ศพ - ตอนที่ 297 จนปัญญา

ศพ ตอนที่ 297 จนปัญญา

ผีตานีคิดจะหนี เป็นธรรมดาที่พวกเราจะไม่ปล่อยให้เธอทําสําเร็จ ผมสามคนรีบวิ่งตามไปทันที

ผลลัพธ์เพิ่งไล่ตามมาจนถึงสวนหย่อม เราก็ไม่เห็นเงาของยัยนั่นแล้ว

เธอวิ่งเร็วจนเราตามไม่ทัน

“ สมควรตาย ยัยปีศาจนั่นเร็วจริงๆ !” หยางเฉ่วตะโกน

“ เฮ้อ ! แผนเราโดนเปิดโปงแล้ว ตอนนี้ดูเหมือน ต้องใช้แผนสองแล้ว !” เหล่าเฟิงก็ถอนหายใจ

ผมขมวดคิ้วแน่น “ ยัยผีตานีนั่นโดนผงชาดเข้าไปเยอะขนาดนั้น ไม่แน่มันอาจอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้เช้าก็ได้

อาจตายเพราะพิษกําเริบซะก่อน ! ”

เมื่อเหล่าเฟิงได้ยิน กลับสายหัวไปมา “ พูดยาก! ถ้าเป็นตอนแรก เธอไม่รู้ตัวและอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ได้ตั้งตัว แบบนั้นมันคงกลายเป็นหายนะของยัยผีตานี ถึงตอนนั้นเราก็แค่ไปเก็บกวาดที่ป่ากล้วยตะวันออกก็ได้แล้ว! แต่ตอนนี้คงทําแบบนั้นไม่ได้แล้ว…”

เหล่าเฟิงทําหน้าหนักใจมาก ผมเองก็เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

ตอนนี้ผีตานี้รู้แล้วว่าตัวเองโดนผงชาดเล่นงาน แม้จะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว แต่ก็ยากที่จะเอาชีวิตเธอได้

ทําได้เพียงทําให้เธอบาดเจ็บสาหัสเท่านั้น หากต้องการสังหารอีกฝ่าย ตอนนี้ยังดูลําบากอยู่บ้าง

บวกกับฝั่งเราโดนเปิดโปงแล้ว อีกฝ่ายจะต้องทําทุกวิถีทาง เพื่อกําจัดหลงอ้าวเทียนที่เข้าไปดึงตัวเธอออกมาแน่นอน

เพราะพวกเขาสองคนมีเชือกแดงเชื่อมกันเอาไว้ หากฆ่าหลงอ้าวเทียนแล้ว จะไม่เพียงได้พลังชีวิตและอาหารบํารุงมาครอง ผลลัพธ์ที่ได้ยังดียิ่งกว่าการหาอาหารบํารุงจากการฆ่าคนสิบยี่สิบคนซะอีก

ดังนั้น ต้องทําตามแผนสองแล้วอย่างไม่สงสัย และยังต้องลงมือให้เร็วด้วย

แต่แผนสองต้องไปสู้เป็นตายกับปีศาจร้าย ชีวิตของครอบครัวสกุลหลงก็คือชีวิต แล้วชีวิตของพวกเราไม่ใช่ชีวิตเหรอ ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ผมก็หัวร้อนขึ้นมาทันที แผนมาล้มตอนท้าย ท้ายที่สุดพ่อแม่ของหลงอ้าวเทียนก็ทําเสียเรื่อง

ผมและเหล่าเฟิงโมโหทั้งคู่ อารมณ์เดือดพล่านสุดๆ ความรู้แบบนั้นมันหงุดงหงิดสุดๆ

สิ่งดีงามทุกอย่าง ความลําบากยากเข็นที่ทุกคนพยายามร่วมกันมาสามวัน

เดิมที่จะสําเร็จอยู่แล้ว แต่แล้วคนของตัวเองก็ดันมาทําเสียเรื่องไม่กลัวศัตรูที่เก่งดุจเซียน ก็ต้องกลัวสหายที่โง่เหมือนหมู

สิ่งที่ทําได้อย่างเดียวในตอนนี้คือ ไปสู้ที่ปากล้วยทางตะวันออก และในฐานะคนปราบสิ่งชั่วร้าย

ยังไงเราก็ต้องไป

ผมหงุดหงิดมาก หรือแม้แต่อยากจะตบสองสามีภรรยาสกุลหลงสองสามครั้งเพื่อระบายความโกรธเลยทีเดียว

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ทําไปก็เท่านั้น ตอนนี้ได้แต่หมุนตัวกลับที่ตัวบ้าน แล้วปรึกษากันว่าจะเอาไงต่อเท่านั้น

เราเพิ่งมาถึงหน้าประตู พ่อของหลงอ้าวเทียนก็รีบเดินเข้ามา

คุณหลงมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาพูดด้วยน้ําเสียงหวาดกลัว “ ท่านนักพรตเสี่ยวติง ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง

ตอนนี้ ตอนนี้เราจะทํายังไงดี? ”

“ จะทํายังไงได้ละ คุณยังกล้าถามเราว่าจะทํายังไงอีกนะ ตอนกลางวันเราบอกกับคุณว่าอะไร ?

ใครใช้ให้พวกคุณบุกเข้ามาในตอนกลางคืนฮะ…” ผมโมโห ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้สามารถหลีกเลี่ยงได้อยู่แล้ว เพียงรอให้เวลาผ่านไปอีกแค่สองชั่วโมง ก็จะถึงเวลาไก่ขันแล้ว และเรื่องทุกอย่างก็จะจบลง

แต่ผลลัพธ์กลับออกมาตรงข้าม จู่ๆสองสามีภรรยาสกุลหลงก็ออกมาสร้างปัญหา ทําลายพิธีจนหมดสิ้น

คุณหลงก็ทําหน้าไปไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทํายังไงดี

แต่ไม่รอให้เขาได้พูดอีกครั้ง เหล่าเฟิงก็พูดขึ้นมาว่า “ พวกคุณทั้งครอบครัว รอความตายอยู่ที่บ้านเถอะ !”

คุณหลงหน้าเสียทันที ขณะเดียวกันก็ร้อง “ ฮะ ” ออกมาหนึ่งครั้ง

เขากลืนน้ําลาย หลังจากนั้นก็พูดกับพวกเราต่อด้วยความหวาดกลัวสุดๆ “ ก่อนหน้านี้เราเองก็ไม่ได้ตั้งใจ

คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเลวร้ายถึงขนาดนี้ พวกคุณมีวิชาสูงส่ง จะต้อง จะต้องมีวิธีแก้ไขใช่ไหม ? ”

คุณหลงตัวสั่น ตกใจจนเหงื่อออก

* ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วซิ ? ตอนบุกเข้ามาในบ้าน ก็ไม่เห็นจะมีความรู้สึกแบบนี้นะ ?” ผมพูดอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

คุณหลงเผยสีหน้าหวาดผวา จากนั้นก็หันไปมองหน้าเหล่าเฟิง “ เป็น เป็นเพราะเมียผมนั่นแหละ ถ้าเธอไม่ดึงดันจะเข้ามาให้ได้ เฮ้อ ! แต่ แต่ท่านนักพรตเฟิง ตอนนี้ ตอนนี้พวกเราควรทํายังไงดี ! ถ้า ถ้าท่านนักพรตยอมช่วย ผมจะ จะจ่ายให้สองเท่าเลย! ”

สิ่งเดียวที่คุณหลงมี ก็คือมีเงินเยอะ

ผลลัพธ์หยางเฉ่วที่เงียบมาโดยตลอดตะโกนออกมาทันที “ มีเงินแล้วมันทําอะไรได้ฮะ ? เก็บเอาไว้ซื้อโลงให้ตัวเองเถอะ!”

เมื่อคุณหลงได้ยินคําพูดนี้ ในใจก็มีเสียงดัง “ อึก ” ตัวชาไปครึ่งนึง

ส่วนพวกเราก็ท้อพอสมควร จึงเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วทําหน้าอ่อนล้า และเหนื่อยใจ

ในเวลาเดียวกัน หลงอ้าวเทียนก็เข้ามาหาคุณหลง เมื่อเห็นพวกเราแสดงท่าทางปล่อยวางไม่สนใจ

เขาเองก็ตกใจเช่นกัน

พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคมากมายกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ตอนนี้มีทั้งเงินทั้งอํานาจ พวกเขายังไม่อยากตายด้วยเงื้อมมือของผีตานี

ทั้งสองคนคุยกันสองสามประโยค หลังจากนั้นก็เห็นหลงอ้าวเทียนมายืนอยู่ตรงหน้า

เขาพูดกับเราด้วยท่าทางจริงใจสุดๆ “ ท่านนักพรตติง ท่านนักพรตเฟิง พ่อแม่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจต้องขอโทษ

ขอโทษด้วยจริงๆ ”

หลังจากพูดจบ เจ้าชายเจ้าสําราญคนนี้ก็ก้มหัวคํานับพวกเรา

ไม่พูดไม่ได้ แม้เจ้าลูกผู้ดีคนนี้จะออกไปทําตัวเสเพข้างนอก แต่สําหรับพ่อแม่เขายังถือว่าเป็นลูกที่กตัญญอยู่บ้าง

หลังจากคํานับเสร็จ หลงอ้าวเทียนก็พูดต่อทันที “ พวกคุณได้โปรดช่วยคิดวิธีช่วยพวกเราด้วย! พวกเรา พวกเราจะต้องตอบแทนพวกคุณอย่างแน่นอน! ถ้า ถ้าไม่ไหวจริงๆ ได้โปรดหาวิธีปกป้องพ่อแม่ผมด้วย

ไม่ให้ยัยปีศาจนั่นทําร้ายพวกเขาก็พอ!”

คุณหลงตะลึงทันที คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงจุดนี้ ลูกชายเจ้าสําราญของตัวเองจะคิดถึงพวกเขาขนาดนี้

ในฐานะคนเป็นพ่อ เป็นธรรมดาที่คุณหลงจะไม่ปล่อยให้ลูกตัวเองรับภาระ เขาเองก็พูดตามมาติดๆ

“ ท่านนักพรตเสียวติง ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง อย่าไปฟังคําพูดเหลวไหลของลูกผม ถ้าปกป้องพวกเราสามคนไม่ได้จริงๆ งั้นพวกคุณหาวิธีปกป้องลูกชายผมเถอะ! เราสองคนผัวเมียเป็นคนก่อเรื่องเอง เราสองคนก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ ขอแค่ลูกชายผมไม่เป็นอะไรก็พอแล้วครับ ! ”

“ พ่อ ! ” หลงอ้าวเทียนก็ตะโกนด้วยความซาบซึ้ง แต่คุณหลงกลับพยักหน้าอย่างหนักแน่น สีหน้าเด็ดเดี่ยวเกินใคร

แม้ผมและเหล่าเฟิงจะหงุดหงิด แต่ก็แค่อยากขี่พวกเขาเท่านั้น ไม่ได้คิดจะปล่อยให้ตายกันจริงๆ

เมื่อเห็นทั้งสองคนเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาตอนความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมก็ไม่คิดจะกระตุ้นพวกเขาอีกต่อไป

ต่อจากนั้นเสียงผมก็ดังขึ้น “ ช่างเถอะ ไม่มีใครตายทั้งนั้นแหละ เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ยังไงเราก็ต้องหาทางจัดการอยู่แล้ว!”

เมื่อหลงอ้าวเทียนและคุณหลงได้ยินผมพูดแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป เผยสีหน้าประหลาดใจในทันตา

ทั้งสองคนรีบพูดขอบคุณรัวๆ ในเวลาเดียวกัน ก็เห็นคุณหลงพูดด้วยความตื่นเต้น “ ท่านนักพรตเสียวติง ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง ขอแค่ ขอแค่ช่วยพวกเราได้ พวกเราจะต้องขอบคุณพวกคุณอย่างดี! ใช่ จริงด้วย

พวกคุณรอแป๊บนึงนะ….”

พอพูดจบ คุณหลงก็หมุนตัววิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที เราเองก็ไม่รู้ว่า เขาจะทําอะไรกันแน่

เลยไม่ได้สนใจมากนัก จากนั้นผมก็ปรึกษาเรื่องผีตานีกับเหล่าเฟิงและหยางเนิ่วต่อ

แผนแรกลุ่มแล้ว ยังไงก็ต้องทําตามแผนสอง

แต่จากข้อมูลในตอนนี้ ที่ปากล้วยตะวันออก มีผีตานีอยู่ทั้งหมดสามตน

ถ้าทําตามแผนสองจริงๆ งั้นก็ต้องรบกวนอีกสองตนอย่างแน่นอน ผลที่ตามมาไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยละ

ตอนนี้ก็ติดต่อพวกอาจารย์ไม่ได้ ดังนั้นเราต้องคิดให้รอบคอบ และยังต้องปรึกษาและวางแผนกันให้ดีๆ

คุยกันได้ไม่นาน คุณหลงก็รีบวิ่งลงมาจากชั้นบน

แต่ตอนที่เขาลงมาข้างล่าง ในมือกลับถือกล่องไม้หนึ่งใบด้านนอกดูวิจิตร แต่ก็ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไรเอาไว้

จากนั้นคุณหลงก็นํากล่องมาวางตรงหน้าพวกเรา แล้วพูดด้วยเสียงหอบหายใจ “ ท่านนักพรตเสียวติง

ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง เรื่องในคืนนี้พวกเราผิดเอง นี่เป็นของโบราณที่สกุลหลงเก็บสะสมเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน บอกว่าเป็นดาบขององครักษ์จักรพรรดิในสมัยก่อน ผมผมยกให้พวกคุณ ถือเป็นการขอโทษ………..”