ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 453

บทที่ 453 ใครคือไอ้ไร้ประโยชน์

“ไร้สาระ! พวกเขากำลังพูดมั่ว! พวกเขาไม่มีทางรู้จักพ่อบ้านโจว!” หลี่สื้อผิงเริ่มเถียงอีกครั้ง ก่อนที่จะเข้ามาในงานนั้น เขาก็เห็นพ่อบ้านโจว ขนาดพี่อี้เองยังให้ความเคารพยำเกรงกับพ่อบ้านโจวบุคคลนี้อยู่เลย ส่วนไอ้ไร้ประโยชน์อย่างเฉินเฟิง จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับพ่อบ้านโจวไปได้อย่างไรกัน

“เป็นแบบนี้เหรอ?”

หัวหน้าบอดี้การ์ดใช้สายตาเย็นเฉียบมองมาที่เฉินเฟิง

“ไม่ใช่แบบนั้น คุณไปถามพ่อบ้านโจวเดี๋ยวก็รู้เรื่องแล้ว?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

หัวหน้าบอดี้การ์ดเริ่มตกใจพร้อมทั้งสงสัย จากนั้นก็หยิบวิทยุขึ้นมาเพื่อสอบถามเรื่อง ในเวลานั้นเอง เสียงโมโหกระฟัดกระเฟียดก็ดังเข้าหู

“พวกแกกำลังทำอะไร?!”

“พ่อบ้านโจว…” หัวหน้าบอดี้การ์ดวางวิทยุสื่อสารลงด้วยสีหน้าตกตะลึง เพื่อเตรียมจะถามพ่อบ้านโจวนี่แหละ ไม่คิดเลยว่าพ่อบ้านโจวจะมาถึงที่นี่ก่อน

“พ่อบ้านโจว ในที่สุดท่านก็มา ไอ้ไร้ประโยชน์นี่เพิ่งแอบอ้างชื่อคุณในการหลอกล่อที่นี่ มันบอกว่าคุณเป็นคนพามันเข้ามา…” หลี่สื้อผิงยังไม่ทันมองหน้าพ่อบ้านโจวได้ชัด ก็ทำหน้าสร้างความสนใจให้ตนเอง ในเวลานี้ ในใจของเขามีวิธีคิดว่า จะใช้โอกาสนี้ให้สำเร็จ เพื่อจะได้ประจบประแจงพ่อบ้านโจวให้สำเร็จ

แต่เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกสีหน้าเคร่งขรึมของพ่อบ้านโจวหยุดคำพูดแทน

“คุณพูดว่าใครเป็นไอ้ไร้ประโยชน์?!”

“มันไง…” หลี่สื้อผิงชี้ไปทางเฉินเฟิงพร้อมทั้งตกใจเล็กน้อย

สีหน้าของพ่อบ้านโจวคุณฉู่ยิ่งเคร่งขรึมหนักลงกว่าเดิม เคร่งขรึมจนสามารถบีบให้น้ำออกมาได้ “คุณเฉินเป็นแขกผู้มีเกียรติที่สุดของคุณฉู่ของเรา ใครอนุญาตให้คุณพูดว่าเขาเป็นไอ้ไร้ประโยชน์กัน!”

แขกผู้มีเกียรติที่สุดของคุณฉู่!

คำพูดนี้ออกมาจากปากพ่อบ้านโจวแล้ว ทุกคนที่อยู่ในเวลานั้นต่างตกใจไปตามๆ กัน

หลี่สื้อผิงหน้าซีดเผือด สมองสว่างเบลอขาวโพลนไปหมด

นี่….นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมแค่พริบตาเดียวไอ้ไร้ประโยชน์นั่นเกิดเป็นคนที่สำคัญที่สุดของคุณฉู่ไปได้ล่ะ? เขาไปรู้จักคุณฉู่เอาตอนไหนกัน?

“คุณเฉิน ขออภัยจริงๆ ทำให้คุณโดนรบกวนไปด้วย เรื่องนี้ผมไม่ทันคิดให้รอบคอบ…พ่อบ้านโจวเขยิบมาทางด้านหน้า แล้วยืนตรงหน้าเฉินฟิง จากนั้นก็โค้งคำนับให้”

ภาพตรงหน้า ทำให้บรรดาแขกเหรื่อที่อยู่ตรงนั้นต่างอ้าปากค้างกันเป็นแถว พ่อบ้านโจวเป็นถือหัวหน้าพ่อบ้านของตระกูลฉู่ ในความหมายอื่นๆแล้ว เขาเป็นถึงตัวแทนของตระกูลฉู่ คนที่อยู่ในสถานการณ์ในเวลานี้บางคนเป็นเจ้าของธุรกิจหลายหมื่นล้าน เมื่อเห็นพ่อบ้านโจวก็ตาม ยังต้องให้ความเคารพพ่อบ้านโจวกันทั้งสิ้น

ทว่าในเวลานี้ พ่อบ้านโจวกับให้ความยำเกรงกับไอ้ขี้แพ้คนนี้ โค้งขอโทษเนี่ยนะ?! ตกลงว่าไอ้คนขี้แพ้นี้มันเป็นใครกันแน่!

“ไม่เป็นไร พ่อบ้านโจว ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร” เฉินเฟิงได้แต่ยิ้มให้พร้อมทั้งโบกมือทำท่าให้ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องกับพ่อบ้านโจวเลย การที่หลี่สื้อผิงจงใจทำเรื่องนี้ เป็นสิ่งที่เกินคาดสำหรับเขาเหมือนกัน

“คุณมีบัตรเชิญไหม?” พ่อบ้านโจวเบนสายตามองมาที่หลี่สื้อผิง ถึงแม้ว่าเฉินเฟิงปากว่าไม่เป็นไรก็ตาม แต่ว่าเขาก็ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อรักษาหน้าตาให้เฉินเฟิง

เมื่อเห็นแววตาที่เย็นเฉียบของพ่อบ้านโจวแล้ว หน้าผากของหลี่สื้อผิงก็ผุดเม็ดเหงื่อขึ้นมาเป็นแถบ “ผม…ผมก็ไม่มี”

หวางซือหยวนที่อยู่ด้านข้าง หน้าซีดเผือด เธอกับหลี่สื้อผิงต่างไม่มีบัตรเชิญทั้งนั้น!

พี่อี้เป็นคนพาพวกเขาเข้ามาในงาน

“ไม่มี?!” พ่อบ้านโจวมองด้วยแววตาคมกริบ

“ผม…พี่อี้เป็นคนพาพวกเราเข้ามา” เมื่อเห็นท่าทางพ่อบ้านโจวที่เริ่มมีอาการประสาทเล็กน้อย หลี่สื้อผิงรีบเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาแล้วอธิบายทันที

“พี่อี้? พี่อี้คือใครกัน?” พ่อบ้านโจวขมวดคิ้ว

เวลานั้นเอง ชายหนุ่มวัยกลางคนที่สวมเสื้ออามานี่ บริเวณลำคอใส่สร้อยลูกประคำที่ทำมาจากไม้ไว้ที่คอก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

“พ่อบ้านโจวขออภัยด้วย ขออภัยจริงๆ คนคนนี้ผมเป็นคนพาเข้ามาเอง เขาเพิ่งเคยเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ถึงได้กล้ามาลองดูกับคุณผู้ชายท่านนี้ได้ รบกวนพ่อบ้านโจวปล่อยไปพวกเขาไปเถอะ…” เมื่อชายหนุ่มวัยกลางคนมาถึง ก็ใช้สายตาถมึงทึงจ้องไปที่หลี่สื้อผิง จากนั้นก็ยิ้มให้พร้อมทั้งอธิบายให้พ่อบ้านโจวฟัง

“หลี่อี้” เมื่อเห็นชายวัยกลางคน พ่อบ้านโจวก็เข้าใจได้ทันทีคนที่หลี่สื้อผิงอ้างถึงก็คือ หลี่อี้ เป็นแขกที่เป็นคนกลาง ในวงการชนชั้นสูงในเมืองจงไห่ เส้นสายมากมาย เหมือนว่าตระกูลใหญ่ๆ ที่มีชื่อเสียงในเมืองจงไห่ ต่างรู้จักเขากันอยู่บ้าง

งานที่เขาอยู่ทุกวันก็คือหาธุรกิจที่ต้องการหาเส้นสายหรือคนที่ไม่มีอะไรสักอย่างแต่อยากจะหาหนทาง แต่บางครั้ง ก็จะรับพาพวกคนธรรมดาทั่วไปเข้ามาในงานที่หรูหราเช่นนี้

หลี่สื้อผิงที่อยู่ตรงหน้า เขาต้องเป็นคนพาเข้ามาแน่ๆ

“เหอะ ต่อไปอย่าพาคนอื่นมางานของคุณฉู่ที่นี่อีก มันรบกวนแขกเหรื่อผู้มีเกียรติของคุณฉู่เข้า แก รับผิดชอบไม่ไหว!” พ่อบ้านโจวใช้น้ำเสียงเย็นเฉียบมาจากลำคอ ถึงแม้ว่าหลี่อี้จะอยู่ในฐานะพ่อค้าคนกลางก็ตาม แต่หลายวันที่ผ่านมานี้ เขากับใช้เส้นสายที่ใหญ่พอควร อำนาจที่อยู่เบื้องหลังในครั้งนี้ ขนาดตระกูลฉู่เอง ยังไม่กล้าแตะต้อง ดังนั้นพ่อบ้านโจวเลยแค่พูดตักเตือนไปเท่านั้น

“ครับๆๆ พ่อบ้านโจว คุณวางใจได้ ต่อไปผมไม่กล้าแล้ว” หลี่อี้รีบโค้งคำนับให้ ท่าทางโค้งให้ต่ำสุดๆ

“หลี่สื้อผิง!” หลังจากที่ขอโทษพ่อบ้านโจวไปแล้ว สีหน้าของหลี่อี้ก็เคร่งขรึมลงมาทันที

“อี้…พี่อี้ ฟังผมพูดก่อน…” หลี่สื้อผิงยิ้มให้ เพื่อต้องการจะอธิบาย แต่คำอธิบายยังไม่ออกจากปากเลย ก็ถูกพูดแทรกเสียก่อน

ถูกฝ่ามือแรงๆ ของหลี่อี้ ‘ตัดบท’ !

“ยังไม่รีบขอโทษคุณผู้ชายท่านนี้อีก!” หลี่อี้จ้องมองหลี่สื้อผิงอย่างเย็นยะเยือก ถึงแม้ว่าไม่รู้ถึงรายละเอียดฐานะที่แท้จริงของเฉินเฟิง แต่ว่าถึงขนาดพ่อบ้านโจวต่างให้ความเคารพยำเกรง งั้นต้องไม่ธรรมดาแน่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนที่เขาจะแตะต้องได้

ไอ้โง่หลี่สื้อผิง อีกนิดก็ทำเรื่องใหญ่แล้ว!

หลังจากที่โดนหลี่อี้ตบหน้าไปแล้ว สีหน้าของหลี่สื้อผิงแดงระเรื่อช้ำเลือดบวมฉึ่ง แต่ว่าที่ทำให้เขาลำบากใจที่สุดคือ หลี่อี้ให้เขาขอโทษเฉินเฟิงเนี่ยสิ!

เรื่องนี้ลำบากใจมากกว่าการที่เขาถูกฆ่าอีกนะ!

“เป็นไง ไม่อยากขอโทษเหรอ?” เมื่อเห็นว่าหลี่สื้อผิงได้แต่เม้มปากไว้ สีหน้าดูไม่พอใจ ความโกรธที่อัดอั้นอยู่เต็มอกของหลี่อี้เริ่มดุเดือดขึ้นมาอีกครั้ง

“เปล่า ผมจะขอโทษคุณเฉินเดี๋ยวนี้” ในที่สุด หลี่สื้อผิงก็ยอมอ่อนข้อให้ ถึงแม้ว่าจะขอโทษเฉินเฟิงต่อหน้าทุกคน มันช่างยากลำบากใจกว่าการที่เขาถูกฆ่าให้ตายเสียอีก แต่ถ้าเขาไม่ยอมขอโทษ หลี่อี้คงทำให้เขาอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น

“ขอโทษ คุณเฉินด้วยครับ ผมมีตาหามีแววไม่ ไม่ควรที่จะเข้าใจคุณผิดไปเลย….” หลี่สื้อผิงก้มหัวต่ำสุด เพื่อโค้งคำนับให้แก่เฉินเฟิง

การโค้งคำนับในครั้งนี้ สามารถพูดได้ว่า เกียรติยศของเขา เหมือนโดนเฉินเฟิงเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า

หวางซือหยวนที่อยู่ด้านข้างตกใจอยู่ไม่น้อย ทำร้ายเธอให้ตายเธอก็ไม่คิดว่า จะมีวันหนึ่ง ชายหนุ่มที่เธอเลือกแล้วกลับมาโค้งคำนับก้มหัวให้กับผู้ชายที่เธอดูถูกดูแคลนมาโดยตลอด

เฉินเฟิงได้แต่ยิ้มให้ แต่ไม่ได้สนใจลี่สื้อผิงแม้แต่น้อย แต่เบนสายตาหันไปทางพ่อบ้านโจว “คุณฉู่จะมาเมื่อไหร่?”

“คุณฉู่….”

พ่อบ้านโจวโค้งคำนับให้เล็กน้อย กำลังจะพูดพอดี เวลานั้นเอง ก็มีเสียงมีความสุขที่ดังขึ้นในงาน “พี่เฟิง!”

ฉู่ชีงฉือสวมใส่ชุดราตรีสีดำสนิท เดินลงมาจากบันไดด้านบน

การปรากฏกายของเธอ กลายเป็นจุดเด่นของงาน และตกเป็นเป้าสายตาให้กับทุกคน

รูปพรรณงดงามชวนลุ่มหลง ผิวพรรณนวลผ่องขาวเกลี้ยงเกลาดั่งหยก…ทุกสัดส่วนบนเรือนร่าง ราวกับผลงานที่สร้างสรรค์ได้อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด

เธอในเวลานี้ เหมือนองค์เทวดาที่เดินออกมาจากภาพวาด ทำให้คนหลงใหล