วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - บทที่ 1012 ออกเดินทางด้วยกัน

เธอขยับเข้ามาข้างหน้า และกอดท่านย่าเชิ๋นอย่างอบอุ่น

“ท่านย่า ท่านดีจริงๆเลย”

เมื่อท่านย่าเชิ๋นถูกเธอสวมกอดเช่นนี้ ทันใดนั้นหล่อนก็ยิ้มอย่างดีอกดีใจ

กลางวัน จิ่งหนิงรับประทานอาหารอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่า

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ โม่หนานก็มารับเธอไปที่บริษัท

เมื่อจัดการธุระตลอดช่วงบ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตกเย็นก็เดินทางกลับบ้าน จิ่งหนิงจึงได้เล่าเรื่องที่เมื่อช่วงเช้าเธอได้คุยกับท่านย่าเชิ๋นพูดให้ลู่จิ่งเซินฟัง

เมื่อลู่จิ่งเซินเห็นสถานการณ์เช่นนั้น ก็ได้สั่งการลงไปและได้วางแผนกำหนดการที่จะออกเดินทางในอีกสองวันข้างหน้า

เนื่องจากในครั้งนี้ ผู้ใหญ่ต่างออกเดินทางกันหมด ทำให้เด็กสองคนไม่สะดวกที่จะอยู่ที่บ้าน เดิมทีจิ่งหนิงต้องการที่จะฝากให้กวนจี้ หมิงดูแลสักสองสามวัน

เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นลุงแท้ๆของจิ่งหนิง ถึงยังไงคงไม่ปฏิบัติไม่ดีต่อเด็กทั้งสอง

แต่ลู่จิ่งเซินกลับคิดว่า ในเมื่อไปตระกูลจิ้น อีกทั้งยังไปพบโม่ไฉ่เวย ถ้างั้นก็พาไปด้วยกันเถอะ

เพราะยังไงจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัย อีกอย่างโรงเรียนก็ปิดเทอมพอดี ทิ้งให้เด็กทั้งสองอยู่ที่บ้านกลับทำให้พวกเรารู้สึกไม่พอใจเสียมากกว่า

เมื่อไปที่นั้น นอกจากจะช่วยเฉียวฉีและกู้ซือเฉียนจับตาดูเรื่องของแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์แล้วก็ไม่มีเรื่องที่สำคัญอะไร

ดังนั้นก็ถือซะว่าพาพวกเขาไปเที่ยวก็แล้วกัน

เมื่อจิ่งหนิงเห็นเช่นนั้น ในใจก็รู้สึกว่าช่วงนี้ตนเองยุ่งมากๆ วิ่งวุ่นไปทั่ว ก็ถือว่าติดค้างเด็กทั้งสองมากจริงๆ อีกทั้งหากเด็กสองในท้องคลอดออกมา เวลาที่มีให้กับอานอานและจิ้งเจ๋อน้อยก็คงน้อยลง

ดังนั้นหากจะรอให้ถึงเวลาที่ไม่สามารถปลีกตัวมาได้ สู้อยู่เป็นเพื่อนเขาตอนนี้น่าจะดีกว่า

เมื่อคิดเช่นนี้ เธอจึงไม่ได้ปฏิเสธอีก

เมื่อเด็กทั้งสองรู้ว่าพวกเขาจะได้ออกไปเที่ยวข้างนอกกับจิ่งหนิงและลู่จิ่งเซิน ก็ดีใจเป็นอย่างมาก

แต่ว่า ลู่จิ่งเซินก็ได้ตั้งกฎกับพวกเขาไว้สามข้อ

เนื่องจากออกไปข้างนอก ทำให้ไม่สามารถมีคนใช้ติดตามข้างกายได้จำนวนมาก ทำให้มีเรื่องมากมายที่จิ่งหนิงและเขาจะต้องจัดการด้วยตนเอง

สำหรับเขายังพอโอเค แต่ตอนนี้สุขภาพของจิ่งหนิงไม่ค่อยสะดวก เขาเป็นกังวลว่าจะทำให้จิ่งหนิงเหนื่อย

ดังนั้น ก่อนออกจากบ้าน จึงได้มีการนัดแนะกับเด็กๆทั้งสองไว้เรียบร้อยแล้ว

ห้ามทะเลาะกัน ห้ามใช้อารมณ์แบบเด็กๆ ต้องเชื่อฟัง ต้องมีเหตุผล เมื่อได้พบกับคุณทวดจิ้น ต้องมีมารยาท มิฉะนั้นจะไม่อนุญาตให้พวกเขาออกไปข้างนอก

เด็กน้อยทั้งสองรอคอยที่จะได้ออกไปข้างนอกจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว

ตอนนี้เมื่อได้ฟังแล้ว จะไม่รับปากได้ยังไงกัน？

จึงรีบรับปากอย่างนอบน้อม

เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะถึงวันออกเดินทาง สัมภาระของเด็กน้อยทั้งสองก็เตรียมเรียบร้อยแล้ว จิ่งหนิงพาพวกเขาไปที่คฤหาสน์หลังเก่าก่อน เมื่อไปรับท่านย่าและท่านปู่เรียบร้อยแล้ว ก็ออกเดินทางไปที่สนามบินด้วยกัน

จากเมืองหลวงไปที่ประเทศFต้องใช้เวลาในการเดินทางสี่ชั่วโมง เมื่อขึ้นบินแล้ว เด็กน้อยทั้งสองดีอกดีใจจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว

ดีที่เป็นเครื่องบินส่วนตัว ด้านบนนอกจากตระกูลลู่และหมอที่คอยติดตาม ก็ไม่มีคนอื่นอีก

ลู่จิ่งเซินสั่งให้เด็กทั้งสองนั่งอยู่ในที่ของตนเอง จากนั้นก็สอนเล่นเกมง่ายๆที่สามารถเล่นอย่างเงียบๆได้

เมื่อจิ่งหนิงเห็นสามคนพ่อลูกมีปฏิสัมพันธ์กัน ก็เม้มริมฝีปากอย่างพึงพอใจ

ท่านย่าเชิ๋นและท่านปู่ลู่ นั่งอยู่บริเวณด้านหน้าเครื่อง กำลังพักผ่อน

ลู่จิ่งเซินพูดขึ้นกับจิ่งหนิงด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า：“ถ้าคุณเหนื่อย คุณก็หลับตาพักผ่อนสักครู่เถอะครับ”

จิ่งหนิงส่ายศีรษะ

“ฉันไม่เหนื่อยหรอกค่ะ”

ขอเพียงแค่เธอคิดถึงว่าการเดินทางในครั้งนี้ อีกไม่นานก็สามารถได้พบกับโม่ไฉ่เวยและยังได้เห็นสถานที่ที่แม่ของเธออาศัยตลอดสิบ ปีเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ แล้วจะเหนื่อยได้ยังไงกัน？

ตอนนี้เธอเข้าใจอานอานกับจิ้งเจ๋อน้อยแล้ว ความรู้สึกของพวกเขาก่อนหน้านี้ที่รอคอยให้เธอกลับบ้าน

คนเรา ไม่ว่าจะโตแค่ไหน ล้วนมีความรู้สึกผูกพันกับผู้เป็นแม่

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของโม่ไฉ่เวย แต่โม่ไฉ่เวยก็เป็นคนเลี้ยงเขาจนโต สิบแปดปีที่ผ่านมา เป็นสิบแปดปีที่เธอมีความสุขก่อนที่จะได้มาพบกับลู่จิ่งเซิน

แม้ว่าจะมีคนถ่อยอย่างหวังเสว่เหมยและจิ่งเซี่ยวเต๋ออยู่ แต่ชีวิตของเธอก็ไม่มีรอยด่างเลยแม้แต่น้อย ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนเป็นคุณงามความดีของแม่เธอทั้งสิ้น

คนที่โชคดี ก็มักที่จะใช้ความสุขในช่วงวัยเด็กรักษาตน แต่คนที่โชคไม่ดีจะต้องใช้ทั้งชีวิตในการรักษาวัยเด็กของตน

บางครั้งเธอก็รู้สึกปลง ปลงในโชคชะตาของตนเอง แม้ว่าตอนเด็กๆจะถูกทอดทิ้งให้อยู่ข้างนอก แต่ก็ไม่ได้รับอันตรายใดใด

อย่างน้อยสิบแปดปีที่ผ่านมา ชีวิตของเธอเต็มไปด้วยความรักและแสงสว่าง

และสิ่งนี้ทำให้เธอมีความมั่นใจในตนเอง และยืนหยัดมาโดยตลอด

สิ่งที่โชคดีกว่านั้นก็คือ แม่แท้ๆที่ตนคิดว่าเสียชีวิตไปแล้ว แต่กลับยังมีชีวิตอยู่ และในเวลานี้ทั้งสองจะได้เจอหน้ากันแล้ว

ถ้าไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถพูดได้ว่าฟ้าลิขิต ？

เรื่องทุกเรื่องล้วนลิขิตไว้แล้ว คนดีมีเมตตาก็ต้องได้รับสิ่งดีๆเป็นการตอบแทน

เธอนั่งอยู่ตรงนั้น คิดอะไรเรื่อยเปื่อย

ลู่จิ่งเซินที่นั่งอยู่ข้างๆ เล่นเป็นเพื่อนกับเด็กๆ ทำให้บางครั้งมีเสียงหัวเราะดังเข้ามา

เธอหลับตาลงด้วยความพึงพอใจ

เดิมทีจิ่งหนิงไม่คิดที่จะนอน

เพราะว่าเธอไม่ได้รู้สึกง่วงนอนแม้แต่น้อย

แต่ว่าบรรยากาศบนห้องเครื่องค่อนข้างดี อีกทั้งคนที่ตนรักก็อยู่ข้างกาย ในใจรู้สึกสงบ ทำให้เธอหลับอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เมื่อตื่นขึ้นมา เครื่องบินก็ได้จอดลงแล้ว

ลู่จิ่งเซินที่อยู่ข้างๆลูบไหล่ของเธอเบาๆ“หนิงหนิง ตื่นๆ พวกเรามาถึงแล้ว ”

จิ่งหนิง“อืม”เสียงหนึ่ง ลืมตาขึ้นมา ขณะที่ยืนขึ้นกับพบว่าไม่รู้ว่าร่างกายของตนมีผ้าห่มบางๆห่มอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ จัดระเบียบผมที่ยุ่งเหยิงของตน

“ทำไมฉันถึงนอนหลับได้ล่ะ？”

ลู่จิ่งเซินยิ้มอ่อนๆ“อาจจะเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินไป มา พวกเราเดินไปกันเถอะ”

จิ่งหนิงพยักหน้า

ลู่จิ่งเซินประคองเธอยืนขึ้น ยื่นมือเข้าไปจัดระเบียบคอเสื้อที่ไม่เป็นระเบียบให้กับเธอ แล้วจูงมือเธอออกไปข้างนอก

เมื่อลงจากเครื่องบิน ก็เห็นว่าบรรยากาศภายนอกมืดครึ้ม ไม่ใช่ท้องฟ้าที่มีแสงแดดจ้า สดใส

เมื่อตระกูลจิ้นรู้ว่าเขาจะมา จึงได้เรียกรถให้มารอตั้งนานแล้ว

เครื่องบินจอดอยู่ที่สนามบินส่วนตัว อานอานและจิ้งเจ๋อน้อย ได้ถูกท่านย่าและท่านปู่จูงมือไปแล้ว ในเวลานี้ พวกเขาได้รอคอยจิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินอยู่ที่สนามบินที่โล่งกว้าง

หลังจากที่จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินลงจากเครื่องบิน ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็ยิ้มแล้วเดินมา

“คุณลู่ คุณนายลู่ รถมาถึงแล้วครับ เชิญทางนี้ครับ”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้า

เขาหันไปมองท่านย่าเชิ๋นครู่หนึ่ง ท่านย่ายิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“พวกคุณนั่งคันนั้น ส่วนฉันกับท่านปู่และเด็กๆจะนั่งคันนี้

พวกเขามีกันทั้งหมดหกคน แน่นอนว่านั่งรถคันเดียวคงไม่เพียงพอ ลู่จิ่งเซินจึงพยักหน้า

เมื่อทุกคนขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว รถก็ขับตรงไปยังตระกูลจิ้น

ระหว่างทาง จิ่งหนิงส่งข้อความให้กับหัวเหยาฉบับหนึ่ง เพื่อบอกว่าตนได้ลงจากเครื่องแล้ว

จากนั้น ก็ได้ส่งข้อความให้กับเฉียวฉีฉบับหนึ่ง บอกว่าพวกเขามาถึงแล้ว และถามเขาว่าพวกเขาจะมาเมื่อไหร่

เฉียวฉีตอบกลับอย่างรวดเร็ว

กลับพบว่า หล่อนตอบกลับมาว่าพวกเขามาถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เนื่องจากไม่ต้องพาสมาชิกในครอบครัวมาด้วย ทำให้ทีท่ารวดเร็วกว่าลู่จิ่งเซิน พวกเขาเร็วกว่า อีกอย่างเรื่องของแผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์พวกเขาทั้งสองคนต่างรอกันไม่ไหวแล้ว ดังนั้นเมื่อคืนวานจึงรีบมาก่อนล่วงหน้า

เมื่อจิ่งหนิงเห็นดังนั้น ก็อดได้ที่จะหน้าเจื่อน