ศพ - ตอนที่ 236 ตี้หลงเฉียน

ศพ ตอนที่ 236 ตี้หลงเฉียน

ผมกรอกตา พูดกับอาจารย์ด้วยน้ําเสียงประชดนิดหน่อย “ อาจารย์ ยากลิ่นเหม็นขนาดนี้ อาจารย์จมูกอักเสบรีไง?”

เมื่ออาจารย์ได้ยินคําพูดของผม ทันใดนั้นเขาก็ทําสีหน้าเคร่งขรึม “ ไอ้เด็กนี่ ทําไมพูดแบบนั้นฮะ ?

แกจะไปรู้อะไร นี่มันล้ําค่าสุดๆ ไม่รู้ว่าต้องรวยขนาดไหนถึงจะซื้อเจ้านี่ได้ มันหายากมากเลยนะ !”

“ พูดเล่นพูดจริงเนี่ยอาจารย์ ของเน่าๆแบบนี้มีค่ามากขนาดนั้นเลยเหรอ?

” ผมถามต่อ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ แต่เมื่อดูจากท่าที่ของอาจารย์ มันกลับไม่เหมือนคนกําลังโม้

อาจารย์ดมกลิ่นอีกแป๊บหนึ่ง หลังจากนั้นก็เทยากลับเข้าไปในขวดอย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นถึงได้คุยกับผมต่อ “ ไอ้เด็กนี่ ตอนเรียนหนังสือฉันบอกให้ตั้งใจเรียน! สุดท้ายแกก็สอบได้ที่โหล่ โง่ดักดาน อาจารย์จะบอกให้นะ เจ้านี้เรียกว่าที่หลงเฉียน แกรู้ไหมว่าทําไมมันถึงเรียกแบบนั้น ?”

เมื่อถูกอาจารย์ด่า ผมก็อดอายไม่ได้ แต่ตอนเรียนที่โรงเรียนผมก็ทําได้ห่วยจริงๆ

แต่เมื่อพูดถึงเจ้าตี้หลงเฉียนนี่ ผมเองก็รู้สึกสงสัยนิดหน่อย จึงถามเขาว่า “ ทําไมเหรอครับ ?”

“ หลงเฉียนคืออะไร ? มันก็คือน้ําลายของมังกร ถ้าคนกินเจ้าสิ่งนี้เข้าไป ก็จะสามารถพัฒนาก้าวกระโดดจนกลายเป็นเซียนเหาะเหินเดินอากาศได้ทันที……….”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ผมก็อดไม่ได้ที่จะสติหลุด

เจ้าของเน่าๆเนี่ยนะ? เป็นน้ําลายมังกรจริงเหรอ? อาจารย์ขี้โม้ละซิ!

แต่ผมไม่ได้ขัดจังหวะอาจารย์ ยังคงนั่งฟังเขาต่อ

อาจารย์ก็พูดต่อไปเรื่อยๆ “ แน่นอนว่าฉันยังไม่เคยเห็นน้ําลายมังกรจริงๆ แต่ตี้หลงเฉียน กลับมีมาตั้งแต่โบราณ และในตําราแพทย์จีน เจ้าสิ่งนี้เป็นตัวยาที่ล้ําค่าที่สุด แม้แต่จิ๋นซีฮ่องเต้ที่โคนล้มทั้งหกประเทศได้

ก็ยังไปหาเจ้านี่ในภูเขา ก็เพราะอยากให้ตัวเองกลายเป็นเซียน ”

อาจารย์เล่าต่อไปอย่างช้าๆ ตอนแรกผมยังไม่ได้สนใจมากนัก มังกรบ้าบออะไร? กลายเป็นเซียน

แม้แต่จิ๋นซีฮ่องเต้ก็ยังมี ใครจะไปเชื่อเรื่องพวกนี้ละ?

แต่หลังจากนั้น ผมถึงได้รู้ว่า

ทําไมเจ้าสิ่งนี้ถึงถูกเรียกว่าน้ําลายมังกร เพราะมันไม่ใช่น้ําลายของมังกรจริงๆ แต่เป็นน้ําจากพืชถูกสารพิเศษชนิดหนึ่งในเชื้อราสร้างขึ้นจนมีรูปร่างคลายน้ําลาย

น้ําจากพืชก็เหมือนน้ําลายอยู่แล้ว แต่มันมีสรรพคุณทางยาดีมาก แม้จะทําให้คนตาย ฟื้นขึ้นมามีเลือดเนื้อไม่ได้ แต่ฤทธิ์ของมันดีกว่าเห็ดหลินจือไม่รู้กี่เท่าตัว มีคุณค่าทางยามหาศาล มันเกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมพิเศษ และเชื้อราชนิดนี้ยังหายากสุดๆ

เพราะเจ้านี่เหมือนน้ําลาย นอกจากนี้ยังมีตํานาน ก็คือถ้ากินน้ําลายมังกรเข้าไป ใครคนนั้นก็จะสามารถกลายเป็นเซียนได้

หลังจากนั้นผู้คนก็เรียกน้ําพืชจากเชื้อราชนิดพิเศษนี้ว่า “ ตี้หลงเฉียน ” หมายถึงยาที่ทรงพลังจนเปรียบได้กับน้ําลายมังกร

เมื่อฟังเรื่องพวกนี้จบ ผมก็อดไม่ได้ที่จะมองยาขวดนั้นอย่างจริงจัง

“ อาจารย์ เจ้านี่ดีขนาดนั้นจริงๆเหรอ? ” ผมเผยท่าทางไม่อยากเชื่อ

แต่อาจารย์กลับหัวเราะ “ ฮ่าๆ ” “ ดีจริงซิ เจ้านี่สามารถบํารุงร่างกายทําให้อายุยืน สําหรับพวกรอยฟกช้ําทั่วไป จะรักษาให้หายขาดในไม่กี่นาที ประสิทธิภาพยอดเยี่ยม และยาสามเม็ดนี้ของแกไม่ได้มีแค่ตี้หลงเฉียน นางพญาจิ้งจอกจะต้องเพิ่มสมุนไพรหายากจากบนเขาให้อีกแน่ๆ เพื่อช่วยเพิ่มฤทธิ์ยา

เมื่อทําแบบนี้แล้ว ฤทธิ์ยาตี้หลงเฉียนก็จะอัพเกรดถึงขั้นสูงสุด กลายเป็นยาวิเศษที่สามารถช่วยชีวิตได้

“ อาจารย์ไม่ได้โม้! ยากลิ่นเหม็นๆดําๆนี่ แค่เม็ดเดียวก็มีค่ายิ่งกว่าโสมป่า 500 ปีที่แกมอบให้อีกนะ !”

เมื่ออาจารย์พูดแบบนั้น ในสมองผมก็มีเสียงระเบิดดัง “ตูม”

พระเจ้า! เราจะได้พัฒนาพลังแล้ว

โสมป่า 500 ปี มันมีคุณค่าขนาดไหนนะ? ถึงได้มีราคาขายถึง 7 หลัก แต่ยาตี้หลงเฉียนในมือของผมทุกเม็ดยังมีค่ามากกว่าโสมป่าซะอีก

ตอนนี้ผมเริ่มคิดว่า ถ้าขายไป 2 เม็ด ตอนนั้นผมจะไม่กลายเป็นเศรษฐีเลยเหรอ ? แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว

ดูเหมือนอาจารย์จะอ่านใจผมออก เขาทําเสียงเข้มทันที “ เจ้านี่นิ แกห้ามคิดอะไรบ้าๆเชียวนะ ทํางานในสายงานแบบพวกเรา อย่าหวังจะเอาแต่ได้ ในอนาคตยาตี้หลงเฉียนสามเม็ดนี้อาจช่วยชีวิตแกได้สามครั้ง

เก็บเอาไว้ให้ดีๆ ถ้าไม่จําเป็นก็ไม่ต้องเอามาใช้พร่ําเพรื่อ! ยิ่งไปกว่านั้นห้ามเอาไปขายเด็ดขาด”

เมื่อได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้น ผมก็เศร้าทันที แต่ก็ไม่พูดอะไรมาก

หลังจากนั้น อาจารย์ก็ให้ผมเก็บยาตี้หลงเฉียนไว้ให้ดี และบอกให้ผมออกไปกินข้าว

เมื่อคืนอาจารย์กลับมาค่อนข้างดึก และดื่มไปไม่น้อย หลังจากกินข้าวเข้าไปนิดหน่อยเขาก็กลับไปพักในห้อง

บอกว่าอีกเดี่ยวให้ผมทําป้ายวิญญาณให้ตระกูลหูเอง เขียนแค่ตระกูลหู ส่วนเรื่องร้าน ก็ยกให้ผมเป็นคนดูแล

ผมตอบรับ “ อือ ” จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเลย

หลังจากนั้น ผมก็เริ่มทําป้ายอันที่สอง ตระกูลหู

ในเวลาเดียวกันก็จุดธูปให้มู่หลงเหยียนและตระกูลหู แต่ธูปของมู่หลงเหยียนยังเป็นเหมือนเดิม

หลังจากจุดไปได้แป็บนึงมันก็ดับลง

ดูเหมือนยัยผีเมียยังโกรธผมอยู่ ผมเองก็ทําอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น

ผมคิดว่ารอให้ผ่านไปอีกหน่อย ผมจะไปให้เธอระบายอารมณ์

หลังจากนั้นเดือนกว่าๆ ดูเหมือนชีวิตของผมจะกลับมาสงบอีกครั้ง แต่ผมก็ไม่มีอะไรทํา

ในทุกๆวันนอกจากจุดธูป ขายเงินกระดาษ ผมก็ได้แต่เล่นเกมกับหยางเฉ่วและเพิ่งเฉ่วหาน

จนกระทั่งถึงวันนี้ ตอนเที่ยงอาจารย์ได้รับโทรศัพท์ คุณเหวินเป็นคนโทรมา เขาก็คือคนที่หาคนไปทําพิธีให้กับศพลูกสาว

ครั้งนี้ที่เขาโทรมาหาอาจารย์เพื่อเป็นคนกลาง แนะนําธุรกิจให้กับร้านของพวกเรา

เขาบอกว่าเถ้าแก่คนหนึ่งคิดว่าฮวงจุ้ยหลุมศพบ้านตัวเองไม่ดี วางแผนที่จะย้ายหลุมศพ จึงบอกให้อาจารย์มาดูให้เขาหน่อย

หลายเดือนมานี้พวกเราไม่ได้ออกไปทํางานข้างนอกเลย ยึดการขายเงินกระดาษประทังชีวิตไปวันๆ

แม้แต่เงินเดือนของผมก็ยังถูกอาจารย์หักออกไป 1,200 หยวน

โชคดีที่พวกเรายังมีกินมีบ้าน ไม่อย่างนั้นคงตายไปแล้ว

ตอนนี้เมื่อได้ยินว่าต้องออกไปทํางานข้างนอก และคนกลางยังเป็นคุณเหวิน ผมก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ครั้งแรกก็ได้เงินมามากมาย จากการทํางานข้างนอก ครั้งที่สองก็คงได้ลาภก้อนโตแน่ๆ

อยู่ในร้านมาเดือนกว่าๆแล้ว บางครั้งออกไปทํางานข้างนอกบ้าง ก็ฟังดูไม่เลวเลยนะ

และเรื่องย้ายหลุมศพ ผมเองก็เรียนไปได้เยอะแล้ว

อาจารย์บอกให้ผมไปเก็บของ พวกเราจะออกเดินทางตอนบ่าย

ผมเองก็ไม่รอช้า รีบเก็บข้าวของที่ใช้ในงานศพและของที่อาจต้องใช้ในการย้ายหลุมศพลงในกระเป๋า หลังจากนั้นพวกเราก็เดินไปที่ขนส่ง

แต่หลังจากที่พวกเรามาถึงขนส่ง กลับพบว่าท่านนักพรตตู้และเหล่าเพิ่งก็อยู่ด้วย

และพวกเขาสองคนยังเอาอาวุธมาด้วย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาก็จะออกไปทํางานเหมือนกัน

เมื่อท่านนักพรตตู้เห็นพวกเรา เขาก็ทําหน้าแปลกใจ จึงเดินเข้าไปถามไถ่

สุดท้ายเมื่อคุยกันถึงได้รู้ว่า ครั้งนี้พวกเราทั้งคู่ออกไปย้ายสุสานเหมือนกัน ได้รับสายจากคุณเหวิน

และไปทํางานให้นายจ้างคนเดียวกัน

ทุกคนมีความสุขมาก เมื่อทํางานด้วยกัน ก็จะสามารถดูแลกันได้ แล้วพวกเราจะไม่มีความสุขได้ยังไง ?

ตลอดทางทุกคนต่างค่อยข้างผ่อนคลาย เพราะเรื่องย้ายหลุมศพเป็นเรื่องที่คนมักทํากันบ่อยๆ ตาเฒ่าสองคนก็ไม่รู้ว่าทํามาตั้งเท่าไหร่แล้ว ประสบการณ์หลากหลาย พวกเขาจึงทําได้อย่างสบายๆ

ดังนั้นทุกคนจึงไม่คิดว่าเป็นเรื่องยุ่งยาก ยิ้มหัวเราะกันตลอดทาง

หลังจากลงรถ ก็โทรศัพท์หาคนที่จะมารับ

ผ่านไปไม่นาน พวกเราก็ได้เจอชายหนุ่มใส่สูทสองคน

หลังจากมั่นใจแล้ว ชายหนุ่มสองคนนั้นก็แยกพวกเราให้นั่งรถเบนซ์คนละคัน หลังจากนั้นก็ขับตรงไปที่บ้านเจ้านายทันที

คนขับรถไม่ชอบพูด ระหว่างทางจึงพูดออกมาไม่กี่คํา

บ้านของเจ้านายอยู่ไม่ไกล เขาอยู่ในบ้านโครงการฮัวเทียนหูจิ่งวิลล์ คนที่อยู่ได้ล้วนเป็นพวกมหาเศรษฐี

เมื่อรู้ว่านายจ้างอยู่ที่ไหน ผมก็อดไม่ได้ที่ตื่นเต้น นายจ้างเป็นมหาเศรษฐี ธุรกิจครั้งนี้จะต้องได้เงินก้อนโตแน่ๆ

แต่ผมจะไปรู้อะไร ธุรกิจครั้งนี้จะง่ายเหมือนที่ผมจินตนาการได้ยังไง?

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราดวงดี ทุกคนก็คงถูกดึงเข้าไปหมดแล้ว……