ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 855

แต่ว่าสุดท้ายทั้งสองก็ไม่ได้ต่อสู้กัน เพราะว่าหญิงสาวได้กลับมาแล้ว

เมื่อมองดูพวกเขาสองคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยสีหน้าตึงเครียด หญิงสาวก็ยิ้มออกมาทันที ： “ทำอะไรกันอยู่เนี่ย ผู้ชายอย่างพวกคุณเอาแต่ชอบต่อสู้ฆ่าแกงกันเกินไปแล้วมั้ง จะสงบศึกกันไม่ได้เลยหรือไงกัน มาๆ คุณมานั่งก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะบอกกับคุณ ”

เมื่อเธอพูดแบบนี้ เฉินเฟิงจึงได้เพียงกลับไปนั่งตามที่เธอบอกเท่านั้น

เมื่อนั่งลง เขาก็กล่าวถามทันที ： “แล้วคนที่ผมต้องการล่ะ？”

หญิงสาวนั่งลงตรงนั้นพลางไขว้ขาขึ้น จนเฉินเฟิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามสามารถมองเห็นบางอย่างในที่ลับนั้นของเธอ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะจงใจทำแบบนั้นโดยไม่สนใจสายตาของเฉินเฟิงเลย

แต่ถึงอย่างนั้นเฉินเฟิงก็ไม่ใช่คนหัวอ่อนอะไร จึงไม่มีทางถูกการกระทำแบบนี้ของเธอยั่วยวนเขาได้ ก่อนที่เขาจะมองไปที่เธอด้วยสายตาเฉียบขาด

ทว่าหญิงสาวยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้นพลางพูดด้วยความเรียบนิ่ง： “น่าเสียดายหน่อยนะคะ พอดีว่าคนยังมาไม่ถึง แต่นี่ไม่ใช่เพราะว่าพวกเราไม่ยอมปล่อยคนหรอกนะคะ เพราะส่วนใหญ่แล้วต้องรอจนถึงช่วงหัวค่ำก่อนพวกเขาถึงจะมาถึงที่นี่ ”

เฉินเฟิงไม่อยากจะไปสนใจคำพูดพวกนี้ของเธอ ก่อนจะถามอย่างเย็นชา ： “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธออยู่ที่ไหน？”

หญิงสาวตอบกลับ： “ ฉันบอกกับคุณแล้วไม่ใช่หรอคะ หากยังมาไม่ถึงที่นี่พวกเราจะไม่เข้าไปก่อกวนเด็ดขาด คุณอยู่รอจะดีกว่านะคะ บางทีอีกไม่นานก็น่าจะมาถึงแล้ว ”

จู่ๆ เฉินเฟิงก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปจับคอของหญิงสาวเอาไว้ และนั่นทำให้เฉินเฟิงประหลาดใจเล็กน้อยที่หญิงสาวไม่ได้มีการต่อต้านใดๆ เลย จากนั้นเขาก็บีบคอของอีกฝ่ายอย่างผ่อนคลาย

“คุณชายท่านนี้ ตอนนี้ต่อให้คุณจับฉันเอาไว้ ฉันก็ไม่มีปัญญาที่จะเปลี่ยนเป็นคนอีกคนได้หรอกนะคะ ”

หากเฉินเฟิงเพียงแค่บีบเบาๆ หญิงสาวคนนี้ก็สามารถตายได้เลย แต่เธอกลับมีสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆ แม้แต่เสียงที่พูดออกมาอย่างนิ่งเฉยอีกต่างหาก

ถึงแม้ว่าเฉินเฟิงจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอยู่ดี เพียงแค่ถามกลับอีกครั้งเท่านั้น ： “คุณเชื่อหรือเปล่าว่าผมจะฆ่าคุณได้ในทันที”

สีหน้าของหญิงสาวดูทรมานอย่างมาก ซึ่งเกิดการขาดอากาศหายใจจากการถูกบีบคอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา： “ เชื่อ แน่นอนว่าต้องเชื่ออยู่แล้ว เพียงแต่ไม่ทราบว่าทำไมคุณชายท่านนี้ถึงต้องทำแบบนี้ด้วย ทั้งที่พวกเราพยายามทำตามคำขอของคุณชายแล้ว ”

และที่ทำให้เฉินเฟิงไม่เข้าใจมากขึ้นไม่ได้มีเพียงแค่หญิงสาวเท่านั้น เพราะแม้แต่หลินเฉิงจื้อก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัวสักนิดราวกับว่าไม่กลัวว่าเฉินเฟิงจะฆ่าคนจริงๆ

เฉินเฟิงยังคงพูดขึ้นอีกครั้ง： “ผมอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน？ถ้าหากว่าคุณพาตัวเธอออกมาไม่ได้ ผมจะฆ่าคุณซะ ”

หญิงสาวตอบกลับ： “นี่คุณกำลังสร้างความลำบากใจกันอยู่นะคะ ฉันว่าคุณฆ่าฉันเลยจะดีกว่า เพราะยังไงเสียมันก็อยู่กับการตัดสินใจของคุณอยู่แล้ว”

และคำยอมรับชะตาชีวิตนี้ของเธอก็ทำให้เฉินเฟิงชะงักไปเล็กน้อย แต่เขาก็กลับยิ่งเพิ่มแรงในมือมากขึ้นจนหญิงสาวเกิดความทรมานมากยิ่งขึ้นจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว

แต่เธอกลับไม่ร้องคร่ำครวญเจ็บปวดออกมาเลยสักคำ ราวกับว่าได้เตรียมใจยอมรับกับความตายเอาไว้แล้ว

และก่อนหน้าที่เธอจะขาดใจตายเพียงวินาทีเดียว เฉินเฟิงก็ปล่อยมือออก

หลังจากที่หลุดออกจากการควบคุมของเฉินเฟิง หญิงสาวก็ไอออกมาอย่างรุนแรงพร้อมกับหอบอย่างหนัก จนผ่านไปครู่หนึ่งกว่าอาการจะดีขึ้นมา

เฉินเฟิงก็เพียงแค่จ้องมองเธออย่างเยือกเย็นเท่านั้น

หลังจากรอจนกระทั่งท่าทีของเธอดีขึ้น จึงค่อยหันไปพูดกับเฉินเฟิง ： “คุณก็รุนแรงเกินไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ว่าคุณปล่อยมือออก ร่างกายเล็กๆ นี้ของฉันก็คงจะตายไปแล้ว คุณนี่จะยอมให้ร่างกายอันบอบบางนี้กลายเป็นศพจริงสินะ ！”

เฉินเฟิงจ้องมองเธอโดยไม่ได้มีความโกรธเคืองเลยสักนิด ถึงแม้จะมีความรู้สึกแปลกใจ แต่เขาก็ไม่ได้มีความเมตตาเลยแม้แต่น้อย พร้อมกับพูดด้วยเสียงเย็นชา： “ทางที่ดีที่สุดคือสิ่งที่คุณพูดจะต้องเป็นความจริง ช่วงเย็นผมจะต้องไปเจอกับเธอ ”

ในเมื่อสามารถเอาชีวิตของตัวเองมาทำแบบนี้ได้ แสดงว่าหากไม่ใช่เพราะว่าชีวิตของเธอไม่มีค่า ก็คงจะเป็นเพราะเธอไร้หนทางแล้วจริงๆ ดังนั้นเฉินเฟิงจึงทำได้เพียงเลือกที่จะต้องเชื่อเท่านั้น

ทันทีที่เฉินเฟิงพูดจบ หญิงสาวก็ยิ้มให้กับเฉินเฟิงพร้อมกับตอบ ： “วางวางใจได้เลยค่ะ ในเมื่อฉันตอบตกลงไปแล้ว พวกเราก็จะทำตามที่พูดแน่นอน ถ้าหากว่ามีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ยังไงซะคุณก็สามารถจัดการกับฉันอยู่แล้วนี่คะ！”

เฉินเฟิงมองดูเธอยิ้มอยู่ตรงนั้น แต่กลับไม่สามารถอ่านความคิดของเธอได้เลย ราวกับว่าเธอเป็นเหมือนหุบเหวลึกแห่งหนึ่ง ที่ลึกเกินไปจนหยั่งจะรู้ได้

เมื่อถูกสั่งให้อยู่รอในห้องรับแขกสักพัก หญิงสาวก็อยากจะพาเฉินเฟิงออกไปเดินเล่นข้างนอกสักหน่อย แต่เฉินเฟิงกลับปฏิเสธไปโดยตรง ซึ่งที่จริงเขาก็ไม่ได้มีความสนใจอะไรพวกนั้นอยู่แล้วด้วย

แต่หญิงสาวยังคงไม่ได้ยอมปล่อยเขาไปง่ายดายแบบนั้น เธอนั่งลงข้างๆ ของเขาก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้พร้อมคำถาม ： “จนถึงตอนนี้แล้วฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณเป็นใครเลย ？ตัวฉันมีชื่อว่าเซียงหลัน เป็นผู้จัดการของหอจิ่วโหยว ไม่ทราบว่าคุณชายมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรคะ”

เฉินเฟิงได้หลับตาลงไปตั้งนานแล้ว ในเมื่อเขาไม่อยากมองเธอ อย่างนั้นเลยไม่อยากที่จะไปสนใจเธอด้วย

แต่ทันใดนั้นก็มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปบนแขนของเขา ก่อนจะวนไปรอบบริเวณนั้น ซึ่งนั่นทำให้เฉินเฟิงเกิดอาการจั้กจี้ขึ้นมา แต่เพราะกลัวจะเสียหน้า จึงไม่อยากที่จะพูดออกไป

แต่หญิงสาวกลับเพิ่มความร้ายกาจมากขึ้น เมื่อมือข้างหนึ่งลูบผ่านหน้าอกของเขาไป ซึ่งนั่นจึงทำให้เฉินเฟิงไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไปก่อนจะสะบัดมือนั้นออก พร้อมกับพูดอย่างไม่พอใจ ： “คุณไม่ต้องมาลวนลาม ผมบอกกับคุณก็สิ้นเรื่องแล้ว!”

หญิงสาวหัวเราะขึ้นมาทันที ： “ฉันก็นึกว่าคุณเป็นคนที่ไม่มีความสนใจซะแล้ว？”

เฉินเฟิงเบิกตากว้างจ้องมองเธอ： “ผมเป็นแค่คนธรรมดาในยุทธภพคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร ชื่อว่า เฝิงเฉิง ”

เมื่อได้ยินชื่อนี้หญิงสาวก็หันไปมองด้วยสีหน้าสงสัยพร้อมกับพูด ： “คุณคงจะไม่ได้โกหกฉันหรอกนะคะ เฝิงเฉิง ？ฉันไม่เห็นจะเคยได้ยินว่าใครที่มีความเก่งกาจระดับนี้ชื่อนี้มาก่อนเลย ”

เฉินเฟิงตอบกลับ： “ก็แค่ไม่ได้ออกมาแสดงฝีมือ การที่พวกคุณไม่รู้จักก็ย่อมเป็นเรื่องปกติ”

เมื่อเฉินเฟิงพูดแบบนี้หญิงสาวจึงไม่ได้ไล่เอาความอะไรอีก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังมาความสงสัยอยู่ในใจก่อนจะถามอีกครั้ง

： “แต่ฉันว่าการฝึกฝนวิชาต่อสู้ของคุณเหมือนจะมีลักษณะคล้ายคลึงกับวิชาการต่อสู้อย่างเป็นทั่วๆ ไม่เห็นจะเหมือนคนธรรมดาที่ออกมาจากในซอกในหลืบอะไรแบบนั้นเลยสักนิด ”

เฉินเฟิงไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ทั้งยังถามกลับอีกต่างหาก： “แต่ผมก็เห็นว่ากระบวนท่าการต่อสู้ของพวกคุณนั้นร้ายกาจจัดจ้านอย่างมาก แถมยังชอบทำอะไรที่ไม่มีความคิดอีกด้วย ผมว่าพวกคุณต่างหากที่ไม่ใช่คนดีอะไร ”

เซียงหลันหัวเราะออกมาเบาๆ ： “แต่ฉันยังไม่เคยบอกเลยนะคะว่าพวกเราเป็นคนดี อย่างนั้นคงเป็นเพราะคุณชายเข้าใจผิดแล้วหล่ะ เซียงหลันต้องขออภัยด้วย ”

เฉินเฟิงนิ่งเฉยกับวิธีการหลอกล่อคนด้วยความเย้ายวนของเธอ ทั้งยังพูดตอบกลับเพียงว่า ： “ในเมื่อไม่ได้เป็นคนดีอะไร อย่างนั้นทำไมถึงยังจะทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ด้วย ？”

เซียงหลันตอบกลับ： “คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ จับคนมา หลอกเงินนิดหน่อย พวกเราก็เป็นแค่พลเรือนตัวเล็กๆ เท่านั้น จะให้กล้าออกไปหลอกลวงต้มตุ๋นคนอื่นได้ยังไงคะ”

เฉินเฟิงแอบยิ้มอยู่ในใจ คนที่สูญเสียความเป็นคนแบบนี้กลับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าสมเพชแบบนี้ได้ด้วย

“อย่างนั้นพวกคุณก็คิดที่จะเป็นใหญ่เป็นโตสินะ？” เฉินเฟิงถามกลับ

เซียงหลันตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม： “แน่นอนว่าต้องมีความคิดนั้นอยู่แล้ว แต่จะเป็นจริงได้หรือเปล่านั้นก็ไม่รู้แล้ว ถ้าหากเผอิญเจอกับคนแข็งแกร่งแบบนี้เช่นคุณ เกรงว่าพวกเราคงต้องได้ปิดกิจการแล้ว”

“การที่พวกคุณเลือกสาวสวยพวกนั้น แล้วใช้ประโยชน์จากการล้างสมองไม่ให้พวกเธอไม่สามารถไปแจ้งความได้ ซึ่งการทำแบบนี้เป็นเพียงการเล่นสนุกกับร่างกายของพวกเธอครั้งเดียวเท่านั้นจริงหรอ ”

แต่ดูเหมือนว่าเซียงหลันจะไม่ยินยอมพูดเรื่องนี้ต่อไป เพียงยิ้มเท่านั้น： “คุณชาย เรื่องนี้คงจะบอกกับคุณไม่ได้ ถ้าหากว่าคุณอยากจะรู้ คุณก็เข้าร่วมกลุ่มพวกเราสิคะ ”

“แค่นี้ก็จะดึงคนเข้ากลุ่มแล้ว”

“แน่นอนค่ะ คุณชายเก่งกาจขนาดนี้ ใครได้เห็นก็ต้องจ้องจับจนตาเป็นมันแล้ว ไม่ใช่แค่ตาเป็นมันนะคะ แม้แต่ปากก็เป็นมันไม่ต่างกัน ”

รอยยิ้มยั่วยวนที่ทำให้เกิดความรู้สึกดีนั้น พร้อมกับดวงตาทั้งสองที่กระชากใจให้เต้นแรง และปากที่อ้าออกมาเล็กน้อยในทุกครั้งที่ริมฝีปากทั้งสองกำลังเคลียคลอกันอย่างไม่หยุดยั้ง