ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่1145เขาไม่มีทางกลับมาหาคุณ

เจียงสื้อสื้อเดินตามหลังเขาไป ตอนที่เดินผ่านห้องหนังสือ เธอก็เห็นว่าไฟในห้องนั้นยังเปิดอยู่ เธอจึงไปเคาะประตู

“เข้ามา” เสียงที่ทุ้มลึกของฟางยู่เชินดังออกมา

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

“พี่คะ” ฟางยู่เชินเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่น “ไปเล่นที่ไหนมา ทำไมถึงกลับมาดึกขนาดนี้?”

“วันนี้เป็นวันเกิดของเวยเวยค่ะ”

“วันเกิดเหรอ?” ฟางยู่เชินแปลกใจนิดหน่อย “วันนี้เป็นวันเกิดของเธอเหรอ?”

“ใช่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “พี่ไม่รู้เหรอคะ?”

“ฉัน……” สายตาลึกซึ้งที่ฟางยู่เชินมองมายังเธอ ได้ยิ้มออกมาทันที “ทำไมฉันถึงต้องรู้ด้วยล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อยักคิ้ว “ฉันนึกว่าพี่ชอบเธอซะอีก”

แล้วฟางยู่เชินก็หัวเราะออกมาทันที “สื้อสื้อ นี่เธอดูตรงไหนว่าฉันชอบเวยเวย? เธอไปจินตนาการเก่งเหมือนแม่ของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“พี่ไม่ได้ชอบจริงๆ เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อถามเพื่อความมั่นใจอีกครั้ง

ฟางยู่เชินพยักหน้า “ใช่ ฉันไม่ได้ชอบ ไม่ได้ชอบจริงๆ”

“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อเบะปาก แล้วแสร้งทำเป็นพูดลอยๆ ว่า “งั้นฉันจะแนะนำเธอให้กู้เนี่ยนนะคะ ฉันรู้สึกว่ากู้เนี่ยนะชอบเธอมากอยู่นะ”

“แนะนำให้กู้เนี่ยนเหรอ?” ฟางยู่เชินขมวดคิ้วเป็นปม “สื้อสื้อ นี่เธอตั้งใจจะเป็นแม่สื่อแล้วใช่มั้ย?”

“เวยเวยลำบากกับการที่ต้องเลี้ยงลูกคนเดียวมาก ยังไงก็ต้องมีคนช่วยแบ่งเบาให้เธอนะ กู้เนี่ยนก็ใช้ได้เลยนะ หน้าตาก็ดีแถมยังมีความรับผิดชอบอีก ไม่มีใครเหมาะไปกว่าเขาอีกแล้ว”

ฟางยู่เชินเงียบไปหลายวิ ถึงได้พูดออกมาอย่างช้าๆ ว่า “เรื่องของความรัก เธออย่างเข้าไปยุ่งจะดีกว่านะ”

พอเจียงสื้อสื้อได้ยิน ก็เกิดสนใจขึ้นมาทันที “พี่ชาย นี่พี่ไม่ค่อยพอใจใช่มั้ยคะ?”

เธอยักคิ้วให้เขา ยิ้มออกมาอย่างมีความนัย

“ฉะ……ฉันเปล่านะ” ฟางยู่เชินมีความไขว้เขวเล็กน้อย

ความจริงเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรเหมือนกัน พอได้ยินว่าเธอจะเชียร์คู่เหลียงซินเวยกับกู้เนี่ยน ในใจก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา

“ค่ะ” เจียงสื้อสื้อจงใจลากเสียงให้ยาว “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ทำตามนี้เลยนะคะ”

พูดจบหมุนตัวไป ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไร

“พี่คะ ฉันกลับห้องนอนก่อนนะคะ”

เจียงสื้อสื้อตั้งใจก้าวเท้าช้าๆ ค่อยๆ เดินไปที่ยังประตู

“รอเดี๋ยว”

ในตอนที่เธอกำลังจะเดินถึงประตูอยู่นั้นเอง ฟางยู่เชินก็ได้เรียกเธอไว้

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะแย้มมุมปากขึ้น แต่เธอก็รีบกลั้นยิ้มเอาไว้ หมุนตัวกลับ แล้วมองเขาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “มีอะไรรึเปล่าคะ?”

“คือว่า……พรุ่งนี้เราไปเยี่ยมคุณปู่ที่โรงพยาบาลด้วยกันนะ”

“เรื่องนี้เหรอคะ?” คิ้วเล็กๆ ขมวดเข้าหากัน เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยความสงสัย

ฟางยู่เชินยิ้ม “ไม่อย่างนั้นล่ะ”

“ฉันยังนึกว่า ยังนึกว่า……”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจออกมา “ช่างเถอะ ฉันไปนอนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที”

มองดูเธอที่เดินออกไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก ฟางยู่เชินส่ายหน้าแล้วยิ้มออกมา เธอคิดว่าที่เขาเรียกเธอไว้เพราะเรื่องเหลียงซินเวยสินะ?

พูดตามตรง ว่าเขานั้นรู้สึกดีกับเหลียนซินเวยจริงๆ ยังไงคนที่มีจิตใจดีก็มักจะทำให้คุณอื่นรู้สึกดีอยู่แล้ว

พอคิดได้แบบนี้ เขาก็ดึกลิ้นชักใต้โต๊ะหนังสือออก แล้วหยิบกล่องกำมะหยี่ออกมาใบหนึ่ง

เปิดมันออก ข้างในกลับเป็นจี้ใบโคลเวอร์สี่แฉกที่เหลียงซินเวยเลือก ตอนที่เลือกของขวัญให้เย่เสี่ยวอี้ครั้งก่อน

วันนั้นเขาก็จับพลัดจับผลูกลับไปที่ร้านแล้วซื้อจี้เส้นนี้มาจนได้

เขาเคยคิดที่จะมอบจี้เส้นนี้ให้เหลียงซินเวย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะให้เธอเนื่องในโอกาสอะไรดี

ตอนนี้มีแล้ว พรุ่งนี้เขาจะหาโอกาสมอบจี้อันนี้ให้กับเธอ

……

ตอนกลับมาที่ห้อง เจียงสื้อสื้อเพิ่งวางมือถือลงบนที่นอน ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงกระดิ่งสั้นๆ ดังขึ้น

มันคือเสียงข้อความ

เธอเปิดอ่าน แล้วนัยน์ตาก็ต้องหดเล็กลงทันที

——อยากรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ไหนรึเปล่า?

อีกฝ่ายเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก แต่เธอก็ยังเลือกที่จะตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว มือที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นสั่นไปหมดแล้ว

คุณเป็นใคร?

มีการตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว :ผมเป็นเพื่อนที่คุณคุ้นเคยเป็นอย่างดี ถ้าคุณยอมมาเจอผม ผมก็จะบอกคุณว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ไหน

ระหว่างที่จ้องมองตัวหนังสือที่อยู่บนหน้าจอ เจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆ ใจเย็นลง เธอหรี่ตาลง นิ้วพิมพ์ข้อความอย่างรวดเร็ว:คุณคือเบอร์เกนใช่มั้ย? ฉันจะบอกคุณให้ ว่าฉันไม่มีทางที่จะไปเจอคุณ ไม่มีทางตลอดไป

พอส่งข้อความเสร็จ เธอก็โยนมือถือไปที่หัวเตียง นอนราบไปบนเตียง ตามองตรงขึ้นไปยังเพดาน

เธอพลิกตัวไป แล้วมือถือก็ได้รับการตอบกลับพอดี

เปิดออก

โซเฟย่า คุณไม่อยากรู้จริงๆ เหรอว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ที่ไหน? ถ้าอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมาก เพราะด้วยความสามารถของพวกคุณนั้นไม่มีทางที่จะหาเขาเจอแน่นอน และเขาก็ไม่มีทางกลับมาหาคุณด้วยตนเองแน่นอน

เจียงสื้อสื้อลุกพรวดขึ้นมานั่งทันที แล้วเธอก็ตัดสินใจโทรหาเบอร์นั้น

ไม่นานทางนั้นก็รับสาย เสียงของเบอร์เกนดังออกมาจากมือถือ “โซเฟย่า คุณสบายดีมั้ยครับ?”

“ไม่ค่ะ ไม่เลยสักนิด” เจียงสื้อสื้อกัดฟันแน่น

เบอร์เกนขำออกมาเบาๆ “บังเอิญจัง ผมเองก็ไม่ดีเหมือนกัน”

เจียงสื้อสื้อหรี่ตาลง “เบอร์เกน เฟิงเฉินอยู่ที่ไหนกันแน่?”

“ผมบอกไปแล้ว ถ้าคุณอยากรู้ คุณก็ออกมาหาผม ถึงตอนนั้นผมก็จะบอกคุณเองว่าเขาอยู่ที่ไหน”