วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน - บทที่ 930 ยังมีคนอื่น

ดังนั้นเมื่อเห็นกู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีก็รีบเดินเข้าไป

“พวกนายมาแล้วเหรอ”

สายตาที่เฉียบคมของกู้ซือเฉียนจับจ้องไปที่ทุกคนในห้องโถง ท่าทางของเขาเย็นชา

เฉียวฉีพูดเสียงขรึม: “พวกเรามาตามนัด ตอนนี้พวกคุณก็ควรจะทำตามที่สัญญากับเราไว้ บอกความจริงกับเรามาสิ?”

หนานมู่หรงไม่ได้ตามเกมพวกเขา

และพาพวกเขาไปเจอกับหนานกงยวู่ทันที

หนานกงยวู่คนนี้ กู้ซือเฉียนและเฉียวฉีเคยได้ยินชื่อเสียงไม่เคยเจอตัวจริง

วันนี้ได้เจอตัวถึงพบว่าที่จริงแล้วก็เป็นเพียงชายแก่ธรรมดาเท่านั้น

หนานกงยวู่ยิ้มเล็กน้อยและพูด: “ในเมื่อพวกคุณมาแล้ว ก็ตามผมมาสิ”

ทั้งสองตกใจอีกครั้ง

เดิมคิดว่า การที่พวกเขาพยายามทุ่มสุดตัวให้พวกเขามาครั้งนี้ก็เพื่อมาเจอหนานกงยวู่

แต่ตอนนี้เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว เบื้องหลังยังมีคนอื่นอีกเหรอ?

ทั้งสองมองหน้ากันเงียบๆ แล้วเดินเข้าไปกับเขา

สถานที่จัดเลี้ยงคือบนเกาะ มีอาคารโบราณบนเกาะ และทุกคนอยู่ในอาคารนี้

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องจัดเลี้ยงด้านหน้าหนานกงยวู่พาพวกเขาไปที่สวนด้านหลัง ผ่านหิน น้ำ ศาลาและที่พัก พวกเขาเดินประมาณสิบนาทีก่อนที่จะอยู่ในลาน แล้วมาหยุดที่หน้าประตูที่ดูหรูหราเงียบสงบ

หนานกงยวู่เคาะประตูและพูดอย่างสุภาพ “ท่านครับ มาแล้วครับ”

เฉียวฉีกับก็ซือเฉียนต่างก็ตกใจ ท่าน? ท่านไหน?

ยังไม่ทันที่จะคิดออก ประตูก็เปิดออกช้าๆ เสียงเย็นชาดังมาจากข้างใน

“เข้ามาสิ”

หนานกงยวู่หยุดที่ประตู จัดที่ว่างให้พวกเขา แล้วชี้เข้าไปข้างใน “ทั้งสองท่านเข้าไปเถอะครับ”

เฉียวฉีกับกู้ซือเฉียนมองหน้ากัน และทั้งคู่ต่างก็ตกใจและไม่เชื่อในสายตาของความยิ่งใหญ่และน่าตกใจของภายใน

ทุกคนต่างรู้กันดีในหมู่กองกำลังใต้ดินนับไม่ถ้วน ตระกูลหนานมีประวัติศาสตร์ยาวนานที่สุด กล่าวได้ว่าเรียกว่ารวยระดับประเทศยังถือว่าประเมินพวกเขาต่ำไป กล่าวได้ว่าพวกเขาอยู่เบื้องหลังเศรษฐกิจเกือบครึ่งโลก

เดิมที่เข้าใจว่าผู้เฒ่าหนานกงยวู่เป็นผู้นำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในตระกูลแล้ว แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามีคนอื่นที่ซ่อนอยู่ลึกกว่านั้นจริงๆ

เฉียวฉีอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน คำพูดที่กู้ซือเฉียนกับตนเองวิเคราะห์ไว้

เขาเคยพูดว่าการกระทำหลายอย่างของตระกูลหนานในช่วงนี้ดูไม่ใช่สไตล์ของหนานกงยวู่ ไม่แน่ว่าตระกูลหนานยังมีคนที่อยู่เบื้องหลังอีก

ตอนนั้นเธอคิดแค่ว่าเขาคงจะพูดเล่นจึงได้แต่ฟังแล้วปล่อยผ่าน ตอนนี้ดูแล้ว เขาคงจะพูดถูกแล้ว!

ทั้งสองเดินเข้าไปด้วยอารมณ์ตกใจ

ลานนั้นไม่ใหญ่แต่ได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดีและสง่างาม และรู้สึกเหมือนสวรรค์เมื่อพวกเขาเข้ามา

ตรงกลางเป็นถนนลูกรัง สองข้างทางของถนนปูด้วยหิน มีไม้ดอกและพันธุ์ไม้แปลกๆ นานาพันธุ์สองข้างทางเดิน

เฉียวฉีแอบจำได้สองสามชนิด จริง ๆ แล้วพวกมันเป็นพันธุ์ที่ไม่มีใครเทียบได้ซึ่งมีข่าวลือว่าสูญพันธุ์ไปเมื่อหลายปีก่อน เธอไม่ได้คาดหวังว่าที่นี่จะมี!

นี่มันน่าตกใจมากกว่าที่ได้เห็นภูเขาเงินภูเขาทองเสียอีก

ทั้งสองเดินเข้าไปข้างในอย่างประหม่า ประตูด้านในถูกปิดอย่างแน่นหนากู้ซือเฉียนเหลือบมองมาที่เธอและยื่นมือออกไปผลักมัน

“เอี๊ยด” ดังขึ้น เสียงประตูไม้จึงส่งเสียงทุ้ม

จะเห็นได้ว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ไม่มีอะไรหวือหวาสำหรับความบันเทิง อย่างไรก็ตาม แม้ว่าสภาพแวดล้อมที่นี่จะดีมาก แต่ก็มีความเรียบง่ายในทุกที่ ไม่มีลวดลายใดๆ ที่ฝังด้วยทองคำและหยก

หลังจากเปิดประตู ฉากภายในก็ถูกเปิดออก

เห็นเพียงว่าเป็นห้องที่ใหญ่มาก ยกเว้นทางที่ติดกับประตู มีผนังสีเทา-ขาวทางด้านซ้ายและด้านขวา และฝั่งตรงข้ามเป็นหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน

หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานไม่ใช่แบบสมัยใหม่แต่ยังเป็นการใช้วิธีการออกแบบแบบคลาสสิก มีโต๊ะยาวอยู่หน้าหน้าต่างและมีฟูกสีเทาสองสามตัววางอยู่ข้างโต๊ะยาว มีผู้ชายคนหนึ่งที่ดูแล้วอายุน่าจะราวสามสิบปีนั่งบนฟูก ชงชาโดยก้มหน้าลง

ผู้ชายคนนั้นดูแล้วรูปร่างสูงโปร่ง เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็ดูไม่เหมือนกับเสื้อผ้าร่วมสมัยที่คนชอบใส่ในปัจจุบัน แต่เป็นชุดเสื้อคลุมโบราณเหมือนกับคนในสมัยโบราณ

ต้องบอกว่า ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะพวกเขาเรียกให้ตนเองมาและทำให้เกิดความที่ต่างคนต่างไม่จริงใจให้กันแล้วนั้น นี่เป็นฉากที่สวยงามราวกับภาพวาดจริงๆ

กู้ซือเฉียนและเฉียวฉีจับมือกันและเดินเข้าไปพร้อมกัน

ดูเหมือนจะได้ยินเสียงฝีเท้า ชายหนุ่มกลับไม่เงยหน้าแต่ก็ยังรู้ได้ว่าพวกเขามาถึงแล้ว

จึงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย: “ในเมื่อมาถึงแล้ว งั้นก็นั่งสิ ผมเพิ่งจะชงชาใหม่เสร็จ เชิญทั้งสองท่านลองดื่มดู”

ตามเสียงของเขา ทั้งสองก็เข้ามาใกล้ มองหน้ากัน และนั่งลงทีละคน

หลังจากนั่งลง ชายคนนั้นก็วางชาสองถ้วยต่อหน้าพวกเขาทีละคน

ตอนนี้เองที่เฉียวฉีเพิ่งสังเกตเห็นว่านิ้วมือของอีกฝ่ายนั้นเรียวขาว สะอาดเหมือนกับมือของผู้หญิงจนไม่เหมือนมือของคนที่ทำอาหารได้แบบนี้

เธอไม่ได้แตะถ้วยชา ตอนนี้ อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา

พระเจ้า นี่มันใบหน้าแบบไหนกัน?

จะบอกว่าสูงส่งและเปิดกว้างก็ค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ และเห็นได้ชัดว่าลักษณะใบหน้านั้นธรรมดามากเมื่อมองเพียงลำพัง อย่างมากก็ถือว่าเป็นใบหน้าที่ดูสะอาด

แต่เมื่อมารวมตัวกันก็ให้ความรู้สึกที่ราบรื่นและป่าเถื่อนเหมือนภาพวาดพู่กันโบราณ

เรียกได้ว่าเป็นคนโรแมนติก อ่อนโยน เหมือนแขกจากนอกโลก

เฉียวฉีตกตะลึง และไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกเบา ๆ ว่าใบหน้านี้ค่อนข้างคุ้นเคย ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

เธอนึกถึงใบหน้าที่เธอเคยเห็นมาก่อนอย่างเงียบๆ แต่เธอก็คิดไม่ออกว่าเธอจำมันได้อย่างไร

ในตอนนี้เอง อีกฝ่ายก็ยิ้มเล็กน้อย

“ทั้งสองท่านคงจะมีความสงสัย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ผมจะไม่อ้อมค้อม ขอแนะนำตัวสักครู่ ผมชื่อหนานกงจิ่น”

เขาพูดและยกแก้วชาขึ้นจิบเบาๆ

เฉียวฉีกับกู้ซือเฉียนขมวดคิ้วพร้อมกัน ทั้งสองหันมามองหน้ากันและทั้งคู่ก็เห็นแววตาของกันและกัน

หนานกงจิ่น? ไม่เคยได้ยินมาก่อน!

แต่มาถึงจุดนี้แล้ว ทั้งสองก็ไม่รีบร้อนและนั่งอยู่ที่นั่นเพื่อรอให้เขาพูดอย่างสบายๆ

หนานกงจิ่นไม่ต้องการปิดพวกเขา ดังนั้นเธอจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา: “คุณผู้หญิงท่านนี้ คงจะเป็นคุณเฉียวฉีใช่ไหมครับ?”

เฉียวฉีพยักหน้า ถ้าพูดจริงๆ แล้ว ในใจของเฉียวฉีรู้สึกเป็นศัตรูกับอีกฝ่าย

ที่สุดแล้วเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอมีสายเลือดของตระกูลหนาน อีกฝ่ายหนึ่งรู้เรื่องนี้ และได้ส่งยาสองสามเม็ดไปในงานเลี้ยงฉลองของเธอราวกับรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องป่วยในวันนั้น

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายวางแผนมาเป็นเวลานานแล้ว แล้วจะไม่ให้เธอระแวงได้ยังไง?

แต่เมื่อมาถึงที่นี่แล้วกลับพบว่าอีกฝ่ายดูเฉยเมยมากเสียจนไม่รู้ว่าจะเกลียดได้ยังไง

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่กล้าฟันธงว่าการแสดงออกที่เฉยเมยนั้นมีความจริงอยู่มากน้อยแค่ไหน แต่ในใจของเธอมั่นใจมากกว่าเป็นการยากมากที่จะต่อต้านอีกฝ่าย ซึ่งนี่เป็นเรื่องจริง