ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่932 อยากได้รางวัล

พอกลับมาที่ห้อง เจียงสื้อสื้อก็ยังรู้สึกสบายใจไม่ได้ พอนึกถึงสถานการณ์ของตระกูลฟางในตอนนี้แล้วนั้น เธอช่างเป็นห่วงคุณตาจริงๆ

“พวกเราไปเมืองหลวงกัน? ” จิ้นเฟิงเฉินถาม

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า “ไม่แล้ว ถ้าเกิดว่าพวกเราไปตอนนี้สถานการณ์ก็จะยิ่งวุ่นวายขึ้นเท่านั้น รอให้มันจบลงก่อนค่อยไปแล้วกัน”

เธอไม่อยากไปเพิ่มภาระให้คุณตาตอนนี้

“ถ้ายังงั้นเธอก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินดึงเธอมากอดไว้ในอ้อมอก แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ต้องเชื่อใจในฟางยู่เชิน ในเมื่อคุณตามมอบฟางซื่อกรุ๊ปให้เขาแล้ว นั่นก็หมายความว่าเขาเชื่อว่าฟางยู่เชินมีความสามารถที่จะแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้”

เจียงสื้อสื้อถอนหายใจ “ฉันไม่ได้ไม่เชื่อเขา แต่ฉันกลัวน้าชายใหญ่กับน้าชายรองมากกว่า จิตใจของพวกเขานั้นแย่มาก”

ในตระกูลที่ร่ำรวย บ้านเมืองต้องวุ่นวายแปรปรวนไปหมดเพราะการแก่งแย่งชิงดี บางคนถึงกับต้องเสียชีวิตด้วยเหตุนี้

มองความคิดของเธอออก จิ้นเฟิงเฉินก็หัวเราะออกมา “เธอเนี่ย ดูละครเยอะไปแล้ว”

“ไม่!”เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมองเขา “น้าชายและน้าสะใภ้สองคนนั้นน่ากลัวกว่าในละครซะอีกนะ”

พอย้อนกลับไปนึกถึงที่เจอกันครั้งแรก การเยาะเย้ยถากถางต่างๆ ของพวกเขา เธอยังจำได้อยู่ดี

“ถ้าเกิดว่าเธอไม่สบายใจจริงๆ เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปช่วยฟางยู่เชิน”

“นายแน่ใจเหรอ? ” เจียงสื้อสื้อประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“ก็เธอเป็นห่วงไม่ใช่เหรอ? ” จิ้นเฟิงเฉินมองเธออย่างน่าขำ ถ้าเกิดไม่ใช่เพื่อความสบายใจของเธอ เขาก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องการต่อสู้เพื่อแย่งอำนาจของครอบครัวอื่นหรอกนะ

เจียงสื้อสื้อเบะปาก “ฉันเป็นห่วง แต่ก็อย่าเลย ก็เหมือนกับที่นายพูดนั่นแหละ ต้องเชื่อใจพี่”

“เอาตามเธอแล้วกัน”จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวของเธอ “ไปอาบน้ำเถอะ รีบพักผ่อน”

“แล้วนายล่ะ？”

“ฉันก็จะพักผ่อนเหมือนกัน”

“อ้อ”เธอก็นึกว่าเขาจะไปจัดการเรื่องงานต่อ

พอเห็นว่าเธอเข้าไปในห้องน้ำ จิ้นเฟิงเฉินถึงได้เดินออกไป

เจียงสื้อสื้ออาบน้ำเสร็จแล้วออกมา ก็เห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้อยู่ในห้อง คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย เขาก็จะพักผ่อนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาไม่อยู่ล่ะ?

ตอนที่เธอกำลังสงสัยอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก

เธอเงยหน้ามองไป แล้วก็เห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินเดินเข้ามาพร้อมกับสวมชุดคลุมอาบน้ำ

ที่แท้เขาก็ไปอาบน้ำที่ห้องของแขก

เมื่อเห็นผมของเธอเปียก จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วก็เดินเข้าหยุดอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว แล้วก็ดุเบาๆ ว่า “ทำไมไม่เป่าผมให้แห้ง? ”

“ฉัน……ฉันลืม”

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าลงเหมือนลูกศิษย์ที่ทำผิดต่อหน้าครู

พอเห็นดังนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็รู้ตัวว่าน้ำเสียงของตัวเองหนักไปหน่อย เขาเอาผ้าขนหนูที่อยู่ในมือคลุมไปบนหัวของเธอ แล้วก็เช็ดให้เธอเบาๆ

หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องอาบน้ำ

เจียงสื้อสื้อหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่บนหัวของตัวเอง เงยหน้ามองไป แล้วใบหน้าเล็กๆ ก็คลี่รอยยิ้มเห็นชัยชนะ

เธอเดินไปนั่งลงข้างเตียง วางมือที่ขอบเตียง แล้วก็เขย่าขาเบาๆ เหมือนกับเด็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินออกมาแล้วเห็นสถานการณ์นี้ ก็อึ้งไปหลายวินาที หลังจากนั้นเขาก็มีท่าทีโต้ตอบ มุมปากค่อยๆ ยกขึ้นช้าๆ

“เธออยากให้ฉันช่วยเป่าผมให้ ใช่ไหม? ” เขาเดินเข้าไป

เจียงสื้อสื้อเอียงหัว สายตาเจ้าเล่ห์ “ลองทายดูสิ”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างทะนุถนอม มองดูสายตาของเธอที่มันอบอุ่นจนแทบจะมีน้ำหยดออกมา

เขาเสียบปลั๊กเครื่องเป่าผมแล้วก็เป่าผมให้กับเธอ

ในห้องที่ใหญ่โต มีเพียงแค่เสียงเครื่องเป่าผมเท่านั้น บรรยากาศหอมหวานและอบอุ่น

สัมผัสปลายนิ้วของเขาที่ลูบไล้ผ่านเส้นผมของเธอเบาๆ รอยยิ้มบนมุมปากของเจียงสื้อสื้อก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ หัวใจถูกเติมเต็ม

เป่าไปครู่หนึ่ง จิ้นเฟิงเฉินก็ลูบผมของเธอ แห้งแล้ว

เขาปิดเครื่องเป่าผม ก้มหน้าไปมองก็เห็นว่าเธอกำลังยิ้มแหยๆ อยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม “เธอยิ้มอะไร? ”

“หา? ” เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นมา สบตาเข้ากับดวงตาสีเข้มที่ลึกซึ้งของเขา เธอไร้การตอบสนองไปชั่วขณะหนึ่ง

“เมื่อกี้เธอยิ้มอะไร? ” จิ้นเฟิงเฉินถามย้ำอีกครั้ง

“ฉันยิ้ม……” เจียงสื้อสื้อตั้งใจอุบไว้

“หืม？”

“ฉันยิ้มเพราะว่าชาติที่แล้วฉันน่าจะสั่งสมบุญไว้เยอะมาก ชาตินี้ถึงได้รู้จักนาย คบกับนาย”สีหน้าของเจียงสื้อสื้อดูจริงจังมาก

จิ้นเฟิงเฉินเลิกคิ้ว “ก็จริงนะ”

พอได้ยินดังนั้น เจียงสื้อสื้อก็แสร้งทำเป็นไม่พอใจและผลักเขา “ฉันก็แค่พูดไปยังงั้นเอง แต่นายกลับตามน้ำไปซะยังงั้น!”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วกอดเธอ แล้วก็จูบลงไปที่ผมของเธอ พร้อมกับพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน “ที่จริงน่าจะเป็นฉันมากกว่าที่สะสมบุญมาเยอะในชาติที่แล้ว ไม่งั้นก็ไม่ได้เจอเธอหรอก”

“นี่ค่อยดีหน่อย” เจียงสื้อสื้อเอาหัวพิงหน้าอกของเขา ฟังจังหวะการเต้นของหัวใจที่มั่นคงของเขา ช่างทำให้คนรู้สึกสบายใจจริงๆ

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้า “ถ้ายังงั้นฉันขอรางวัลหน่อยได้ไหม? ”

“รางวัลอะไร? ”เจียงสื้อสื้อเงยใบหน้าเล็กๆ ขึ้นมา

“ก็อันนี้ไง”

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้า แล้วก็จูบลงไปที่ริมฝีปากแดงระเรื่อของเธอ

เจียงสื้อสื้อหลับตา เอื้อมมือไปโอบคอของเขาไว้ ตอบสนองต่อการจูบของเขาตามจังหวะของเขา

บรรยากาศก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นละมุนละไมมากยิ่งขึ้น จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเธอขึ้นมา แล้วทั้งสองก็ขึ้นไปบนเตียง

“แด๊ดดี้ หม่ามี๊！”

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเด็กดังขึ้น

ทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจจนผลักจิ้นเฟิงเฉินออก แล้วก็ลุกขึ้นจากเตียง

แล้วก็เห็นว่าเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนผลักประตูออก แล้วก็วิ่งตามกันเข้ามา

“พวก……พวกหนูทำไมยังไม่นอนกันอีก? ” เจียงสื้อสื้อจัดแจงผมเผ้าและเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง แล้วก็มองเด็กน้อยทั้งสองคนด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติ

และจิ้นเฟิงเฉินอีกด้านหนึ่งนั้นก็หน้าตามัวหมอง จ้องมองสองพี่น้องด้วยสายตาที่หนักแน่น

เขารู้สึกว่าต่อไปในอนาคตต้องล็อกประตูทันทีที่เข้ามาในห้องแล้ว