ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่34 เขาแค่อยากจะจัดการแก

จิ้นเฟิงเหรามองไปที่นามบัตรแต่ไม่ได้ยื่นมือไปรับ แต่พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ได้ข่าวว่า ตระกูลหลานมีลูกหลานที่เก่งๆ อยู่คนหนึ่ง เป็นวัยรุ่นยุคใหม่ของ เมืองจิ่น มีความสามารถด้านการทำธุรกิจ เทียบเท่าลูกชายสองคนของตระกูลจิ้นได้เลยทีเดียว…… ตอนนั้นก็คิดอยู่ว่าต้องเจอกันสักหน่อยแล้ว ไม่คิดว่าได้เจอเจ้าตัวแล้วจริงๆ ”

พอหลานซือเฉินได้ยินก็แอบตกใจเล็กน้อย

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของจิ้นเฟิงเหราจะดูปกติ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเหมือนโดนเขาพูดแซะอยู่

เขารีบตอบกลับไปอย่างไวพร้อมหัวเราะ “คุณชายรองก็ว่าไปครับ มันเป็นแค่ข่าวลือที่เขาพูดๆ กันครับ ผมจะเทียบคุณกับคุณชายใหญ่ติดได้ยังไงล่ะครับ คุณสองคนนั่นแหละที่เป็นรุ่นใหม่ไฟแรงที่สุดของเมืองจิ่นในตอนนี้”

พอจิ้นเฟิงเหราฟังจบเขาก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

คงไม่ต้องให้นายมาเป็นคนพูดหรอกว่ากูมีความสามารถ

หลี่เซิ่งเห็นเขาสองคนคุยกันขึ้นมา ก็เลยรีบขัดจังหวะ “คุณชายรองคุณมาดูความคืบหน้าของโปรเจคไม่ใช่หรอครับ เดี๋ยวผมไปเอาเอกสารในตอนนี้เลยครับ……”

……………………. ดูจบก็รีบไปเถอะ อย่ามาขัดขวางเราทำธุรกิจกันเลย

จิ้นเฟิงเหราเองก็ไม่อยากพูดมากกับหลานซือเฉิน เขารีบตอบตกลงว่า “ได้ นายไปหยิบมาเลย เดี๋ยวฉันมีนัดกับประธานธนาคาร ธนาคารย่าไท่ อย่าทำให้ฉันต้องเสียเวลา”

“ครับครับ ผมไปเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”

หลี่เซิ่งไม่กล้าช้าแม้แต่วินาทีเดียว เขารีบสั่งคนให้ไปหยิบเอกสารมา

ทีมงานที่อยู่หลังหลานซือเฉินเริ่มเห็นว่าท่าทางจะเริ่มไม่ดี นี่เพิ่งจะคุยไปไม่กี่ประโยคเอง ยังไม่ทันได้คุยเรื่องงานเลยเขาก็จะไปแล้วหรอ

หลานซือเฉินเองก็ปวดหัวไม่แพ้กัน

แต่ว่าสักพักเขาก็ใจเย็นลง

ไหนๆ วิธีนี้ก็รับมือกับอีกฝ่ายไม่ได้ ถ้างั้นก็มาคุยเรื่องร่วมงานกันอย่าเปิดเผยเลยดีกว่า

ถึงยังไง ถ้าคุยเรื่องงานจิ้นเฟิงเหราก็คงไม่ปฏิเสธหรอก

พอคิดได้หลานซือเฉินก็เดินเข้าไปพูดกับเขาอีกรอบว่า “คุณชายรองได้ข่าวว่าช่วงนี้จิ้นกรุ๊ปกำลังจะร่วมงานกับสตีเฟนกรุ๊ปของเมืองนอก ร่วมมือกันพัฒนาชิปอิเล็กทรอนิกส์คอมพิวเตอร์ใช่ไหมครับ จริงๆ แล้วช่วงที่ผ่านมานี้บริษัทของผมก็ทำงานเกี่ยวกับด้านนี้อยู่เหมือนกันครับ ทางด้านเทคโนโลยีการวิจัยและพัฒนาของเราถือว่าเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศเลยนะครับ ช่วงก่อนหน้านี้ทีมงานคุณภาพของผมใช้เวลาสามเดือนทำเอกสารการวางแผนของโปรเจ็คนี้ ไม่ทราบว่ารบกวนเวลาของคุณสักครู่หนึ่งได้ไหมครับ?”

จิ้นเฟิงเหรานั่งอยู่กับที่ไม่ค่อยสนใจพวกเขาสักเท่าไหร่ พอได้คำประโยคพวกนี้เขาก็รู้สึกดูถูกเล็กน้อย คิดในใจว่า อันดับต้นๆ ของประเทศอะไรกัน ก็แค่บังเอิญออกแบบสินค้าใหม่ออกมา แล้วได้รับการยอมรับจากผู้บริโภคแค่นั้นเอง อยู่ได้ไม่นานหรอก ยังจะกล้ามาโม้ว่าอันดับต้นๆ ของประเทศอีก

เขายิ้มแล้วตอบกลับไปว่า “โปรเจ็คนั้นพี่ชายฉันเป็นคนรับผิดชอบ คุณพูดอะไรพวกนี้กับฉันมันไม่มีประโยชน์”

หลานซือเฉินไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธได้ตรงขนาดนี้ เขาก็เลยรีบพูดต่ออีกว่า “โปรเจ็คงานนี้ของเราดีจริงๆ นะครับ ผมเชื่อว่าถ้าคุณเห็นคุณต้องชอบแน่ๆ เลยครับ”

จิ้นเฟิงเหราตอบ “ฉันชอบก็ไม่ได้ช่วยอะไร เรื่องนี้นายต้องไปคุยกับพี่ชายฉัน”

“งั้น……..ไม่ทราบว่ารบกวนให้คุณชายรองแนะนำให้ผมได้รู้จักกับคุณชายใหญ่ได้ไหมครับ?” หลานซือเฉินถามไปแบบระวังๆ

จิ้นเฟิงเหราหัวเราะออกมาทันที

คิดว่ามันง่ายใช่ไหม….

พี่ชายเขาไม่ใช่ว่าใครที่ไหนอยากเจอก็เจอได้นะ

“อย่าดีกว่าครับ ช่วงนี้พี่ชายผมอารมณ์ไม่ค่อยดี เขาไม่อยากเจอคนนอกสักเท่าไหร่ครับ”

พอหลานซือเฉินได้ยิน เขาก็พอฟังออกว่าจิ้นเฟิงเหรากำลังตอบแบบส่งๆ ไม่ได้ตั้งใจที่จะช่วยสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังอยากจะพยายามอีกหน่อย หลี่เซิ่งเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไปในทางที่ไม่ดี ก็เลยรีบขัดเขาไว้ “คุณชายรองที่เป็นเอกสารที่คุณต้องการครับ”

“เอามาให้ผมเลยครับ”

จิ้นเฟิงเหรา รับไปแล้วก็เปิดเช็กดู

หลานซือเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ ไม่มีใครสนใจเขาเลย

ผ่านไปสักพัก จิ้นเฟิงเหราดูเอกสารเสร็จ เขาดูพอใจกับงาน “ได้ครับ งั้นก็ทำตามนี้เลย ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปก่อนนะ พวกคุณยุ่งก่อนเลยครับ”

พอพูดจบเขาก็หยิบกุญแจรถบนโต๊ะขึ้นมากำลังจะเดินออกไป

หลานซือเฉินรีบตามเขาไป “คุณชายรอง……..”

จิ้นเฟิงเหราหยุดเดินแล้วก็พูดขัดเขาว่า “ประธานหลาน เราทำธุรกิจมันก็ต้องมีมาก่อนมาหลัง วันนี้ที่ผมมาเพราะว่าบริษัทX.C.ร่วมงานกับผม ผมมาก็แค่มาคุยเรื่องงาน ถ้าหลานซื่อกรุ๊ปอยากร่วมงานกับจิ้นกรุ๊ปจริงๆล่ะก็ รอโอกาสหน้าละกันนะครับ”

ความหมายที่เขาอยากจะสื่อก็คือ ตอนนี้ฉันไม่ให้โอกาสร่วมงานกับนายหรอกนะ

พอพูดจบ จิ้นเฟิงเหราก็เดินออกไป

คนของหลานซื่อกรุ๊ปที่อยู่ในห้องรับแขกสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่

โดยเฉพาะ หลานซือเฉิน

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขายอมลดตัวลงมาขอร้องคนอื่น แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขาหน้าเสียมาก

แต่ดันเป็นเขาเองที่ไปขอให้คนอื่นมาร่วมงานด้วย…………..

ในขณะที่เขากำลังโกรธ หลี่เซิ่งกลับมีความสุข

เดิมทีเขากลัวว่าจิ้นเฟิงเหรามาทำให้การซื้อขายพัง

แต่ไม่คาดคิดว่าเขามาทำให้มันง่ายขึ้นกว่าเดิมอีก

เขาอารมณ์ดีมากจนไม่สามารถหุบยิ้มได้ “ประธานหลาน ผมคิดว่าสิ่งที่คุณชายรองพูดก็ถูกนะ ตอนแรกคุณตัดสินใจที่จะซื้อกิจการของเรา คุณจะมาเปลี่ยนใจเพราะเขามาไม่ได้ อีกอย่างคุณก็ได้ยินแล้ว คุณชายรองบอกว่าครั้งหน้ายังมีโอกาสร่วมงานกับหลานซื่อกรุ๊ปอีก เพราะฉะนั้นยังไงคุณก็ไม่เสียหายหรอก ใครๆ เขาก็รู้ไม่ว่าโปรเจ็คไหน ถ้าจิ้นกรุ๊ปร่วมงานด้วย แค่กำไรอย่างเดียวก็หลายพันล้านแล้ว เงินแค่นี้เอามาเทียบไม่ได้หรอก คุณว่าใช่ไหม?”

หลานซือเฉินฟังแล้วก็ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่

รอบนี้ที่เขามาคุยงานมีแต่เสียกับเสียอย่างเดียว

……………….

วันที่2 หลานซื่อกรุ๊ปรีบจัดการเอกสารด้านต่างๆ ของการซื้อขายกิจการ แล้วซื้อกิจการบริษัทX.C.เข้าหลานซื่อกรุ๊ปด้วยราคา 500ล้าน

วันที่3 จิ้นกรุ๊ปเสนอยกเลิกสัญญากับบริษัทX.C.ด้วยเหตุผลที่เขาทำผิดข้อเสนอสัญญา

พอหลานซือเฉินได้ข่าวเรื่องนี้ เหมือนโดนฟ้าผ่าเลย เขาโกรธมาก “ผิดสัญญาหรือ? เขาผิดสัญญาข้อไหน?”

ผู้จัดการคนใหม่ของบริษัทX.C.ตอบกลับอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า “ตอนที่จิ้นกรุ๊ปเซ็นสัญญากับบริษัทX.C. เขากำหนดไว้ว่า โปรเจคนี้ต้องให้พนักงานคนเดิมดูแลเท่านั้น แต่ว่าใครจะไปรู้ว่าพนักงานคนนี้ถูกไล่ออก และไม่ได้แจ้งกับทางจิ้นกรุ๊ป พอเขารู้เรื่องนี้ เขาก็เลยยกเลิกสัญญาทันที”

หลานซือเฉินรู้สึกมันเริ่มมีอะไร “พนักงานคนนั้นชื่ออะไร?”

คนนั้นตอบกลับมาว่า “เจียง…………..เจียงสื้อสื้อ”