ลูกเขยมังกร - ตอนที่ 902

ผู้ชายคนนี้ใส่เสื้อหนังสีดำ ทรงผมที่หวีเรียบแปล้ มีหนวดสองข้างตรงริมฝีปากที่ตกแต่งอย่างเป็นระเบียบ แลดูแล้วรู้สึกว่าเขาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่หน่อย

ทันทีที่เฉินเฟิงลืมตาขึ้นมา ก็ได้เห็นไอ้หมอนี่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

แต่ว่าไอ้หมอนี่ก็ไม่ได้ทำอะไรเขาเหมือนหลายคนก่อนหน้านี้ เฉินเฟิงก็ถามอย่างแปลกใจว่า “แกเป็นใครอีกล่ะ?”

คนนั้นก็พูดเสียงเบาว่า “ฉันเป็นคนที่จะมาช่วยแก เรียกฉันว่าไป๋ซิงก็ได้”

เฉินเฟิงย่อมไม่เคยได้ยินชื่อนี้เป็นธรรมดา แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ ได้แต่ถามว่า “แกจะช่วยฉันออกไปได้ยังไงล่ะ?”

ไป๋ซิงก็พูดว่า “ก็พาแกออกไปอย่างนี้ไง”

เฉินเฟิงพูดอย่างแปลกใจว่า “หรือว่าจะไม่มีใครขัดขวางแกเลยเหรอ ฉันเป็นคนที่ฆ่าหลานของตระกูลนี้เลยนะ พวกเขาคงไม่ปล่อยให้ฉันออกไปง่ายๆหรอก”

ไป๋ซิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันรู้ แต่ว่าแกตามฉันออกไปพวกเขาก็ไม่กล้าขัดขวางแล้ว”

เฉินเฟิงก็ได้แต่มองหน้าเขา ดูเหมือนว่าจะให้เขาพิสูจน์ว่าคำพูดของเขาเป็นจริงหรือไม่

ไป๋ซิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีก หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าหนึ่งดอก เดินมาถึงข้างตัวเฉินเฟิงแล้วใช้กุญแจไขโซ่ตรวนในมือและขาของเขาออกไปจนหมด

ร่างกายของเฉินเฟิงตอนนี้อ่อนแอมาก เมื่อไม่มีโซ่ตรวนช่วยยึดตัวเขาไว้แล้ว เขาจึงล้มลงไปกับพื้นทันที

“ตอนนี้เชื่อคำพูดฉันแล้วยังล่ะ?” ไป๋ซิงก็มองลงไปยังเฉินเฟิง

จากนั้นเขาก็นั่งยองๆลงไปใกล้ตัวเฉินเฟิง แล้วหยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า พูดกับเขาว่า “ยาเม็ดนี้จะช่วยกระตุ้นให้พละกำลังที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในร่างกายของแกออกมา ทำให้แกสามารถขยับตัวได้กระฉับกระเฉงอย่างน้อยก็สองชั่วโมง”

เขาหยิบยาเม็ดนั้นยื่นให้ตรงหน้าเฉินเฟิง เฉินเฟิงพูดว่า “มันคงไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นล่ะมั้ง?”

“เกี่ยวกับผลข้างเคียงพวกนั้น สำหรับแกแล้วมันมีความจำเป็นด้วยเหรอ ขอเพียงไม่ตายไปเสียก่อน มันก็น่าจะดีกว่าตอนนี้มากแล้วนะ” ไป๋ซิงพูด

ดูเหมือนเฉินเฟิงก็คล้อยตามเขา จึงได้กลืนยาเม็ดนั้นลงไป

แล้วก็เป็นจริงอย่างที่พูด พละกำลังภายในตัวเขาก็เริ่มค่อยๆฟื้นขึ้นมา ร่างกายก็เริ่มเปลี่ยนเป็นร้อนผ่าว ราวกับเป็นอาการฮึกเหิมครั้งสุดท้ายของคนใกล้ตาย

ผ่านไปสักครู่ ในที่สุดเฉินเฟิงก็ลุกขึ้นมายืนได้แล้ว เขาพูดกับไป๋ซิงที่อยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แกไม่กลัวเหรอว่าตอนนี้ฉันจะฆ่าแก”

ไป๋ซิงกลับไม่มีความกลัวอะไรเลย “แกคิดว่ามีความจำเป็นเหรอ? ต่อให้ฆ่าฉันตอนนี้ได้แล้ว แกก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี”

ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่นั้น หน้าประตูคุกใต้ดินนี้ก็มีคนเดินเข้ามา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นคนของตระกูลเฉียน

หนึ่งในจำนวนนั้นตะโกนพูดกับไป๋ซิงว่า “คุณชายไป๋ ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ล่ะ นายท่านถึงแม้จะตกลงกับคุณไว้แล้ว แต่ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้คุณพาตัวคนนี้ไปด้วยนะ”

ไป๋ซิงตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ต่อให้ฉันคิดจะจัดการกับไอ้หมอนั่น มันก็เป็นเรื่องภายในของตระกูลไป๋ ไม่ต้องรอให้พวกแกมาชี้นิ้วสั่งการหรอก ไสหัวออกไปให้พ้น”

พูดจบเขาก็เดินนำหน้าไป เฉินเฟิงก็เดินตามหลังขึ้นไป

เมื่อเดินผ่านสองคนนั้น พวกเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะลงมือ หนำซ้ำยังคิดจะพูดอะไรอีก แต่กลับถูกไป๋ซิงมองตาขวาง จึงได้แต่หยุดพูดต่อไป

เมื่อมาถึงด้านบนสุดแล้ว ชายชราหลังค่อมก็ได้มายืนรออยู่ที่นี่แล้ว เขามองไปยังไป๋ซิงแล้วพูดตำหนิว่า “ถ้าแกคิดจะจัดการกับน้องชายแก ฉันก็ช่วยแกได้ แต่คนคนนี้ แกจะต้องทิ้งไว้ที่นี่”

ไป๋ซิงมองเขาอย่างเหยียดหยามแล้วพูดว่า “ตาแก่เฉียน แกนึกว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ ไอ้หมอนั่นอยากจะได้ผู้หญิงสองคนนั้น แต่ฉันจะไม่ให้เขาได้สมหวังดั่งใจหรอก ส่วนแกถ้าคิดจะจัดการกับเขา งั้นก็ทำต่อไปได้เลย สิ่งที่แกสมควรจะได้รับนั้น ฉันก็จะจัดให้แกไม่ขาดแม้แต่สตางค์แดงเดียว”

จากนั้นก็ไม่ไปสนใจอีกแล้ว เดินตรงไปยังประตูทางออก

เฉินเฟิงก็มองไปยังชายชราคนนั้นแวบเดียว ท่ากลางสายตาที่โกรธแค้นสุดขีดของฝ่ายตรงข้าม เฉินเฟิงก็เดินจากไปเช่นนี้เลย

ด้านนอกประตูก็มีรถมารอพวกเขาอยู่แล้ว ไป๋ซิงให้เฉินเฟิงขึ้นรถ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ไป๋ซิงก็อยู่ในท่าทีที่เงียบสงบมาโดยตลอด เฉินเฟิงจึงไม่ได้ถามอะไร

ในที่สุดเมื่อมาถึงหน้าโรงงานร้างแห่งหนึ่ง ไป๋ซิงจึงค่อยๆเปิดปากพูดว่า “ผู้หญิงสองคนที่ติดตามแกก็อยู่ข้างในนี้แล้ว ตอนนี้แกมีกำลังพอที่จะพาพวกเธอออกมาได้ แต่ว่าไอ้หมอนั่นที่แซ่ไป๋คนนั้น แกห้ามแตะต้องเขาเป็นอันขาด”

เฉินเฟิงถึงแม้ไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่เขาพูดเท่าไหร่นัก แต่ก็รู้ว่าผู้หญิงสองคนนั้นที่เขาพูดถึงก็หมายถึงหลงหลินสองพี่น้องนั่นเอง

ดังนั้นจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “พวกเธอทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

“แกไม่ต้องไปสนใจหรอก ขอเพียงแค่พาพวกเธอออกไปได้ก็พอแล้ว จำไว้ด้วย อย่าแตะต้องไป๋ซูเด็ดขาด”

ไอ้พวกคนที่อยู่ในโรงงานนั้นก็ล้วนเป็นพวกจิ๊กโก๋ปากซอยทั้งนั้น หลังจากบุกเข้ามาแล้ว เฉินเฟิงก็จับคนหนึ่งไว้ได้แล้วถามว่า “ผู้หญิงสองคนนั้นอยู่ไหน?”

คนนั้นตกใจกลัวจึงชี้ทางไปให้กับเฉินเฟิง แต่ว่าเฉินเฟิงก็ยังซัดเขาจนสลบไป

ส่วนเขาก็บุกลุยเข้าไปตลอดทาง ไม่มีใครที่จะสามารถหยุดยั้งเข้าได้เลย

ขณะที่หลงหลินสองพี่น้องได้เห็นเฉินเฟิงยืนอยู่ตรงหน้าประตู ก็รู้สึกเซอร์ไพรส์มาก

เฉินเฟิงบุกเข้าไปแกะที่ปิดปากของหลงหลินออก หลงหลินจึงพูดด้วยความแตกตื่นว่า “เฉินเฟิง เป็นคุณได้ยังไงกันเนี่ยะ”

เฉินเฟิงพลางแก้มัดให้กับเฟิ่งซี พลางตอบคำถามว่า “มีคนช่วยฉันไว้”

“แต่ว่าแล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าพวกเราอยู่ที่นี่?”

“ก็คนนั้นแหละเป็นคนบอกฉัน”

พูดพลาง เขาก็แก้เชือกที่มัดบนตัวเธอทั้งสองคนออกจนหมดแล้ว

เฟิ่งซีรู้สึกตื้นตันจนกอดเฉินเฟิงไว้ อดไม่ได้ที่ร้องไห้ออกมา

เฉินเฟิงก็ลูบหลังเธอแล้วพูดปลอบใจว่า “เอาล่ะ อย่าร้องไห้อีกเลย ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไง”

แต่ว่าเฟิ่งซีกลับยิ่งกอดเขาไว้แน่นมากขึ้น

“รีบไปกันเถอะไม่มีเวลาแล้ว” เป็นเพราะสาเหตุทางร่างกาย เฉินเฟิงจึงไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่นานเกินไป

แต่หลงหลินกลับห้ามเขาไว้แล้วพูดว่า “พวกเรายังต้องช่วยไป๋ซูอีก เขาก็ถูกจับไปเหมือนกัน”

เฉินเฟิงกลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ต้องช่วยเขาหรอก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะว่าเขาเป็นผู้กำกับเองแสดงเองทั้งนั้น”

หลงหลินมองเฉินเฟิงอย่างตกตะลึงแล้วพูดว่า “นี่มันเป็นไปได้ยังไง ก็ฉันเห็นกับตาว่าเขาถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บนี่นา”

เฉินเฟิงพูดว่า “งั้นก็คงเป็นเรื่องโกหกอย่างแน่นอน พวกเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวเวลาจะไม่ทันการแล้ว”

แต่หลงหลินกลับยังลังเลอยู่ ดูเหมือนเธอยังไม่ปักใจเชื่อว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น

หลังจากครุ่นคิดสักพักใหญ่ ก็ยังคงพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าพวกเราควรจะไปช่วยเขาดีกว่านะ ต่อให้นั่นอาจจะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม แต่ก็อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ เขาถูกจับก็เป็นเพราะพวกเรานะ”

ดูเหมือนเฟิ่งซีก็เห็นด้วยกับความคิดของหลงหลิน

เธอมองเฉินเฟิงด้วยสายตาว้าววอน เฉินเฟิงรู้สึกตัวว่าร่างกายยิ่งเข้าใกล้ขีดจำกัดมากขึ้นทุกทีแล้ว แต่หลงหลินสองพี่น้องต่างก็ยังขอร้องเช่นนี้อีก เขาจึงได้แต่พยักหน้าอย่างจนใจแล้วพูดว่า “งั้นก็ได้”

ทั้งสามคนก็เดินตรงไปยังที่คุมขังไป๋ซู แต่ว่ายังไม่ทันได้เข้าไปเลย ก็ได้ยินเสียงข้างในดังแว่วออกมา

“คุณชายไป๋ ฉันว่าเวลาก็พอประมาณแล้ว ถ้างั้นท่านก็ออกหน้าได้แล้วสิ”

ส่วนเสียงของอีกฝ่ายหนึ่งฟังดูแล้วนุ่มนวลสุภาพพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องรีบร้อน รอให้พวกเธอรู้สึกถึงความสิ้นหวังจริงๆเสียก่อน โดยเฉพาะอยู่ในสถานการณ์ที่ทั้งหิวโหยทั้งลำบากอย่างนั้น การปรากฏตัวของฉันก็จะยิ่งปลุกเร้าให้พวกเธอสร้างแรงศรัทธาในใจของขึ้นมาได้”

แต่เขาก็ไม่มีทางที่จะรู้ได้เลยว่า ถ้อยคำทุกคำที่เขากำลังพูดอยู่ในเวลานี้ ทั้งสองคนที่เดิมทีรอให้เขาไปช่วยเหลือนั้น ตอนนี้กลับยืนฟังอยู่ตรงหน้าประตูจนได้ยินชัดเจนกันหมดแล้ว