วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - บทที่ 1019 เขาเป็นคนเอาไป
แต่เขาไม่เคยเห็นชื่อโจวฉือเจินในใบรายชื่อแขกมาก่อนเลย
เมื่อคิดถึงจุดนี้ สีหน้าของจี้หลินยวนก็ขรึมลง
“ผมไม่เคยเห็นชื่อๆนี้”
เมื่อคำพูดนี้พูดออกไป จู่ๆคุณนายเฉินก็รู้สึกประหลาดใจ
“จะเป็นไปได้ยังไง……”
ในเวลานี้เฉินซื่อโป๋ราวกับคิดอะไรขึ้นได้ ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า：“ก่อนหน้าที่พวกคุณไม่ได้พูดถึง ผมก็ไม่ทันได้สังเกต แต่เมื่อสักครู่นี้ผมคิดขึ้นได้ วันนี้ผมก็ไม่เห็นฉือเจินเหมือนกัน”
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ความจริงก็ถูกเปิดเผย
กู้ซือเฉียนพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า：“ถ้างั้นก็ต้องรบกวนให้คุณนายเฉินช่วยติดต่อหลานชายคนนี้แล้ว”
คุณนายเฉินรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ได้ ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้แหละ”
ขณะที่หล่อนพูด ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา โจวลี่เจิน
แต่ว่าเมื่อกดโทรศัพท์โทรออก กลับได้ยินเพียงสัญญาณปิดเครื่องของฝ่ายตรงข้าม
ในเวลานี้ ทั้งสองก็ต่างทำอะไรไม่ถูก
“นี่ ทำไมถึงได้ปิดเครื่องล่ะ ？พวกคุณอย่าเพิ่งรีบร้อน ลองโทรดูใหม่ ”
คุณนายเฉินพูดพลาง กดโทรออกอีกหลายครั้ง
จากนั้นไม่ว่าจะโทรออกอย่างไร ฝ่ายตรงข้ามก็ปิดเครื่อง
ในเวลานี้แม้แต่ คุณนายเฉินก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกแล้ว
จิ่งหนิงทำท่าทางเพื่อบอกหล่อนว่าไม่ต้องโทรแล้ว เขยิบก้าวขึ้นไปข้างหน้า และขวางมือของหล่อนไว้
“ไม่ต้องโทรแล้ว”
เธอหันไปมองจี้หลินยวน“คนก็หนีไปแล้ว ก็เกิดเรื่องขึ้นแล้ว แผ่นหยกคัมภีร์สวรรค์เพิ่งจะถูกขโมยไป เขาก็หายตัวไป บนโลกใบนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่บังเอิญขนาดนี้ จี้หลินยวนคุณมีเครือข่ายอยู่ที่นี่เป็นจำนวนมาก และก็ค่อนข้างคุ้นเคยกับสถานที่ คุณสองส่งคนไปตามหาเถอะ”
จี้หลินยวนพยักหน้า เมื่อเฉินซื่อโป๋เห็นเช่นนั้น ก็รีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า：“เดี๋ยวผมจะบอกสถานที่ที่เขาชอบไปให้นะครับ แล้วคุณส่งคนไปตามหาที่นั้น”
ดังนั้น ทั้งสองก็เดินไปด้วยกันเพื่อไปโทรศัพท์
ส่วนด้านนี้จิ่งหนิงเห็นสีหน้าของคุณนายเฉินซีดเผือด ท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในใจก็อดไม่ได้
แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่สามารถลงความเห็นได้ว่าของโจวลี่เจินขโมยไปหรือไม่
แต่ดูจากหลักฐานและสถานการณ์ในตอนนี้ ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
เพราะถึงยังไง กุญแจของที่นี่ก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่มี และตอนนี้เขาก็ไม่สามารถติดต่อได้
สามีภรรยาตระกูลเฉินไม่มีลูก และพวกเขาก็ปฏิบัติต่อโจวลี่เจินเสมือนลูกแท้ๆมาโดยตลอด แต่หากตอนนี้โจวลี่เจินกลับหักหลังเขา พวกเขาจะรู้สึกเสียใจแค่ไหน
จิ่งหนิงถอนหายใจครู่หนึ่ง เขยิบเข้ามาพลางพูดปลอบใจว่า：“คุณนายเฉินคุณอย่าเพิ่งร้อนใจไปเลยค่ะ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม หาคนให้เจอก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
คุณนายเฉินพยักหน้า
ไม่นาน จี้หลินยวนก็ได้ส่งคนแยกตามหา
คุณนายเฉินพาทุกคนเข้ามานั่งยังห้องรับแขก จะสั่งให้คนรับใช้ยกน้ำชามาเสิร์ฟ
เมื่อเฉินซื่อโป๋เห็นว่าสีหน้าของหล่อนไม่ค่อยสู้ดีนัก จึงพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า：“ที่นี่มีผมอยู่ คุณไม่ต้องยุ่งหรอก กลับห้องไปพักผ่อนเถอะ ถ้าได้ข่าวอะไรเดี๋ยวผมจะขึ้นไปบอกคุณเอง”
คุณนายเฉินส่ายศีรษะ
“ตอนนี้เป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะหลับลงได้ยังไง？”
หล่อนมองเฉินซื่อโป๋อย่างรอคอย และพลางถามขึ้นว่า：“คุณว่า ของนั้นเจินเป็นคนเอาไปจริงๆเหรอ？”
จู่ๆหว่างคิ้วของเฉินซื่อโป๋ก็ แสดงให้เห็นถึงความลังเลใจ
ในที่สุดก็ส่ายศีรษะ
“ผมเชื่อว่าไม่ใช่เขา แต่ว่ายังไงก็ต้องตามหาเขาให้เจอก่อน”
ในตอนนี้คุณนายเฉินจึงยอมพยักหน้า
คนที่จี้หลินยวนส่งไปตามหา ทำงานได้อย่างรวดเร็วมาก ไม่นาน ก็ตามหาคนจนเจอ
เพียงแต่ว่าตอนที่พาคนกลับมา โจวลี่เจินดูจนตรอกมากเป็นพิเศษ ไม่ได้ดูสง่างามเหมือนเมื่อก่อน
ลักษณะท่าทางของเขาดูไม่มีชีวิตชีวา ไร้ซึ่งพลังงาน เสื้อเชิ้ตบนตัวเขาหลุดลุ่ย ผมก็กระเซอะกระเซิง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเลือดและคราบฝุ่น ดูราวกับไปสู้รบกับใครมา
เมื่อคุณนายเฉินเห็นสภาพของเขาเช่นนี้ ก็ตกใจในทันที
“ลี่เจิน เป็นยังไงบ้าง？ใครทำร้ายคุณเหรอ？”
หล่อนพูดพลางเข้าไปกอดเขาด้วยความรัก
โจวลี่เจินพูดขึ้นด้วยความแค้นใจว่า：“ไม่มีใครทำร้ายผมหรอกครับ ผมเป็นคนทำตัวเอง”
“ทำด้วยตนเอง แล้วทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ล่ะ？”
สรุปแล้วคุณนายเฉินก็ยังคงรักและเอ็นดูเขาอยู่
โจวลี่เจินเงยหน้าขึ้น เหลือบมองกลุ่มคนที่อยู่ ณ ที่นั้นครู่หนึ่ง
“ผม……”เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า：“ผมเห็นพวกเขามาจับตัวผม ผมคิดจะหลบหนี ก็เลยล้มลง”
ในเวลานี้จี้หลินยวนเขยิบขึ้นมาอธิบายว่า：“ลูกน้องของผมลงมือไม่รู้จักกาลเทศะ ทำให้คุณชายโจวต้องตกใจ ต้องขอให้คุณนายเฉินให้อภัยด้วยนะครับ”
ในเวลานี้คุณนายเฉินก็เลยพอที่จะเข้าใจ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
หล่อนจึงสามารถวางใจลงได้ จากนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นขรึมขึ้น
“ลี่เจิน คุณบอกฉันมาตรงๆนะว่า หยกที่อยู่ในตู้เซฟนั้น คุณเป็นคนขโมยใช่ไหม？”
โจวลี่เจินงงงวยครู่หนึ่ง
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคุณน้ากับคุณลุงของตนจะตามหาตนอย่างเอิกเกริก เพียงเพราะเพื่อสิ่งนี้
เขาฝืนยิ้ม และไม่ได้ปฏิเสธ
“ผมเป็นคนเอาไปเองครับ ”
วินาทีต่อมา ก็รีบพูดขึ้นอย่างขอร้องว่า：“คุณน้า ผมไม่มีวิธีแล้วจริงๆครับ ผมไม่ได้อยากขโมยของ ผมก็แค่ยืมเพียงไปวางมัดจำครู่เดียว รอผมเก็บเงินได้ครบแล้ว ผมก็จะไปไถ่ถอนกลับคืน”
สีหน้าของคุณนายเฉินเปลี่ยนไป
“วางมัดจำ？คุณไปวางมัดจำกับใคร？”
“ก็แค่เพื่อนในวงการธุรกิจ”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โจวลี่เจินก็ร้อนตัวขึ้นมาทันที
เมื่อถึงเวลานี้ ทำไมเฉินซื่อโป๋จะไม่รู้ล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น
สีหน้าของเขาขรึมขึ้น พลางร้องขึ้นเสียงแหลมว่า：“เล่าเรื่องทุกอย่างตามความจริงตั้งแต่ต้นจนจบมาให้ผมฟังเดี๋ยวนี้！”
โจวลี่เจินเริ่มสั่นไหว รู้ทันทีว่าหากวันนี้ทำเพียงโกหกเพื่อเอาตัวรอด ก็คงจะทำไม่ได้
คนสองสามคนที่ยืนอยู่ ณ ที่นี่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้จักทุกคน แต่เขาก็พอจะรู้จักอยู่สองคน ซึ่งเป็นบุคคลที่โดดเด่น
บุคคลเช่นนี้ วันนี้กลับมาปรากฏอยู่ที่บ้านของคุณน้า ก็คงจะต้องมีเรื่องสำคัญเป็นแน่
หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องหยกชิ้นนั้น？
แต่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ แม้ว่าหยกชิ้นนั้นจะมีคุณภาพดี แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลย
หากต้องการที่จะหาหยกชั้นดีจริงๆ นั้นก็ไม่ถือว่าเป็นหยกชั้นยอดนะ
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาถึงได้วางใจลง
จากนั้น ก็ได้ยบอกสาเหตุที่ตนขโมยหยกชิ้นนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ที่แท้ ก่อนหน้านี้โจวลี่เจินเคยทำงานอยู่ที่บริษัทของเฉินซื่อโป๋
แต่สองปีที่ผ่านมานี้ เขาก็เริ่มมีความทะเยอทะยาน ไม่อยากที่จะทำงานที่บริษัทของคุณลุงและคุณน้า อยากที่จะออกไปสร้างธุรกิจของตนเอง
พ่อแม่ของเขาเป็นเพียงคนธรรมดา แต่เป็นเพราะว่าเขามีคุณลุงและคุณป้าที่ดี ดังนั้นหลายปีมานี้ทำให้ได้เปิดโลกกว้างเป็นจำนวนมาก
คุณนายเฉินพวกเขาไม่มีลูก จึงปฏิบัติต่อเขาเหมือนลูกแท้ๆ เห็นเขาอยากจะสร้างธุรกิจของตนเอง ในใจก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี
หากเป็นเด็กที่เชื่อฟังและพึ่งพาอาศัยที่บ้านก็เป็นเรื่องดี แต่หากอยากที่จะออกไปสู่โลกภายนอก ก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะมันแสดงให้เห็นว่าเขามีความสามารถ
ดังนั้น ทั้งสองจึงมอบเงินทุนให้กับเขา เพื่อให้เขาออกไปออกไปทำธุรกิจตั้งตัว
สองปีมานี้โจวลี่เจินได้เปิดบริษัทภาพยนตร์สองแห่ง ธุรกิจก็ทำได้เจริญรุ่งเรือง ทุกวันยุ่งจนแทบจะไม่เห็นเงาคน