ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่1273 มันหน้าด้านเกินไปมั้ย
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแป้น แววตาอันสวยงามไหลรินไปด้วยความอบอุ่น
จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ ยืนขึ้น สายตาจ้องมองไปยังใบหน้าเล็กๆ ของเธอ “คุณมาได้ยังไงครับ?”
เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้น ไม่ตอบแต่ถามกลับ “คุณคิดว่าไงล่ะคะ?”
ขะ……เขาจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?
จิ้นเฟิงเฉินขยับริมฝีปาก ตอนที่ตั้งใจจะพูดอะไรออกมา น้ำเสียงที่ดีอกดีใจก็ดังขึ้น
“เฟิงเฉิน ใช่เธอจริงๆ ด้วย!”
หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินมาตรงหน้าเขา เข้ามาจับมือเขาไว้ พร้อมกับใบหน้าที่ดีใจ
“นี่คือ……” จิ้นเฟิงเฉินมองหน้าเจียงสื้อสื้อด้วยความสงสัย
“เธอเป็นน้าสะใภ้เล็กของฉัน และเป็นน้าสะใภ้เล็กของคุณด้วยค่ะ” เจียงสื้อสื้อจ้องเขม็งมาที่เขา
“น้าสะใภ้เล็กเหรอครับ?” จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วอย่างแรง ความทรงจำในหัวไม่มีอะไรเกี่ยวกับหญิงวัยกลางคนคนนี้อยู่เลย
พอเห็นเขาจำตัวเองไม่ได้ แววตาของซ่างหยิงก็ดูผิดหวังทันที เธอปล่อยมือเขาออก ถอนหายใจออกมา “เธอได้ลืมฉันกับสื้อสื้อจนหมดสิ้นแล้วจริงๆ”
เมื่อได้ยินการกล่าวโทษจากคำพูดของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็พูดขอโทษไปทันที “ขอโทษครับ”
พอได้ยินแบบนั้น รอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อก็ถึงกับเกร็ง เมื่อเห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเขา ในใจก็รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที “นี่มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ”
ซ่างหยิงสังเกตไปรอบตัวของจิ้นเฟิงเฉิน คิ้วก็ค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน “ถ้าเธอไม่ได้มีหน้าตาที่เหมือนกับเฟิงเฉินละก็ ฉันคงต้องสงสัยแน่เลยว่าเธอใช่เขาจริงๆ รึเปล่า”
จิ้นเฟิงเฉินนั้นรักเจียงสื้อสื้อเท่าไหร่ พวกเธอนั้นเห็นมาจนหมดแล้ว
พวกเธอไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะลืมเจียงสื้อสื้อไปแล้วจริงๆ
ตอนนี้พอได้มาเห็นกับตาตัวเอง ถึงได้มั่นใจว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นความจำเสื่อมไปแล้วจริงๆ
ซ่างหยิงดึงเจียงสื้อสื้อมาข้างหน้าเขา “มองเธอสิ จำได้รึเปล่าว่าผู้หญิงเป็นใคร?”
จิ้นเฟิงเฉินจ้องมองเจียงสื้อสื้อ แล้วส่ายหน้า “จำไม่ได้แล้วครับ”
“นี่คือภรรยาของเธอ และเป็นผู้หญิงที่เธอรักมากที่สุดด้วย เธอลองตั้งใจนึกดูอีกทีซิ”
จิ้นเฟิงเฉินพยายามนึกถึงความทรงจำที่เกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อ แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไง สมองก็ยังว่างเปล่าอยู่ดี
สุดท้าย เขาก็ส่ายหน้า “ขอโทษครับ ผมนึกไม่ออกจริงๆ”
“นี่! เด็กคนนี้นี่” ซ่างหยิงอยากที่จะโกรธ แต่ก็โกรธไม่ลง ได้แต่ถอนหายใจอย่างแรง “ใจบาป ซ่างกวนหยวนนี่ช่างใจบาปจริงๆ”
ซ่างกวนหยวนกำลังลองชุดเจ้าสาวอยู่ในห้องลองชุด พนักงานช่วยเธอรูดซิปที่หลังขึ้นมา แววตาดูทึ่งมาก
“คุณซ่างกวนคะ พอคุณได้ใส่ชุดเจ้าสาวชุดนี้แล้ว มันช่างดูงดงามจริงๆ ค่ะ ถ้าว่าที่เจ้าบ่าวของคุณเห็นเข้า ต้องรู้สึกทึ่งและชอบมากแน่ๆ ค่ะ”
“จริงเหรอคะ?” ซ่างกวนหยวนก้มลงไปมองชุดเจ้าสาวที่ตัวเองกำลังสวมใส่ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
จะเป็นอย่างที่พนักงานพูดจริงๆ เหรอ พอเฟิงเฉินเห็นเข้าเขาจะรู้สึกทึ่งจริงๆ เหรอ?
เธอหายใจเข้าลึกๆ ยกมือขึ้น “พรึบ” ดึงผ้าม่านออก
“เฟิงเฉินคะ!” เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน แต่เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเจียงสื้อสื้อที่ยืนอยู่ข้างๆ จิ้นเฟิงเฉินนั้นสีหน้าก็ “พรึบ” ซีดเซียวไปทันที
เธอถกกระโปรงขึ้น แล้วรีบเดินเข้าไป
“เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?” เธอพรวดพราดเข้าไปขวางอยู่ตรงหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วมองเจียงสื้อสื้อด้วยสีหน้าที่ระแวง
เมื่อเทียบกับอาการตื่นเต้นของเธอ เจียงสื้อสื้อกลับดูนิ่งกว่าเยอะ สายตาค่อยๆ เลื่อนต่ำลงจากใบหน้าของเธอ หลังสังเกตไปรอบหนึ่ง มุมปากก็แย้มขึ้น “ชุดเจ้าสาวสวยมากเลยนะ”
“เจียงสื้อสื้อ นี่เธอต้องการอะไรกันแน่?”
ความนิ่งของเธอ ทำให้ความรู้สึกไม่สบายใจของซ่างกวนหยวนนั้นเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วที่จับกระโปรงไว้ก็กำแน่นโดยอัตโนมัติ
เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมา แล้วมองเธอด้วยสายตาที่เรียบเฉย มุมปากที่แย้มขึ้นดูลึกซึ้งยิ่งขึ้นกว่าเดิม “ฉันมาหาสามีของฉัน”
ซ่างกวนหยวนหรี่ตาลง แล้วพูดออกมาเสียงดังว่า “เขาไม่ใช่สามีของเธออีกแล้ว”
“หือ?” เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้น “แต่ในทางกฎหมาย เรายังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอยู่เลยนะ”
ว่าแล้ว สายตาของเธอก็มองไปยังจิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่ด้านหลังซ่างกวนหยวน สีหน้าก็ดูอ่อนโยนลงมาก “เขาคือสามีของฉันแน่นอน ฉันไม่มีทางจำผิดหรอก”
จิ้นเฟิงเฉินสบตากับสายตาที่ลึกซึ้งของเธอ หัวใจก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมา
“ไม่ เขาไม่ใช่สามีของเธอ!” น้ำเสียงของซ่างกวนหยวนสูงปรี๊ดขึ้นมา ราวกับมีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถยืนยันได้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง
เจียงสื้อสื้อยิ้มออกมา “นี่ซ่างกวนหยวน แค่เธอบอกว่าไม่ใช่มันก็ไม่ใช่แล้วอย่างนั้นเหรอ? ขอแค่เขายังไม่ได้หย่ากับฉัน เขาก็แต่งงานกับเธอไม่ได้”
สิ่งที่ไม่ชอบใจที่สุดก็คือการทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวของเธอนี่แหละ ซ่างกวนหยวนโกรธจนยิ้มออกมา ยิ้มด้วยท่าทางที่เยาะเย้ย “เจียงสื้อสื้อ เขาไม่ใช่จิ้นเฟิงเฉินที่เธอรู้จัก เขาคือจิ้นเฟิงเฉินที่ฉันลงทุนลงแรงช่วยออกมา เขาจึงต้องเป็นของฉัน”
เจียงสื้อสื้อกำสายกระเป๋าแน่น จ้องเขม็งไปยังใบหน้าที่ไม่อาจปกปิดความได้ใจของซ่างกวนหยวน
ซ่างหยิงทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว เธอมองซ่างกวนหยวนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “นี่หยวนหยวน ทำไมตอนนี้เธอถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ไปได้?”
ซ่างกวนหยวนเหลือบมองเธอทีหนึ่ง แล้วเชิดคางขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ “ฉันก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอดแหละค่ะ”
“จริงเหรอ? งั้นแผนการของเธอก็แยบยลมากเลยนะ” ซ่างหยิงส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ “ฉันคิดว่าเธอเป็นเด็กดีมาโดยตลอด แต่ไม่นึกเลยว่าเธอจะทำเรื่องที่ทำร้ายคนอื่นแบบนี้ได้”
ซ่างกวนหยวนไม่พูดไม่จา
ซ่างหยิงพูดต่อ “ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เป็นสามีของสื้อสื้อที่ถูกต้องทุกประการ เธอใช้ทุกวิถีทางเพื่อแย่งตัวเขาไป มันไม่หน้าด้านไปหน่อยเหรอ?”
“คุณน้า!” ซ่างกวนหยวนโมโหแล้ว เธอจ้องเขม็งมาที่ซ่างหยิง “ถึงฉันจะเคารพคุณ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะพูดจาเลอะเทอะได้นะคะ!”
“ฉันพูดจาเลอะเทอะอย่างนั้นเหรอ?” ซ่างหยิงหัวเราะออกมา เธอหันไปมองพนักงานกับผู้คนรอบๆ ที่กำลังมองมาทางนี้แล้วตะโกนออกไปว่า “นี่ทุกคน พวกคุณคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าผู้หญิงคนนี้ใช้วิธีอะไรในการแย่งสามีของคนอื่นไป วันนี้ฉันจะมาเล่าให้ฟังอย่างละเอียดเลยนะ!”
สีหน้าของซ่างกวนหยวนเปลี่ยนไปทันที แล้วถามออกไปเสียงดังว่า “นี่คุณน้าคิดจะพูดอะไร?”
“กลัวเหรอ?” ซ่างหยิงถาม จากนั้นก็หัวเราะออกมา พร้อมกับพูดเยาะเย้ยไปว่า “เธอจะกลัวอะไร เธอมีเหตุผลมากไม่ใช่รึไง?”
ซ่างกวนหยวนทำหน้าบึ้งตึง สีหน้าดูไม่ได้เลย
เธอสามารถขายหน้าได้ แต่จะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลซ่างกวนเสื่อมเสียไม่ได้
“คนเขามาให้สื้อสื้อซะ แล้วเรื่องนี้ก็จะถือว่าแล้วกันไป” ซ่างกวนหยวนพูด
“ไม่มีทาง!” ซ่างกวนหยวนตอบทันที โดยไม่ผ่านการไตร่ตรองใดๆ ทั้งสิ้น
ซ่างหยิ่งหรี่ตาลง “ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะป่าวประกาศเรื่องที่เธอทำออกไป ให้คนทั้งเมืองหลวง หรือคนทั้งประเทศได้รู้ในสิ่งที่เธอทำลงไป”
“นี่คุณกำลังขู่ฉันอยู่ใช่มั้ย?” ซ่างกวนหยวนหรี่ตาลง
ซ่างหยิงแย้มปากแล้วยิ้ม “ใช่ ฉันกำลังขู่เธอ ฉันคิดว่าถ้านายท่านหญิงซ่างกวนได้รู้เรื่องขายหน้าที่เธอได้ทำลงไป ท่านต้องโมโหมากแน่ๆ”
พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็ร้อง “อ้า” ออกมาทีหนึ่ง “จริงสิ ร่างกายของนายท่านหญิงไม่ค่อยจะดีใช่มั้ย?”
ซ่างกวนหยวนไม่ใช่คนโง่ ทำไมจะฟังไม่ออกล่ะว่าเธอกำลังข่มขู่เรื่องอะไรอยู่?
เธอจ้องเขม็งไปยังซ่างหยิงที่กำลังยิ้มร่าด้วยความโมโห
ไม่ง่ายเลยกว่าที่จะได้เฟิงเฉินมาครอบครอง แล้วเธอจะยอมคืนเขากลับไปได้ยังไงล่ะ?