ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 116 ข้าโกรธมาก

อวิ๋นเจี่ยวคิดว่าเมื่อเหวินชิงไม่พบหานซูในยมโลก คงจะกลับมาบอกข่าวกับตนเองก่อน ดังนั้นจึงรออย่างใจเย็น แต่นางรออยู่กว่าครึ่งเดือน ไม่เพียงแต่เหวินชิงไม่กลับมา แม้แต่ข่าวก็ไม่มี ทันใดนั้นนางมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง รู้สึกเหมือนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

อีกทั้งเหวินชิงเป็นเพียงแค่นักเรียนเข้าฟัง นางและชายชราจึงไม่ได้ให้ยันต์ส่งสารกับเขา อีกทั้งไม่ได้ลากเขาเข้ากลุ่ม ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาจึงพบว่าไม่สามารถติดต่อเขาได้เลย

เดิมทีนางคิดว่าอยากจะรอดูอีกสองสามวัน ไม่คิดว่าเหวินชิงยังไม่ทันมา ข่าวจากสำนักเทียนซือดันมาก่อน

 อะไรนะ! ไม่ตื่น?  ตะเกียบในมือของอวิ๋นเจี่ยวชะงักลง ก่อนที่จะพูดอย่างเหลือเชื่อ  ไม่น่านะ! นี่ก็ครึ่งเดือนแล้ว! 

 ใช่แล้ว สหายอวิ๋น เมื่อกี้ตระกูลอวี๋ส่งข่าวมา พวกข้าก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร  เสียงของเจ้าสำนักสวียิ่งร้อนรนมากขึ้น

 พวกเขาบอกว่านายท่านตระกูลอวี๋มีสีหน้าดีขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับไม่ตื่นขึ้นมาเลย พวกเขาเคยเรียกหมอรักษาพลังลมปราณคนอื่นมาดู บอกเพียงว่าพลังชีวิตของเขาสูญหาย ดังนั้นจึงไม่ฟื้น 

 พลังชีวิตไม่ฟื้น  อวิ๋นเจี่ยวตกใจ เป็นไปไม่ได้ร่างกายของเขาหายดีแล้ว ทำไมพลังชีวิตถึงไม่ฟื้น

 แล้วคนอื่นในเมืองตะวันตกละ? มีอาการเหมือนเขาทั้งหมดหรือไม่ 

 ไม่เชิง!  เจ้าสำนักสวีตอบกลับ  เหล่าคนที่ท่านช่วยในวันนั้นถูกคำสาปไม่ลึกเท่านายท่านตระกูลอวี๋ ดังนั้นส่วนใหญ่ล้วนตื่นขึ้นมาแล้ว เพียงแต่ร่างกายอ่อนแอมาก มีเพียงสิบเจ็ดแปดคนที่ยังไม่ตื่นเหมือนกับตระกูลอวี๋ 

 จำนวนมากเช่นนี้!  นางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย รู้สึกว่าเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับอาวุธยมโลกชิ้นนั้น ครุ่นคิดอยู่สักพักถึงได้พูดขึ้น

 ได้ เช่นนั้นอีกสองวันข้าจะเข้าไปดูอาการที่สำนักเทียนซือ 

 ได้ๆๆ!  เจ้าสำนักสวีรีบตอบรับ  ข้าจะแจ้งตระกูลอวี๋เดี๋ยวนี้ ให้พวกเขาส่งคนที่สลบมายังสำนักเทียนซือ 

อวิ๋นเจี่ยวกำชับเรื่องที่ต้องระวัง ก่อนจะตัดสายไป นางหันไปมองคนที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ด้านข้าง

 อาจารย์ปู่ พลังชีวิตของคนที่ถูกคำสาปสาวหวาเหล่านั้นยังไม่ฟื้นกลับมา เป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นเพราะอาวุธยมโลก… 

 เป็นไปไม่ได้  เยี่ยยวนตอบ เขาเงยหน้าขึ้นมองนางทีหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง  ตราประทับที่เจ้านำกลับมา ไม่มีร่องรอยของพลังชีวิตมนุษย์  อีกทั้งอาวุธยมโลกเป็นเพียงอาวุธของยมโลก ไม่สามารถควบคุมพลังชีวิตได้

อวิ๋นเจี่ยวพยักหน้า แต่สิ่งที่กังวลกลับมากขึ้น เมื่อนึกถึงเป้าหมายของชือเซียวตัวนั้น ราวกับต้องการพลังชีวิตของคนในเมืองตะวันตก หากเรื่องนี้ไม่ใช่ผลจากอาวุธยมโลก เช่นนั้นก็คงต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับยมโลกอย่างแน่นอน  อาจารย์ปู่ ท่านว่ายมโลกเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ 

เยี่ยยวนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขากินอาหารในถ้วยหมดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยื่นถ้วยเปล่าให้ไป๋อวี้ที่อยู่ด้านข้าง พร้อมกับพูดขึ้น  เรื่องของยมโลก พวกเจ้าไม่ต้องยุ่ง  เขายังคงมีท่าทางไม่ใส่ใจ

อวิ๋นเจี่ยวยังคงเป็นกังวล  แต่ว่าอาจารย์อาเหวินยังไม่ได้กลับมา!  เหวินชิงเป็นถึงท่านเทพ ตกลงคนที่หายตัวไปเป็นลูกศิษย์ของท่าน หรือลูกศิษย์ของข้ากันแน่ ทำไมเขาถึงไม่รีบร้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

 ไม่ต้องกังวล  เขายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย อวิ๋นเจี่ยวคิดว่าเขามีความมั่นใจว่าเหวินชิงจะรับมือเองได้ แต่กลับได้ยินเขาพูดเสริมขึ้นอย่างช้าๆ  กลับมาไม่ได้ ก็เป็นเพราะว่าเขาโง่! 

อวิ๋นเจี่ยว  … 

ไป๋อวี้  … 

เขาเป็นลูกศิษย์ปลอมสินะ?

 ศิษย์น้องอวิ๋น อย่ากังวล  หานซูกลับโผล่ออกมาครึ่งตัวจากขวดข้างลำตัวของอวิ๋นเจี่ยว จากการฝึกฝนมาหลายวันนี้ อีกทั้งยังมีข่ายพลังฟื้นฟูที่อวิ๋นเจี่ยวสร้างให้ ตอนนี้ร่างวิญญาณของเขาแน่นหนาขึ้นไม่น้อยแล้ว

เขายิ้มอย่างเขินอายให้อวิ๋นเจี่ยว ก่อนจะปลอบใจเสียงเบา  ทางที่ไปยังยมโลกมีสองเส้น เส้นหนึ่งคือหวงเฉวียน อีกเส้นคือประตูโลก ฮวงเฉวียนมีเพียงวิญญาณเท่านั้นถึงจะไปได้ ประตูโลกจะเปิดทุกวันที่สิบห้าของเดือน เวลานี้ห่างจากวันที่สิบห้ายังมีเวลาอีกหลายวัน อาจารย์…ของข้าคงจะเป็นเพราะเหตุนี้ ถึงได้ยังไม่กลับมา 

 อ่อ  อวิ๋นเจี่ยวพยักหน้า ก่อนจะถามด้วยความสงสัย  ท่านรู้พวกนี้ได้อย่างไร  ไม่ได้สูญเสียความทรงจำหรือ

 คือ…ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่ว่านึกขึ้นมาได้  สีหน้าของเขาแดงก่ำ ก่อนจะลูบหัวอย่างเขินอาย โค้งตัวลงไปราวกับรู้สึกผิด

เดิมทีเขาก็โผล่ออกมาเพียงครึ่งตัว อีกทั้งขวดที่ใส่เลือดนั้นวางไว้อยู่ในตัวของอวิ๋นเจี่ยว ท่าทางที่เขาก้มลงนั้น เมื่อมองจากตรงข้ามทำให้เหมือนกับว่าเขากำลังกอดอวิ๋นเจี่ยวอยู่ อีกทั้งหน้าของเขายังหันเข้าหาอวิ๋นเจี่ยว…

เพร้ง!

ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้น นาทีถัดมาพลังเย็นถูกแผ่ออกมาจากฝั่งตรงข้าม ราวกับมีบางอย่างพัดผ่านไป ร่างกึ่งโปร่งใสข้างตัวของอวิ๋นเจี่ยวราวกับถูกอะไรบางอย่างตีออกไป ถึงแม้จะไม่มีร่างจริง แต่กลับได้ยินเสียงของกำแพงล้มลง ทันใดนั้นห้องก็ถล่มไปครึ่งหนึ่ง

พลังเย็นเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน อาหารร้อนที่วางอยู่เต็มโต๊ะนั้นถูกน้ำแข็งปกคลุมในทันที และกำลังแผ่ไอเย็นจับใจออกมา ส่วนในมือของเยี่ยยวนกำลังถือถ้วยที่ถูกบีบจนแหลกละเอียด

อวิ๋นเจี่ยว  … 

ไป๋อวี้  … 

เกิดอะไรขึ้น

(⊙_⊙)

ชายแก่มองไปยังชิ้นเนื้อที่คีบขึ้นมาเมื่อกี้กลายเป็นก้อนน้ำแข็ง ก่อนที่จะร่วงลงบนโต๊ะน้ำแข็ง เขามองไปยังอวิ๋นเจี่ยวที่อยู่ด้านข้าง เมื่อกี้เสี้ยววิญญาณนั้นทำอะไร

อวิ๋นเจี่ยวก็มีสีหน้าฉงน มองไปยังอาหารที่ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งบนโต๊ะ หานซูเมื่อกี้ไม่ได้แย่งกิน! อีกอย่างเสี้ยววิญญาณก็กินไม่ได้!

 อาจารย์…ปู่?  นางเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเยี่ยยวนไม่เคยดำทะมึนขนาดนี้มาก่อน ทำให้อวิ๋นเจี่ยวเกรงกลัวขึ้นมาเล็กน้อย

เขากลับเหมือนคนกำลังโกรธจัด ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน มองไปยังอวิ๋นเจี่ยวด้วยสายตาเย็นชา  เจ้าตามข้ามา  พูดจบข้าวก็ไม่กินแล้ว หันหลังเดินออกไปทีละก้าวราวกับลืมว่าตนเองบินได้

 …อ่อ  อวิ๋นเจี่ยวเดินตามไป

เขากลับชะงักฝีเท้า ก่อนจะกำชับเสียงเย็น  ห้ามพกขวดใบนั้น! 

 …  ขวดอะไร

สักพักถึงจะเข้าใจได้ เขาหมายถึงขวดที่ใส่เลือดของหานซูเอาไว้

อีกฝ่ายเดินออกจากห้องไปแล้ว พลังเย็นบนตัวเขามากขึ้นตามการก้าวเท้า บนพื้นเกาะเป็นน้ำแข็ง ราวกับปูทางเดินด้วยน้ำแข็งยาวไปจนถึงเจดีย์สูง

อวิ๋นเจี่ยวทำได้เพียงหยิบขวดออกมา ยัดให้ไป๋อวี้  ชายแก่ถือไว้ ท่านรับไปดูหานซู  พูดจบก็เดินตามทางน้ำแข็งไป

รู้สึกว่าอาจารย์ปู่ในหลายวันนี้ อารมณ์ร้อนเป็นพิเศษ!

——————

อวิ๋นเจี่ยวเห็นอาจารย์ปู่โกรธมากขนาดนี้เป็นครั้งแรก ถึงแม้แต่ก่อนเคยจัดการคนที่มาแย่งอาหาร แต่ไม่เคยเหมือนครั้งนี้มาก่อน พื้นน้ำแข็งนั้นราวกับเขียนว่า  ข้าโกรธมาก 

ทันนั้นนางรู้สึกไม่กล้าขึ้นไปข้างบนขึ้นมา ใช้เวลากว่ายี่สิบนาทีถึงจะปีนขึ้นยอดเจดีย์ได้ ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะว่า…ลื่น!

-_-|||

ไม่รู้ว่าอาจารย์ปู่ใช้คาถาอะไร บนบันไดล้วนเต็มไปด้วยน้ำแข็ง ทำให้นางเกือบลื่นล้มลงไปหลายครั้ง กว่าจะปีนขึ้นไปบนเจดีย์ได้ ถึงได้พบว่าด้านบนยิ่งหนาว ทั้งที่เป็นฤดูที่ร้อนที่สุด แต่ด้านบนนี้ราวกับฤดูหนาว

โดยเฉพาะร่างที่หันหลังให้นาง ทั้งที่ท่าทางน่าเกรงขาม แต่นางกลับมีความรู้สึกอยากยื่นลูกอมให้เขา ความรู้สึกกระวนกระวายเมื่อสักครู่หายไปอย่างน่าประหลาด

 อาจารย์ปู่? 

เขาหันกลับมา สายตาเย็นยะเยือกนั้นเต็มไปด้วยความโกรธและ…น้อยใจ?!

ไม่…ดูผิดแน่ๆ!

 นั่งลง!  เขาชี้ไปยังเสื่อสันทัดด้านข้าง

 อ่อ  อวิ๋นเจี่ยวเดินไป กำลังจะนั่งลง

กลับได้ยินเขาพูดขึ้น  ถอดเสื้อออก! 

อวิ๋นเจี่ยวสะดุดขาตัวเอง ก่อนที่ล้มคะมำลงบนพื้น

 ฮะ?!! 

อาจารย์ปู่…โกรธจนกลับมาเป็นผู้ชายแล้ว?!

(⊙_⊙)