ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 216 กำเนิดมังกร
“อา…ได้!” ท่านอาวุโสเจียวผงะ ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เขาก็ยังหยิบยันต์ข่ายพลังออกมา เปิดข่ายพลังคุ้มครองภูผาของสำนักเทียนซือขึ้น
นาทีถัดมา ทั้งสำนักเทียนซือสว่างไปด้วยแสงสีขาว ลำแสงข่ายพลังนับสิบพุ่งขึ้นท้องฟ้า ก่อนจะกลายเป็นข่ายพลังทับซ้อนกันหลายชั้น ครอบคลุมสำนักเทียนซือและเมืองเสวียนด้านล่างเอาไว้
ในขณะที่ข่ายพลังก่อตัวขึ้น สายฟ้าจากด้านบนก็ผ่าลงมา เสียงฟ้าน้องดังสนั่น สายฟ้านับร้อยล่วงลงมาราวกับน้ำตก กระแทกเข้าบนข่ายพลัง แต่แล้วก็ถูกกั้นไว้ด้านนอก แสงสายฟ้าที่แสบตา ส่องสว่างทั้งสำนักเทียนซือ
เหล่าเจ้าสำนักต่างสูดลมหายใจเข้าด้วยความตกใจ สายฟ้าสวรรค์จำนวนมากเช่นนี้ หากเมื่อกี้ไม่ได้เปิดข่ายพลัง ลูกศิษย์ด้านล่างต้องบาดเจ็บมากแค่ไหน ใครกันที่สามารถชักนำสายฟ้าสวรรค์ลงมามากมายเช่นนี้?!
ท้องฟ้าในเวลานี้ถูกปกคลุมเต็มไปด้วยก้อนเมฆสีดำ สายฟ้าบนท้องฟ้าหยุดลง บริเวณรอบข้างมีลมพายุกระหน่ำ ระหว่างชั้นเมฆมีร่างขนาดใหญ่ของอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว มองไม่ชัดมาก จนกระทั่งเสียงร้องหนึ่งดังขึ้น เสียงนั้นมาพร้อมอำนาจที่พร้อมจะบดเบียดทุกอย่าง จากนั้นร่างสีเหลืองขนาดใหญ่ปรากฏอยู่บนท้องฟ้า
ทุกคนต่างเบิกตาโต มองไปยังร่างกลางอากาศอย่างเหลือเชื่อ
นี่คือ…
“มังกร!”
ไม่รู้ว่าใครตะโกนออกมา เรียกสติของทุกคนที่กำลังนิ่งอึ้ง
“มังกรจริงด้วย! ทำไมมังกรถึงปรากฏตัวที่นี่”
“มังกรกำเนิด เป็นลางดี ที่แท้มังกรในตำนานมีอยู่จริง!”
“ข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเทพ”
“…”
เหล่าลูกศิษย์ต่างตกตะลึง เงยหน้ามองดูมังกรยักษ์กลางอากาศด้วยความตื่นเต้น อย่างไรก็ตาม ลูกศิษย์ทั้งหมดของเสวียนเหมินต่างฝึกฝนเพื่อบรรลุเป็นเทพ แต่ตอนนี้ตรงหน้าของพวกเขามีเทพจริงๆ ปรากฏตัวขึ้น!
เสียดายที่ทุกคนดีใจได้ไม่นาน เสียงคำรามของมังกรดังขึ้นกลางอากาศ เสียงนั้นแหลมแสบหู โจมตีเข้าเส้นประสาทโดยตรง ทุกคนรู้สึกเพียงเจ็บด้านในหู จากนั้นรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังจะหลุดออกมา
เหล่าเจ้าสำนักตกตะลึง เจ้าสำนักสวีรีบหันไปพูด “สงบจิต ตั้งสติ! อย่าฟังเสียงของมัน”
เหล่าลูกศิษย์ต่างดึงสติกลับมา ก่อนจะรีบนั่งสมาธิ ท่องคาถา ถึงได้ปิดกั้นเสียงนั้นได้
เสียงคำรามของมังกรดังขึ้นบนท้องฟ้าอีกหลายที มังกรยักษ์ตัวนั้นลอยไปมาระหว่างชั้นเมฆ สุดท้ายหัวมังกรขนาดใหญ่โผล่ออกมา รอบตัวของมันล้อมรอบไปด้วยพลังเทพและพลังมังกร ดวงตาสีทองขนาดใหญ่กวามองผู้คนในข่ายพลังด้วยความแค้น ราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
สักพัก เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ดังก้องทั่วทั้งสำนักเทียนซือ เต็มไปด้วยความโกรธเคือง
“มอบผู้ร้ายที่ฆ่าลูกข้าออกมา มิเช่นนั้นข้าจะทำลายโลกใบนี้ เซ่นลูกข้า!”
เหล่าเจ้าสำนักตกใจ ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดี แต่ไม่คิดว่าจะมาเพื่อแก้แค้น เจ้าสำนักสวีตั้งสติ ก่อนจะพูดตอบมังกรยักษ์ “ไม่ทราบว่าท่านเทพหมายความอย่างไร ลูกชายท่านเกิดเรื่องอะไรขึ้น เกี่ยวกับเสวียนเหมินอย่างไร เหตุใดถึงมาหาเสวียนเหมิน”
“ฮึ! พวกมดที่บังอาจ ยังคิดแก้ตัว!” มังกรยักษ์ส่งเสียงเย็นในลำคอ ความอาฆาตในสายตายิ่งมากขึ้น
“ลูกข้าลงมาฝึกฝนที่โลกล่าง ผ่านอุปสรรคสวรรคือีกครั้งจะสามารถบรรลุเป็นเทพได้ แต่พวกเจ้าถือโอกาสตอนที่เขาจะกลายเป็นมังกร ฆ่าเขาเพื่อเอาลูกแก้วมังกร ข้าใช้คำสาปตามร้อยมาถึงที่นี่ มดต้อยต่ำด้านหลังคือคนที่ฆ่าลูกฆ่า!”
เจ้าสำนักสวีหันไปมองถังเฉินพ่อลูก
สักพัก ถังเฉินเหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้ เขาเงยหน้าขึ้นมองมังกรยักษ์บนท้องฟ้า “จ้าคือพ่อของมังกรน้ำร้ายกาจนั้น!” หากบอกว่าช่วงนี้มีเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับมังกร ก็คงมีเพียงมังกรน้ำร้ายกาจตัวนั้นแล้ว
“ฮึ! เจ้าจริงด้วย!” มังกรยักษ์ยิ่งโกรธมากขึ้น ร่างใหญ่บิดไปมาระหว่างชั้นเมฆ “ส่งลูกแก้วมังกรของลูกข้าออกมา มิเช่นนั้นข้าจะทำให้ที่นี่ราบเป็นหน้ากลอง”
“นี่…นี่มันเรื่องอะไรกัน” ถังอี้ทำหน้าฉงน มองดูลูกชายของตนเองอย่างกระวนกระวาย เขารู้ว่าถังเฉินถูกมังกรน้ำทำร้าย แต่ทำไมถึงไปมีส่วนเกี่ยวข้องกับมังกรได้
ถังเฉินเดินขึ้นหน้า “ข้าเคยรับมือกับมังกรน้ำรายกาจจริง แต่เป็นเพราะมันทำปั่นป่วนโลกมนุษย์ กินคนจำนวนมากในหนองน้ำภูเขาอวี๋ซาน ข้าตามรอยไปถึงที่นั่น มีความจำเป็นต้องลงมือปราบมาร ส่วนลูกแก้วมังกร ข้าไม่ได้เอาไป!”
“มดต้อยต่ำไร้ยางอาย พูดจาเหลวไหล!” มังกรยักษ์คำรามอีกครั้ง สายฟ้าปรากฏขึ้นบนร่างกาย ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง “ลูกชายข้าลงไปฝึกฝนกว่าสามพันปี ไม่เคยออกจากหนองน้ำ เห็นได้ชัดว่าเจ้าต้องการลูกแก้วมังกรของลูกข้า บังอาจหมิ่นประมาทเทพ!”
“จริงหรือ” อวิ๋นเจี่ยวฟังต่อไปไม่ไหว โลกบนมีแต่อะไรกัน เธอก้าวไปข้างหน้า “มันไม่ได้ออกจากหนองน้ำเลยกับมันทำร้ายมนุษย์เป็นคนละเรื่อง ชายแก่! ชายแก่ยันต์!”
“ฮะ? อ่อ!” ชายแก่ผงะ ก่อนจะค้นยันต์เก็บภาพออกมา นาทีถัดมาเห็นเพียงแต่ภาพขนาดใหญ่ปรากฏบนท้องฟ้า มันคือหุบเขาลึกแห่งหนึ่ง มังกรน้ำร่างยักษ์จมอยู่ในพื้นดิน เพียงแต่รอบด้านของมันเต็มไปด้วยโครงกระดูกมากมาย
“นี่คือ…”
ทุกคนในเหตุการณ์ต่างหายใจเข้าด้วยความตกตะลึง ไม่ต้องพูดถึงเหล่าลูกศิษย์ แม้แต่เหล่าเจ้าสำนักก็ยังไม่เคยเห็นโครงกระดูกมากมายเช่นนี้มาก่อน ชั่วขณะหนึ่งทุกคนจ่างไม่มีความตื่นเต้นที่ได้พบเห็นมังกร มีแต่เพียงความโกรธ
ท่านเทพโลกบนกระทำการดั่งปีศาจอะไรเยี่ยงนี้!
“ดูท่าทางท่านจะไม่รู้จักลูกชายของตนเองดี” อวิ๋นเจี่ยวมองไปยังมังกรยักษ์ “มังกรน้ำร้ายกาจก็คือมังกรน้ำร้ายกาจ ตราบใดที่มันไม่บรรลุ มันก็เป็นได้แค่มาร ส่วนลูกศิษย์เสวียนเหมินมีหน้าที่ขับไล่มาร ไม่ว่าลูกชายของใคร หากมันกล้าทำเรื่องผิด เหตุใดพวกข้าจะไม่กล้าฆ่า”
“เด็กเมื่อวานซืน สามหาวนัก!” มังกรยักษ์ไม่สนใจภาพของโครงกระดูกจริงหน้าแม้แต่น้อย ราวกับนายตาเขาโศกนาฏกรรมเช่นนี้ไม่มีอะไร เขาเพียงแค่ส่งเสียงเย็นออกมา “ลูกข้าเป็นสายเลือดมังกร ไม่ว่าเขาจะทำอะไร มนุษย์อย่างพวกเจ้าก็ไม่อาจตัดสินเขาได้ รีบส่งลูกแก้วมังกรของลูกข้าออกมา”
อวิ๋นเจี่ยวขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ “อ่อ ที่แท้ท่านก็ไม่ได้มาแก้แค้น แต่มาหาลูกแก้วมังกร แต่ว่าลูกแก้วนั้นไม่ใช่ลูกแก้วมังกร มันคือลูกแก้วกำเนิดวิญญาณ!”
มังกรยักษ์ผงะ ดวงตาของเขามีความตกตะลึงปนสงสัย ทำไมนางถึงรู้เรื่องลูกแก้วกำเนิดวิญญาณ หรือว่า…
อวิ๋นเจี่ยวรอคอยคนที่อยู่เบื้องหลังมาเป็นเวลานาน เดิมทีนึกว่าอีกฝ่ายกำกลังวางแผนการใหญ่อะไร ตอนนี้ดูแล้ว อีกฝ่ายคงไว้วางใจมังกรน้ำร้ายกาจมากเกิดไป รอจนกระทั่งมังกรน้ำร้ายกาจตายไปถึงได้รู้
“ลูกชายท่านช่างไร้ค่า อย่างน้อยไม่มีค่าเท่ากับเทพ…”
“หุบปาก!” มังกรยักษ์พูดขัดเธอทันที ราวกับกลัวว่าเธอจะพูดเรื่องบางอย่างออกมา สายตาของเขาแปรเปลี่ยนไป
“ข้ามีความอดทนไม่มาก ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอมส่งคนร้ายและลูกแก้วมังกรออกมา เช่นนั้นก็ไปตายเถอะ!” พูดจบ เขาก็สะบัดสายฟ้าลงมาอีกครั้ง แต่ยังคงถูกข่ายพลังคุ้มครองภูผาต้านทานเอาไว้ ไม่ต้องรอตกกระทบถึงพื้นก็สลายหายไป
“หึ คิดว่าหลบอยู่ด้านในแล้วจะรอดหรือ มดต่ำต้อยที่ไร้เดียงสา!” มังกรนั้นเห็นสายฟ้าทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ จึงคำรามออกมาอีกครั้ง “เพียงข่ายพลังธรรมดา ยังคิดจะต้านทานมังกร!”
พูดจบ เขาก็ไม่หลบซ่อนตัวอยู่ในชั้นเมฆอีกต่อไป เขาพุ่งตัวลงมาอย่างรวดเร็ว ลมพายุกระหน่ำขึ้นรอบทิศก่อนจะก่อตัวเป็นใบมีด ถาโถมเข้ามาพร้อมกับอนุภาพทำลายล้าง
ถึงแม้จะอยู่ในข่ายพลัง แต่ทุกคนต่างก็รับรู้สึกพลังที่แหลมคมราวกับสามารถกรีดขาดวิญญาณได้ เหล่าเจ้าสำนักสีหน้าเปลี่ยนไป ทำได้เพียงบอกกล่าวให้เหล่าลูกศิษย์สร้างเกราะคุ้มกัน แต่ว่าภายใต้ลมดาบที่มีอนุภาพเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะสามารถต้านทานไว้ได้มากน้อยแค่ไหน
ในขณะที่มังกรกำลังจะชนเข้ากับข่ายพลังคุ้มครองภูผา ลมดาบจำนวนมากมายกำลังจะทะลุข่ายพลัง นาทีถัดมา พวกเขาได้ยินเพียงเสียงกระแทกดังสนั่นขึ้น!
ข่ายพลัง…ไม่แตก!
มังกรยักษ์…ถูกดีดกลับไป!
เจ้าสำนักสวี: “…”
ถังเฉิน: “…”
ทุกคน: “…”
(￣△￣；)
มังกรปลอมหรือเปล่า