วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - บทที่ 1083 เขารู้สึกผิดเป็นอย่างมาก

ลู่จิ่งเซินเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ชั่วขณะหนึ่งก็พูดอะไรมากไม่ได้อีก

เพียงแต่พูดอย่างเป็นห่วงว่า “คุณหิวไหม? เดี๋ยวผมให้คนไปหาของกินอะไรมาให้”

จิ่งหนิงพยักหน้าเล็กน้อย “ได้ค่ะ”

รอจนลู่จิ่งเซินออกไปแล้ว เธอถึงได้ถึงได้ค่อย ๆ ขยับไปช้า ๆ แล้วก็ยันตัวขึ้นมามองดูเด็กทั้งสองคนที่อยู่ในผ้าอ้อม

แล้วเห็นเพียงเด็กสีชมพูนุ่มนวลสองคน มือที่ขาวนวลเล็ก ๆ กำไว้แน่น นอนอยู่ตรงนั้นราวกับเป็นก้อนข้าวเหนียวสองก้อน

ใจของจิ่งหนิงนั้นดีอกดีใจเป็นอย่างมาก อารมณ์ในแง่ลบบางส่วนที่มาจากความเจ็บปวดในตอนแรก แค่ครู่เดียวก็สลายหายไปหมดเลย

สิบกว่านาทีให้หลัง ลู่จิ่งเซินไม่เพียงแค่นำของกินมาให้เธอ แต่ยังพาหมอมาให้เธอด้วย

พอหมอรู้ว่าจิ่งหนิงตื่นแล้ว ก็รีบมาช่วยจิ่งหนิงตรวจดูบาดแผลรวมทั้งอาการฟื้นตัวสักหน่อย

พอมั่นใจว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ก็ให้นักกายภาพบำบัดเฉพาะทางด้านนมแม่มาช่วยนวดเปิดท่อน้ำนมให้เธอ

หลังจากนั้นก็บอกข้อควรระวังอีกหลายอย่าง แล้วถึงได้จากไป

รอจนหมอจากไปแล้ว ลู่จิ่งเซินก็เอาอาหารมาวางลงบนโต๊ะเล็ก ๆ ที่อยู่ตรงหน้าเธอ

จิ่งหนิงอยากจะยันตัวลุกขึ้นมานั่ง แต่กลับโดนลู่จิ่งเซินห้ามปรามไว้ซะก่อน

แล้วก็เห็นเพียงแต่เขาเอาหมอนอันหนึ่งมาหนุนไว้ที่หลังเธอ และก็พยุงเธอลุกขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วพูดขึ้นว่า “อย่าขยับ เดี๋ยวผมป้อนคุณก็พอแล้ว”

พอจิ่งหนิงเห็นว่าเป็นเช่นนี้ ก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าเรียวก็แดงระเรื่อ แล้วก็ถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง

“ฉันไม่ได้พิการสักหน่อย มือก็ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องให้คนป้อนหรอกค่ะ”

แต่แล้ว ในตอนที่เธอเตรียมจะไปเอาช้อนนั้น กลับโดนลู่จิ่งเซินขยับหลบไป

ลู่จิ่งเซินพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึมว่า “อย่าดื้อ! เด็กดีนั่งนิ่ง ๆ อย่าขยับนะ”

พอจิ่งหนิงเห็นท่าทางแบบนี้ของเขา ก็เข้าใจอะไรขึ้นมาทันที แล้วก็หัวเราะพรืดออกมาคำหนึ่ง

เธอรู้แล้วว่า ที่แท้เป็นเพราะว่าลู่จิ่งเซินเห็นว่าเธอคลอดลูกลำบากเกินไป ในใจจึงเกิดความรู้สึกผิด ฉะนั้นถึงได้เป็นแบบนี้

จิ่งหนิงทอดถอนใจอย่างไม่มีเสียงอยู่ในใจทีหนึ่ง

ในเมื่อเขาอยากจะไถ่โทษ แน่นอนว่าตัวเองก็จะต้องให้โอกาสกับเขา ผู้ชายคนนี้จะได้ไม่ต้องเกิดความหวาดระแวงอีก แล้วทำเรื่องอะไรที่ทำให้คนอื่นตกใจขึ้นมาอีก

พอจิ่งหนิงคิดตกแล้ว ก็ไม่พูดอะไรอีก แล้วก็ตั้งใจดื่มด่ำกับการดูแลปรนนิบัติของลู่จิ่งเซินไป

ลู่จิ่งเซินป้อนข้าวเธอกินไปนิดหน่อยอย่างอ่อนโยน จิ่งหนิงไม่ได้อยากอาหารมากนัก กินไปเพียงครึ่งถ้วยเล็กก็ยกมือขึ้นมาโบกไม่กินแล้ว

หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว ก็มีนักกายภาพบำบัดเฉพาะทางด้านนมแม่มาหาแล้ว

และแน่นอนว่านี่ก็คือขั้นตอนที่ทรมานอย่างหาที่สุดไม่ได้อีกขั้นหนึ่ง

ลู่จิ่งเซินมองดูอยู่ข้าง ๆ ก็ยังปวดใจแทบจะตายอยู่แล้ว

แต่ก็เข้าใจดีว่า นี่คือขั้นตอนหนึ่งที่คนเป็นแม่คนหนึ่งจะต้องเผชิญ คนรอบข้างไม่มีทางที่จะทำแทนได้

พอคิดถึงสิ่งเหล่านี้ ดวงตาของลู่จิ่งเซินก็มืดครึ้มลง

รอจนขั้นตอนทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว จิ่งหนิงก็มีเหงื่อซึมเต็มหน้าผากแล้ว

ลู่จิ่งเซินเอาผ้าขนหนูมาอย่างปวดใจ และเช็ดตัวให้เธอเองกับมือ แล้วก็อุ้มลูกมาให้เธอ

จ้องมองดูเธอป้อนนมเสร็จแล้ว ถึงได้โล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง

จิ่งหนิงเพิ่งคลอดลูกเสร็จไม่นาน เรี่ยวแรงจึงมีไม่มากนัก

ด้วยเหตุนี้พอป้อนนมเสร็จแล้ว ก็นอนหลับไป

เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนก็นอนหลับไปในอ้อมอกเธอด้วย พอลู่จิ่งเซินเห็นเป็นแบบนี้ ก็อุ้มเจ้าก้อนเล็ก ๆ สองก้อนนี้ขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วเอากลับไปวางลงบนรถเปลนอน

จากนั้น ถึงไปนั่งอยู่อีกข้างหนึ่ง แล้วตั้งใจอยู่เป็นเพื่อนสามแม่ลูกไป

แต่จิ่งหนิงพอนอนหลับไปครั้งหนึ่ง ตื่นมาแล้ว

ก็ได้ยินเสียงลู่จิ่งเซินที่นั่งอยู่ข้างเตียงเด็กอ่อน จ้องมองเด็กสองคนที่อยู่ในเตียงนอนแล้วก็พร่ำบ่นอะไรไปก็ไม่รู้อยู่

เธอยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วก็เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจขึ้นมาครู่หนึ่ง

ก็ได้ยินแต่เขาพูดว่า “พวกแกสองคนต่อไปถ้าโตขึ้นมาแล้ว จะต้องกตัญญูต่อหม่ามี๊ ต้องดีกับหม่ามี๊หน่อย เข้าใจไหม? ไม่งั้นอย่าว่าแต่หม่ามี๊แกจะเสียใจได้ ฉันก็ไม่มีทางปล่อยพวกแกสองคนไว้แน่!”

น้ำเสียงของเขาดุดัน และก็ไม่รู้ว่าเด็กทั้งสองคนที่อยู่ในรถเปลนอนเด็กจะฟังคำพูดของเขารู้เรื่องแล้วใช่ไหม ต่างก็ตกใจจนร้องไห้จ้าขึ้นมา

พอพวกเด็ก ๆ ร้องไห้ขึ้นมา ลู่จิ่งเซินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความดุร้ายในตอนแรกก็ทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาเลย

เพราะกลัวว่าพวกเขาจะทำให้จิ่งหนิงตื่น จึงรีบร้อนยื่นมือออกไปอุ้มลูกขึ้นมา

แต่เด็ก ๆ ทั้งสองคนเมื่อกี้เพิ่งโดนเขาทำให้กลัว แล้วตอนนี้จะมาถูกกล่อมหายง่าย ๆ ได้ยังไง?

เสียงร้องไห้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งร้องดังขึ้น แทบจะร้องดังจนได้ยินกันไปทั้งโลกแล้ว

ยังดีที่จิ่งหนิงชอบความสงบ จึงพักอยู่ในห้องพักผู้ป่วยVIPซึ่งเก็บเสียงได้ดีมาก

ไม่งั้นแม้แต่หมอและพยาบาลที่อยู่ข้างนอกก็คงได้ยินกันหมดแน่

พอลู่จิ่งเซินเห็นเช่นนี้ ก็อุ้มลูกไว้แล้วร้อนใจจนโยกไปโยกมา

จิ่งหนิงนอนอยู่บนเตียง พอเห็นท่าทางแบบนี้ของเขาแล้ว สุดท้ายก็กลั้นขำไม่อยู่แล้วหัวเราะออกมา

“คุณอย่าทำให้พวกแกตกใจอีกเลย เป็นลูกสาวลูกชายของคุณเองทั้งนั้น คุณยังมีหน้ามาพูดอย่างนี้อีกเหรอ”

พอลู่จิ่งเซินได้ยินคำพูดนี้ ทั้งตัวก็แข็งทื่อไปทันทีเลย

เหมือนอย่างกับเด็กที่ทำอะไรผิดคนหนึ่ง แล้วก็หมุนตัวมา จ้องมองเธออย่างน้อยอกน้อยใจ

“หนิงหนิง คุณตื่นแล้วเหรอ”

จิ่งหนิงหัวเราะแล้วก็พูดขึ้นว่า “คุณอุ้มพวกแกมาไว้ที่ฉันเถอะค่ะ!”

พอลู่จิ่งเซินเห็นเป็นแบบนี้ ก็รู้ว่าวันนี้ตัวเองโอ๋พวกเขาไม่สำเร็จแล้วแน่ ๆ

แล้วก็รู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย จึงได้แต่อุ้มลูก ๆ ไปให้

สิ่งที่แปลกคือ เด็กสองคนที่เอาแต่ร้องไห้โวยวายในตอนแรก พอไปอยู่ในอ้อมอกของจิ่งหนิงปุ๊บก็หยุดร้องทันทีเลย

ลู่จิ่งเซินจ้องมองจนตกใจอ้าปากค้างเลย

ยังเด็กขนาดนี้ก็แยกแยะคนออกได้แล้วเหรอ? แม่แท้ ๆ ยังไงก็ดีกว่าพ่อแท้ ๆ อยู่แล้ว?

จิ่งหนิงยิ้มแล้วก็ถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง “คุณว่าคุณนี่นะ อย่างน้อยก็ยังเป็นพ่อของเด็กนะ ทำไมถึงได้ไปขู่ให้พวกเด็ก ๆ ได้นะ? พวกเขายังเด็กขนาดนี้ จะไปฟังคำพูดพวกนั้นของคุณออกได้ยังไง?”

ลู่จิ่งเซินหึเสียงเย็นทีหนึ่ง แล้วพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีขึ้นว่า “ผมไม่สนหรอกว่าพวกเขาจะฟังรู้เรื่องหรือเปล่า หลักการบางอย่างก็ควรจะสอนตั้งแต่เด็ก ๆ ถึงจะดี”

เจ้าตัวเล็กสองตัวนี้ ทำให้จิ่งหนิงต้องทนทุกข์ทรมานมามากขนาดนั้น ก็ควรจะต้องสั่งสอนกันดี ๆ สักหน่อย

แค่มองทีเดียวจิ่งหนิงก็รู้แล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่ จึงรู้สึกแต่เพียงทั้งน่าโมโหและทั้งน่าขำ

“ตกลงพวกเขาเป็นคนทำให้ฉันต้องทนทุกข์ทรมานเหรอคะ? หรือว่าคุณเป็นคนทำให้ฉันทนทุกข์ทรมานกันแน่? ถ้าจะหาตัวการก็ไม่หาให้มันถูกต้องหน่อยซิ”

พอคำพูดนี้พูดออกมา ตัวเธอเองก็รู้สึกแล้วว่ามันแปลก ๆ แล้วก็รีบเม้มปากไว้แน่นไม่พูดอะไรอีกเลย

ในขณะเดียวกัน ใบหน้าเล็กเรียวก็แดงระเรื่อไปหมดทันที

ลู่จิ่งเซินหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มตามขึ้นมาเหมือนกัน

เขาเดินมาถึงข้างกายจิ่งหนิง และนั่งลงมาโอบไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วพูดอย่างอ่อนโยนขึ้นว่า “หนิงหนิง ผมขอรับประกันกับคุณเลยนะ ว่าต่อไปเราจะไม่มีลูกกันอีกแล้ว”

ความทุกข์ทรมานของการคลอดลูก เขาได้เห็นกับตามาแล้วจริง ๆ

ก่อนหน้านี้ตอนที่คลอดจิ้งเจ๋อน้อยนั้น ถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดเหมือนกัน แต่ว่าทุกขั้นตอนก็ยังถือได้ว่าราบรื่นดี

ไม่เหมือนกับครั้งนี้……

พอจิ่งหนิงได้ยิน ก็ยิ้มและพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีขึ้นว่า “ยังไง คุณจะไปทำหมันเองเหรอคะ?”

พอได้ยินคำพูดนี้การกระทำของลู่จิ่งเซินก็นิ่งชะงักไป ที่บางแห่งก็เย็นวาบขึ้นมาทีหนึ่งตามสัญชาตญาณ

เขากระแอมไปเบา ๆ ทีหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้คุณไม่ต้องยุ่งหรอก ผมมีวิธีอยู่แล้ว”

พอจิ่งหนิงเห็นเขาพูดแบบนี้ ก็ไม่ได้คิดอะไรมากอีก และหันหน้าไปเล่นกับพวกลูก ๆ เลย

ส่วนอีกด้านหนึ่ง พอเลิกเรียนอานอานกับจิ้งเจ๋อน้อย รู้ข่าวว่าน้องชายน้องสาวคลอดออกมาแล้ว ก็คะยั้นคะยอให้นายหญิงหชินและท่านปู่ลู่พาพวกเขามา

คนชราทั้งสองคนทนการคะยั้นคะยอขอเจ้าเด็กน้อยไม่ไหว จึงได้แต่ต้องพามาด้วย

ยังดีที่อานอานและจิ้งเจ๋อน้อยนั้นรู้เรื่องเป็นอย่างมาก และรู้ว่าจิ่งหนิงเพิ่งคลอดลูกมา ยังต้องการพักผ่อนอยู่ ไม่สามารถที่จะแอะอะเสียงดังมากได้ เพราะฉะนั้นก็เลยเป็นเด็กดีเป็นอย่างมาก แม้แต่เสียงพูดยังเสียงเบามากด้วย

“พี่ พวกเขาคือน้องชายกับน้องสาวของพวกเราเหรอ? ทำไมถึงได้ตัวเล็กขนาดนี้ล่ะ?”

จิ้งเจ๋อน้อยเกาะอยู่ที่ข้างเปลนอน ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยแล้วจ้องไปเด็กทารกที่อยู่ในเปลนอน