ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 739
บทที่739 ปนในใจ
“ทำไมเหรอ? คนจีนผู้อ่อนแอน่าสมเพช ไม่กล้ารับคำท้าของฉันเหรอ? ฉันสามารถยอมใช้มือข้างเดียวกับนายได้!”
จั่วจู้แสยะยิ้ม รวมทั้งดูถูก และยังยื่นมือซ้ายออกมาแสดงท่าทาง พยายามยั่วโมโหเทียนอิง บีบคั้นให้อีกฝ่ายรับคำท้า
เทียนอิงยังเป็นคนที่แข็งแกร่งในหมู่จอมยุทธ์รุ่นใหม่ของจีน ซึ่งเป็นความภาคภูมิใจของกลุ่มภูเขาเทียน ในขณะนี้เมื่อได้ยินจั่วจู้ทำให้เขาอับอายต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เขาจะทนได้อย่างไร เกือบแทบจะเอ่ยปากรับคำท้าโดยไม่รู้ตัว
ในที่สุดเขาก็เอาชนะแรงกระตุ้นด้วยเหตุผล เมื่อนึกถึงคำพูดของเฉินเฟิง เทียนอิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เก็บความไม่พอใจในใจ ระงับลงไป
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ขี้ขลาดขนาดนี้เลยเหรอ?”
“รับคำท้าสิ ก็แค่ตายเอง อย่าทำให้เสียคุณค่า!”
“คนไม่เอาไหนจริงๆ เขายอมใช้มือข้างเดียวแล้ว นายยังไม่กล้ารับคำท้า สุดยอดของความขี้ขลาดจริงๆ!”
“เทียนอิง ถ้านายไม่กล้าสู้ รีบๆลงไป พวกเราจะดูการต่อสู้ของเฉินเฟิง!”
เมื่อเห็นความเงียบของเทียนอิง ผู้ชมต่างก็รีบร้อน และบางคนที่ยืนพูดพล่าม และยิ่งใหญ่โตยิ่งดูครึกครื้นทุกคนก็หัวเราะเยาะ
“อดทนไว้ อดทนไว้ อย่าใจหุนหันพลันแล่น!”
สีหน้าของเทียนอิงดูไม่ดีเลย กำหมัดแน่น เล็บก็จิกเข้าเนื้อแล้ว เขาก็ต้องบอกตัวเองว่าอย่าใจหุนหันพลันแล่น อย่าได้รับคำท้าประลองเป็นตายโดยเด็ดขาด
ดวงอาทิตย์สาดส่องแสงลงบนใบหน้าที่บูดบิดเบี้ยวของเทียนอิง ตอนนี้เขาลำบากใจมาก และหลับตาลงอย่างไม่เป็นทางการ ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเฉินเฟิง เขาเจอกับความอัปยศอดสูเช่นนี้ จะทนได้อย่างไร คงมีการต่อสู้ครั้งใหญ่ไปนานแล้ว ความตายมีอะไรน่ากลัว
เมื่อเห็นว่าเทียนอิงไม่เคลื่อนไหว จั่วจู้ยังคงเยาะเย้ยต่อ: “คนจีนอย่างพวกนายถูกรังแกในลักษณะนี้มาตั้งแต่ศตวรรษที่แล้ว รู้ไหมว่าทำไม？ เป็นเพราะคนขี้ขลาดอย่านายไง คนไร้ความสามารถมีมากเกินไป!”
ประโยคนี้ ทำลายความอดทนก้มบึ้งของหัวใจทั้งหมดของเทียนอิง เห็นเพียงเทียนอิงลืมตาขึ้นอย่างดุร้าย และทั้งร่างก็แสดงเจตนาที่จะฆ่า
ในขณะนี้ จู่ๆผู้ตัดสินก็พูดว่า: “การแข่งขันเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ!”
“ไปตายซะ!”
ก่อนที่ผู้ตัดสินจะพูดจบ เทียนอิงตะโกนด้วยความโกรธ พลังของเขาเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุด และก็พุ่งตรงไปที่จั่วจู้ เขาอดทนจนถึงขีดจำกัดแล้ว
เทียนอิงเก่งในการใช้ดาบ แต่ไม่มีดาบ เขาก็แข็งแกร่งมากอยู่แล้ว เขาเปลี่ยนแขนของเขาให้กลายเป็นดาบคม และในขณะนี้ก็ตรงไปที่หัวของจั่วจู้
จั่วจู้แสยะยิ้มหลบหนีการโจมตีของเทียนอิง จากนั้นก็ใช้ท่ามีดสับในมือก็ฟันตรงไปที่คอของเทียนอิง
สีหน้าของเทียนอิงเปลี่ยนไป และใช้สัญชาตญาณในการต่อสู้ เพื่อหลบการโจมตีของจั่วจู้อย่างเร่งรีบ แม้ว่าเขาจะหลบพ้น แต่กลับเขาก็เผยให้เห็นข้อบกพร่องมากมาย จั่วจู้ไม่มีทางพลาดสิ่งนี้ไปแน่ รีบเริ่มการโจมตีทันที
จั่วจู้ใช้ท่ามีดสับในมือเพื่อโจมตีเทียนอิง แต่ความเร็วของจั่วจู้นั้นเร็วเกินไป สับต่ออย่างต่อเนื่อง เทียนอิงรับมือแทบไม่ไหว ถูกกระทำตลอด
ยี่สิบกว่ากระบวนท่วงท่า จั่วจู้ถอนมีดในมือกลับ พบข้อบกพร่องและเตะไปที่น่องของเทียนอิง
ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเทียนอิงใช้ลมปราณภายในร่างกายที่แท้จริงกระจายไปที่ส่วนที่บาดเจ็บ แต่ยังมีส่วนหนึ่งที่ยังบาดเจ็บ พุ่งเข้าสู่ ทำลายเนื้อเยื่อขา แม้แต่กระดูกก็ได้รับผลกระทบ ร่างกายของเทียนอิงบินถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว กระแทกลงไปที่พื้นอย่างหนัก
ในพริบตาเดียวนี้ ขาของเทียนอิงหัก
เมื่อกี้นี้เทียนอิงเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ จนทำให้เขาเสียสติ ออกท่วงท่าไปอย่างมัวเมา ถูกจั่วจู้จับข้อบกพร่องได้ และทำลายขาของเขาโดยตรง
ความเจ็บปวดที่ทรมานขนาดนี้ ทำให้เทียนอิงสงบลงมาก
แทบในพริบตาเดียวที่เทียนอิงล้มลงบนพื้น ผู้ตัดสินรีบเข้าหาและถามว่า: “เทียนอิงนายยังสามารถแข่งขันต่อไปได้หรือเปล่า?”
เทียนอิงเหตุเพราะความเจ็บปวด เหงื่อท่วมตัว ตอนที่ผู้ตัดสินถาม เขาก็ส่ายหัว
“โอเค การแข่งขันครั้งนี้จั่วจู้จากญี่ปุ่นชนะ!”หลังจากการแสดงออกของเทียนอิง ผู้ตัดสินประกาศผลการแข่งขันโดยตรง
“มันแปลกมากที่เทียนอิงประเทศหวาอ่อนแอขนาดนี้ แล้วเอาชนะสะลาเกอได้อย่างไร?”
“เทียนอิงตอนแรกมีแนวโน้มที่ดี คาดไม่ถึงเขาจะอ่อนแอขนาดนี้”
“ในความคิดของฉันมันอาจจะเป็นเพราะสะลาเกอขาดพลังงานในวันนั้นหรือเหตุผลอื่นๆที่ทำให้พ่ายแพ้ต่อเทียนอิงไปในที่สุด!”
“เหตุผลของการแข่งขันจะยอดเยี่ยมมาก แต่คาดไม่ถึงจะจบลงแบบนี้ มันน่าผิดหวังจริงๆ!”
เมื่อผู้ตัดสินประกาศผลการแข่งขัน เดิมทีที่เงียบสงบก็มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นในสนามแข่งขันทันที เสียงส่วนใหญ่เหล่านี้เป็นเสียงเยาะเย้ยและเสียดสีถากถางเทียนอิง
สำหรับคำพูดของผู้ชม ในสายตาของเทียนอิง ก็ได้ยินคำพูดที่น่าเกลียด เขาอดทนต่อความเจ็บปวด และออกจากเวทีด้วยขาข้างเดียว
เขาต้องการหนีจากที่นี่ การแข่งขันนี้เป็นความอัปยศของเขา เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปอีกแม้แต่วินาทีเดียว
เพียงแต่เทียนอิงต้องการออกไป แต่มีบางคนกลับไม่ยอม
หลังจากที่เทียนอิงก้าวลงมาจากเวที จู่ๆจั่วจู้ก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา และยื่นมือออกไปเพื่อขวางทาง
เมื่อผู้ตัดสินเห็นฉากนี้ ก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทันที: “การแข่งขันจบลงแล้ว จั่วจู้นายต้องการทำลายกฎของการแข่งขันเหรอ?”
ลมปราณภายในร่างกายของผู้ตัดสินกำลังไหลเวียนอยู่ในขณะนี้ หากจั่วจู้ลงมือกับเทียนอิง เขาจะควบคุมอีกฝ่ายภายในพริบตา แม้ว่าผู้อาวุโสทั้งสองฝ่ายจะอยู่ แต่ถ้าจั่วจู้กล้าที่จะฝ่าฝืนกฎ เขาก็จะลงมือทันที เนื่องจากภูมิหลังของเทียนอิงคือประเทศหวา
“ทำไม?”
สีหน้าของเทียนอิงเคร่งขรึม และจ้องมองจั่วจู้อย่างเย็นชา
“ฉันนึกไม่ออกเลยจริงๆว่า ขยะอย่างนายมาเป็นตัวแทนของจีนมาแข่งขันการต่อสู้ได้อย่างไร?”จั่วจู้ไม่ได้ฆ่าเทียนอิงบนเวที ในใจก็ไม่พอใจ ในขณะนี้ยังคงพูดประชดประชันว่า: “ถ้าฉันเป็นนาย ฉันไม่มีหน้าจะมีชีวิตเดินลงจากสนามประลองแล้ว ที่สำคัญฆ่าตัวตายตรงสนามนี้เลย!”
เมื่อเผชิญกับคำพูดอัปยศอดสูของจั่วจู้ เทียนอิงไม่ได้โกรธเหมือนเมื่อกี้นี้แต่กลับพูดเบาๆว่า: “ฉันหวังว่าพรุ่งนี้นายหยิ่งผยองเหมือนตอนนี้นะ การแข่งขันพรุ่งนี้ถ้าเฉินเฟิงแพ้ ฉันจะฆ่าตัวตายต่อหน้าทุกคน!”
บนตัวของเทียนอิงแตกต่างกัน เขาเป็นเด็กกำพร้า และยังเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง เมื่อตอนที่ปรมาจารย์ชางโป๋พบเขา เขาก็อยู่กับฝูงชนหมาป่า
ตั้งแต่จำความได้เขาเรียนศิลปะการต่อสู้ที่สำนักกระบี่เทียนซาน วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า ศิลปะการต่อสู้ก็ซ้ำซากจำเจ แต่เทียนอิงก็ยังคงอยู่ต่อไป
บางทีมันอาจจะเก็บตัวถือศีลฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เป็นเวลานานไป นิสัยของเทียนอิงชอบสันโดษและเอาแต่ใจตนเอง นอกจากคุยกับปรมาจารย์บ้าง กับคนอื่นไม่ค่อยพูดจา
ด้วยแบบนี้เขาจากลูกศิษย์ที่ไม่เป็นที่รู้จัก อยู่มาจนถึง เป็นที่โปรดปรานของเจ้าสำนัก เตรียมที่จะให้เขาสืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนัก เพียงแต่ว่ามันแตกต่างจากผู้สืบทอดคนอื่นๆก็คือ เทียนอิงไม่เคยเย่อหยิ่ง อีกอย่างคือเรียบง่ายกันเอง
แม้ว่าเทียนอิงจะไม่มีความเย่อหยิ่ง แต่ก็มีความหยิ่งในศักดิ์ศรี
เพียงแต่การแข่งขันในวันนี้ ศักดิ์ศรีทั้งหมดของเขาถูกจั่วจู้ทำลายไปภายในพริบตาเดียว หลายปีมานี้เขาไม่เคยอับอายเช่นนี้มาก่อน
เมื่อการแข่งขันจบลง เขาควรจะต้องถูกส่งไปโรงพยาบาลก่อน แต่เขาปฏิเสธที่จะเข้าโรงพยาบาล แต่เขากลับไปที่ห้องของโรงแรมเพียงคนเดียว และล็อกประตูห้อง
ชางโป๋ในฐานะอาจารย์ของเทียนอิง รู้จักลูกศิษย์คนนี้ดี เขาเคยอบรมสั่งเทียนอิง แต่เทียนอิงขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่ตอบสนองตั้งแต่ต้นจนจบเลย
“เฮ้ย เดี๋ยวฉันไปลองดู!”
อู่จื่อโจวถอนหายใจ และพูดเพื่อสื่อสารกับเทียนอิง เปิดปมในใจของอีกฝ่าย
พยักหน้าให้ชางโป๋
อู่จื่อโจวมาถึงที่หน้าประตูห้องเทียนอิง และเคาะเบาๆ แต่ไม่มีใครตอบสนอง