ศพ - ตอนที่ 337 แก่นแตก

ตอนที่ 337 แก่นแตก

จิตใจของผมโดนอาการบาดเจ็บของเหล่าฉินดึงดูดผมกำลังเข้าไปช่วยดับไฟให้เหล่าฉันจึงไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวของเจ้าแมวแก่เลยสักนิด

ดังนั้นตอนเจ้าแมวแก่คว้าโอกาสกระโดดข้ามหัวผมผมไม่เห็นหรือสัมผัสได้เลยสักนิด

แต่นี่ไม่ได้แปลว่าพี่เฟิงจะไม่ได้สนใจด้วยเขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่แก่นหยินแดงลูกนั้นนี่เป็นของที่เขาใฝ่ฝันหามาโดยตลอด

แม้จะไม่รู้ว่าทำไมพี่เฟิงต้องการแก่นหยินแดงแต่ดูจากท่าทางของเขามันกลับดูร้อนรนผิดปกติ

ในเวลานี้พอเห็นเจ้าแมวแก่กระโดดคิดจะหนีออกไปสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีเขาตะโกนออกมาว่า“คิดหนึ่งั้นเหรอ?ฝันไปเถอะ!

หลังจากพูดจบเขาก็ยกมือขึ้นแทงไปที่เจ้าแมวแก่ตัวนั้น

เดิมที่เจ้าแมวแก่ก็บาดเจ็บอยู่แล้วตอนนี้ร่างกายของมันไม่มีทางเบี่ยงตัวหลบได้เลย

ถ้าโดนพี่เฟิงแทงอีกรอบชีวิตมันต้องจบเห่แน่

ภายใต้ความรีบร้อนมันไม่สนใจแก่นหยินแดงอีกต่อไปมันโยนกล่องไม้ในมือไปทางพี่เฟิง

พอพี่เฟิงเห็นกล่องลอยเข้ามาหน้าของเขาก็เปลี่ยนสีทันทีรีบชักดาบกลับมา

ด้านในใส่แก่นหยินแดงเอาไว้ถ้าดาบนี้แทงเข้าไปมันอาจทำลายแก่นหยินแดงได้และแบบนั้นความฝันของเขาก็จะจบเห่ทันที

พี่เฟิงรีบเก็บดาบและดึงพลังกลับ

แต่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากและกระทันหันสุดๆ

แต่ถึงจะเก็บดาบทั้งแต่วินาทีแรกแต่มันก็สายไปหนึ่งก้าว

“ปีก”เพราะดาบในมือของพี่เฟิงมีพลังไหลเวียนอยู่มันเลยคมจนผิดปกติ

ดาบนี้แทงเข้าไปในกล่องตรงๆ

มันเกือบตัดกล่องเป็นสองท่อนส่วนเจ้าแมวตัวนั้นเพราะจู่ๆพี่เฟิงก็เก็บดาบมันเลยกระโดดข้ามหัวพวกเราไปได้

หลังจากหนีออกจากวงล้อมของพวกเราได้สี่เท้าของมันก็วิ่งไม่คิดชีวิตไปหายัยแก่ทันที

ผมและพี่เฟิงไม่สนใจมันผมรีบวิ่งเข้าไปหาเหล่าฉันแล้วช่วยดับไฟให้เขาทันที

พี่เพิ่งรีบดึงดาบกลับมาแล้วเปิดดูของในกล่องทันที

แต่หลังจากเปิดกล่องแล้วเขากลับพบว่าแก่นหยินแดงโดนคมดาบไม้เฉือนเป็นรอยผิวนอกเริ่มแห้งและไม่เป็นสีแดงอีกต่อไป

พลังที่หลอมรวมอยู่ด้านในตอนนี้กำลังไหลออกมาอย่างรวดเร็ว

พี่เฟิงหน้าถอดสีและตะโกนด่าออกมาทันที“สมควรตาย”

หลังจากพูดจบพี่เฟิงก็ไม่ลังเลแต่อย่างใดเขาหยิบแก่นหยินแดงที่แตกและไม่รู้เหลือพลังหยินเท่าไหร่แล้วขึ้นมาจากนั้นก็ใส่มันเข้าไปในปากแล้วกลืนมันลงไปทันที

เขาทำบ้าอะไรถึงพี่เฟิงจะเป็นวิญญาณแต่ร่างกายนี้เป็นร่างมนุษย์นะ

มนุษย์กลืนแก่นหยินแดงเข้าไปได้ซะที่ไหนละถ้ากลืนลงไปมันก็ไม่เท่ากับหาเรื่องตายเหรอ

แม้ผมจะกำลังช่วยดับไฟให้เหล่าฉินแต่ผมก็เห็นเหตุการณ์นี้

ผมหน้าเปลี่ยนสีรีบพูดขึ้นมาทันที“พี่เฟิงกินแก่นหยินแดงนี่ไม่ได้นะพี่กับเหล่าเฟิงจะตายได้นะ!”

พี่เฟิงกลับทำหน้าจริงจัง“ฉันรู้แต่แก่นหยินแตกแล้วพลังหยินไหลออกมาเร็วมากฉันเลยต้องเอาแก่นไปไว้ในตัวทำได้แค่กลืนกลืนลงไป…”

พอพูดถึงตรงนี้พี่เฟิงก็เอามือปิดปากดูเหมือนจะทรมานมากสีหน้าเดี๋ยวก็เขียวเดี๋ยวก็แดงขึ้นมาทันที

คงเป็นเพราะแก่นหยินแดงเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกายมนุษย์แล้ว

“ไอ้น้องฉันคงช่วยช่วยไม่ไหวแล้วที่เหลือที่เหลือฝากพวกนายด้วยนะจำจำไว้พอกลับไปแล้วต้องต้องเอาเลือดสดๆให้ฉันดื่มวันละถ้วย….”

ยิ่งพูดสีหน้าของพี่เฟิงก็ดูแย่ลงและดูทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ

และเพิ่งพูดถึงตรงนี้เขาก็ตาเหลือก“บิ๊ก”แล้วสลบลงไปนอนกองกับพื้นทันที

“พี่เฟิงพี่เฟิง!”

ผมหน้าถอดสีเหล่าฉันได้รับบาดเจ็บจากยันต์ดำในเวลานี้กำลังนอนสลบเป็นตายอยู่ที่พื้น

โชคที่ที่ผมดับไฟทันบวกกับเหล่าฉันใส่เสื้อผ้ามาหนาผิวเลยไม่ได้โดนไหม้ร้ายแรงอะไรเพียงเป็นรอยแดงพักฟื้นนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมาเป็นปกติแล้ว

แต่ผมไม่รู้ว่าสถานการณ์ของพี่เฟิงเป็นยังไงทำไมเขาถึงต้องกลืนแก่นหยินแดงเข้าไปดื้อๆด้วย

นี่เป็นเรื่องที่เอาชีวิตคนได้เลยนะผมรีบเข้าไปหาพี่เฟิงผมพบว่าตัวเขาเดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็เย็นหายใจแรงท่าทางผิดปกติสุดๆ

ส่วนอีกทางด้านหนึ่งเจ้าแมวตัวนั้นได้ไปอยู่กับยัยแก่แล้วแต่มันหลบอยู่ข้างหลัง

“เสี่ยวฝานศิษย์พี่กับเสี่ยวเฟิงเป็นยังไงบ้าง?”ท่านนักพรตต์สู้ไปถามไป

ผมหยิบดาบไม้และลุกขึ้น“ท่าทางดูไม่ดีเท่าไหร่!”

หลังจากพูดจบผมก็รีบไปรวมกับพวกเขาทันที

ตอนนี้ดูเหมือนต้องจัดการยัยแก่นี่กับเจ้าแมวแก่ให้ได้ก่อนพวกเราถึงจะช่วยทั้งสองคนได้มากกว่าเดิม

เป็นธรรมดาที่ยัยแก่จะมีพลังสูงตอนที่อยู่ตำบลหม่าหวางพวกเราก็ได้เห็นกับตาแล้ว

แต่ร่างจิตในคราวนี้กลับมีพลังไม่เท่าครั้งก่อน

ขณะที่เวลาล่วงเลยไปร่างจิตนั้นก็ค่อยๆเลือนหายตอนนี้เธอกำลังสู้ฝีมือทัดเทียมกับอาจารย์และท่านนักพรตต์

แต่ถ้ามองจากสถานการณ์ของยัยแก่ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่พลังรบของยัยแก่นี้ก็จะลดลงมากเท่านั้นและร่างกายก็จะจางหายไปเรื่อยๆ

ดูเหมือนเพราะเหตุผลบางอย่างทำให้ครั้งนี้ร่างจิตของยัยแกไม่เพียงไม่แข็งแกร่งมากพอแต่ยังอยู่ได้ในเวลาจำกัดอีกด้วยมันต่างจากเมื่อตอนอยู่ตำบลหม่าหวางลิบลับ

จู่ๆผมก็เข้ามาในเวลานี้ร่วมมือกับพวกอาจารย์โจมตีเธอเพิ่มความรุนแรงในการต่อสู้

แม้พลังของยัยแก่กำลังลดลงพลังรบถดถอยร่างจิตก็มีเวลาจำกัดแถมยังต้องปกป้องเจ้าแมวแก่ที่อยู่ข้างหลังด้วย

แต่เธอก็ยังร้ายกาจเหมือนเดิมพวกเราไม่อาจทำให้รู้ผลแพ้ชนะได้ในทันที

สำหรับเจ้าแมวตัวนั้นเมื่อกี้โดนผมแทงเข้าไปที่ท้องตอนนี้เลยมีเลือดไหลนองเต็มพื้นท่าทางดูอาการค่อนข้างหนัก

แม้แต่ตาที่สามในเวลานี้ก็ยังค่อยๆหายไป

ขอแค่พวกเราทนต่อไปอีกหน่อยรอให้ร่างจิตของยัยแก่หายไปพวกเราไม่เพียงจะมีเวลาช่วยพี่เฟิงและ

เหล่าฉินแต่ยังอาจจะมีโอกาสได้ฆ่าเจ้าแมวแก่ตรงหน้าด้วยก็ได้

ดังนั้นพวกเราเลยทุ่มกำลังใส่ยัยแก่อย่างไม่คิดชีวิตแต่ยัยแก่คนนี้ก็เป็นคู่ต่อสู้ที่จัดการยากจริงๆ

เธอประสานมือทันใดนั้นพลังที่กำลังลดลงของเธอก็เพิ่มขึ้นมาอย่างกระทันหัน

ไม่ว่าพวกเราจะโจมตียังไงก็ไม่อาจทำลายร่างของเธอได้เราได้แต่สู้กับเธอต่อไปเท่านั้น

เช่นเดียวกันยัยแก่ก็จัดการเราไม่ได้เหมือนกัน

แต่หลังจากนั้นยัยแก่ก็ค่อยๆพบว่าเจ้าแมวบาดเจ็บและเห็นสถานการณ์ของตัวเองไม่ค่อยดีไม่อาจเอาชนะพวกเราได้เธอจึงสู้กับพวกเราและหันไปพูดกับเจ้าแมวแก่ว่า“เจ้าแมวแก่ถอยกลับไปก่อนแล้วฉันจะสั่งให้คนมารับแก”

“นายนายท่านแล้วแล้วท่านละขอรับ?”เจ้าแมวแก่ทำท่าทางลังเลมันถามกลับทันที

“ข้าไม่เป็นอะไรแกรีบไปได้แล้ว!”ยัยแก่พูดต่อด้วยเสียงแหบแห้ง

ตอนเจ้าแมวตัวนั้นได้ยินถึงตรงนี้มันก็พยายามลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากเอามือข้างนึงจับท้องเอาไว้

แล้วพูดกับยัยแก่ว่า“นายท่านถ้างั้นข้าน้อยขอตัวก่อนนะขอรับ…..”

ขณะพูดมันก็หมุนตัวแล้วไปทางด้านหนึ่งของหุบเขา

“จะหนีไปไหน!”ท่านนักพรตต์ตะโกนเขาคิดจะไล่ตามเจ้าแมวแก่ตัวนั้นไป

เพราะเจ้าแมวนทำให้เหล่าฉินและเหล่าเฟงบาดเจ็บ

ในฐานะศิษย์น้องของเหล่าฉินก็เป็นธรรมดาที่ท่านนักพรตต์จะไม่ปล่อยเจ้าแมวตัวนี้ไปง่ายๆ

แต่ตอนท่านนักพรตต์จะวิ่งตามยัยแก่คนนั้นก็เคลื่อนตัวมาขวางหน้าท่านนักพรตต์เอาไว้

“คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า!”

“ยัยแก่ไปตายซะ!”ท่านนักพรตต์ตะคอกออกมาด้วยความโมโหยกดาบไม้เข้าไปแทงทันที

แต่ยัยแก่คนนี้กวัดแกว่งไม้เท้าดำในมืออย่างคล่องมือแม้พละกำลังของเธอจะลดลงอย่างต่อเนื่องแต่พวกเราก็ไม่สามารถจัดการเธอได้ทันที

การต่อสู้แบบนี้ผ่านไปอีกหลายนาทีเจ้าแมวตัวนั้นหนีไปจนไม่เห็นเงาแล้วแต่พวกเรากลับกำลังสู้กับยัยแก่ในหุบเขาแห่งนี้