วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - บทที่ 1085 อุ้มคุณไปเอง

หลังจากที่เข้าไปนั่งแล้ว ผู้หญิงทั้งสองคนก็กุมมือกันไว้อย่างดีใจและเริ่มพูดคุยกันขึ้นมา

หัวข้อเรื่องที่สนทนาก็ไม่แคล้วเรื่องที่เกี่ยวข้องกับลูกและครอบครัวอะไรพวกนั้น

โม่ไฉ่เวยก็เป็นเหมือนกับจิ่งหนิง เธอเป็นแม่บ้านคนหนึ่งที่ไม่มีความคิดเห็นอะไร

นิสัยอ่อนโยน ความคิดก็หัวโบราณ ทุกสิ่งในชีวิต ล้วนยึดถือตามหลักการที่ผู้ชายคือช้างเท้าหน้า

ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ ตอนนั้นก็คงจะไม่โดนจิ่งเซี่ยวเต๋อและหวังเสว่เหมยเจ้าเดนมนุษย์สองคนนั้นเอาจนอยู่หมัดหรอก

เมื่อก่อนจิ่งหนิงไม่เข้าใจเธอจริง ๆ

เธอไม่เข้าใจว่า ทำไมพ่อก็ชั่วช้าถึงขั้นนี้แล้ว แต่แม่กลับยังไม่ขัดขืนมาตลอด

แต่ว่าต่อมาเธอมีลูกของตัวเองแล้ว ก็เหมือนกับว่าจะเริ่มค่อย ๆ เข้าใจความในใจของแม่ในตอนนั้นแล้ว

เธอโชคดีมาก ที่เจอกับผู้ชายที่ดีแบบนี้อย่างลู่จิ่งเซิน

และด้วยเหตุนี้ตั้งแต่ที่แต่งงานกันแล้ว ก็แทบจะไม่เคยเจอกับความน้อยเนื้อต่ำใจอะไรเลย

แต่ว่าบนโลกใบนี้ ไม่ใช่ว่าคนทุกคนจะสามารถมีโชคที่ดีแบบนี้ได้

มีคนมากมาย กลับเหมือนกับคนธรรมดาคนหนึ่งจนไม่รู้จะธรรมดาแค่ไหนแล้ว มีความน้อยอกน้อยใจ และมีความสุข

ถึงแม้ว่าบางครั้ง รสชาติขมอาจจะมากกว่าหน่อยหนึ่ง แต่เพื่อที่จะสามารถมีครอบครัวที่สมบูรณ์ครอบครัวหนึ่งให้ลูกได้ ทุกคนต่างก็อดทนหน่อยแล้วมันก็ผ่านไปแล้ว

ขอแค่สิ่งที่อีกฝ่ายทำไม่มากเกินไป เพื่อลูกแล้ว ทุกอย่างก็สามารถที่จะไม่ถือสาได้

ถึงแม้ว่าจนถึงตอนนี้ จิ่งหนิงก็ไม่มีทางที่จะเห็นด้วยกันความคิดแบบนี้ง่าย ๆ

แต่ว่าไม่เห็นด้วย ก็ไม่ได้เท่ากับว่าจะไม่สามารถเข้าใจได้

เพราะว่ามีบางครั้งเธอลองถามใจตัวเองดูแล้ว ถ้าหากว่าเธอยืนอยู่ในจุดของโม่ไฉ่เวย เธอก็ไม่แน่ว่าจะทำได้ดีกว่าโม่ไฉ่เวยหรอก

จนมาวันนี้ คนของตระกูลจิ่งต่างก็ไม่อยู่แล้ว ตัวโม่ไฉ่เวยเองก็มีชีวิตใหม่ที่เป็นของตัวเองแล้ว

ที่จริงเป็นแบบนี้ก็ดีนะ

ในใจของจิ่งหนิงคิดทบทวนไปรอบหนึ่ง โม่ไฉ่เวยกลับไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

โม่ไฉ่เวยยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “พูดคุยกันไปครู่หนึ่งนี่ ฉันก็ลืมเรื่องสำคัญไปเลย”

เธอพูดแล้ว ก็ตบหัวตัวเองอย่างรู้สึกผิดทีหนึ่ง แล้วลุกขึ้นเดินไปอีกข้างหนึ่ง แล้วก็เอากระติกรักษาอุณหภูมิที่อยู่บนตู้ลงมา

“หนิงหนิง นี่คือซุปที่ฉันตุ๋นเองกับมือเลยนะ ข้างในนี้ใส่ของเยอะแยะที่เหมาะกับผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูกเสร็จดื่ม ล้วนเป็นยาสมุนไพรชุดที่คุณอาเชวของแกจัดเองทั้งนั้น แกต้องดื่มเยอะ ๆ นะ จะได้บำรุงเลือดลมให้มันดี ๆ สักหน่อย”

จิ่งหนิงยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “แม่คะ แม่บำรุงหนูซะขนาดนี้ ไม่กลัวว่าจะบำรุงหนูจนกลายเป็นยัยอ้วนไปเหรอคะ”

ที่จริงเธอค่อนข้างเป็นกังวลว่ารูปร่างจะเปลี่ยนไปหลังคลอดนะ

และคิดไม่ถึง โม่ไฉ่เวยกลับถลึงตาใส่เธอทีหนึ่ง

“ฉันของเตือนแกนะ ตอนนี้แกเพิ่งคลอดลูกเสร็จ และครั้งนี้ก็เป็นการผ่าคลอดด้วย ร่างกายกำลังอ่อนแออยู่ อย่ามาอะไรนิดอะไรหน่อยก็คิดว่าจะลดน้ำหนัก ผอมกับสวยมันสำคัญกว่าร่างกายแข็งแรงเหรอ? ถ้าไม่มีร่างกายที่แข็งแรง แกจะไปทำอะไรได้?”

จิ่งหนิงยังไม่ทันได้ทำอะไรก็โดนสั่งสอนไปรอบหนึ่ง จึงอดไม่ได้ที่จะแตะจมูกเล็กน้อย

แล้วก็พูดขึ้นอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่ายและรู้สึกขำเล็กน้อยว่า “ได้ ได้ ได้ หนูจะฟังแม่ทุกอย่าง หนูดื่มแล้วโอเคไหมคะ?”

พอโม่ไฉ่เวยเห็นเธอตอบตกลงแล้ว ถึงได้ยื่นซุปที่เทเสร็จแล้วไปให้อย่างพึงพอใจ

จิ่งหนิงถือถ้วยไว้ แล้วก็ค่อย ๆ ดื่มไป

จะไม่พูดก็ไม่ได้ ว่าฝีมือของโม่ไฉ่เวยนั้นดีไม่เคยตกเลยจริง ๆ

ทั้ง ๆ ที่เป็นยาบำรุงพิเศษ แต่กลับไม่ได้ทำให้คนรู้สึกมันเลี่ยนกลิ่นฉุน ดมแล้วกีมีแต่กลิ่นหอมจาง ๆ กลิ่นหนึ่ง

ในตอนที่ดื่มเข้าไปในปากนั้น ยังสามารถรู้สึกได้ถึงความหวานได้เสี้ยวหนึ่ง

คนที่รู้ก็คือกำลังดื่มซุปอยู่ แต่ถ้าคนไม่รู้อาจจะนึกว่ากำลังดื่มเครื่องดื่มอะไรอยู่ก็ได้

น้ำซุปแบบนี้ ได้เปลี่ยนความคิดก่อนหน้านี้ของจิ่งหนิงที่เกี่ยวกับของที่กินในช่วงอยู่ไฟว่าต้องเลี่ยนและบำรุงมากไป

เพราะว่ารสชาติของน้ำซุปนั้นไม่เลวจริง ๆ จิ่งหนิงก็เลยดื่มรวดเดียวไปสามถ้วยไม่หยุด

เพียงแต่ว่าที่น่าเขินอายคือ อาจจะเป็นเพราะว่าดื่มซุปมากเกินไป พอวางถ้วยลง เธอก็รู้สึกถึงความรู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาระลอกหนึ่ง

อู้ว์……อยากเข้าห้องน้ำ

โม่ไฉ่เวยกลับไม่รู้ว่าเธออยากจะไปเข้าห้องน้ำ พอเห็นว่าเธอดื่มซุปไปมากขนาดนั้น ยังดีอกดีใจมากและพูดพร่ำเรื่องทั่วไปกับเธออยู่ข้าง ๆ อีก

จนกระทั่งหมุนตัวมาอย่างไม่ตั้งใจ ก็เห็นจิ่งหนิงกุมท้องไว้ด้วยสีหน้าเจ็บปวดเล็กน้อย เธอถึงได้ตกใจจนหน้าเสีย แล้วรีบวิ่งมาดู

“หนิงหนิง แกเป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

โม่ไฉ่เวยตื่นเต้นจนแทบไม่ไหวแล้ว

ในเมื่อเมื่อกี้เพิ่งจะดื่มน้ำซุปของเธอไป แล้วตอนนี้ก็มากุมท้องไว้ นี่มันยากมากจริง ๆ ที่จะไม่ให้คนคิดไปทางอื่น

จิ่งหนิงยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อยขึ้น

“แม่คะ หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูก็แค่……ปวดฉี่นิดหน่อย หนูอยากเข้าห้องน้ำค่ะ”

พอโม่ไฉ่เวยได้ยินก็อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

“ที่แท้อยากจะเข้าห้องน้ำหรอกเหรอ แกรอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปตามพยาบาลมาให้นะ”

จิ่งหนิงนั้นผ่าคลอด จึงต้องลำบากกว่าคลอดธรรมชาติหน่อย บาดแผลก็ฟื้นตัวได้ช้ากว่าเล็กน้อยด้วย

เพราะเหตุนี้ ตอนนี้ยังเป็นช่วงที่นอนพักรักษาบาดแผลอยู่ เรื่องเข้าห้องน้ำอะไรพวกนั้น จึงต้องการพยาบาลเฉพาะทางมาประคองเธอไปเข้าถึงจะได้

ถึงแม้โม่ไฉ่เวยเองก็สามารถประคองหล่อนไปได้ แต่เธอก็ไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญ เรี่ยวแรงก็ไม่มากพอ ยังไงก็กลัวว่าจะทำให้จิ่งหนิงเจ็บตัวได้

โม่ไฉ่เวยลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก

คิดไม่ถึงว่าพอเดินมาถึงประตู ก็ปะทะเข้ากับลู่จิ่งเซินที่เพิ่งเดินเข้ามาจากข้างนอก

เมื่อกี้เห็นโม่ไฉ่เวยและจิ่งหนิงพูดคุยกันได้อย่างมีความสุข ลู่จิ่งเซินจึงไม่อยากรบกวนพวกเธอแม่ลูกคุยกัน ก็เลยเดินออกไปข้างนอกเลย

พอนี่เพิ่งกลับมา ก็เห็นโม่ไฉ่เวยที่มีท่าทีตื่นเต้นและจะเดินออกไปข้างนอก จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “แม่ครับ มีอะไรเหรอครับ?”

โม่ไฉ่เวยพูดขึ้น “หนิงหนิงอยากจะเข้าห้องน้ำ ฉันจะไปตามพยาบาลมาให้เธอ”

ลู่จิ่งเซินอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มขึ้นมาเลย

“ในห้องมีกริ่ง จะเรียกพยาบาลแค่กดกริ่งก็พอแล้วครับ ไม่ต้องออกไปตามเป็นพิเศษหรอกครับ”

พอเขาพูดแบบนี้ โม่ไฉ่เวยถึงได้เพิ่งตั้งสติกลับมาได้

ใช่ซิ เมื่อกี้พอเธอร้อนใจขึ้นมา ก็เลยลืมไปว่ามีกริ่งอยู่

ชั่วขณะหนึ่งโม่ไฉ่เวยรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แล้วก็รู้สึกว่าน่าขำด้วย

ลู่จิ่งเซินกลับไม่ได้หยุดรออีก แล้วก็ก้าวเท้าใหญ่ ๆ เดินเข้าไปข้างใน

แล้วเอาของที่อยู่ในมือวางลง แล้วเดินไปถึงข้างเตียง แล้วก็อุ้มตัวจิ่งหนิงขึ้นมา

จิ่งหนิงโดนการกระทำของเขาทำให้ตกใจสะดุ้งเฮือกใหญ่ แล้วถามขึ้นว่า “คุณจะทำอะไรคะ?”

ในขณะเดียวกัน มือก็จับคอเสื้อของเขาไว้อย่างแน่นอัตโนมัติ

การกระทำของลู่จิ่งเซินนั้นระมัดระวังเป็นอย่างมาก แถมยังหลบหลีกบาดแผลของเธอออกไปได้อย่างสมบูรณ์ ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “อยากเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ? ผมอุ้มคุณเอง”

พอเขาพูดแบบนี้ ใบหน้าของจิ่งหนิงก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

“ไม่ ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้”

ลู่จิ่งเซินยักคิ้วเล็กน้อย

“คุณไปเองได้เหรอ?”

จิ่งหนิง “……”

ผู้ชายคนนี้นี่ เห็นได้ชัดเลยว่ารังแกเธอที่ไปไม่ไหวในตอนนี้!

“เดี๋ยวฉันรอพยาบาลมาก็ได้ค่ะ”

“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องลำบากพยาบาลหรอก ต่อไปผมอุ้มคุณไปก็พอแล้ว”

ถึงแม้ว่าพยาบาลก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ลู่จิ่งเซินก็ไม่ค่อยชอบให้คนอื่นมาเห็นท่าทางตอนเข้าห้องน้ำของจิ่งหนิง

ทำไมจิ่งหนิงจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่ จึงอับอายจนแทบจะเอาหน้าทั้งหน้าซุกเข้าไปในอกแล้ว

และที่หน้าประตู โม่ไฉ่เวยที่เตรียมกำลังจะเดินกลับมานั้น ก็ได้ยินคำพูดของลู่จิ่งเซินเข้า บนใบหน้าก็เกิดรอยยิ้มที่มีความสุขขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง

และก็ไม่อยากจะให้จิ่งหนิงรู้สึกเขินอายอยู่ที่นี่ ก็เลยออกไปก่อนเลย

ลู่จิ่งเซินอุ้มจิ่งหนิงมาถึงห้องน้ำ แล้วก็วางตัวเธอลงบนชักโครกอย่างระมัดระวัง

จิ่งหนิงโดนเขาจ้องมองตรง ๆ อยู่ ยังจะไปฉี่ออกได้ยังไงกัน?

อดกลั้นจนใบหน้าแดงก่ำไปทั้งหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “คุณออกไปก่อนซิ”

ลู่จิ่งเซินยักคิ้วเล็กน้อย ที่จริงก็ไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่