ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 676

บทที่ 676 วางแผนจัดการ

“ฮ่า！”

ร่างที่ถอยไปด้านหลังของเฉินเฟิง จู่ๆ ก็หยุดชะงัก หัวเราะเสียงดัง เสียงของเขาทำให้ตกใจราวกับฟ้าผ่า ดังก้องไปทั่วบริเวณ ร่างกายของเขาหายใจอย่างแรง แขนขวาพุ่งไปตรงหน้าอู่จื่อโจว

ตัดน้ำ กระบวนท่าที่สอง

คร่าชีวิต！

เฉินเฟิงไม่ลงมือสู้ไม่น่ากลัวเท่าไหร่ พอลงมือสู้แล้วกลายเป็นนักฆ่าที่แข็งแกร่งที่สุด ที่เขาทำไปไม่ได้ทำเพื่ออะไร แต่ทำเพื่อเกียรติของศิษย์พี่

บอกว่าเวลาช้าเวลากลับเร็ว ตอนที่อู่จื่อโจวคว้าหัวไหล่ของเฉินเฟิง กำลังเตรียมจะสั่งสอนเขา ให้เขารู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า แต่ในเวลานี้เองเฉินเฟิงก็ได้ต่อสู้กลับด้วยวิชาซานเหอ พูดได้ว่าทุกกระบวนท่าการต่อสู้ตั้งแต่แรกนั้น ก็เตรียมเพื่อนักฆ่า

“ไม่ดี！”

เสียงของเฉินเฟิงดังสนั่น อู่จื่อโจวลอบพูดในใจว่าไม่ดี ชะงักไปพักหนึ่ง ตอนที่เขาดึงสติกลับมานั้น หมัดของเฉินเฟิงขยับเข้ามาใกล้แล้ว

“ผวัะ！ผวัะ！ผวัะ！”

เฉินเฟิงต่อยสามหมัดติดต่อกัน เสียงหมัดดังก้อง ส่งเสียงทำลายล้าง หมัดที่หนักเป็นอย่างมาก เต็มไปด้วยพลังภายใน อย่างรวดเร็ว แม้แต่อากาศก็ยังระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

ภาพนี้ปรมาจารย์ฟางเจิ้ง ชางโป๋ จีอู่ฉางต่างเห็น ม่านตาหดเล็ก

พวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งในศิลปะการต่อสู้ ระดับปรมาจารย์ ความสามารถของพวกเขาไม่จำเป็นต้องพูด พวกเขามองแค่พริบตาเดียวก็มองออก หมัดของเฉินเฟิงไม่ใช่หมัดธรรมดาทั่วไป

เวลานี้แม้แต่สีหน้าของหวังอีเตาก็เปลี่ยนไป เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้

เวลานี้แม้แต่เย่หยานเทียนศิษย์พี่ของเฉินเฟิงก็ตกใจ

แม้ว่าเขาจะเคยเห็นเฉินเฟิงแสดงท่าไม้ตายให้ดูมาก่อน แต่แสดงก็เป็นแค่การแสดง ไม่เหมือนกับการต่อสู้จริงๆ

เวลานี้ไม่ว่าจะเป็นเทียนอิง หรือว่าศีลสาม หรือแม้แต่อาจารย์และศิษย์ที่เต็มไปด้วยความเกลียดแค้นเฉินเฟิง เวลานี้ต่างตกตะลึง

เสี้ยวเวลานี้ ทุกคนถูกดึงดูดด้วยหมัดของเฉินเฟิง

ทว่าบนพื้นว่าง อู่จื่อโจวมีใจคิดแต่จะจับตัวเฉินเฟิง ดังนั้นเขาจึงไม่ทันได้ป้องกันตัวจากหมัดของเฉินเฟิง เมื่อเห็นเฉินเฟิงพุ่งมาด้วยรุนแรง อู่จื่อโจวรีบยกมือขึ้น เอามือขวางไว้ตรงหน้า

อีกทั้งอู่จื่อโจวรู้ดีถึงความสามารถของเฉินเฟิง เวลานี้เขาเองก็ไม่ได้ประมาท พลังภายในประสานเข้ามาตรงฝ่ามือ เตรียมที่จะป้องกันหมัดนี้

ผวัะดังนั้น หมัดของเฉินเฟิงต่อยไปที่ฝ่ามือของอู่จื่อโจว เสียงหมัดดังสะนั่นหวั่นไหว ทำให้เกิดพายุ

ตอนที่หมัดและฝ่ามือกระทบกันนั้น เฉินเฟิงดีดตัวออกทันที แขนของเขาเต็มไปด้วยความเมื่อยและชา กระดูกบริเวณนิ้วมือมีรอยแตกหัก เลือดไหลออกมา ทั้งตัวถอยหลังอย่างรุนแรง พลังภายในใจของอู่จื่อโจวพุ่งเข้ามาในตัว โชคดีที่เฉินเฟิงรีบปรับปราณเพื่อปกป้องอวัยวะในร่างกาย ทำให้ไม่ได้ส่งผลกระทบรุนแรง

ทางด้านอู่จือโจวยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ทว่าเท้าทั้งสองข้างของเขาจมเข้าไปในโคลนลึกแล้ว ฝ่ามือของเขารู้สึกได้ถึงความร้อนราวกับไฟเผา แขนเสื้อถูกพลังภายในทำให้ฉีกขาด เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน ดูน่าอนาถมาก

ภาพนี้ทำให้ทุกคนหยุดชะงัก ต้องรู้ก่อนว่าท่ากระบี่ตัดภูเขาของเทียนอิง ทำให้อู่จื่อโจวเคลื่อนย้ายฝีเท้าเท่านั้น

เวลานี้เฉินเฟิงไม่เพียงบีบให้อู่จื่อโจวลงมือ อีกทั้งยังทำให้ขณะที่เฉินเฟิงโจมตี อู่จื่อโจวจำเป็นต้องโจมตีกลับ

ความหมายในนี้ ไม่เหมือนกันเท่าไหร่

อู่จื่อโจวเป็นถึงผู้อาวุโสของสหพันธ์บูโด เป็นผู้แข็งแกร่งหัวจิ้งชั้นสุด ขาข้างหนึ่งก้าวไปอยู่ในระดับมหาปรมาจารย์ ถึงขั้นว่าแม้แต่มหาปรมาจารย์ที่แท้จริง อู่จื่อโจวก็สามารถทำให้เทียบเท่าได้

“ปึก！”

เสียงเฉินเฟิงล้มลงกับพื้น

“เฉินเฟิง นายเป็นยังไงบ้าง?”

อารมณ์ของอู่จื่อโจวเวลานี้ซับซ้อนเล็กน้อย เขาเอ่ยถามขึ้น

“ขอบคุณปรมาจารย์อู่ ที่ยังออมแรง ผมไม่เป็นไร！”

เฉินเฟิงส่ายหน้า เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะใช้พลังภายในปกป้องร่างกายเอาไว้ คงไม่มีวันที่จะได้รับบาดเจ็บแค่ผิวเผินแน่นอน

อื้ม！”

เมื่อเห็นเฉินเฟิงไม่ได้เป็นอะไรมาก อู่จื่อโจวเงียบ การโจมตีที่รุนแรงที่สุดของเฉินเฟิงเมื่อครู่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาใช้พลังภายในปกป้องร่างกายเอาไว้ เกรงว่าคงจะไม่สามารถต้านหมัดนี้ได้ ต่อให้ต้านเอาไว้ได้ ก็คงได้รับบาดเจ็บ

ทว่าเวลานี้เขารับกระบวนท่าของเฉินเฟิงเอาไว้ กลับแลดูอนาถเล็กน้อย ทว่าเฉินเฟิงได้รับบาดเจ็บแค่ผิวเผินเท่านั้น

ก่อนหน้านี้เขาเห็นเฉินเฟิงฆ่าจิ่งเถิงด้วยตาตนเอง เขาคิดว่าตนเองเข้าใจกระจ่างแจ้งถึงความสามารถของเฉินเฟิง อีกทั้งในใจของเขายังประเมินความสามารถของเฉินเฟิงสูงขึ้นเล็กน้อยด้วย ทว่าคิดไม่ถึงว่าเขาจะประเมินเฉินเฟิงต่ำเกินไป

“เป็นไปได้ยังไง? เฉินเฟิงบีบให้ปรมาจารย์อู่ลงมือได้ยังไง คงไม่ใช่เพราะปรมาจารย์อู่จงใจทำหรอกนะ?”

ขณะที่ทุกคนพากันตกใจ จียุ่นถามขึ้นด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

แม้ว่าหมัดของเฉินเฟิงเมื่อครู่ เขาที่อยู่ไกลจะสามารถรับรู้ได้ถึงความรุนแรงของหมัดนี้ แต่เขาไม่คิดว่าหมัดนี้ของเฉินเฟิงจะบีบให้อู่จื่อโจวจำเป็นต้องลงมือ

ไม่เพียงแต่จียุ่นที่ไม่เชื่อ ฉู่เหอยิ่งไม่เชื่อ เขาไม่เชื่อว่าหลังจากที่ปรมาจารย์อู่จื่โจวลงมือแล้ว ยังมีสภาพน่าอนาถ

จากที่เขาดูนั้น อู่จื่อโจวทำเพื่อไว้หน้าเฉินเฟิง ดังนั้นจึงไม่เสียดายที่จะยอมเสียหน้า อีกทั้งหมัดของเฉินเฟิงเมื่อครู่ แม้ว่าจะรุนแรง แต่ฉู่เหอไม่ได้เป็นคนเจอด้วยตนเอง ต้องรู้ก่อนว่าไม่ว่าเรื่องอะไรที่ไม่ได้เจอด้วยตนเอง แค่อาศัยความรู้สึกไม่ได้

อีกทั้งฉู่เหอนึกถึงไพ่ของตน หัวเราะเยาะเฉินเฟิงหนักขึ้น เขาคิดว่าเฉินเฟิงไม่มีวันรอดชีวิตจากนักฆ่าของเขาแน่

เวลานี้แม้แต่ศีลสาม เทียนอิงต่างรู้สึกเหลือเชื่อ พวกเขาคิดว่าอู่จื่อโจวจงใจออมแรง ถึงแม้พวกเขาจะรู้ดีว่าความสามารถของเฉินเฟิงไม่ธรรมดา แต่ก็ไกลเกินกว่าที่จะเทียบชั้นกับปรมาจารย์อู่จื่อโจว

ไม่พูดถึงคนรุ่นหลังอย่างพวกเขา แม้แต่ปรมาจารย์ฟางเจิ้ง ชางโป๋ จีอู๋ฉาง หวังอีเตาก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน

“เฉินเฟิง ก่อนหน้านี้ฉันเห็นนายฆ่าจิ่งเถิงด้วยตาตนเอง สำหรับความสามารถของนาย ฉันยอมรับมัน แต่คิดไม่ถึงว่า ฉันจะมองข้ามมันไป ถ้าเปลี่ยนเป็นเมื่อสิบปีก่อน ตอนที่ฉันเพิ่งบรรลุหั้วจิ้งชั้นสุด หมัดนี้ของนาย ฉันคงไม่สามารถต้านเอาไว้ได้！”

นึกถึงคำพูดของฉู่เหอ อู่จื่อโจวอดไม่ได้ที่จะยิ้มเศร้า คนพวกนั้นเป็นแค่นกน้อยเท่านั้น จะรู้ความสามารถของเฉินเฟิงได้ยังไง

“อะไรนะ?”

ได้ยินคำพูดของอู่จื่อโจวที่บอกกับเฉินเฟิง ฟางเจิ้ง ชางโป๋และจีอู่ฉางพากันชะงักอยู่ที่เดิม

“ผู้อาวุโสอู๋ คำพูดของท่านมันเกินไปรึเปล่า?”

“แม้ว่าหมัดเมื่อครู่ของเฉินเฟิงจะสวยงามมาก แต่ก็ไกลเกินกว่าที่ท่านจะเอ่ยชมรึเปล่า?”

จีอู่ฉางอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“ผู้อาวุโสอู๋ เห็นได้ชัดว่าท่านกำลังปล่อยให้เฉินเฟิงได้ที่หนึ่งในการคัดเลือกศิลปะการต่อสู้?” ท่านอย่าลืมสิ สุดท้ายเขายังต้องสู้เอาเป็นเอาตายกับลูกศิษย์ของผมอีกหนึ่งครั้ง ถ้าเขาตายด้วยน้ำมือของลูกศิษย์ผม คงไม่ดีเท่าไหร่！”

เวลานี้หวังอีเตาโมโหมาก เขารู้สึกว่าอู่จื่อโจวแสดงอย่างชัดเจนว่าจะให้เฉินเฟิงมีอภิสิทธิ์เหนือกว่า

ได้ฟังคำพูดของหวังอีเตาและจีอู๋ฉาง ทางด้านเย่หนานเทียน ชางโป๋และฟางเจิ้งต่างเงียบ เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้สึกว่าคำพูดของทั้งสองคนไม่ผิด อู่จื่อโจวประเมินความสามารถของเฉินเฟิงสูงเกินไปจริงๆ

แม้ว่าเย่หนานเทียนจะไม่รู้ซึ้งถึงความสามารถของเฉินเฟิง แต่เขาไม่ยอมรับไม่ได้จริงๆ สำหรับการประเมินของอู่จื่อโจว ทำให้เกิดข้อสงสัย

“ผู้น้อย เสียมารยาทแล้ว！”

เฉินเฟิงประสานมือให้กับอู่จื่อโจว ให้ความเคารพนับถือผู้อาวุโสอู่จื่อโจว ในเวลาเดียวกันก็ไม่ได้ปฏิเสธ การเดาของคนอื่นๆ

“ฉันคิดว่า ทุกกระบวนท่าที่นายทำตั้งแต่แรก เป็นการปูทางให้กระบวนท่าสุดท้ายใช่ไหม?”