ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่1190สวนทางกับความคิด

“แล้วฉันควรทำยังไงดีล่ะ?” ซ่างหยิงถาม

“ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่ควรจะเป็นไงคะ”

“ปล่อยให้เป็นไปตามที่ควรจะเป็นอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ไม่ว่าพี่ชายจะรู้สึกยังไงกับเวยเวย น้าแค่ตามใจเขาก็พอค่ะ”

“แล้วถ้าสองคนนั้นเกิดคบกันขึ้นมาจริงๆ ล่ะ?” ซ่างหยิงคิดๆ ดู “ไม่ได้ ฉันไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด”

เจียงสื้อสื้อ “……”

อุตส่าห์ยกตัวอย่างสิ่งที่จะเกิดไปตั้งเยอะ ก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของเธอได้

“แล้วน้าคิดจะทำยังไงคะ?” เจียงสื้อสื้อถาม

ซ่างหยิงไตร่ตรองไปพักหนึ่ง แล้วพูดออกมาว่า “ฉันต้องสร้างโอกาสให้ยู่เชินกับเสี่ยวอี้ได้รู้จักกันมากขึ้น ไม่แน่พี่ชายของเธออาจจะเห็นข้อดีในตัวเสี่ยวอี้ก็ได้”

เจียงสื้อสื้ออยากบอกว่ามันคงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะเดี๋ยวจะโดนหาว่าไปพูดขัดเธออีก

“หนูก็ได้แต่หวังว่าน้าสะใภ้เล็กจะสมหวังแล้วกันค่ะ”

เจียงสื้อสื้อตัดสินใจที่จะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้แล้ว เพราะเรื่องของความรักก็ไม่ใช่สิ่งที่คนรอบข้างจะส่งผลอะไรอยู่แล้ว

……

หลังกินข้าวเช้าเสร็จ เจียงสื้อสื้อยืนขึ้นแล้วจะเดินออกจากห้องอาหาร ทันใดนั้น มือถือของซ่างหยิงก็ดังขึ้น

ซ่างหยิงหันไปมองหน้าจอที่กำลังแจ้งเตือน คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างแรง “ทำไมถึงเป็นเธออีกแล้วเนี่ย?”

จากนั้น ไม่รู้ว่าทางนั้นพูดอะไรมา ซ่างหยิงลุกพรวดขึ้นมาทันที สีหน้าตกใจ “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

พอเห็นแบบนั้น เจียงสื้อสื้อจึงรีบถามไปว่า “เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“เมื่อคืนเย้นซินถูกทำร้าย ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว” ซ่างหยิงไม่สนใจข้าวเช้าแล้ว ระหว่างที่ตอบก็เดินดุ่มๆ ออกไป

พอได้ยินว่าฟางเย้นซินถูกทำร้าย สายตาของเจียงสื้อสื้อก็เป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนจะถามไปว่า “อาการหนักมากมั้ยคะ?”

“เห็นบอกว่าหนักอยู่เหมือนกัน และไม่รู้ว่าใครกันที่ลงมือได้อย่างโหดเหี้ยมแบบนั้น”

พอพูดถึงตรงนี้ ซ่างหยิงก็กระทืบเท้า หันมองไปยังเจียงสื้อสื้อ ขมวดคิ้ว “สื้อสื้อ เรื่องนี้ไม่เกียวกับเธอใช่มั้ย?”

เจียงสื้อสื้อขำออกมา “ก็ต้องไม่เกี่ยวอยู่แล้วสิคะ”

“จริงเหรอ?”

“จริงๆ ค่ะ หนูเคยพูดโกหกด้วยเหรอคะ?”

ซ่างหยิงถอนหายใจออกมา “เธอไม่เกี่ยวข้องจะดีที่สุด ไม่อย่างนั้นถ้าน้าชายรองกับน้าสะใภ้รองของเธอรู้เข้า ต้องไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

หลังจากจ้องเธออย่างลึกซึ้งไปทีหนึ่ง ซ่างหยิงก็เดินดุ่มๆออกไป

ไม่ปล่อยเธอไว้อย่างนั้นเหรอ?

เจียงสื้อสื้อแย้มมุมปากขึ้นมาเยือกเย็น เธอไม่ปล่อยพวกเขาไว้สิถึงจะถูก แค่พวกเขาจะสามารถทำอะไรเธอได้?

ในเมื่อฟางเย้นซินถูกหามส่งโรงพยาบาลแล้ว ถ้าเธอไม่ตามไปดู ไม่เท่ากับพลาดโอกาสที่จะได้เห็นสภาพอันน่าสังเวชของเขาแล้วเหรอ?

ว่าแล้ว เธอก็ตามหลังซ่างหยิงไป “น้าสะใภ้เล็กคะ เดี๋ยวฉันไปด้วยค่ะ ถึงแม้หนูจะไม่ชอบขี้หน้าเขา แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังถือว่าเป็นพี่ชายของฉันอยู่ดี ต้องไปเยี่ยมเขาหน่อยถึงจะถูก”

“เธอแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าจะไป?” ซ่างหยิงมองเธอด้วยความสงสัย

เธอพยักหน้าอย่างแรง “ค่ะ ฉันจะไป”

ซ่างหยิงยิ้ม “ก็ได้ ไปด้วยกัน”

……

พอมาถึงโรงพยาบาล ตอนเห็นฟางเย้นซินที่ทั้งตัวแทบจะถูกพันไปด้วยผ้าพันแผลนั้น ทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อก็ทนไม่ได้จนหลุดขำออกมาทีหนึ่ง

พอขำออกมาแบบนั้นก็ทำให้น้าสะใภ้รองเฉินหยุนถึงกับโมโหขึ้นมาทันที

“สื้อสื้อ พี่ชายของเธอเจ็บหนักขนาดนี้ แต่เธอยังขำออกมาได้อีกเนี่ยนะ?”

เจียงสื้อสื้อไอออกมาทีหนึ่ง “ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่บังเอิญนึกถึงมุกตลกขึ้นมาพอดี ทนไม่ไหวจนเผลอขำออกมาค่ะ”

“ใช่ๆ คิดว่าสื้อสื้อเป็นคนที่ไม่รู้กาลเทศะขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” ซ่างหยิงพูดแทนเจียงสื้อสื้อ

เฉินหยุนกลอกตาใส่เจียงสื้อสื้อไปทีหนึ่ง แล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ใครจะไปรู้ว่าในใจของเธอจะกำลังรู้สึกสะใจอยู่รึเปล่า”

“ถึงสื้อสื้อจะรู้สึกสะใจ สำหรับเย้นซินมันก็สมควรแล้วค่ะ!” ซ่างหยิงเหลือบมองเธออย่างไม่ชอบใจไปทีหนึ่ง แล้วพูดต่อว่า “ไม่คิดบ้างเหรอคะว่าเย้นซินเคยทำอะไรกับสื้อสื้อไว้บ้าง การที่เธอยอมมาเยี่ยมเย้นซิน ก็ถือว่าเธอให้เกียรติพวกพี่มากแล้ว”

“แล้วฉันเคยขอให้เธอมาเยี่ยมมั้ย?”

เฉินหยุนบ่นออกมาคำหนึ่ง

ฟางรุ่ยที่อยู่ข้างๆ รีบดึงแขนเสื้อของเธอทันที เพื่อส่งสัญญาณให้เธอว่าอย่าพูดมาก

ตอนนี้ในตระกูลฟางนั้นฟางยู่เชินถือเป็นเจ้าบ้านอยู่ ถ้าพวกเขาเกิดไปทำให้เจียงสื้อสื้อไม่พอใจเข้า ไม่รู้ว่าฟางยู่เชินจะมาเล่นงานอะไรพวกเขารึเปล่า

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ” ซ่างหยิงมองไปยังฟางเย้นซินที่นอนอยู่บนเตียง แล้วถามไปว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้กัน ทำไมถึงถูกทำรายได้ล่ะ?”

พอพูดถึงเรื่องนี้ เฉินหยุนก็เสียงดังขึ้นมาทันที “นี่น้องสะใภ้ เธอต้องจัดการแทนครอบครัวของเราด้วยนะ เธอดูสิ เขาถูกคนทำร้ายจนต้องอยู่ในสภาพนี้ แบบนี้มันทำกันเกินไปแล้ว”

“ใครเป็นคนทำคะ?” ซ่างหยิงถาม

“ไม่รู้ อีกฝ่ายหนีไปแล้ว” ฟางรุ่ยขมวดคิ้ว “และไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ไปหาเรื่องใครเขาเข้ารึเปล่า?”

“นี่คุณพูดอะไรคะ? ฟางรุ่ย” เฉินหยุนหันมาถลึงตาใส่เขา “เย้นซินของเรานั้นเป็นเด็กดีจะตาย จะไปหาเรื่องคนอื่นได้ยังไง?”

พอได้ยินแบบนั้น เจียงสื้อสื้อก็พยายามอดทนอยู่นานกว่าจะห้ามไม่ให้ตัวเองเหลือกตามองบนได้สำเร็จ

ถ้าฟางเย้นซินเป็นคนดีละก็ จะเอาแต่กินนอนเที่ยวเล่น สำมะเลเทเมาอยู่อย่างนี้เหรอ?

แถมยังทุบตีภรรยาอีก

นี่มันไอ้ชาติชั่ว! ไอ้เจ้าชู้!ชัดๆ

“แจ้งตำรวจไปรึยังคะ?” ซ่างหยิบถาม

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบฟางเย้นซินเหมือนกัน แต่ใครให้ฟางเย้นซินเป็นคนของตระกูลฟางล่ะ เธอจึงจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้