ศพ - ตอนที่ 341 เรื่องเมื่อสิบปีที่แล้ว

ตอนที่ 341 เรื่องเมื่อสิบปีที่แล้ว

ตั้งเล็กจนโตผมก็อยู่ในภูเขามาโดยตลอดทิศเหนือคือเขาฉินทิศใต้คือเขาต้าปา

ไกลออกไปอีกหน่อยก็คือการตามอาจารย์ออกไปเสียนหยางแต่เราก็ยังไปช่วยดูที่ให้คนอื่นเหมือนเดิม

สำหรับทะเลใต้ผมก็แค่เห็นในทีวีเท่านั้น

ดังนั้นสำหรับเรือทาสเรือผีอะไรพวกนั้นไม่ได้อยู่ในหัวผมเลยสักนิด

ในเวลานี้พอได้ยินเหล่าเฟิงพูดว่าเรือทาสก็คือเรือที่เอาไว้ใช้เลี้ยงสัตว์อาหารที่กินก็คือเศษ

ซากคนตายมันจึงทำให้ผมค่อนข้างตกใจหรือแม้แต่ตะลึงไปเลยทีเดียว

แต่เหล่าเฟิงไม่หยุดเพียงเท่านั้นเขายังพูดต่อไป

” ในความทรงจำของฉันฉันจำได้แค่ลางๆตอนนั้นฉันโดนช่วยขึ้นมาจากทะเลหลังจากนั้นก็โดนกัปตันบนเรือยังเอาไว้ที่ท้องเรือมันเป็นห้องที่มีดมิดราวกลับเป็นเหมือนผีบนเรือทุกครั้งที่ถึงช่วงเวลาหนึ่ง

ฉันจะโดดุดูดเลือดไปสังเวยให้สวรรค์และท้องทะเล”

” ในนั้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมาได้ยังไงฉันต้องออกทะเลทุกวันอาหารของฉันคือเศษซากเนื้อคนและพวกกระดูกเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าปีแล้วปีเล่าจนกระทั่งสิบปีหลังจากนั้นฉันก็หนีออกมาได้……”

เหล่าเฟิงพูดช้าๆเขาแทบกัดฟันพูดนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเล่าเรื่องก่อนเจอท่านนักพรตต์ให้พวกเราฟัง

หลังจากได้ยินเรื่องพวกนี้ผมและท่านนักพรตตู้ก็อดเครียดขึ้นมาไม่ได้ในหัวมีแต่ความคิดมากมายในใจยิ่งมีไฟแห่งโทสะยิ่งกว่าเดิม

เหล่าเฟิงบอกว่าในมหาสุมทรผีเรือถูกเรียกอีกชื่อว่าวิญญาณเรือขอแค่วิญญาณเรื่อยังอยู่เรือก็จะไม่ล้ม

กัปตันเรือเชื่อว่าหากเลี้ยงวิญญาณเรือให้ร้ายกาจขึ้นเท่าไหร่โชคในการเดินเรือก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น

ดังนั้นวิญญาณใต้ท้องเรือเลยโดนเลี้ยงเนื้อและกระดูกคน

เมื่อมีวิญญาณเรือแล้วทุกครั้งที่ออกทะเลหรือเจอกับพายุลูกใหญ่พอเทเลือดสดๆของวิญญาณบนเรือลงทะเลทุกอย่างก็จะผ่านไปอย่างราบรื่น

ถ้าเป็นการตกปลาก็จะได้รับการคุ้มครองจากเทพมังกรและได้ปลากลับมาอย่างมากมายมหาศาล

ส่วนเหล่าเฟิงที่อยู่ในนั้นสิบปีก็ต้องใช้ชีวิตแบบนั้น

ในความมืดมิดเขาได้แต่อยู่ในห้องเล็กๆใต้ท้องเรือ

ส่วนกัปตันเรือคนนั้นก็ไม่ใช่ชาวประมงธรรมดาอะไรแต่เป็น” ไฮโถวเปียว”

ไฮโถวเปียวคืออะไรมันก็คือนักล่าไข่มุขวาฬและสมบัติในท้องทะเล

คนประเภทนี้ในชีวิตอยู่ในทะเลมาหลายปีเป็นเหมือนสัตว์ประหลาดแห่งท้องทะเล

หรือชอบทำตัวเป็นโจรสลัดฆ่าคนปล้นทรัพย์ทำชั่วในท้องทะเล

ในก้นเรือของพวกเขาผีเรือเก้าในสิบมีสภาพเหมือนเหล่าเฟิง

และคนพวกนี้ก็ไม่ได้มีแค่ฝีมือที่ดีแต่ยังใช้มนต์คาถาเป็นอีกด้วย

เหล่าเฟิงถูกขังอยู่ในนั้นสิบปีเต็มๆ

ในช่วงสิบปีนี้คนที่อยู่เป็นเพื่อนและคอยปกป้องเขาอย่างลับๆก็คือพี่เฟิง

ไม่อย่างนั้นเหล่าเฟิงที่โดนจับมาขังนานขนาดนี้ก็คงเป็นบ้าใต้ท้องเรือไม่ก็ตายหรือโดนเลี้ยงจนกลายเป็นคนผิดปกติไปแล้ว

แน่นอนเจ้าไฮโถวเปียวพวกนั้นไม่รู้ว่าพี่เฟงมีตัวตนอยู่

และภายใต้เงื่อนไขแบบนี้ขณะที่เหล่าเฟิงค่อยๆโตขึ้นพลังของพี่เฟิงเองก็ค่อยๆสูงขึ้น

เมื่อเข้าปีที่สิบเรือบังเอิญเจอเข้ากับพายุลูกหนึ่งน้ำเข้ามาในเรือยันต์ที่ใช้สะกดไว้จึงถูกน้ำซัดออกไป

ด้วยเหตุนี้พี่เฟิงจึงใช้โอกาสนี้เปิดประตูฉุกเฉินแล้วพาเหล่าเฟิงออกมา

ตอนนั้นเป็นเวลากลางคืนพอดีบวกกับข้างนอกยังมีพายุด้วย

ด้วยการชี้นำจากพี่เฟิงเหล่าเพิ่งปล่อยเรือชูชีพแล้วกระโดดลงไปทันที

โชคดีที่ตอนนั้นพวกเขาอยู่ห่างฝั่งไม่มากนักพวกเขาลอยไปลอยไปและแล้วก็มาถึงฝั่งจนได้

เพราะเหล่าเฟิงใช้ชีวิตอยู่ใต้ท้องเรือที่มืดมิดมานานดวงตาเลยไม่ชินกับความมืดแสงแดดเพียงน้อยนิดก็จะทำให้เขาเจ็บตาทันที

บวกกับร่างกายที่อ่อนแอได้รับอาหารที่ไม่มีสารอาหารเพียงพอ

ตอนนั้นพี่เฟิงคอย” ดูแล” เหล่าเฟิงไม่น้อยแน่นอนถึงจะบอกว่าดูแลแต่ที่จริงแล้วมันก็เหมือนช่วยตัวเองนั่นแหละ

ถ้าเหล่าเฟิงตายพี่เฟิงในตอนนั้นก็จะต้องตายตามไปด้วย

ในเวลาเดียวกันนิสัยของเหล่าเฟิงเข้ากับพี่เฟิงไม่ได้เลยหลังจากหนีออกมาได้แล้วพี่เฟิงก็บอกให้เหล่าเฟิงใช้กำลังเพื่อจัดการปัญหา

แต่เหล่าเฟิงไม่เห็นด้วยความไม่ลงรอยระหว่างพี่เฟิงจึงมีใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ

พี่เฟิงเองก็เริ่มดูถูกเหล่าเฟิงมากขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายก็กลายมาเป็นคำว่า” เจ้าขยะ” ที่พี่เฟิงพูดจนติดปาก

พอมาอยู่บนฝั่งได้สองสามเดือนเหล่าเฟิงก็ค่อยๆปรับตัวเข้ากับกลางวันและกลางคืนได้

และในคืนหนึ่งเหล่าเฟิงก็บังเอิญเจอเข้ากับท่านนักพรตต์ที่กำลังเดินไปตามชายฝั่งในเวลานั้น

ท่านนักพรตตู้เห็นเหล่าเฟิงอยู่คนเดียวน่าสงสารเลยเข้าไปคุยแล้วสุดท้ายก็พามาอยู่ข้างกายรับเขาเป็นศิษย์

และนี้ก็คือเรื่องราวอันแสนเจ็บปวดและทรมานในช่วงสิบปีที่ผ่านมาที่เหล่าเฟิงไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน

และด้วยเหตุนี้เองมันเลยปลูกฝังนิสัยเงียบขรึมให้กับเหล่าเฟิงด้วยหรือแม้แต่นิสัยที่ค่อนข้างสันโดษแต่มันก็ทำให้เขามีความปรารถนาบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายออกมาได้

เพราะความทุกข์ตลอดสิบปีนั้นเหมือนเป็นแผลเป็นสำหรับเขาเหล่าเฟิงเลยไม่ยอมเปิดเผยหรือเอ่ยถึงเลย

แม้แต่ท่านนักพรตต์เขาก็ไม่ยอมเล่าให้ฟัง

ท่านนักพรตตู้เห็นเหล่าเฟิงไม่ยอมเล่าเขาก็เลยไม่ถามอีกเลย

และมันก็เป็นความลับแบบนี้ต่อมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงตอนนี้

จนกระทั่งวันนี้เหล่าเฟิงถึงได้ยอมพูดออกมาจากปาก

และหลังจากที่ผมและท่านนักพรตต์ได้ยินเรื่องพวกนี้ก็อดตกใจไม่ได้สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

คิดไม่ถึงจริงๆว่าตอนที่เหล่าเพิ่งโดนขังเอาไว้ในห้องๆหนึ่งไร้เสียงไร้แสงมาเป็นสิบปีมันจะมีความรู้สึกยังไง

แม้แต่นักโทษในคุกยังมีเวลาได้ออกมารับลมรับแดดและยังได้พูดคุยกับนักโทษคนอื่นๆบ้าง

ถ้าเปลี่ยนมาเป็นผมอยู่ไม่ถึงสิบวันก็คงเป็นบ้าไปแล้วไม่ต้องพูดถึงสิบปีเลย

นอกจากเรื่องพวกนี้แล้วความทรงจำก่อนโดนขังบนเรือแทบไม่มีอยู่ในหัวเหล่าเฟิงแล้วก็ว่าได้

แต่สิ่งที่ต่างออกไปหานเฉ่วเฟิงวิญญาณที่ถูกฝังเข้ามากลับจำเรื่องพวกนั้นได้

นี่ก็คือสาเหตุว่าทำไมตอนเหล่าเพิ่งรู้ว่าพี่ชายตัวเองยังจำเรื่องก่อนห้าขวบได้แล้วถึงกระวนกระวาย

อยากรู้เรื่องทั้งหมดขึ้นมา

แต่ไม่ว่ายังไงพี่เฟิงก็ไม่ได้ให้คำตอบที่น่าพอใจหรือแม้ยังบอกอีกว่าตระกูลนั่นมันโหดเหี้ยมพ่อแม่โหดร้ายเห็นพวกเขาเป็นแค่เครื่องมือเท่านั้นสุดท้ายก็จากไปพร้อมเรื่องแย่ๆ

หลังจากพูดเรื่องพวกนี้เหล่าเฟิงก็กลับไปพิงที่หัวเตียงเห็นได้ชัดว่าเขาค่อนข้างเหนื่อย

เขาจุดบุหรี่ขึ้นมาแล้วมองขึ้นไปบนเพดาน” เรื่องทุกอย่างกดดันฉันจนฉันแทบหายใจไม่ออกพอได้พูดออกมาแล้วฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ……”

หลังจากพูดจบเหล่าเฟิงก็สูบบุหรี่เข้าไปหนึ่งครั้งราวกับได้ปลดปล่อยภาระที่หนักอึ้ง

ผมยิ้มให้เหล่าเฟิง” เหล่าเฟิงตอนนี้นายก็ยังมีพวกเราอยู่ไม่ใช่เหรอ? อย่าคิดมากเลยมันผ่านมาแล้ว! ตอนนี้ขอแค่เราหาแก่นหยินแดงเจออีกสองแก่นพวกนายก็จะได้แยกกันอย่างสมบูรณ์แล้วพอถึงตอนนั้นนายก็จะเป็นเหมือนพวกเราอยู่อย่างอิสระ”

เหล่าเฟิงมองผมแล้วคลี่ยิ้มออกมา” หวังว่านะ

ต่อจากนั้นพวกเราก็เปลี่ยนเรื่องคุยเรื่องอื่นแทน

และมันก็คือเรื่องของเจ้าแมวเฒ่าและเรื่องที่เราเจอยัยแก่ในภายหลัง

ต่อมาผมยังประคองเขาออกไปเดินเล่นข้างนอกพอเห็นเขากลับมาสงบดังเดิมแล้วผมถึงออกมาจากร้านไป๋ฉ่าว

เรื่องราวชีวิตในอดีตของเหล่าเฟิงสามารถกล่าวได้ว่าน่าเวทนามากแต่ก็ยังโชคดีที่เขาได้มาเจอกับ

ท่านนักพรตต์และพี่เฟิงก็จะแยกจากเขาได้อย่างสมบูรณ์แล้วทุกอย่างต่างพัฒนาไปในทางที่ดี

แต่ผมกำลังคิดว่าครอบครัวของเหล่าเฟิงจะมีหน้าตาเป็นยังไงกันแน่

ทำไมตอนนั้นเหล่าเพิ่งถึงลอยอยู่ในทะเลหรีอก่อนหน้านี้เรือของพวกเขาอับปางในทะเลเหรอ

เหล่าเฟิงเหมือนปริศนาชิ้นหนึ่งมีเรื่องราวมากมายที่พวกเรายังไม่รู้

ส่วนพี่เฟิงที่รู้ความจริงทุกอย่างกลับไม่ยอมบอกนี่จึงทำให้พวกเราสงสัยชาติกำเนิดของเหล่าเฟิงยิ่งกว่าเดิม

เป็นครอบครัวยังไงกันแน่ไม่เพียงสร้างร่างสองวิญญาณขึ้นมาได้แต่ยังมีวิชาลับที่ทำให้ทั้งสองแยกจากกันได้อีกด้วยช่างเป็นครอบครัวที่ร้ายกาจจริงๆ

แต่ทำไมพี่เฟิงถึงบอกว่าพวกเขาเป็นเครื่องมือและยังเป็นครอบครัวที่โหดเหี้ยมพ่อ

ขณะที่หัวกำลังคิดผมก็เดินมาถึงบ้านแล้ว

อาจารย์เห็นผมกลับมาแล้วเลยถามว่าเหล่าเฟิงดีขึ้นหรือยัง

ผมบอกว่าเขาฟื้นแล้วและเล่าเรื่องที่เหล่าเฟิงและพี่เฟิงพูดออกมาเมื่อก่อนหน้ากับเรื่องชีวิตในอดีตของ

เหล่าเฟิงให้อาจารย์ฟัง

พออาจารย์ฟังจบก็ทำหน้าตกใจในทันทีและไม่คิดว่าเหล่าเฟิงจะเคยเจอเรื่องแบบนี้มา

แต่หลังจากตกใจเสร็จแล้วอาจารย์กลับพูดว่า” ถึงฉันจะไม่เคยไปทะเลใต้แต่ฉันก็รู้ว่าที่ชายฝั่งมีสำนักสำนักนึ่งตั้งอยู่เก่งเรื่องวิชาผีทะเลใต้ชอบเลี้ยงผีและวิชาของสำนักนี้ก็สืบทอดในคนในตระกูลไม่สอนคนนอก”

” และไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตาของเสี่ยวเฟิงก็ดูเหมือนพวกเราทุกอย่างไม่เหมือนคนทะเลใต้

แต่หานเฉ่วเฟิงกลับใช้วิชาแปลกประหลาดแยกวิญญาณของทะเลใต้ได้ฉันละสงสัยจริงๆบางทีเสี่ยวเฟิงอาจเป็นคนในตระกูลนั้นก็ได้……”