ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่1084 เขาคือสามีในอนาคตของฉัน
จิ้นเฟิงเฉินเดินออกจากสถาบันและเห็นเบอร์เกนที่อยู่ตรงหน้า
“คุณจิ้น สวัสดียามดึกครับ” เบอร์เกนมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
จิ้นเฟิงเฉินหยุดเดิน กำมือทั้งสองข้างกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ จ้องมองที่เขาด้วยสายตาที่เย็นชา
“ทำไมคุณไม่บอกผมก่อนว่ามาที่อิตาลี? ผมจะได้ต้อนรับคุณในฐานะเจ้าบ้านอย่างเต็มที่”
แม้ว่าเบอร์เกนจะกำลังยิ้มอยู่ แต่ก็ยังรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ซ่อนอยู่ในรอยยิ้มนั้น
“ผมจะไปกล้ารบกวนคุณเบอร์เกนได้ยังล่ะครับ?” เสียงของจิ้นเฟิงเฉินนั้นค่อนข้างเรียบเฉย
“จะเกรงใจอะไรขนาดนั้นครับ?” เบอร์เกนมองไปยังสถาบันวิจัยที่อยู่ข้างหลังเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมากขึ้น “การที่คุณไม่มารบกวนผม สถานการณ์มันยิ่งดูแย่หนักเข้าไปอีกไม่ใช่เหรอครับ?”
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้พูดอะไร
“คุณพูดมาหน่อยซิว่าคุณทำลายสถาบันวิจัยของผมไปกี่ที่แล้ว?” เบอร์เกนยักคิ้วให้เขา “ถ้าคุณไม่อยากพูด เดี๋ยวผมพูดแทนคุณเอง ไม่นานมานี้ คุณทำลายสถาบันวิจัยของผมไปหลายแห่ง และยังเอาตัวอย่างไวรัสบางส่วนไปด้วย คราวนี้คุณทำลายสถาบันวิจัยที่สำคัญที่สุดของผมโดยตรง แต่น่าเสียดายที่คุณไม่สามารถเอาผลการวิจัยที่สำคัญที่สุดไปได้ ”
ตอนที่เขาพูดแบบนั้นออกมา เบอร์เกนไม่ได้ปกปิดความสะใจบนใบหน้าของเขาเลยแม้แต่น้อย
“คุณสงสัยไหมว่าทำไมคนของผมถึงถอนตัวเร็วได้ขนาดนี้?”
จิ้นเฟิงเฉินกระตุกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็แค่มองเขาอย่างเงียบไ
“เพราะผมรู้ว่าคุณมาอิตาลีนานแล้ว” ความจริงจุดนี้จิ้นเฟิงเฉินได้คาดการณ์ไว้แล้ว
“ในงานเลี้ยงวันเกิดของภรรยาผม ผมก็จำคุณได้แล้ว” เบอร์เกนพูด “ในเมื่อคุณเป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุดของผม ผมจึงเป็นรู้จักคุณดีที่สุด”
หลังจากที่สถาบันถูกทำลายไปครั้งก่อน เขามีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งในตัวจิ้นเฟิงเฉิน เขารู้ทุกอย่างตั้งแต่ภูมิหลังทางครอบครัวไปจนถึงนิสัยเล็กๆ น้อยๆ จิ้นเฟิงเฉินจนหมดแล้ว
“เหตุการณ์ในวันนี้เป็นฉากที่คุณจัดขึ้นใช่ไหมครับ?” จิ้นเฟิงเฉินถาม
“ถูกต้องครับ ผมแค่รอดูคุณอยู่ที่นี่”
เบอร์เกนหันไปพูดกับลูกน้องของเขาว่า “พวกคุณยังไม่รีบไปต้อนรับคุณท่านจิ้นอีก”
ทันทีที่เขาพูดแบบนั้นออกมา ลูกน้องของเขาตะโกนพร้อมกันว่า “ยินดีต้อนรับครับคุณท่านจิ้น”
เห้อซูหานกับชีซาที่อยู่ในสถาบันวิจัยที่ได้ยินเสียงนี้ ก็หันมามองหน้ากันแล้วรีบวิ่งออกไปทันที
พอพวกเขาออกไปเห็นเบอร์เกน ทั้งคู่ก็ตกใจทันที
“คุณชาย นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ?” เห้อซูหานวิ่งไปข้างๆจิ้นเฟิงเฉิน จ้องมองที่พวกเบอร์เกนด้วยสายตาที่หวาดระแวง
“ไม่มีอะไร” จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขา เหมือนมุมปากของเขาจะแย้มขึ้นมาแวบหนึ่ง แล้วเขาก็ลดเสียงลงและพูดว่า “เดี๋ยวหาวิธีจัดการพวกเขาทิ้งซะ”
เห้อซูหานพยักหน้า “ครับ”
ชีซาก็ได้ยินแบบนั้นเหมือนกัน เธอก็พูดห้ามอย่างรวดเร็ว “อย่าทำเป็นคิดทำอะไรวู่วามนะ ใครจะไปรู้ว่าพวกเขายังมีคนรอซุ่มโจมตีอยู่รึเปล่า?”
เบอร์เกนเห็นว่าพวกของจิ้นเฟิงเฉินออกมาแล้ว เขาก็เปลี่ยนจากใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อจากเป็นใบหน้าที่เคร่งขรึมแล้วพูดไปว่า “นี่คุณท่านจิ้น ผมต้องการเลี้ยงเครื่องดื่มคุณสักแก้ว คุณน่าจะมีเวลาใช่ไหมครับ?”
“ถ้าผมปฏิเสธล่ะครับ?” จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ
“งั้นก็อย่าโทษที่ผมลงมือแล้วกันครับ”
ทันทีที่เบอร์เกนพูดจบ คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็พากันชักปืนออกมา
เมื่อเห็นแบบนี้ เห้อซูหานก็รีบขึ้นมาปกป้องจิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างหน้า ส่วนคนอื่นๆ วิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วชักปืนออกมาเล็งไปที่พวกเบอร์เกนเหมือนกัน
ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที
ชีซามองไปรอบ ๆ เอนตัวเข้าไปหูจิ้นเฟิงเฉินแล้วพูดว่า “ถ้าต้านไม่ไหว เราก็ถอยกลับไปที่สถาบันวิจัยแล้วค่อยหาวิธีหนีออกไปอีกที”
จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเธอด้วยท่าทางครุ่นคิด
ในขณะนั้นเองเสียงของผู้หญิงก็ดังขึ้น
“คุณเบอร์เกนคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณยังทำงานอยู่อีกเหรอคะ?”
มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย
จิ้นเฟิงเฉินมองตามเสียงไป รูม่านตาแข็งเกร็ง เป็นซ่างกวนหยวนนี่เอง
สายตาของซ่างกวนหยวนกวาดตามองผ่านใบหน้าของเขาแล้วไปหยุดอยู่ที่เบอร์เกน
“คุณซ่างกวน คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ?” เบอร์เกนขมวดคิ้วและจ้องมองเธอด้วยท่าทีที่ไม่พอใจเล็กน้อย
“พอดีฉันผ่านทางมาค่ะ”
คนโง่เท่านั้นแหละที่เชื่อสิ่งที่เธอพูด “ผ่านทางมา”
แต่เบอร์เกนก็ไม่ได้ขัดเธอ แต่ยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องที่บังเอิญมากเลยนะครับ”
ซ่างกวนหยวนไม่ได้สนใจการประชดในคำพูดของเขา เธอทำเหมือนไม่ได้ยินและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณท่านจิ้นกับฉันเราเป็นคนที่รู้จักกันมานาน ฉันไม่รู้ว่าคุณเบอร์เกนจะเห็นแก่หน้าฉันแล้วปล่อยเขาไปกับฉันได้ไหมคะ?”
“คุณต้องการพาเขาไปด้วยเหรอครับ?” เบอร์เกนถาม
ซ่างกวนหยวนพยักหน้า “ใช่ค่ะ ไม่รู้ว่าคุณจะยอมหรือเปล่า?”
“เงื่อนไข” เบอร์เกนพูดคำสองคำนี้ออกไปตรงๆ
“เงื่อนไขคือต่อไปถ้าคุณขาดแคลนวัตถุดิบทางยาใดๆ ตระกูลซ่างกวนจะจัดหาให้คุณอย่างฟรีๆเลย”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เบอร์เกนก็ค่อนข้างประหลาดใจ “เพื่อผู้ชายแค่คนเดียว คุณซ่างกวนถึงกับยอมลงทุนลงแรงขนาดนี้เลย”
“เขาคือสามีของฉันในอนาคตค่ะ ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่ใหญ่อะไร”
“โอ้” เบอร์เกนแสดงท่าทางคลุมเครือออกมา
“นี่คุณกำลังตกหลุมรักเขานี่เอง”
ซ่างกวนหยวนไม่ได้ปิดบัง และยอมรับอย่างโจ่งแจ้งว่า “ใช่ค่ะ”
“คุณท่านจิ้นครับ คุณต้องขอบคุณคุณซ่างกวนอย่างมากเลยนะครับ ถ้าไม่มีเธอ ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่นอน” เบอร์เกนพูดใส่จิ้นเฟิงเฉิน
“ไม่จำเป็นครับ คุณจะเลี้ยงเครื่องดื่มผมไม่ใช่เหรอ ไปกันเถอะครับ”
จิ้นเฟิงเฉินยอมไปกับเบอร์เกน ก็ยอมรับความช่วยเหลือจากซ่างกวนหยวน
“คุณท่านจิ้น คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่?” ซ่างกวนหยวนมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “คุณกำลังเล่นกับความเป็นความตายอยู่นะ!”
ถ้าเขาจากไปกับเบอร์เกน ผลที่ตามมามันคือเป็นหายนะชัดๆ
จิ้นเฟิงเฉินเพิกเฉยต่อคำพูดของเธอ “คุณเบอร์เกน ไปกันเถอะครับ”
“คุณชายครับ!”
“จิ้นเฟิงเฉิน!”
เห้อซูหานกับชีซาอุทานพร้อมกัน
“หลังจากคุณสองคนกลับไปแล้ว อย่าลืมติดต่อกู้เนี่ยนและขอให้เขาส่งคนไปปกป้องสื้อสื้อด้วยนะครับ ผมจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”
หลังจากพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็เดินไปหาเบอร์เกนไป
เบอร์เกนค่อยๆแย้มมุมปากขึ้น แล้วมองเขาด้วยความชื่นชมยินดี “คุณท่านจิ้น ช่างเป็นผู้ชายที่มีความน่านับถือจริงๆ”
“จิ้นเฟิงเฉิน นี่คุณ……” ซ่างกวนหยวนจ้องเขม็งมาที่เขา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะปฏิเสธความช่วยเหลือจากเธอแบบนี้
“คุณซ่างกวน เขาไม่อยากไปกับคุณ ผมเองก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน” เบอร์เกนมองซ่างกวนหยวนด้วยความเห็นอกเห็นใจ
“ไม่ คุณจะไปกับเขาไม่ได้” ซ่างกวนหยวนยื่นมือเพื่อที่จะคว้ามือของจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้
แต่ก็ถูกคนของเบอร์เกนหยุดเอาไว้ก่อน
จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองไปที่เธอ และเสียงเย็นชาของเขาก็ดังขึ้น “เก็บความคิดพวกนั้นของคุณไปซะ มันไม่มีประโยชน์กับอะไรผม”
เมื่อเห็นเขานั่งเข้าไปในรถของเบอร์เกนซ่างกวนหยวนก็ตะโกนด้วยความโมโหว่า “จิ้นเฟิงเฉิน ไอ้คนสารเลว!”
เธออุตส่าห์มาช่วยเขาด้วยความหวังดี แต่ถูกเขาเหยียบย่ำอย่างไร้ค่าแบบนี้
เจ็บใจจริงๆ!
“คุณชายครับ!” เห้อซูหานอยากจะตามไป
แต่ชีซาก็รีบคว้าตัวเขาไว้ “ไปไม่ได้ ถ้าคุณไปพวกมันต้องฆ่าเขาแน่”
“แต่…” เห้อซูหานเกลียดตัวเองที่ไร้ประโยชน์เกินไป เขาควรจะปกป้องคุณชาย แต่ตอนนี้กลับเป็นคุณชายที่กำลังปกป้องพวกเขาอยู่
“อย่ากังวลไปเลย จิ้นเฟิงเฉินต้องมีความคิดของเขาแน่ เรากลับไปหาทางช่วยเขากันเถอะ”
หลังมองดูพวกเบอร์เกนจากไป ชีซากับเห็อซูหานก็รีบจากไปทันที เวลาที่ให้พวกเขาช่วยจิ้นเฟิงเฉินเหลืออีกไม่มากแล้ว