไม่ตอบ เขาเหลือบมองเธออย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง จากนั้นทำได้เพียงหันหลังกลับและจากไปอย่างช่วยไม่ได้

พอเห็นร่างของเขาหายไปในมุมของทางเดิน ซ่างกวนหยวนหันกลับมา เธอค่อยๆ หลับตาลง หายใจเข้าลึกๆ และระงับความหงุดหงิดของเธอเอาไว้

ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของเธอจากไป ซ่างกวนเชียนได้แบกรับภาระทั้งหมดเอาไว้เอง และยอมให้ไปเธอทำในสิ่งที่เธอชอบอย่างเต็มที่

แต่ถ้าไม่ใช่เพราะซ่างกวนเชียน พ่อแม่ที่รักของเธอก็คงไม่ต้องจากโลกไปเร็วขนาดนี้

เธอลืมตาขึ้น รอบยิ้มที่เยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ เธอเองไม่สามารถบอกได้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับซ่างกวนเชียน

แต่มันก็ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือพรุ่งนี้เธอจะไปอิตาลีแล้ว

หวังว่าตอนที่จิ้นเฟิงเฉินเจอเธอจะไม่ตกใจจนเกินไปนะ

……

โม่เหยียหานยู่รีบไปเมืองหลวงตามคำสั่งของจิ้นเฟิงเฉิน

ในตอนที่เห็นพวกเขา เจียงสื้อสื้อก็ต้องรู้สึกประหลาดใจมาก “พวกคุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ?”

“คุณชายส่งเรามาเพื่อทำการตรวจอย่างละเอียดให้คุณครับ” โม่เหยียตอบตามความจริง

เจียงสื้อสื้อยิ้มออกอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ความจริงพวกคุณไม่จำเป็นต้องมาก็ได้ค่ะ”

“คุณชายเขาไม่สบายใจค่ะ” หานยู่กล่าว

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกยัดไปด้วยสำลีนุ่มๆ และเธอยังคงพึมพำอีกว่า “เขาระวังตัวเกินไปจริงๆ”

โม่เหยียอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและหยอกล้อว่า “คุณหญิงครับ ที่คุณชายต้องระวังตัวมากขนาดนี้ มันก็เป็นเพราะเขาห่วงใยคุณไงครับ”

หลังจากพูดแซวเสร็จ เขาก็ยิ้ม จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องทันที “คุณหญิงครับ การตรวจร่างกายนั้นจำเป็นต้องทำ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่รู้ว่าตอนนี้ไวรัสในตัวคุณเป็นยังไงบ้างแล้ว”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างเข้าใจ “เข้าใจแล้วค่ะ”

ว่าแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ยอมรับการตรวจแต่โดยดี เธอที่เพิ่งถูกซ่างกวนหยวนดูดเลือดไป ก็ต้องมาถูกพวกโม่เหยียดูดเลือดอีกครั้ง

มันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “วันนี้ฉันถูกดูดเลือดออกเยอะขนาดนี้ ต้องกินเท่าไหร่ถึงจะชดเชยได้เนี่ย?”

“มันก็แค่หลอดเดียวเองไม่ใช่เหรอครับ?” โม่เหยียเหลือบมองหลอดเลือดในมือ แล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

เจียงสื้อสื้อมองไปที่แขนของตัวเองและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่นะคะ ซ่างกวนหยวนก็เอาดูดไปแล้วหลอดหนึ่งแล้วค่ะ”

“อะไรนะครับ?”

โม่เหยียรู้สึกตกใจมาก เขากับหานยู่มองหน้ากันและถามอย่างกังวลว่า “คุณหญิงครับ เธอได้บอกมั้ยครับว่าจะเอาเลือดที่เจาะได้ไปทำอะไร?”

เมื่อได้ยินเสียงที่กระวนกระวายเล็กน้อยของเขา เจียงสื้อสื้อก็หันไปมองเขา กะพริบตาปริบๆแล้วตอบว่า “เธอตั้งใจจะตรวจสอบเพื่อดูว่ามีปัญหาอะไรกับเลือดรึเปล่า”

“แย่แล้ว” สีหน้าของโม่เหยียจริงจังขึ้นมาทันที

“เกิดอะไรขึ้นคะ?” เจียงสื้อสื้อถามด้วยความสงสัย

“คุณหญิงคะ คุณรู้ไหมว่าถ้ามีคนรู้ว่ามีไวรัสชนิดใหม่เกิดขึ้นในร่างกายของคุณ คุณก็จะตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายมาก เพราะมันจะมีนักวิจัยทางการแพทย์จำนวนมากที่ต้องการค้นมาหาคุณ และวิจัยคุณ ”

หลังจากได้ยินคำอธิบายของหานยู่ เจียงสื้อสื้อก็ตกใจมาก แต่ก็ยังพูดไปว่า “หยวนหยวนไม่บอกใครหรอกค่ะ” “เธอไว้ใจได้มั้ยครับ” โม่เหยียถาม

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “นะ……น่าจะได้มั้ง”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจของเธอ โม่เหยียก็อดหัวเราะไม่ได้ “คุณหญิงครับ ครั้งนี้ช่างมันเถอะครับ ต่อไปเราคุณต้องระวังให้มากกว่านี้ ห้ามขาดการระวังตัวจากคนอื่นเด็ดขาด”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเขินอาย “ตกลง คราวหน้าฉันจะระวังตัวให้มากกว่านี้ค่ะ”

โม่เหยียพยักหน้าแล้วยื่นหลอดเลือดให้หานยู่ “เอาไปตรวจดูว่าตอนนี้ไวรัสเป็นยังไงบ้าง”

“ค่ะ” หลังจากหานยู่รับมันมา เธอก็หันไปยังโต๊ะปฏิบัติการที่สร้างขึ้นชั่วคราวเพื่อเริ่มการทดสอบ

แม้ว่าอุปกรณ์จะยังไม่ครบนัก แต่แค่การตรวจเลือดก็ยังสามารถทำได้

“คุณต้องการให้ฉันทำอะไรอีกมั้ยคะ?” เจียงสื้อสื้อถาม

โม่เหยียส่ายหัว “ไม่แล้วครับ คุณสามารถไปรอพวกเราได้ครับ”

“ค่ะ”

เจียงสื้อสื้อเดินออกไปและบังเอิญพบกับซ่างหยิงที่ขึ้นมาชั้นบนพอดี

“เป็นยังไงบ้าง?” ซ่างหยิงถามอย่างเป็นห่วง

“ต้องรอให้พวกเขาตรวจสอบก่อนถึงจะรู้ค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบ

ซ่างหยิงพยักหน้าและถามต่อว่า “สื้อสื้อ ไวรัสในตัวหนูมันคืออะไร หนูไปติดมาได้ยังไง?”

กับในเรื่องนี้ ซ่างหยิงรู้แค่ว่าเธอมีสุขภาพไม่ดีมาเท่านั้น แต่ไม่รู้เลยว่ามันร้ายแรงมากแค่ไหน

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลงและยิ้ม “เรื่องมันยาวค่ะ”

“งั้นหนูแค่บอกฉันอย่างรวบรัดก็ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

“อืม……” เจียงสื้อสื้อคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดไปว่า “มันเป็นไวรัสสายพันธุ์ใหม่ โลกนี้น่าจะมีแค่หนูคนเดียวที่มีมันอยู่ในร่างกาย ถ้าพูดให้ชัดเจนกว่านี้คือฉันเป็นคนเดียวที่ติดเชื้อไวรัสนี้แล้วยังมีชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ค่ะ”

“หมายความว่ายังไง?” ซ่างหยิงไม่เข้าใจ

“อันที่จริง หนูไม่ได้ติดไวรัสด้วยตัวเอง แต่มีใครบางคนฉีดไวรัสเข้าไปในร่างกายของหนูค่ะ”