วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ - บทที่ 433 เคยชอบมาก ชอบมากๆ...

คืนนี้ เธอหลับลึกมาก

ข่าวลือข่าวฉาวต่างๆ ที่อยู่ในอินเตอร์เน็ต หรือในมหาวิทยาลัย เธอไม่สนใจเลยสักนิด

เธอแค่อยากจะนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่ เพื่อตื่นมาพบกับวันใหม่

แต่ทางด้านของเสี่ยวอวี้หลินต่างออกไป

เขาเอาแต่ถือกระดาษที่เซี่ยอันน่าเขียนไว้ให้ คิดในใจว่า ยัยยนี่คิดว่าทำแบบนี้แล้วเรื่องจะจบหรือ? จะไม่มีอะไรติดค้างแล้วหรือ? โง่สิ้นดี

เสี่ยวอวี้หลินคิดว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง ให้เธอคิดและตระหนักว่า เธอคือผู้หญิงของเขา และไม่ใช่ว่าอยากจะไปตอนไหนก็ไป

เธอกล้าทำให้เขาขายขี้หน้า เพราะฉะนั้นเธอรอรับผลของมันได้เลย

วันรุ่งขึ้น เซี่ยอันน่าตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัวหนักมาก

“โอ้ะ” เธอเตรียมจะลุกจากที่นอน แต่ก็ขาอ่อนล้มลงอีกรอบ คงเป็นเพราะเมื่อวานเธอเดินเยอะเกินไปแน่ๆ และนึกถึงเรื่องเมื่อวานขึ้นได้ว่า เธอเดินเท้าเปล่าออกมาจากห้องของเสี่ยวอวี้หลิน ระยะทางก็ไม่ใช้ใกล้ๆ เดินไปได้สักพักก็เจอกับตงจึ อ่า เงินที่ตงจึซื้อรองเท้าให้เธอยังไม่ได้คืนเลย

“อันน่า โทรศัพท์！” ตอนที่เธอกลับมาถึงหอเมื่อวาน เธอเปิดระบบสั่นไว้ เพราะไม่อยากถูกรบกวนอะไรอีก

“อ่อโอเคขอบใจมาก” เธอหันไปกล่าวกับเพื่อนร่วมห้อง

เธอดูหน้าจอโทรศัพท์ก็เห็นชื่อของ เสี่ยวอวี้หลิน อยู่บนนั้น

เซี่ยอันน่าลังเลเล็กน้อยว่าควรรับสายไหม แต่สุดท้ายเธอก็กดรับ

ทันทีที่เธอกดรับสาย ใจเธอก็เต้นรัวๆ

“เซี่ยอันน่า ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาทีล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบออกมาที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยฝั่งตะวันออก เลขทะเบียนรถคือ….” เสี่ยวอวี้หลินพูดรัวๆ

แม้เธออยากจะขัดขืนหรือปฏิเสธมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วเธอก็ทำไม่เคยสำเร็จเลย

“อืม” เซี่ยอันน่าตอบ

เสี่ยวอวี้หลินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ถ้ายัยนั่นไม่พูด เขาคงบุกไปที่หอแน่

“ฉันรอเธอ” เสี่ยวอวี้หลินตอบ

เสี่ยวอวี้หลินที่นั่งรออยู่ในรถมองไปทางสวนดอกไม้อย่างเหม่อลอย

อยู่ๆก็นึกถึงตอนที่ชวีเวยโทรศัพท์มาหา

เซี่ยอันน่าเดินออกมาจากหอ ด้วยใจตุ่มๆต่อมๆ

ยังไม่ทันจะเดินถึงหน้าประตู เธอก้ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งขึ้น

“ขึ้นรถ” เสียยงชายคนนั้นบอก เธอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป้นเสี่ยวอวี้หลิน

น้ำเสียงของเขา ยากมากที่จะปฏิเสธ

“ฉันเอ่อ..ต่อไปนายไม่ต้องมาหาฉันแล้วนะ” เซี่ยอันน่าพูดเสียงเบามาก

“อะไรนะ? เธอไม่ให้ฉันมาหาแล้ว? หรือว่าอยากไปคบกับตงจึแล้ว?” เสี่ยวอวี้หลินถามอย่างหัวเสีย

“ไม่ใช่อย่างที่นายคิด” เธอไม่รู้ว่าเขาคิดไปถึงขั้นไหน แต่อย่างไรซะเธอก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิอเรื่องของเธอกับตงจึเลย

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเยาะ “หรอ? หรือเธอจะบอกว่าที่เธอรับจูบเขาเป็นเรื่องโกหก?”

เหอะ “ขึ้นรถ”

เสี่ยวอวี้หลินกำมือแน่น จนเซี่ยอันน่าไม่กล้าพูดอะไรต่อ ยอมขึ้นรถกับเขาไป

“นี่เธอ พูดความจริงกับฉันหน่อยเถอะ” เสี่ยวอวี้หลินพูดจบ ก็เหยียบคันเร่งอย่างแรงออกไป

“นายจะพาฉันไปที่ไหน” เซี่ยอันน่าพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

“กลับบ้าน”

“ฉันไม่ไป” เซี่ยอันน่ารีบตอบปฏิเสธ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ไป ตอนนี้เรื่องเก่ายังไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย แถมมีตงจึเข้ามาเกี่ยวด้วยอีก

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เซี่ยอันน่ามองหน้าจอ แต่ไม่ได้รับ

“ทำไมไม่รับ? ดูซิว่าผู้ชายคนไหนคิดถึงเธอแล้ว?” เสี่ยวอวี้หลินพูดเหน็บ

“เปล่า ไม่รับ”

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเย็นๆ รู้สึกดีใจที่เธอไม่ได้กดรับและยังนึกถึงความรู้สึกของเขา แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นชื่อที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ว่า ตงจึเป็นคนโทรมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

ตงจึเป็นเหล่าพวกพ้องของเขานะ ทำไมต้องทำกับเขาแบบนี้?

เขารู้สึกไม่ชอบใจมาก ที่เห็นตงจึโทรหาเซี่ยอันน่า

“รับซิ ไม่แน่เขาอาจจะมีเรื่องะไรกับเธอจริงๆ” เสี่ยวอวี้หลินกัดฟันพูด

“อืม” เซี่ยอันน่าตอบรับ เธอไม่รู้เลยว่าเธอตัดสินใจผิด

“อ่า!..” รถเบรคกะทันหัน

“ลงรถ” เสี่ยวอวี้หลินไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้จริงๆ ตอนนี้เขาพาเธอออกมาแท้ๆ ยังจะไปกดรับสายจองตงจึอีก

เซี่ยอันน่าไม่รู้เรื่องว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“อืม” เธอตอบรับ

เมื่อเธอลงจากรถ เสี่ยวอวี้หลินก็บึ่งรถออกไป ทิ้งให้เธอยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว

ด้านของตงจึ เมื่อเซี่ยอันน่าไม่รับโทรศัพท์เขา ทำให้เขารู้สึกเอะใจมากว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ

เขาจึงส่งข้อความหาเธอ แลละเซี่ยอันน่าก็ตอบกลับว่า เธออยู่บนทาง

ตงจึโทรเข้ามาอีกรอบ

“ตงจึ นายไม่ต้องยุ่งกับฉัน เดี๋ยวฉันหารถกลับเอง ไม่ต้อง นายไม่ต้องมาจริงๆ” เซี่ยอันน่าคุยกับตงจึ โดยเธอไม่รู้เลยว่ามีคนๆหนึ่งตามเธออยู่ข้างหลัง

ที่จริงคนนั้นคือของเสี่ยวอวี้หลิน เพราะเขาไม่วางใจที่จะปล่อยเธอไว้คนเดียว จึงไปขับรถอีกคันหนึ่งมาจอดไว้ และเดินตามเธออยู่ข้างหลัง

เขาได้ยินบทสนทนาของเซี่ยอันน่าและตงจึทั้งหมด

“เหอะ ผู้ชายมีมาไม่ขาดจริงๆ” เสี่ยวอวี้หลินกล่าวอย่างโมโห อีกสักพักตงจึคงมารับเธอซินะ เหอะ

ผ่านไปพักใหญ่ เซี่ยอันน่าที่เดินอยู่ข้างถนนคนเดียว อยู่ๆก็นึกถึงช่วงวัยเด็ก ตอนที่ดูดาวกับพ่อและแม่

เธอเดินอย่างเหม่อลอย และไม่รู้เลยว่า ตอนนี้อันตรายใกล้มาถึงตัวเธอแล้ว

ข้างทางมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนคุยกันอยู่

“ใช่ เป็นเธอแน่ๆ ฉันเคยเห็นรูป ลูกพี่บอกว่าถ้าขายได้ราคาดี ลูกพี่จะให้รางวัลเราสองเท่า ฮ่าๆๆ”

“ยัยเด็กนี่ใช่คนที่ลุกพี่เคยพูดถึงหรือ? อย่าผิดตัวเชียวนะ ไม่งั้นพวกเราซวยแน่”

“ไม่ผิดแน่นอน” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น พลางกับลูบเคราของตัวเอง

“งั้นพวกเราเริ่มลงมือกันเลยดีไหม?” ชายอีกคนถาม

“ไป…”

เซี่ยอันน่าเดินหัวเราะเยาะในโชคชะตา ทุกคนบอกว่าเธอคือเด็กเลี้ยงของเสี่ยวอวี้หลินหรือ? พวกนั้นจะรู้ไหมว่าเขาเป็นคนปล่อยให้เธอเดินอยู่คนเดียวแบบนี้ ยิ่งคิดใจของเธอก็ยิ่งหมองหม่น ในดลกนี้เธอคงหาความอบอุ่นจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

และถึงแม้เธอจะบอกตงจึไม่ให้มารับ แต่ตงจึก็ไม่วางใจ

เมื่อวางสายจากเซี่ยอันน่าปุ๊บ เขาก็รีบบึ่งรถมาเธอ

ทันใดนั้น เธอก็มองอะไรไม่เห็น

อะไรกัน!? เกิดอะไรขึ้น?

“พวกแกเป็นใคร? จะทำอะไร?” เซี่ยอันน่าถามเมื่อรู้ตัวว่าโดนปิดตา สักพักเธอก็รู้สึกว่ามีคนอุ้มเธอขึ้น

“พวกแกจะทำอะไรฉัน? ” เซี่ยอันน่ากลัวมาก

“อย่าพูดมาก ไม่งั้นพวกพี่จะ…” เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้น

พวกนั้นโยนเธอใส่รถสีดำ….

เซี่ยอันน่าคิดถึงฉากในละคร ตอนที่ลูกคุณหนูโดนลักพาตัว แต่เธอล่ะ?

“ลูกพี่ครับ จับได้แล้ว…”

เซี่ยอันน่าได้ยินเสียงพูด

และทันใดนั้นโทรศัพท์ของเซี่ยอันน่าก็ดังขึ้น เดาว่าน่าจะเป็นตงจึโทรเข้ามา

“ปี้บ…” โทรศัพท์ของเธอถูกกลุ่มชายฉกรรณ์ปิด

เธอเจอคนเลวเข้าให้แล้ว

“ฮ่าๆๆคิดไม่ถึงเลยว่ายัยนี่จะมีคนเป็นห่วง” เซี่ยอันน่ามองไม่เห็นทาง แต่จากความรู้สึกพอเดาได้ว่าทางคดเคี้ยวเหมือนขับอยู่บนทางภูเขา

ตลอดทางเธอได้ยินที่พวกนั้นคุยกันแต่ไม่เข้าใจเท่าไหร่

เธอกลัวมาก ไม่รู้จะทำอย่างไร

“โอเคครับลูกพี่ รับทราบครับ งั้นปล่อยเด็กคนนั้นไปก่อนเลยครับ ตอนนี้ผู้หญิงที่เขาเคนพูดถึงอยู่ในมือเราแล้ว ตอนเย็นผมพาไปส่งที่งานประมูล รับรองว่าได้ราคาดีแน่นอนครับ”

ประมูลหรือ? มันเกี่ยวอะไรกับเธอเนี่ย

เซี่ยอันน่าได้ยินแบบนั้น เธอก็ค่อยๆขยับไปทางประตูรถ แต่ก็ถูกจับได้

“นี่ยัยหนู อย่าขยับมาก เดี๋ยวก็ปล่อยทิ้งไว้ข้างทางซะหรอก”

ทางด้านตงจึ เมื่อเห็นว่าเซี่ยอันน่าไม่รับสาย ก็ยิ่งร้อนรน และโทรหาเสี่ยวอวี้หลิน

“เป็นไงติดต่อเธอได้ไหม?” เสี่ยวอวี้หลินโกรธและไม่ชอบใตมาก แต่ที่ทำให้เขาโกรธมากกว่าเดิมคือยัยบื้อนั้นทำไมไม่รู้จักเอาตัวรอดนะ?

………………..

ท้องฟ้าสีคราม มีสายลมพัดผ่าน

เสี่ยวอวี้หลินยืนอยู่บนดาดฟ้า มองไปอย่างเหม่อลอย ตอนนี้ผู้หญิงของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

ตงจึได้ยินเสียงเสี่ยวอวี้หลินพึมพำโทษตัวเองอยู่คนเดียว ก้ไม่ได้ขัดคำเขา

สิ่งที่เขาต้องรีบบอกตอนนี้คือ เขาหาเซี่ยอันน่าไม่เจอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน หรือเป็นอย่างไรบ้าง แต่จากที่เมื่อกี้เขาโทรหาเธอแต่ติดต่อไม่ได้เลย เดาได้ว่าน่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

“เสี่ยว ฉันไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ตอนนี้ติดต่อเซี่ยอันน่าไม่ได้เลย”

แต่เพราะเสี่ยวอวี้หลินยังรู้สึกโกรธเขาอยู่ จึงไม่ค่อยอยากฟังเขาเท่าไหร่

“เอาล่ะ นายหยุดพูด ฉันไม่อยากฟังนายพูด” เสี่ยวอวี้หลินรีบวางสาย

ตงจึได้แต่ยืนนิ่ง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี