ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 642

บทที่ 642 บีบให้เขารับคำท้าประลอง

ทางด้านก่วนหนานเทียน ปรมาจารย์คงเหมิง จางเทียนซือและจ้าวอู่เต้ามหาปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ต่างพากันลอบถอนหายใจ จิ่งเถิงคนนี้ยโสโอหังมาก อีกทั้งฟังจากน้ำเสียงแล้ว ยังเป็นคนที่จิตใจเหี้ยมโหดอีกแล้ว

“สมแล้วที่เป็นผู้สืบทอดตระกูลจิ่ง คำพูดคำจาแรงยิ่งกว่ากลิ่นเท้าอีก เขามั่นใจว่าตนเองสามารถเอาชนะเฉินเฟิงได้? ยิ่งไปกว่านั้น จนถึงตอนนี้เฉินเฟิงยังไม่รับคำท้าประลองเลย！”

อาจจะเป็นเพราะตระกูลจิ่งวางท่ามากเกินไป หรืออาจจะเป็นเพราะจิ่งเถิงเหิมเกริมจนเกินไป ทำให้เหล่าจอมยุทธ์ที่อยู่บนเรืออีกลำพากันเหลืออด ด้านในยังมีคนพากันบ่นพึมพำ เหน็บแนมไปต่างๆนานา

“ทางที่ดีที่สุดนายอย่ายุ่งเลยดีกว่า ปิดปากของนายให้แน่น！” แม้ว่าคนๆนั้นจะพูดเสียงเบา แต่ก็ทุกคนบนเรือก็ยังคงได้ยิน จิ่งเถิงเป็นหนึ่งในนั้นที่ปรายตามองเขา น้ำเสียงเต็มไปด้วยการข่มขู่

เผชิญหน้ากับคำขู่ของจิ่งเถิง แม้ว่าคนที่พูดจะรู้สึกไม่สบอารมณ์ แต่เมื่อคิดถึงอำนาจของตระกูลจิ่ง บอกกับสายตาของจิ่งเซ่อเหมิงที่กวาดมองมานั้น จึงทำได้เพียงก้มหน้า ไม่กล้าส่งเสียง

ไม่เพียงแค่เขา ศิษย์ในสำนักอื่นๆต่างพากันไม่พอใจจิ่งเถิง พวกเขาเอาแต่คาดหวังให้เฉินเฟิงรีบปรากฏตัวออกมา แล้วสั่งสอนจิ่งเถิงให้หลาบจำ ส่งจิ่งเถิงไปหายมบาลจะได้ให้ยมบาลสอนว่าการเป็นคนถ่อมตนนั้นเป็นยังไง

ในเวลาเดียวกันที่พวกเขากำลังคาดหวังอยู่นั้น พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถามตนเองในใจ：เลยเวลาเที่ยงวันแล้ว เฉินเฟิงยังไม่ออกมารับคำท้า และไม่ปรากฏตัวออกมา หรือว่าเป็นอย่างที่เขาเล่าลือ กลัวที่จะต้องประลองกับจิ่งเถิง? ไม่เพียงแต่ลูกศิษย์สำนักต่างๆ จากการมาของคนตระกูลจิ่ง ทำให้รู้ถึงความแข็งแกร่งของคนตระกูลจิ่ง แม้แต่ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้บางคนยังเริ่มคิดว่าเฉินเฟิงไม่กล้าสู้กับจิ่งเถิง

เก็บความสงสัยนี้เอาไว้ ทุกคนยังคงเฝ้ารอ ทว่าทางด้านจิ่งเถิงเดินเข้าไปในเรือเพื่อปรับสภาพของตนเอง

หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู๋เจิ้งเฟิง เจี่ยหวั้นเหาเหล่าผู้อาวุโสของยุทธภพต่างก็มาถึงที่นี่แล้ว เข้ามายังสถานที่ปิดล้อมด้วยบัตรแขกรับเชิญ ขึ้นไปยังเรือลำที่สาม

นอกเหนือจากนี้ ฉู่ชีงฉือและคนตระกูลฉู่ส่วนหนึ่งก็มาแล้ว พวกเขาเองก็ขึ้นไปยังเรือลำที่สาม

ตอนเวลาสี่โมงเย็น พระอาทิตย์เริ่มตกไปทางทิศตะวันตกแล้ว ทุกคนรอจนหมดความอดทน อดไม่ได้ที่จะพูดเสวนาไปต่างๆนานาอีกครั้ง ซึ่งหัวข้อหลักมีเพียงอย่างเดียวก็คือ：เฉินเฟิงยังจะมาไหม? ไม่มาแล้ว！

ในใจคนส่วนมากมีความคิดนี้ แต่ก็ยังคงไม่ได้ไปไหน พวกเขายังคงรอต่อไป คิดว่าจะรอจนกว่าพระอาทิตย์จะตก ถ้าถึงเวลานัดแล้วเฉินเฟิงยังไม่มา พวกเขาก็จะไป

“ในเมื่อไอ้ขี้ขลาดมันไม่กล้ามา ฉันก็จะบีบให้มันออกมาเอง！” ในเวลาเดียวกัน จิ่งเถิงมองดูพระอาทิตย์ที่เริ่มตก เขาพูดขึ้นในใจ หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาลูกพี่ลูกน้องของตนเองจิ่งหริน “พี่หริน ดูท่ามันคงไม่มาแล้ว ให้มู่หยางลงมือได้เลย！”

“ได้！” ปลายสาย จิ่งหรินตอบกลับทันที จากนั้นวางสาย แล้วบอกกับมู่หยางที่อยู่ข้างๆตน：“น้องเถิงบอกว่าลงมือได้เลย”

“ขอเชิญคุณชายจิ่งหรินนำทางด้วยครับ！”

มู่หยางลุกขึ้น พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

เขารู้ดีคำว่าลงมือสองคำนี้หมายความว่าอะไร——ใช้ชื่อของจิ่งเถิง จับเสี้ยเมิ่งเหยาที่เป็นภรรยาของเฉินเฟิงมาเป็นสาวรับใช้！

“เสี้ยเมิ่งเหยาคนนั้นต้องขัดขืนอย่างรุนแรงแน่นอน นายจัดการอย่างมีขีดจำกัดด้วย พยายามอย่าทำให้เธอเจ็บตัว และห้ามฆ่าเธอเด็ดขาด” จิ่งหรินพูดเตือน

“วางใจเถอะครับ คุณชายจิ่งหริน คนอ่อนแออย่างเธอ ถ้าผมคิดฆ่าเธอ ตบแค่มือเดียวก็ตายแล้ว ถ้าผมไม่คิดจะฆ่าเธอ เธออยากฆ่าตัวตายยังเป็นเรื่องเพ้อฝัน！”

มู่หยางหัวเราะในลำคอ จากนั้นเดินตามจิ่งหรินเข้าไปในวิลล่าของหวู่เหวินโป๋

จากข้อมูลที่พวกเขาได้มา เมื่อคืนเสี้ยเมิ่งเหยาถูกคนส่งมาที่นี่ แต่พวกเขาไม่รู้ว่า เฉินเฟิงเองก็เก็บตัวถือศีลอยู่ที่นี่เหมือนกัน

เวลานี้ ภายในวิลล่าส่วนตัวของหวู่เหวินโป๋ เสี้ยเมิ่งเหยาและพี่น้องหวู่เหวินโป๋ หวู่เหวินเชี่ยน ทั้งยังมีมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่อัจฉริยะหวังเฉียน รวมถึงสี่พี่น้องตระกูลเฉิน กำลังรออยู่ด้านนอกวิลล่า

เมื่อวานเสี้ยเมิ่งเหยาเพิ่งได้รู้ข่าวว่าเฉินเฟิงถูกบีบให้ประลองวรยุทธ์

หลังจากรู้ข่าว เธอก็รีบมาจงไห่ในกลางดึก

แต่เพราะเฉินเฟิงเก็บตัวถือศีลมาโดยตลอด ทำให้เธอไม่ได้เจอกับเฉินเฟิง

ในเวลานี้เอง เฉินจื๋อหลี่เดินเข้ามาด้วยความร้อนใจ เมื่อเดินเข้ามา เขาก็รีบพูดกับเฉินจื๋อเหวินทันที：“พี่ใหญ่ ท่านอาจารย์บอกผมว่า ตอนนี้ที่ทะเลสาบตะวันตกมีคนเต็มไปหมด คนแทบจะครึ่งหนึ่งของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซี่ยไปกันหมดแล้ว พวกเขากำลังรออาจารย์อาเฉิน”

“คนแทบจะครึ่งหนึ่งของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซี่ยไปกันหมดแล้ว？！”ได้ฟังคำพูดของเฉินจื๋อเหลี่ เฉินจื๋อเหวินและคนที่อยู่ในเหตุการณ์พากันตกใจ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคิดไม่ถึงว่า ทางด้านทะเลสาบตะวันตกหน้างานจะใหญ่ขนาดนี้

“ถ้าอย่างนั้น ฉันเข้าไปปลุกเขาเถอะ” เสี้ยเมิ่งเหยากวาดตามองทุกคน พูดด้วยความลังเล ท่ามกลางคนมากมายที่อยู่ที่นี่ มีแค่เธอคนเดียวที่สนิทสนมกับเฉินเฟิงที่สุด ดังนั้นจึงสมเหตุสมผลที่เธอจะเข้าไปเรียกเฉินเฟิง

“รออีกสักหน่อย” เวลานี้ หวังเฉียนยกมือขึ้น ห้ามเสี้ยเมิ่งเหยา จากนั้น เขาก็พูดเสียงเคร่งขรึม：“เมื่อกี้ฉันเข้าไปสำรวจรอบหนึ่งแล้ว ฉันเห็นว่าเฉินเฟิงกำลังเข้าสู่สถานะที่มีร่วมจิตร เวลานี้ เวลานี้พวกเราห้ามไปขัดจังหวะเขาเด็กขาด”

“สถานะที่มีร่วมจิตร?” ได้ยินคำพูดของหวังเฉียน ทุกคนชะงัก สถานะที่มีร่วมจิตร คือสถานะอะไร?

คล้ายว่าเห็นความสงสัยของทุกคน หวังเฉียนจึงพูดอธิบาย：“สถานะที่มีร่วมจิตรเป็นสถานะที่จอมยุทธ์เข้าสู่ไร้จิตแดนโดยบังเอิญ”

“ไร้หัวใจก็คือ ไม่ได้ใช้หัวใจ ไม่มีตนเอง ว่างเปล่า ถึงขั้นละทิ้งสติสัมปชัญญะของตนเอง ถ้ามีสติสัมปชัญญะ แล้วมีความคิดต่างๆ ไม่สามารถรวบรวมจิตวิญญาณในการพัฒนาความสามารถ หนังสือบันทึกเอาไว้ว่า：การไม่มีตนเองไม่ได้หมายถึงตนเองว่างเปล่า แต่หมายถึงความปรารถนาของหัวใจ หัวใจไม่มีเสี้ยววินาทีใดจดจ่อกับสรรพสิ่ง”

“ถ้าหากจอมยุทธ์เข้าสู่สถานะที่มีร่วมจิตร สำหรับการเรียนรู้และเข้าใจศิลปะการต่อสู้นั้นจะมีผลลัพธ์ที่เหนือความคาดหมาย——ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้มากมายล้วนบรรลุผ่านสถานะที่มีร่วมจิตร เข้าสู่แดนใหม่ทั้งหมด”

“พูดได้ว่า สำหรับจอมยุทธ์แล้วสถานะที่มีร่วมจิตรเป็นสิ่งที่พบเจอได้แต่ไม่อาจสมหมายได้ โดยปกติทั่วไปชั่วชีวิตของจอมยุทธ์เกินกว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ไม่สามารถเข้าสู่สถานะที่แสนมหัศจรรย์นี้ได้ มีเพียงอัจฉริยะศิลปะการต่อสู้จำนวนน้อยเท่านั้นที่สามารถพบเจอสถานะที่มีร่วมจิตรโดยบังเอิญขณะฝึกวรยุทธ์ จนไปถึงสุดแดนของโลกวรยุทธ์ ซึ่งนำไปสู่การเข้าสู่แดนบู๊อย่างรวดเร็ว กลายเป็นมหาปรมาจารย์”

“ในเมื่อสถานะที่มีร่วมจิตรยากขนาดนี้ ก็อย่าไปรบกวนเขาเลย รอให้เขาฟื้นมาจากสถานะที่มีร่วมจิตรก่อนค่อยว่ากัน”

หลังจากฟังหวังเฉียนอธิบายจนจบ เสี้ยเมิ่งเหยาพูดขึ้น ตบโต๊ะแล้วตัดสินใจทันที

สำหรับการตัดสินใจของเสี้ยเมิ่งเหยา คนอื่นๆไม่มีใครขัดข้อง

ถึงอย่างไรเสี้ยเมิ่งเหยาก็เคยเป็นภรรยาของเฉินเฟิง พูดได้ว่าทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ เธอเป็นคนที่สนิทสนมกับเฉินเฟิงที่สุด

อีกด้านหนึ่ง เสี้ยเมิ่งเหยาตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะหวังดีต่อเฉินเฟิง

ดังนั้น ไม่มีใครมีเหตุผลในการขัดเสี้ยเมิ่งเหยา

อย่างรวดเร็ว เวลาผ่านไปสองชั่วโมง

จากนั้น สิ่งที่ทำให้ทุกคนคิดไม่ถึงก็คือ เฉินเฟิงยังคงอยู่ในสถานะที่มีร่วมจิตร ไม่มีท่าทีจะตื่นขึ้นมาแม้แต่น้อย

เวลานี้ หวู่เหวินโป๋ได้รับสาย

หลังจากตัดสาย สีหน้าของหวู่เหวินโป๋แปลกๆไปทันที

“พ่อของฉันบอกว่า ตอนนี้คนมีหน้ามีตาในบูโดหวาเซี่ยไปถึงสถานที่ประลองวรยุทธ์กันหมดแล้ว คนของตระกูลจิ่งก็ถึงแล้ว รอพี่เฟิงคนเดียว”

“ตอนนี้สี่โมงกว่าแล้ว ถ้ายังไม่บอกพี่เฟิง กลัวว่าจะไม่ทันเวลา”