ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่1089 ผู้ชายคนนี้ เป็นแค่ของเธอคนเดียวเท่านั้น

“สิ่งที่เบอร์เกนพูดเป็นจริงรึเปล่าคะ?” ซ่างกวนหยวนมองจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินลืมตาขึ้นมาช้าๆ สายตาที่เย็นชาของเขาจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาก็เปิดออกเบา ๆ”ต้องขอบคุณความหวังดีจากคุณซ่างกวงด้วยครับ”

“นี่คุณ!”

ความเดือดดาลพุ่งเข้ามาในหัว ซ่างกวนหยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ “คุณไม่อยากเจอเจียงสื้อสื้ออีกแล้วเหรอคะ?”

เบอร์เกนเป็นคนบุคลิกไม่มั่นคง ใครจะรู้ว่าตอนนี้เขายังสุภาพกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ แต่อีกเดี๋ยวเขาจะลงมือรึเปล่าก็ไม่รู้

เธอจำเป็นต้องพาเขาไปด้วย!

พอพูดถึงเจียงสื้อสื้อ ใบหน้าที่ตึงเครียดของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ซ่างกวนหยวนเหลือบมองเบอร์เกน พร้อมรอยยิ้มที่เต็มหน้า และพูดไปว่า “คุณเบอร์เกนคะ ฉันขอคุยกับคุณจิ้นตามลำพังสักครู่ได้มั้ยคะ?”

“ได้อยู่แล้วครับ”

ยังไงก็อยู่ในบ้านของเขาอยู่แล้ว ยังต้องกลัวว่าพวกเขาจะติดปีกแล้วบินหนีไปอีกเหรอ

หลังจากเบร์เกนออกไป ซ่างกวนหยวนก็เดินเข้ามา เอาหูแนบไปที่ประตู พอมั่นใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหวภายนอกแล้วเธอก็เดินไปหาจิ้นเฟิงเฉิน “เจียงสื้อสื้อถูกคนของเบอร์เกนจับมาที่อิตาลีแล้ว……”

“คุณพูดว่าอะไรนะ?” จิ้นเฟิงเฉินเข้าไปคว้าแขนเธอไว้ทันที จ้องเขม็งมาที่เธอด้วยสายตาที่แหลมคม “คุณพูดอีกครั้งซิ”

ถึงแม้แขนจับถูกเขาบีบจนเจ็บ ซ่างกวนหยวนก็ทนได้ เธอแย้มริมฝีปากขึ้น “จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่คุณ ตอนนี้เจียงสื้อสื้ออยู่ที่อิตาลีแล้ว ถ้าคุณยังอยู่ที่นี่ต่อไป ก็ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้”

จิ้นเฟิงเฉินจ้องเขม็งไปที่เธอ พยายามจับผิดจากสีหน้าของเธอว่าเธอกำลังโกหกอยู่หรือ

แต่เธอดูใจเย็นมาก ดูไม่เหมือนคนที่กำลังโกหกอยู่

เขาปล่อยมือออก “คุณแน่ใจใช่มั้ยว่าจะสามารถพาผมออกไปจากที่นี่ได้?”

ในที่สุดเขาก็โล่งอกไปบ้าง

ถึงแม้จะทำเพื่อเจียงสื้อสื้อ

ซ่างกวนหยวนแย้มริมฝีปากสีแดงของเธอ ขึ้น “ขอแค่คุณเต็มใจติดตามฉันออกไป ฉันก็จะหาวิธีเอง”

จิ้นเฟิงเฉินหันกลับมามองออกไปนอกหน้าต่าง

ซ่างกวนหยวนรู้ว่าเขากำลังใช้ความคิด ว่าแล้ว เธอจึงพูดไปเสริมว่า “คุณน่าจะรู้ดีว่าเบอร์เกนจับเจียงสื้อสื้อมาทำไมดังนั้นคุณควรตัดสินใจให้ดี”

หลังผ่านไปเนิ่นนาน ที่เสียงทุ้มของจิ้นเฟิงเฉินก็ดังขึ้นจากภายในห้องที่เงียบสงบ “ตกลง ผมไป”

มุมปากของซ่างกวนหยวนค่อยๆ แย้มขึ้น ดวงตาของเธอเปี่ยมล้นไปด้วยความพึงพอใจ

เพื่อเจียงสื้อสื้อแล้ว สุดท้ายเขาก็ต้องยอมอยู่ดี

“งั้นก็รอฉันก่อน”

ซ่างกวนหยวนออกจากห้องไป และเบอร์เกนก็อยู่ข้างนอกนั่น

“คุณเบอร์เกนคะ เขาตกลงที่จะไปกับฉันแล้วค่ะ”

เบิร์กรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เขายอมตกลงด้วยเหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ” ซ่างกวนหยวนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันพาเขากลับไปได้เลยใช่มั้ยคะ?”

เบอร์เกนขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว “ไม่ได้ครับ”

เมื่อซ่างกวนหยวนได้ยินแบบนั้น เธอก็ร้อนรนขึ้นมา “คุณเบอร์เกนคะ ฉันรู้ว่าการวิจัยในปัจจุบันของคุณต้องใช้วัตถุดิบในการทำยาจำนวนมากจำนวนมาก ตระกูลฟางไม่สามารถจัดหาให้คุณได้แน่นอน ดังนั้นนอกจากตระกูลซ่างกวนแล้วก็ไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้อีก”

เบอร์เกนหรี่ตามองเธอ “นี่คุณกำลังขู่ผมอยู่เหรอครับ?”

“ไม่ค่ะ ฉันแค่กำลังมองหาโอกาสในการร่วมมือที่วินวินทั้งสองฝ่ายเท่านั้น”

“โอ้?” เบิร์กเลิกคิ้ว “วินวินทั้งสองฝ่าย?”

“ใช่ค่ะ ฉันจะพาจิ้นเฟิงเฉินไป เขาจะไม่สร้างปัญหากับการทดลองของศาสตราจารย์คูรี่ที่จะมีขึ้นต่อจากนี้อย่างแน่นอน”

ความหมายก็คือเขาจะทำอะไรกับเจียงสื้อสื้อก็ได้นั่เอง

เบอร์เกนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มออกทันที “คุณซ่างกวน นี่คุณตั้งใจจะเอาเขาไปซ่อนเอาไว้ใช่มั้ยครับ?”

ซ่างกวนหยวนยิ้มตอบ “ฉันชอบเขา เขาต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”

เบอร์เกนมองมาที่เธอ เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา “ตกลง ผมชอบผู้หญิงตรงๆแบบคุณจริงๆ ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยครับ”

เขายื่นมือออกมา

ซ่างกวนหยวนจับมือกับเขา ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ “ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ”

……

ทันทีที่จิ้นเฟิงเฉินขึ้นรถ เขาก็พูดขึ้นว่า “ส่งผมกลับไปที่โรงแรม”

ตาของซ่างกวนหยวนเป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง ริมฝีปากสีแดงของเธอแย้มขึ้น “ได้ค่ะ”

จิ้นเฟิงเฉินหลับตาและคิดว่าจะช่วยสื้อสื้อยังไงดี

เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าซ่างกวนหยวนหยิบเข็มออกมาเล่มหนึ่ง

ซ่างกวนหยวนมองเขาด้วยความลังเล เธอกำเข็มในมือแน่น

แต่เมื่อเธอนึกถึงเจีย

สื้อสื้อ สีหน้าของเธอก็ดูแน่วแน่ขึ้นมาทันที

ฉันขอโทษ

เธอแอบพูดอยู่ในใจอย่าง แล้วเข็มก็เจาะเข้าไปที่แขนของเขาอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

เมื่อรู้สึกเจ็บปวด จิ้นเฟิงเฉินก็ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขามองไปที่เข็มแล้วพูดด้วยความโกรธเคืองว่า “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

ซ่างกวนหยวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม “เฟิงเฉินคะ คุณต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ลืมเจียงสื้อสื้อไปซะ”

“นี่คุณ!” จิ้นเฟิงเฉินต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น เขาก็เกิดอาการวิงเวียนศีรษะ เขาขมวดคิ้วอย่างแรงและสองมือกำแน่น

“คุณฉีดอะไรเข้าไปในตัวผม” เขาหันไปจ้องหน้าที่ซ่างกวนหยวน

รอยยิ้มบนใบหน้าของซ่างกวนหยวนเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ “เป็นยาที่ทำให้สามารถลืมความเจ็บปวดได้ เมื่อคุณตื่นขึ้น คุณจะลืมความเจ็บปวดทั้งหมดไป จากนี้ไปจะมีแต่ความสุขเท่านั้น”

รูปลักษณ์ของเธอเริ่มเบลอขึ้นเรื่อยๆ

แรงเฮือกสุดท้ายของจิ้นเฟิงเฉินได้หายไป มือที่กำแน่นของเขาค่อยๆ คลายออก มุ่งเข้าสู่ความมืดมิด

เขาล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของซ่างกวนหยวน

“เฟิงเฉิน ต่อจากนี้ไป ในใจของคุณจะมีแค่ฉันคนเดียว และฉันก็จะมีคุณแค่คนเดียวเหมือนกัน” ซ่างกวนหยวนก้มหน้าลง และค่อยๆ เลื่อนนิ้วอันเรียวยาวของเธอลงไปที่หว่างคิ้วของเขา

ต่อไปผู้ชายคนนี้จะเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น

ซ่างกวนหยวนดึงมือเข้ามาและกอดเขาไว้แน่นๆ ด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ