ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 867

เชียนสวนยี่สายตาเต็มไปด้วยความยินดีปรีดา ราวกับว่ารอคอยงานแต่งงานครั้งนี้มานานแล้ว เขาชี้ไปยังผู้คนที่กำลังทำงานวุ่นวายอยู่ แล้วพูดว่า “ถึงแม้ตระกูลเชียนเราแต่งลูกสาว แต่ว่า การจัดงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่ค่อยมีให้เห็นบ่อยมากนัก เพียงแค่แก้วแหวนเงินทองที่ใช้เป็นเครื่องประดับ ก็เป็นทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลเชียนเราที่ได้สะสมมาแล้ว

สำหรับเรื่องอื่นๆ เช่นว่าอาหารงานเลี้ยง ผ้าไหมผ้าแพร ดวงไฟประดับ ทั้งหมดทุกอย่างนี้ก็ล้วนแต่ใช้ของราคาแพงที่มาตรฐานสูงทั้งนั้น แม้แต่ผมเองดูแล้วก็ยังรู้สึกเสียดาย นี่มันเป็นเงินก้อนใหญ่โตมากทีเดียวเลยล่ะ”

เฉินเฟิงฟังแล้วยิ่งรู้สึกอยากรู้ เมื่อครู่มองด้วยสายตาผ่านๆไป ไม่ทันได้สังเกต หลังจากที่ได้ฟังการแนะนำของเชียนสวนยี่แล้ว จึงมองไปยังพวกเครื่องประดับตกแต่งภายในงาน ไม่ว่าทั้งดอกไม้ แจกันดอกไม้มูลค่าไม่ใช่น้อยทั้งนั้นเลย

สามารถที่จะทำให้ตระกูลเชียนเห็นความสำคัญเช่นนี้ได้ ฝ่ายชายก็จะต้องเป็นตระกูลใหญ่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน อีกทั้งยังต้องคู่ควรกับตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเชียนด้วย ในสมองของเฉินเฟิงก็ปรากฏตัวเลือกขึ้นมาหลายตระกูลแล้ว แต่ว่าก็ยังไม่ค่อยแน่ใจนัก

“งั้นคิดว่าทางฝ่ายชายก็คงมีฐานะสูงส่งอย่างแน่นอน เพียงแต่ไม่รู้ว่า…….?” เฉินเฟิงถาม

“ก็เป็นลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์จริง พูดขึ้นมาแล้วตระกูลเขากับตระกูลเชียนเราก็มีความสัมพันธ์ติดต่อกันมานานหลายปีแล้ว การแต่งงานครั้งนี้นับได้ว่าเป็นการกระชับความผูกพันให้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น ถ้าหากคุณท่านเคยไปทางตะวันตกเฉียงใต้ ก็อาจจะเคยติดต่อกับพวกเขาบ้างก็ได้นะ” เชียนสวนยี่พูด

“หรือว่าจะเป็นตระกูลอู๋แห่งภาคตะวันตกเฉียงใต้” เฉินเฟิงอุทานขึ้นด้วยความตกตะลึงว่า “งั้นก็วิเศษสุดๆไปเลย! ตระกูลอู๋อยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลเชียนที่อยู่ฝั่งทะเลทรายนี้เลย เท่าที่ผมรู้มา ไม่กี่ปีนี้เองกิจการตระกูลอู๋ก็เจริญรุ่งเรืองดี อีกทั้งยังมีแนวโน้มคิดที่จะขยายกิจการไปยังทางเมืองหลวงด้วย”

เชียนสวนยี่ยิ้มแล้วพูดว่า “นี่พวกเราก็ไม่ได้ใส่ใจมากหรอก เพียงแต่ว่าลูกชายคนเล็กของหัวหน้าครอบครัวตระกูลอู๋ก็ถึงวัยที่ควรแต่งงานมีครอบครัวได้แล้ว นายท่านของบ้านนี้กับหัวหน้าครอบครัวบ้านตระกูลอู๋ได้พูดคุยเจรจากันแล้ว จึงตกลงให้สองฝ่ายแต่งงานกัน ทั้งสองตระกูลต่างก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ก็มีความรู้สึกว่าในเมื่อทั้งสองตระกูลนี้จัดงานแต่งงานทั้งที งานเลี้ยงนี้จึงไม่ควรจัดแบบเรียบง่ายแล้ว ดังนั้นจึงต้องจัดงานเลี้ยงที่หรูหราอลังการใหญ่โตขนาดนี้ขึ้นมา

ถึงแม้ว่าเห็นแล้วจะเจ็บใจบ้าง แต่ก็เป็นเพียงแค่นี้ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น ไม่เช่นนั้นแล้วก็จะทำให้คนใต้หล้านี้หัวเราะเยาะว่าพวกเราทั้งสองตระกูลใหญ่นี้ตระหนี่มากเกินไป ก็จะทำให้ผู้คนดูถูกดูแคลนได้”

เฉินเฟิงรู้สึกถอดถอนใจ ยังไงก็ยังคงเป็นบ้านตระกูลใหญ่

จึงหันไปกล่าวคำอวยพรที่เป็นมงคลกับเชียนสวนยี่ และเขาก็ยังมีเรื่องราวอื่นที่จะต้องไปดูแลอีกมากมาย จึงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนเฉินเฟิง

เฉินเฟิงจึงเดินสำรวจไปรอบๆบริเวณ ขณะที่เดินผ่านห้องรับแขกนั้น นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นเชียนหนิงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เช้าตรู่เช่นนี้ ขวดเหล้าขวดหนึ่งวางอยู่ตรงหน้าเขา อีกทั้งก็ยังดื่มไปแล้วครึ่งขวดแล้วด้วย

เฉินเฟิงคิดดูแล้ว ก็เดินเข้าไปหา เพิ่งจะนั่งลงก็ได้กลิ่นเหล้าที่ฉุนรุนแรง แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเเชียนหนิง ดูท่าทางแล้วเขาคงไม่ใช่ดื่มไปเพียงเค่นี้

“หรือว่ายังคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงดีเหรอ?” เฉินเฟิงก็เดินตรงเข้าไปใกล้เชียนหนิง

เชียนหนิงหันหน้าที่เมาสะลึมสะลือมามอง ดวงตาทั้งสองมีแต่ความว่างเปล่า นิ่งเฉยไม่มีแววความมีชีวิตชีวาเลย เขาเพ่งมองไปสองครั้งจึงจำเฉินเฟิงได้ แต่กลับไม่อยากไปสนใจ หันหน้ากลับไปรินเหล้าและดื่มให้กับตัวเองต่อไป

เฉินเฟิงส่งยิ้มให้ ในเมื่อเชียนหนิงไม่ยอมสนใจ เขาก็เตรียมตัวที่จะเดินไปชมดูที่อื่นต่อไป การจัดงานใหญ่โตเช่นนี้เขาก็ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยครั้งนัก

“แกรู้ไหมว่าเจ้าสาววันนี้เป็นใคร?”

เฉินเฟิงฉงนไปสักครู่ “ไม่ใช่เป็นลูกสาวคนเล็กของหัวหน้าครอบครัวเหรอ? แล้วยังไงล่ะ? เกี่ยวข้องอะไรกับแกเหรอ?”

เชียนหนิงส่ายหน้า พูดอย่างมั่นใจว่า “ไม่มี ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะไปเกี่ยวข้องอะไรกับเธอได้ยังไงกันล่ะ?”

เขาฟุบศีรษะลงบนโต๊ะ พยายามที่จะส่ายหัว ดูเหมือนว่าความมึนเมาทำให้เขาแม้จะทำท่าทางเช่นนี้ก็ยังลำบาก

เฉินเฟิงหัวเราะแล้วพูดว่า “แต่ว่าฉันดูแล้วนะว่าเหล้านี้ แกก็คงดื่มเพราะว่าเธอแหละ เธอคงไม่ใช่คนสำคัญที่สุดคนนั้นของแกสินะ”

เพิ่งจะพูดจบ ร่างของเชียนหนิงก็เซเข้าไปใกล้ตรงหน้าเฉินเฟิง กลิ่นเหล้าที่รุนแรงทำให้เฉินเฟิงต้องขมวดคิ้ว เขามองดูเชียนหนิงอย่างน่ารังเกียจ แต่ก็แค่ใช้มือปิดจมูกตัวเองไว้ ไม่ได้ผลักไสเชียนหนิงออกไป

“แกก็รู้อีกแล้วนะ!” เขากำลังยิ้มเจื่อนๆ

เฉินเฟิงก็แค่เดาส่งเดช แต่ก็เดาถูกแล้ว เขาถามอย่างประหลาดใจว่า “ฉันได้ยินว่าคนที่เธอแต่งงานด้วยเป็นถึงคุณชายตระกูลอู๋แห่งภาคตะวันตกเฉียงใต้เชียวนะ เป็นที่ไฝฝันของผู้คนจำนวนมากเลยทีเดียวล่ะ คนสำคัญของแกคนนั้น ก็นับว่ามีบุญวาสนาดีจริงเลย”

เชียนหนิงส่ายหน้า เขายังสามารถฟังคำพูดของเฉินเฟิงได้อย่างชัดเจน ก็ไม่รู้ว่าเขาเมาจริงหรือไม่

“ตระกูลอู๋ ตระกูลอู๋เฮงซวย” เขาร้องตะโกนออกมากะทันหัน

ทันใดนั้นก็มีสายตามองมายังพวกเขา แม้แต่เฉินเฟิงก็รู้สึกเคอะเขินไปด้วย แต่ยังดีที่ทุกคนต่างก็รู้จักเชียนหนิง จึงไม่มีใครเดินเข้ามา “ฉันน่าจะอยู่ห่างแกหน่อยจะดีกว่านะ ไม่งั้นถูกไล่ออกจากตระกูลเชียน ฉันก็จะไม่แปลกใจเลย”

ถึงแม้จะพูดเช่นนั้นก็ตาม แต่ว่าเฉินเฟิงก็ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นเช่นเดิม

“ฮึ่ม พวกแกมองเห็นแต่ความยิ่งใหญ่ของตระกูลอู๋ มองว่าพวกเขาเป็นตระกูลใหญ่ แต่ว่าเรื่องราวบัดซบสกปรกที่อยู่เบื้องหลัง พวกแกกลับไม่มีใครพูดถึงเลย”

เชียนหนิงยิ้มอย่างเยาะเย้ย แต่ว่ายิ้มไปสักครู่กลับร้องไห้โฮออกมา เด็กหนุ่มอายุเพียงแค่สิบแปดเช่นนี้ก็ต่างจากเด็กน้อยเพียงนิดเดียว เวลาร้องไห้ก็เหมือนกับเด็กน้อยจริงๆ

แต่พอร้องสะอึกสะอื้นได้ไม่กี่วินาที เขาก็เช็ดน้ำตาออกจนแห้ง

“ฉันเห็นแกแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดแทน หรือไม่แกก็พาคนสำคัญคนนั้นของแกหนีไปเลย หนีออกไปจากที่นี่ตลอดไป”

เฉินเฟิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองไปพูดเช่นนั้นออกมาได้อย่างไร

แต่พูดออกไปแล้ว เขากลับหวังอยากจะให้เชียนหนิงตอบโต้กลับมา

เชียนหนิงหลับตาแล้วก้มหน้าลง ก็ไม่รู้คิดอะไรอยู่

“ฉันจะพาเธอหนีไป” เชียนหนิงพูดพึมพำ

เฉินเฟิงฟังไม่ชัดเจนว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ จึงถามว่า “แกจะทำอะไรนะ?”

“แกพูดถูกแล้ว ฉันจะต้องพาเธอหนีไป ฉันไม่อยากให้เธอแต่งงานกับคนแซ่อู๋ ไม่อยากให้เธอตกนรกทั้งเป็น ฉันจะไปช่วยเธอ”

คราวนี้เฉินเฟิงได้ยินชัดเจนแล้ว แต่กลับตกใจขวัญกระเจิงไปเลย

งานเลี้ยงวันหมั้นที่ตระกูลเชียนตระกูลอู๋ทั้งสองฝ่ายต่างรอคอยนั้น ถ้าหากเจ้าสาวเกิดหายไปอย่างกะทันหัน ท่ามกลางสายตาแขกเหรื่อที่มาร่วมงามเต็มไปหมด ตระกูลเชียนตระกูลอู๋ที่ยืนรับหน้าอยู่ตรงหน้าเวทีพวกเขาจะจัดการอย่างไร แล้วพวกเขาจะพูดอะไรได้บ้าง

เฉินเฟิงนึกภาพไม่ออกเลย อีกทั้งยังไม่นึกไม่ออกเลยว่าคนทั้งโลกจะหัวเราะเยาะสองตระกูลนี้อย่างไร

“แกอย่าคิดทำเรื่องโง่ๆนะ!” เฉินเฟิงรีบเตือนสติ

เชียนหนิงส่ายหน้า “นี่ไม่ใช่เรื่องโง่ นี่เป็นเรื่องที่ฉันควรจะทำ และเป็นเรื่องที่ฉันจำเป็นต้องทำด้วย”

เขาดูเป็นเหมือนว่าจะสร่างเมาแล้ว แต่ว่าเฉินเฟิงยังหวังลึกๆว่าคำพูดของเขาตอนนี้ก็เพียงพูดเพ้อเจ้อไปเท่านั้น หลังจากนอนหลับตื่นขึ้นมา ก็คงลืมไปหมดแล้ว

“แกชี้ทางสว่างให้ฉัน ฉันจะพาเธอหนีไป”

พูดพลาง เชียนหนิงก็ลุกขึ้นยืน

แต่ว่าเฉินเฟิงลากเขากลับมานั่งที่เดิม แล้วพูดว่า “แกอยากตายก็แล้วไป แต่อยากบอกว่าฉันเป็นคนพูดก็แล้วกัน”

เชียนหนิงก็ยังยืนอยู่เหมือนเดิม แต่ไม่ได้ตอบตกลงกับเฉินเฟิง ก็ดูเหมือนไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน

แต่ว่ายิ่งเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ยิ่งทำให้น่าเป็นห่วงมากขึ้น

เฉินเฟิงรีบตามเข้าไป เขาบอกว่า “ต่อให้แกอยากจะพาคนหนีไป แต่ว่าแกเดินเข้าไปแบบนี้ ก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”

เดิมทีเขาคิดที่จะถ่วงเวลาเชียนหนิงไว้ และหวังว่าให้เขาล้มเลิกความตั้งใจนี้ก็ยิ่งดีที่สุด

เชียนหนิงก็หยุดลงมาจริงๆ ยืนอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนว่ากำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี

“ที่นี่เป็นบ้านตระกูลเชียน คิดว่าแกคงจะคุ้นเคยมากกว่าฉัน ที่นี่ยังมียอดฝีมือจำนวนมากมาย ส่วนแกจะสามารถรับมือได้สักเท่าไหร่เชียว อีกทั้งแกแค่อยากจะได้เห็นหน้าเจ้าสาว ก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายอย่างที่คิดแล้ว” เฉินเฟิงพูดต่อไปอีก

เชียนหนิงดูเหมือนฟังเข้าหูบ้างแล้ว เพียงแต่ว่าในใจของเขาร้อนรนมากเกินไป ไม่ใช่ขาดสติสัมปชัญญะไปเสียหมด