วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - บทที่ 1022 ก่อนไปทะเลทราย

บรรยากาศรอบๆรู้สึกโดดเดี่ยวกับทิวทัศน์ทะเลทราย

ทุกหนทุกแห่งล้วนเต็มไปด้วยพื้นที่สีเหลือง น้อยมากที่จะเห็นสีเขียว นานๆทีจะเห็นสักครั้ง นั้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆส่วนหนึ่งเท่านั้น หากไม่ดูอย่างละเอียดก็คงจะไม่เห็นจริงๆ

จิ่งหนิงถอนหายใจอยู่ภายในใจ ที่แท้หลายปีที่ผ่านมานี้ แม่ของเธออาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้

เธอไม่ได้คิดว่าที่นี่ไม่ดี แต่รู้ภายในใจว่า แม่ของเธอตั้งแต่เล็กจนโต ในฐานะที่เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลโม่ มีเมื่อไหร่บ้างที่ไม่สูงส่งราวกับเงินและสวยราวกับหยก？

ต่อมาเมื่อได้แต่งงานกับจิ่งเซี่ยวเต๋อ จิ่งเซี่ยวเต๋อก็ไม่ได้ให้ใจหล่อนเต็มร้อยแต่ก็ไม่กล้าที่จะตัดญาติขาดมิตรกับเธอ

อย่างน้อยในการดำเนินชีวิต หล่อนก็ไม่เคยต้องลำบากใดๆ

แต่ว่าในสภาพทะเลทรายแบบนี้ แม้ว่าจะมีเงินมากมายขนาดไหน ต่อให้มีเงินมากกว่านี้ ทรัพยากรบางอย่างก็ยากที่จะซื้อหามาอยู่ในมือได้

แม่อาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้ ก่อนหน้านี้สองสามปี คงจะยังไม่คุ้นชิน คงจะปรับตัวอยากอยู่

เมื่อคิดเช่นนี้ อารมณ์ความรู้สึกของเธอก็อดที่จะหดหู่ไม่ได้

ลู่จิ่งเซินราวกับพอรู้ความคิดของเธออยู่บ้าง จึงยื่นมือออกไปจับมือของหล่อนไว้ พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า：“อย่าคิดเพ้อเจ้อ อ่า？”

จิ่งหนิงหันไปมองที่เขา ครู่หนึ่งก็พยักหน้า

ผ่านไปอยู่นาน เด็กน้อยทั้งสองคนก็เล่นจนเหนื่อยแล้ว ทะเลาะจนเหนื่อยแล้ว พวกเขารู้สึกแปลกใหม่แค่ตอนเริ่มแรกเท่านั้น ต่อมาเมื่อเห็นรถวิ่งไปข้างหน้าไม่ยอมหยุด และหน้าต่างนอกจากทะเลทราย ก็เป็นเพียงดินสีเหลือง ไม่มีของอย่างอื่นแลยแม้แต่น้อย

ทำให้จู่ๆก็ขาดความสนใจ อีกทั้งอากาศที่ร้อนอบอ้าวคืบคลานเข้ามา ก็อดไม่ได้ที่จะนั่งอย่างเซื่องซึมอยู่ในรถ

ลู่จิ่งเซินให้พวกเขามานั่งข้างๆตนเอง อุ้มเด็กหนึ่งคน และให้พวกเขานอนหลับในอ้อมกอดของตน

จิ่งหนิงก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

ในเมื่อเธอเป็นคนท้อง แม้แต่หลายปีมานี้หากมีพื้นฐานทางสุขภาพที่แข็งแรงสักเท่าไหร่ แต่ก็คงไม่สามารถทนต่อเส้นทางที่คลอนแคลนในระยะเวลาที่นานได้

ดังนั้น หลังจากประมาณครึ่งชั่วโมง สีหน้าของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป

ที่จริงแล้วลู่จิ่งเซินก็แอบสังเกตเธออยู่เงียบๆ เมื่อเห็นสีหน้าของค่อยๆซีดขาวขึ้น จึงพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า：“หนิงหนิง คุณเป็นยังไงบ้าง？ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？”

จิ่งหนิงส่ายศีรษะ

“ไม่เป็นไรค่ะ ก็แค่อยากอาเจียน”

เมื่อคีริมที่อยู่ด้านหน้าได้ยิน จึงหยิบน้ำเย็นขวดหนึ่งออกมาจากตู้เย็นเล็กที่อยู่ข้างๆเขา พลางพูดขึ้นอย่างเป็นมิตรว่า：“คุณหน้ามืดเพราะถูกแดดร้อนจัด ไม่เป็นไร ดื่มน้ำเย็นสักหน่อย เดี๋ยวอีกสักพักก็หาย เมื่อสักครู่นี้เพิ่งขึ้นมาจากทะเลทราย คนส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละ ผ่านไปสักสองสามวันก็จะคุ้นชินไปเอง”

ลู่จิ่งเซินรับน้ำเย็นมาดื่ม รู้สึกเพียงว่าเมื่อถือขวดน้ำนั้นในมือ รู้สึกเย็นยะเยือกอย่างตกใจ

เขาเป็นกังวลว่าจิ่งหนิงมีอาการร้อนมาโดยตลอด หากจู่ๆดื่มน้ำเย็นเข้าไปจำนวนมาก ก็จะทำให้ลำไส้ของเธอถูกกระตุ้นได้

ดังนั้น จึงไม่ได้เปิดฝาขวดน้ำออกให้เธอดื่ม แต่กลับให้เธอน้ำขวดน้ำไปอิงที่หน้าผากเพื่อรับความเย็น

เมื่อคีริมเห็นสถานการณ์เช่นนั้น ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำเพียงค่อยๆปรับอุณหภูมิลงเล็กน้อย

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ไม่เห็นทรายสีเหลืองที่อยู่ด้านนอกหน้าต่างแล้ว

ในที่สุดรถก็วิ่งเข้าเมืองที่เต็มไปด้วยสีเขียว

คีริมบอกว่า เมืองนี้แม้ว่าจะเป็นเมืองใหญ่ แต่แท้ที่จริงแล้วด้านนอกเป็นทะเลทราย และมีเพียงพื้นที่เล็กๆเท่านั้นที่จะมีคนอาศัยอยู่

เนื่องจากสถานที่ๆอยู่ใกล้ๆนี้มีแม่น้ำอยู่หนึ่งสาย แม่น้ำสายนั้นมีประวัติความเป็นมากว่าสองพันกว่าปี บริเวณรอบๆมีผืนหญ้าเล็กๆอยู่ผืนหนึ่ง สีเขียวสวยงามเป็นอย่างมาก หากพวกเขามีเวลาว่าง และมีใจที่เอ้อระเหย ก็สามารถแวะไปดูได้

จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินไม่ได้พูดจาอะไร ตอนนี้จิ่งหนิงไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น นับตั้งแต่ที่เธอตั้งครรภ์ สถานการณ์ก็ไม่ดีมาโดยตลอด

เด็กน้อยทั้งสองที่อยู่ในท้องของเธอก็เงียบมาโดยตลอด ไม่เคยสร้างความวุ่นวายให้กับเธอ แม้แต่อาการอยากอาเจียนก็ไม่เคยมีมาก่อน

แต่ว่าการออกมาในครั้งนี้ กลับไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ความรู้สึกอยากอาเจียนถึงได้เกิดขึ้นตลอด อย่าพูดถึงว่าให้เธอต้องพูดคุยเลยแม้แต่แรงที่จะลืมตาก็ยังไม่มี

เนื่องจากลู่จิ่งเซินเป็นห่วงเธอ และก็ไม่ได้อยากที่จะพูด

เด็กน้อยทั้งสองคนที่อยู่ในท้องของเขาก็นอนหลับแล้ว อีกด้านหนึ่งเขาก็โอบกอดอยู่ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะสังเกตอาการของจิ่งหนิง ทำให้เขาต้องทำหลายอย่างในเวลาเดียวกัน

แท้ที่จริงแล้ว ครั้งนี้โม่หนานก็อยากจะตามมาด้วย

แต่เป็นเพราะเป็นห่วงท่านปู่และท่านย่า ดังนั้นจึงให้โม่หนานอยู่ที่นั่นเพื่อดูแลพวกเขา

แม้ว่าตระกูลจิ้นและท่านย่าจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ก็คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก

แต่ถึงยังไงก็เป็นคนนอก และอยู่ในสถานที่ที่ตนไม่คุ้นเคย หากข้างกายท่านย่าไม่มีคนที่สามารถไว้ใจได้ บางครั้งก็ลำบากพอสมควร

โม่หนานมีฝีมือในการต่อสู้ที่ไม่เลว ละเอียดอ่อน และที่สำคัญที่สุดก็คือซื่อสัตย์ ดังนั้นการที่ให้เขาอยู่ที่นั่นถือเป็นตัวเลือกที่ดี

รถได้วิ่งมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง ในที่สุด ก็มาจอดอยู่ที่ด้านหน้าสิ่งก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่แห่งหนึ่ง

จิ่งหนิงรู้สึกได้ว่ารถได้หยุดลง จึงเริ่มมีแรง และค่อยๆลืมตาขึ้น

เบื้องหน้าเห็นเพียงปราสาทสีขาว ซึ่งคล้ายกับปราสาทในยุคกลางของยุโรป มีหลังคาแหลม สวยราวกับในรูปวาด

ในเวลานี้เธอจึงได้พยายามทำตัวให้มีชีวิตชีวา และค่อยๆนั่งลงพลางเปิดผ้าม่านดูบรรยากาศภายนอก

เห็นเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่บริเวณด้านหน้าประตูที่สลักรูปดอกไม้ คีริมใช้ป้ายอะไรบางอย่าง เพื่อแสดงตัวตน คนพวกนั้นจึงได้เปิดประตูให้รถผ่าน ในเวลานี้คีริมจึงได้ค่อยๆขับรถเข้าไป

เมื่อขับรถเข้าไปในคฤหาสน์ ก็เห็นบรรยากาศด้านในที่แตกต่าง

ในสถานที่แบบนี้ แน่นอนว่าดอกไม้ที่อ่อนแอก็คงไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้

แต่ว่าแม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ก็ไม่ได้กระทบต่อทิวทัศน์ของที่นี่

เห็นเพียงพื้นที่สีเขียว ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และพืชไม้เตี้ย แต่ละต้นดูเหมือนว่าจะมีการออกแบบอย่างประณีต แม้แต่ที่ตั้งก็จัดวางไว้อย่างเรียบร้อย

พื้นที่ตรงกลางปูด้วยหินอ่อนที่มีความแวววาว และรถที่วิ่งอยู่ด้านบนนั้นก็ราวกับวิ่งอยู่บนกระจกสีขาว เปล่งประกายแสงที่กระทบจากพระอาทิตย์จนแสบตา

ในใจของจิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะพูดประโยคหนึ่งว่า หลุมหลบภัย！

ที่นี่ราวกับหลุมหลบภัยจริงๆ！

คนที่ทราบก็คงรู้ว่าเธอมายังบ้านของหมอ ส่วนคนที่ไม่รู้ก็คงคิดว่าที่นี่คือพระราชวัง

ไม่ผิดที่สไตล์ของที่นี่ ในใจของจิ่งหนิงก็รู้สึกว่าที่นี่เป็นเหมือนพระราชวังยุคกลางของตะวันตก

เมื่อรถขับตรงไปข้างหน้าประมาณห้าหกนาที สุดท้ายจึงหยุดอยู่ที่สิ่งก่อสร้างที่สูงใหญ่เบื้องหน้า

คีริมกระโดดลงจากรถ และเปิดประตูรถให้กับพวกเขา พลางยิ้มและพูดขึ้นว่า：“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง พวกเรามาถึงแล้วครับ เชิญลงจากรถครับ”

ในเวลานี้ลู่จิ่งเซินจึงได้อุ้มเด็กลงจากรถ จิ่งหนิงเดิมตามอยู่ข้างหลัง คีริมเขยิบขึ้นมาข้างหน้าพลางโอบไหล่เธอ

หลังจากลงจากรถจิ่งหนิงจึงได้เห็นอย่างชัดเจนว่า สิ่งก่อสร้างที่อยู่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยสถาปัตยกรรมยุโรปของยุคเก่า เสาหินที่อยู่เบื้องหน้า ทุกการแกะสลักเหมือนของจริงเป็นอย่างมาก ราวกับเข้าไปอยู่ในแดนสวรรค์

คีริมเดินนำทางอยู่ข้างหน้า ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“เชิญตามผมมาครับ”

กลุ่มคนสองสามคนก็เดินตามเขาไปข้างหน้า

สถาปัตยกรรมเบื้องหน้าเป็นบันไดสูงประมาณยี่สิบสามชั้น

พวกเขาเดินได้เพียงครึ่งทาง ยังไม่ทันได้เดินขึ้นไปจริงๆ ก็ได้ยินเสียงเชิญของผู้หญิงดังออกมา

“หนิงหนิงมาถึงแล้วทำไมไม่บอก？ทำไมไม่รีบบอกฉัน？ฉันจะได้ออกไปรับพวกคุณ”