วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ - บทที่ 456 แสวงหาที่ทำมาหากิน
เมื่อเห็นเอกสาร เซี่ยอันน่าถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าถอนหายใจ เย่ชูวเสวียก็ถามว่า “ทำไม มีอะไรอีก?”
เขียนเบอร์โทรศัพท์ของเธอลงบนกระดาษ เซียอันน่าส่ายหัวและพูดอย่างช่วยไม่ได้”ฉันเพิ่งรู้ว่าเมื่อเร็วๆ นี้ฉันโชคไม่ดีจริงๆ ฉันต้องการเงินและฉันต้องทำงานหนัก แต่ฉันก็มักจะล้มเหลว หากเป็นอย่างนี้ต่อไป ฉันต้องหมดตัวแน่ๆ”
“ต้องการเงิน” เย่ชูวเสวียดีดนิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม “เรื่องนี้ง่ายมาก เธอมาทำงานร้านขนมของฉัน กำลังต้องการคน”
“จริงเหรอ？”
“แน่นอนมันเป็นความจริง ฉันจะโกหกทำไม” เย่ชูวเสวียมองขึ้นลงเซี่ยอันน่า และพูดว่า “คุณสวยมาก จะมีคนมาที่นี่ด้วยความชื่นชมอย่างแน่นอน”
เย่ชูวเสวียไม่รู้ว่าคนอื่นจะมาที่นี่ แต่เสี่ยวอวี้หลิน จะรายงานตัวตรงเวลาแน่นอน
หลังจากคุยกับเซี่ยอันน่า แล้วต้วนอีเหยาก็ให้คนส่งเธอกลับโรงเรียน
ในอีกด้านหนึ่ง เสี่ยวอวี้หลินรออย่างใจจดใจจ่อ กำลังไปรับเธอ แต่พบว่าต้วยอีเหยาและเย่ชูวเสวียกลับมาแล้ว
มองไปข้างหลังคนทั้งสอง เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วและถามว่า “คนอยู่ที่ไหน?”
ต้วนอีเหยากล่าวอย่างไม่เป็นทางการ “ฉันให้คนส่งกลับไปแล้ว”
“ทำไมเธอถึงส่งเขา เธอเป็นคนของฉัน ฉันต้องไปส่งสิ”
รอยยิ้มเหยียดหยาม ต้วนอีเหยาพูด “คนของเธอ เขายอมรับหรือยัง?”
คำพูดนี้ ทำให้เสี่ยวอวีหลินรู้สึกผิด และพูดว่า “ฉัน … พวกเรากำลังเข้าใจผิดกัน”
“เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เธอไม่คิดอย่างนั้น”
เสี่ยวอวี้หลินรีบตอบ “เซี่ยอันน่าพูดอะไรกับพวกเธอบ้าง?”
“พูดสั้นๆ มีคนไปโรงเรียนเพื่อสร้างปัญหาให้เธอ ตอนนี้เธอได้โยนความผิดนี้ให้เธอ ถ้าเธอไม่ยอมรับ ก็ต้องยอมรับ”
“แต่เรื่องนี้มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันจริงๆ ดังนั้นฉันจะไม่ทำสิ่งที่ไม่น่าไว้วางใจแบบนี้”
“พวกเราเชื่อในตัวคุณ แต่เธอไม่เชื่อคุณ ตอนนี้ เธอต้องมีหลักฐานเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ”
เสี่ยวอวี้หลินกำหมัดแน่น และพูดด้วยความโกรธ”มันง่ายที่จะหาหลักฐาน ฉันต้องหาว่าไอ้เลวคนไหนที่แพร่ข่าวลือ!”
ได้ยินคำพูดนี้ ต้วนอีเหยาพูดว่า”ถ้าคุณเป็นคนทำเรื่องนี้ ก็ไม่น่าเชื่อถืออยู่ดี ให้ฉันทำเถอะ”
“ฉันไม่……”
ก่อนที่เสี่ยวอวี้หลินจะปฏิเสธ เย่จิงเหยี่ยนก็ยืนข่มขู่อยู่ข้างๆ แล้วพูด”ทำไม ภรรยาของฉันออกตัวให้ เธอยังไม่อยากจะเชื่อเหรอ?”
ฮาย ต้วนอีเหยาคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าต้องมาร่วมเป็นดาบคู่ของเย่จิงเหยียน ก็แทบไม่มีทางออก
เพื่ออนาคตของเขาเอง เสี่ยวอวี้หลินทำได้เพียงส่ายหัวต่อต้านความตั้งใจของพวกเขา พูดว่า “ไม่ไม่”
“ถ้าไม่ งั้นอย่ามาจุกจิก เรื่องนี้ต้องทำแบบนี้เท่านั้น อีเหยา พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
พูดพร้อมจูงมือ ต้วนอีเหยา เตรียมพร้อมที่จะออกจากคฤหาสน์
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่ชูวเสวียจึงรีบพูดว่า “พี่ชาย รอด้วย ฉันไปด้วย”
ดึงหนานกงเจา เย่ชูวเสวียไล่เขาลุกขึ้นอย่างดุเดือด
ร้านอาหารที่ยังคงมีชีวิตชีวาในก่อนหน้านี้ ตอนนี้เหลือเพียงเสี่ยวอวี้หลินอยู่คนเดียว
เขานั่งบนเก้าอี้ แล้วเอามือลูบหน้า
……
ในตอนแรก เขาต้องการแนะนำเซี่ยอันน่าให้กับเย่จิงเหยี่ยนและคนอื่นๆรู้จัก แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดความยุ่งเหยิงเหล่านี้ขึ้น
ถ้า บอกให้เขารู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเธอลับหลังเขาล่ะก็
…
ฉันต้องบอกว่า ยาที่ทาบนใบหน้าของเซี่ยอันน่า มีประสิทธิภาพมาก
เมื่อเธอกลับไปโรงเรียน รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเธอก็ไม่น่ากลัวอีกต่อไป
แต่ความเจ็บปวดในหัวใจของเซี่ยอันน่า ไม่ได้หายเร็วขนาดนี้
เซี่ยอันน่ารู้ เมื่อเธอกลับไปโรงเรียนในครั้งนี้ ต้องกับเจอมรสุม
สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น แถมยังมีคำพูดที่ทนไม่ได้อีกด้วย เชื่อแล้วว่าเสียงนินทาไม่น้อยลงเลย
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เซี่ยอันน่าก็ปวดหัวจริงๆ
แต่สิ่งเหล่านี้เธอไม่สามารถหนีได้ ทำได้เพียงเผชิญหน้ากับมันด้วยตัวเอง
เซี่ยอันน่ายืนอยู่ที่ประตูโรงเรียนหายใจเข้าลึก ๆ แล้วก้าวเข้าไป
ตามที่เซี่ยอันน่าคิดไว้ นักเรียนในโรงเรียนให้ความสนใจกับเธอ
คิดแม้ว่าทุกคนจะมองมาที่เธอ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะกระซิบ ในสายตาของพวกเขา
มีความกลัวเล็กน้อย
ทำไมเหรอ รอยแผลบนใบหน้ามันน่ากลัว?
เซี่ยอันน่ายกมือขึ้นเพื่อสัมผัสมัน เร่งฝีเท้าและรีบกลับไปที่ห้องนอนเพื่อส่องกระจก
หลังจากเซี่ยอันน่าเดินเข้าไปในห้อง บอดี้การ์ดชุดดำสองคนที่อยู่ข้างหลังเธอ ก็หยุด
กลับกลายว่า สิ่งที่ทุกคนกลัวคือบอดี้การ์ดที่ดุร้ายทั้งสอง จึงไม่กล้าคุยนินทาไร้สาระ
เมื่อเห็นเซี่ยอันน่า เดินเข้าไปในอาคาร บอดี้การ์ดชุดดำก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออก
“คุณเซี่ย กลับไปที่ห้องนอนแล้วใช่ไหม”
ชายสองคนในชุดดำ หันหน้าให้กัน แล้วพยักหน้า
ได้ยินเสียงเปิดประตู ฉีฉีพบว่านั่นคือเซี่ยอันน่า จึงรีบเดินไปถามว่า “อันน่าเป็นอย่างไรบ้าง วันนี้ฉันโทรหาเธอ ทำไมไม่รับสาย?”
วางกระเป๋านักเรียนไว้บนโต๊ะ เซี่ยอันน่าพูดอย่างอ่อนแรง “โอ้ ฉันปิดเสียง และฉันไม่ได้ดูโทรศัพท์ของฉันเลย”
“โอ้ ฉันไม่ได้ยินข่าวจากเธอ ฉันกังวลจะตายแล้ว อย่างไรก็ตาม เห็นท่าทีเธอในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะดีกว่าตอนเช้ามาก”
“ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ไม่สามารถหดหู่ได้ตลอด ในโรงเรียนมีข่าวลือมากมายสินะ
“ตอนแรกมันก็มีบ้าง แต่หลังอาหารกลางวันก็ไม่มีใครพูดเรื่องนี้อีก”
เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วและกล่าวว่า “รู้สึกแปลก ๆ”
“ไม่มีใครพูดในทางที่ไม่ดี หรือ บางทีอาจจะได้รับความจริงแล้ว จึงไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้อีก เธออย่าคิดมาก”
เซี่ยอันน่าไม่ได้มองโลกในแง่ดีนัก เธอได้เห็นด้านมืดของธรรมชาติในมนุษย์ จนเธอไม่กล้าแสดงทัศนคติที่มองโลกในแง่ดี
ฉีฉีกำลังพูดคุยกับเซี่ยอันน่า จู่ๆพบว่าโทรศัพท์มือถือของเธอสว่างขึ้น จากนั้นก็เตือนว่า “อันน่า โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น”
เมื่อมองลงไปที่ตัวอักษรบนหน้าจอ ใบหน้าของเซี่ยอันน่าก็ถอดสี
มันคือ คุณหวาง
เซี่ยอันน่าไม่ต้องการติดต่อกับเขาอีกต่อไปแล้ว
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเกี่ยวข้องกับเขา เซี่ยอันน่ารู้สึกว่ายังจำเป็นต้องรับสาย
เซี่ยอันน่าพูดกับ ฉีฉี “ฉันจะรับโทรศัพท์”
“เอ้อ”
เดินไปที่ทางเดินที่ไม่มีคน รับโทรศัพท์
“ ฮัลโหล?”
เสียงอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เหนื่อยมากและพูดอย่างเงียบๆ “อันน่า ฉันได้ยินมาว่าวันนี้ภรรยาของฉัน ไปสร้างปัญหากับคุณ ขอโทษจริงๆ”
เซี่ยอันน่าลดสายตาลง ไม่ยอมรับคำขอโทษของอีกฝ่าย และพูดว่า “แทนที่จะขอโทษฉันคุณควรไปแก้ปัญหาครอบครัวของคุณก่อน หากคุณนายหวางยังคงเข้าใจผิดฉัน ฉันก็จะไม่ได้รับความสงบสุข”
“ฉันจะแก้ไขเรื่องนี้อย่างแน่นอน ให้ฉันขอโทษคุณเถอะ ฉัน … ”
คุณหวางยังพูดไม่จบจู่ๆ เสียงแหลมก็ปรากฏขึ้นในโทรศัพท์
“แกโทรหาใคร ไอ้ตัวเล็กนั่นอีกแล้วเหรอ!”
“แกพอได้แล้ว หยุดพูดเรื่องไร้สาระ!”
“ฉันพูดเรื่องไร้สาระหรือเปล่า แกรู้อยู่แก่ใจ ฉันทุ่มเทให้แกมากขนาดนี้ แกยังทิ้งฉันแล้วไปหานางเด็กสาวนั้น!”
“มันไม่มีเหตุผลจริงๆ!”
“พ่อกับแม่โปรดอย่าทะเลาะกันได้ไหม ฮื่อๆ ——”
การทะเลาะวิวาทการร้องไห้และการทุบตี สะท้อนเข้าทางโทรศัพท์ รุนแรงมาก
เซี่ยอันน่าทนฟังไม่ได้ เธอวางสายโทรศัพท์ด้วยความปวดหัว คิดว่าเรื่องนี้อาจจะยังไม่จบ
เซี่ยอันน่ายืนพิงกำแพงแล้วเงยหน้าขึ้นและถอนหายใจยาว ๆ
……
ในอีกไม่กี่วัน โรงเรียนก็สงบสุขและ ไม่มีคำนินทาที่เซี่ยอันน่าคาดหวัง
คุณนายหวางก็ไม่รบกวนเธออีกต่อไป ดูเหมือนว่าเธอจะถูกคุณหวางหยุดเธอ
แต่ความจริงเป็นอย่างนั้นหรือ?
ในความเป็นจริง เมื่อเซี่ยอันน่าไม่รู้ บอดี้การ์ดชุดดำได้หยุดคุณนายหวางไว้และห้ามไม่ให้เธอเข้าไปในโรงเรียน
คุณนายหวังไม่พอใจ ดังนั้นเธอจึงสาปแช่งอยู่ข้างนอก
บอดี้การ์ดชุดดำลากเธอออกไป ทุบตีเพื่อขู่ไม่ให้เธอสร้างปัญหาอีก
ในโรงเรียน ก็มีเหล่าบอดี้การ์ดชุดดำเช่นกัน
ใครก็ตามที่กล้าพูดคำนินทาใดคำหนึ่ง จะถูกเชิญไปสั่งสอน
เมื่อกลับไปโรงเรียน ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรสักคำ แต่เขาก็ยังคงแสดงออกอย่างลับๆ
หลังจากผ่านไปมา ก็ไม่มีใครกล้าพูดอีก เมื่อเห็ยเซี่ยอันน่า ก็หลบหลีกกัน
เมื่อเห็นสิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลงอย่างที่เขาไม่คาดหวัง ใบหน้าของซู่เฉียวเฉี่ยวก็มืดมน
วู่จิ่งขมวดคิ้วและพูดกับคนข้างๆ”มันเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังปกป้อง เซี่ยอันน่า เฉียวเฉี่ยว คุณคิดว่า เป็นคนของเสี่ยวอวี้หลินหรือไม่?”
“ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่สามารถปกป้องนางนั่นได้!”
“เธอจะสู้กับเสี่ยวอวี้หลินเหรอ? ลืมไปเถอะ เราไม่สามารถเอาชนะเขาได้”
ซู่เฉียวเฉี่ยวพูดว่า “ใครบอกว่าฉันจะออกตัว ด้วยตัวเอง ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่จะจัดการกับไอ้บ้านั่น”
“แล้วเธอจะทำยังไง?”
“ต่อไปเธอไม่จำเป็นต้องกังวล เพียงแค่ดูการแสดงก็พอ”
ซู่เฉียวเฉี่ยวยิ้มและถอยห่าง วู่จิ่งไม่เข้าใจ แต่เธอรู้ว่าเซี่ยอันน่า จะไม่ดีขึ้นอย่างแน่นอน
และนี่คือสิ่งที่เธอต้องการเห็น
……
เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกรำคานใจ เมื่อเขาถูกเย่ชูวเสวียโทรศัพท์เรียกไปที่ร้านขนม
นั่งลง ดื่มน้ำ เสี่ยวอวี้หลินถาม “เรียกฉันมา มีเรื่องอะไร?”
เย่ชูวเสวียไม่ได้รีบร้อน แต่พูดติดตลก “ฉันว่าเธอช่วงนี้ทำไมอารมณ์ร้อนจัง ยังสามารถพูดกันดีๆได้ไหม”
เมื่อเห็นว่าเย่ชูวเสวียดูเหมือนจะไม่มีเรื่องรีบร้อน เสียวอวี้หลินจึงลุกขึ้นและพูดว่า “ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ฉันจะออกไปก่อน”
“รอสักครู่ ฉันมีเค้กรสชาติใหม่มา เธอมาลองชิมดู เป็นไง”
“แต่ฉันไม่อยากกินของหวานเลี่ยนๆพวกนั้น”
“อายหย่า เธอก็ลองชิมหน่อย มันจะทำให้เธฮตกใจกรามค้างแน่นอน “ไม่รอให้เสี่ยวอวี้หลินพูดจบ เย่ชูวเสวียก็รีบตะโกนบอกพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ข้างใน “เค้กส้มMoonlight Forest หนึ่งชิ้น”
เมื่อเย่ชูวเสวียพูดแล้ว เสี่ยวอวี้หลินก็ไม่มีทางจะเดินออกไป นั่งลงอีกครั้ง”เค้กส้มMoonlight Forest ชื่อค่อนข้างเป็นวรรณกรรม ไม่แต่ ฉันคิดว่ามันคงคล้ายๆกับพวก เค้กBlack Forest แหละ”
เย่ชูวเสวียไม่สนใจเสี่ยวอวี้หลิน เธอเท้าคาง เพื่อชื่นชมการแสดงออกที่เปลี่ยนแปลงของ เสี่ยวอวี้หลินเมื่อได้ลิ้มรส
“เค้กส้มMoonlight Forest หนึ่งชิ้น เชิญลิ้มรส”
พนักงานวางเค้กตรงหน้าเสี่ยวอวี้หลิน พูดอะไรบางอย่างที่ไม่สำคัญ
แต่น้ำเสียงนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินตะลึง
เมื่อมองขึ้นไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาดวงตาของเสี่ยวอวี้หลินก็เบิกกว้าง
เซี่ยอันน่า! ?
เซี่ยอันน่ารู้สึกได้ว่าเสี่ยอวี้หลินมองเธอ แต่เธอไม่เคยเงยหน้าขึ้นมองและสบตาเขา วางขนมไว้บนโต๊ะแล้วรีบถอยห่างออกไป
เมื่อเห็นดวงตาของเสี่ยวอวี้หลินจ้องมองไปที่เซี่ยอันน่า ทุกคนก็หายไปอย่างไม่มีวี้แวว เขามองตรงไปข้างหน้า เย่ชูวเสวียช่วยอะไรไม่ได้ ได้แต่โบกมือด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “เฮ้ กลับมากลับมา”
หลังจากที่มองจนตาค้าง ก็กลับมามีสติอีกครั้งขมวดคิ้วและถามเย่ชูวเสวียทันที
“ทำไมเธอถึงมาที่นี่?”
ฝ่ามือของเธอกางออก เย่ชูวเสวียพูดอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ก็มาทำงานที่นี่ไงละ”
“มีที่ทำงานดีๆตั้งหลายที่ แล้วทำไมเธอถึงมาหาคุณ?”
“เพราะเธอต้องหาเงิน แล้วฉันก็ต้องจ้างคน มันก็ง่ายแค่นี้”
การแสดงออกของเย่ชูวเสวียนั้นจริงใจมาก แต่เสี่ยวอวี้หลินไม่เชื่อ
ผู้หญิงคนนี้ชอบที่จะเล่นสนุก บอกให้เธอรู้เกี่ยวกับเซี่ยอันน่า เธอจะทำอะไรบางอย่างแน่นอน
เหล่มองไปที่เย่ชูวเสวีย แล้วถาม “พูด เธอกำลังคิดอะไรอีก?”
เย่ชูวเสวียกล่าวอย่างไม่อ้อมค้อมว่า: “ฉันไม่มีอะไรกลทั้งนั้น ฉันแค่อยากช่วยเธอ”
เห็นได้ชัดว่า เสี่ยวอวี้หลินไม่เชื่อเ ขาเหล่มองเธอและพูดว่า “คุณคิดว่าชีวิตน่าเบื่อเกินไปต้องการเห็นความตื่นเต้นเหรอ”
“อายหย่า อย่าพูดโผงผาง ฉันหวังว่าคุณจะขจัดความแตกร้าวกับอันน่าได้”
เสี่ยวอวี้หลินจับแขนของเขาและดูจริงจังและพูดว่า “ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไร เธอไม่ได้รับอนุญาตให้กลั่นแกล้งอันน่า”
“เสี่ยวอวี้หลิน เรารู้จักกันมานานแล้ว ฉันเป็นคนแบบนั้น ไม่ต้องห่วง คนอยู่ที่นี่กับฉันต้องอยู่ดีกินดี จะไม่มีใครกลั่นแกล้งเธอ”
ขณะที่เย่ชูวเสวียกล่าว เธอก็สังเกตปฏิกิริยาของเสี่ยวอวี้หลิน
วันนั้นมีคนมากมาย เย่ชูวเสวียไม่สามารถถามได้มากนัก
แต่ตอนนี้ เย่ชูวเสวียถามได้โดยไม่ลังเล “เสี่ยวอวี้หลินคราวนี้ คุณจริงจังหรือไม่?”
“อย่ามายุ่ง!”
“นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ ความสัมพันธ์ของเราคืออะไร ถ้าคุณคิดว่าฉันไม่มีคุณสมบัติพอที่จะจัดการ ฉันจะให้พ่อแม่ของเธอมาดูแล”
เสี่ยวอวี้หลินเตือนทันที “เย่ชูวเสวีย คุณกล้าที่จะพูดอีกคำหนึ่ง ระวังฉันจะจัดการเธอ!”
“อายหย่า ฉันไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ พวกเขายังไงก็รู้อยู่แล้ว คุณไม่คิดพวกเขาไม่อ่านหนังสือพิมพ์หรือ ครั้งล่าสุดที่เธอก่อเหตุมันก็โด่งดังมาก
“เรื่องเหล่านั้นฉันจะจัดการด้วยตัวเอง เธออย่าเพิ่มความวุ่นวาย”
เมื่อหันหน้าไปทางคำเตือนของเสี่ยวอวี้หลิน เย่ชูวเสวียก็ส่ายหัวไปมา และพูดว่า “เธอรู้ไหมว่าตบมือข้างเดียวไดังหมายความว่าอย่างไร หญิงสาวคนนั้นกำลังซ่อนตัวจากเธอตอนนี้หากครอบครัวของคัดค้านอีก จะต้องทนทุกข์ทรมาน ตอนนี้มันสำคัญมากที่จะต้องมีพันธมิตร. ”
เหล่มองไปที่เย่ชวูเสวีย แล้วถาม “เธอต้องการสื่ออะไร?”
เมื่อมองไปที่เสี่ยวอวี้หลินอย่างพอใจ เย่ชูวเสวียพูดว่า “ยังไงก็ตามตอนนี้ฉันมีเวลา ให้ฉันช่วยคุณ”
“เธอจะใจดีขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ยังไง ฉันก็เป็นน้องสาวของเธอเหมือนกัน ฉันคิดว่าอันน่าเป็นผู้หญิงที่ดี ไม่เหมือนกับไอ้ตุ้งติ้งพวกนั้น คุณไม่ใช่เด็กอีกแล้ว ถ้าเจอคนที่เหมาะสม แน่นอนว่าต้องช่วยเก็บไว้ให้เธอ”
“ฉันจะเชื่อเธออีกครั้ง” เสี่ยวอวี้หลินรู้ คำพูดเย่ชูวเสวียมีเหตุผล เขาจึงเดินไปและพูดว่า “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับอันน่า โปรดแจ้งให้ฉันทราบทันทีเธอ …ก่อนหน้านี้มีปัญหา ดังนั้นโปรดใช้ความระมัดระวัง ”
“ มีฉันอยู่ ไม่ต้องห่วง”
“ใช่ ครั้งก่อนที่บอกว่าจะหาหลักฐานให้ แล้วเป็นยังไงบ้าง?”