ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 276 คำขอของอาจารย์
ทั้งห้องเงียบสงัดไปกว่าครึ่งนาที…
อิ้งหลุนเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ เขาแทบจะคำรามออกมา “เฮ้ย! เยี่ยยวนเจ้าคนลามก!” เขาพลางชี้นิ้วที่สั่นเทาไปยังคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม พลางวิจารณ์อีกฝ่าย “เจ้าช่างชั่วช้า เลวทราม ลามก ไร้มนุษยธรรม! นอกจากหลอกลวงหญิงสาวแล้ว ยังพูดจาเช่นนี้ต่อหน้าสาธรณะชน เจ้า…เจ้า เฮ้อ ข้าเข้าวัฎจักรมาหลายครั้งเช่นนี้ยังไม่รู้นิสัยที่แท้จริงของเจ้า ช่างต่ำตม! ไร้ยางอาย! ศิษย์หลาน เร็ว! ตีเจ้าคนแก่ชั่วช้านี้ให้ตาย!”
“ไปให้พ้น!” สีหน้าของเยี่ยยวนเย็นชาลง ก่อนที่พลังเย็นบนตัวจะพุ่งออกไปยังอีกฝ่าย บริเวณรอบข้างแทบจะก่อตัวเป็นน้ำแข็ง ไม่! ก่อตัวเป็นน้ำแข็งแล้ว เห็นเพียงแต่น้ำแข็งแท่งสีเงินพุ่งตรงไปอิ้งหลุน
อิ้งหลุนคิดจะใช้พลังวิญญาณต้านเอาไว้ แต่น้ำแข็งนั้นกลับทะลุพลังวิญญาณพุ่งตรงเข้ามา “เฮ้ย!” เขาอุทานเสียงหลง ร่างกายของเขาหลบออกไปไกลหลายเมตร “เจ้าเอาจริงหรือ! ทั้งๆ ที่ตัวเองไร้ยางอาย ยังไม่ให้คนพูดอีก ศิษย์ตัวน้อย เจ้าเห็นแล้วใช่หรือไม่ อย่ามองคนไม่ออก! อย่าเชื่อใจเจ้านี่ง่ายดายเกินไป เจ้าเป็นคนฉลากหลักแหลม อย่าตาบอดบนเรื่องแบบนี้ ข้าจะบอกเจ้า…”
“หาที่ตาย!” พลังบนตัวเยี่ยยวนหลั่งไหลออกมา ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะเริ่มยกใหม่!
อวิ๋นเจี่ยวถึงตั้งสติได้ เธอดึงคนตรงหน้าเอาไว้ “เดี๋ยว!” อาจารย์ปู่ไร้ความเข้าใจเกี่ยวกับการมีความรัก เรื่องนี้ไม่ใช่ในแบบที่พวกเขาคิดอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถามขึ้น “อาจารย์ปู่ ท่านพูดให้เข้าใจก่อน นอนที่ท่านพูดเมื่อกี้เป็นนอนแบบไหน”
“นอนแบบนอนหลับ!” เยี่ยยวนพูดอย่างหน้าไม่แดงแม้แต่น้อย เขายื่นหน้าเข้าใกล้ “ข้านอนเจ้าก็นอน นอนเตียงเดียวกัน”
อวิ๋นเจี่ยว: “…”
หลงฉาง: “…”
ชายแก่: “…”
(￣△￣；)
“เลวทราม! เลวทรามมาก!” อิ้งหลุนทำสีหน้าอับอาย ก่อนจะปิดตาของตนเอง “ข้าว่าหลายปีมานี้ นิสัยของเจ้าไม่พัฒนา แต่หนังหน้าเจ้ากลับหนาขึ้น คำพูดแบบนี้ยังพูดออกมาได้ ยังนอนด้วยกัน…นอน…เดี๋ยว!” เขานึกบางอย่างขึ้นได้ ก่อนจะกวาดตาขึ้นลงมองเยี่ยยวนที่ทำสีหน้าหงุดหงิด “เจ้าถึงเวลาต้องเข้าสู่ช่วงนิทราแล้วหรือ คำนวณจากเวลา เหมือน…”
เขายังพูดไม่ทันจบ เยี่ยยวนราวกับไม่อยากสนใจคนอื่นต่อ เขากอดคนในอ้อมกอดไว้แน่น จากนั้นหายตัวไปทันที เหลือไว้เพียงอิ้งหลุนที่กำลังคำนวณเวลาและชายแก้กับหลงฉางที่ทำหน้าฉงน สักพักงง
หลงฉางอ้าปากเปล่งเสียงออกมาหลายครั้ง “ศิษย์หลานไป๋…อาจารย์และศิษย์หลานเล็กคงไม่ใช่…”
“อย่าถาม!” ชายแก่เองก็ทำท่าทางรับไม่ได้ เขาไม่กล้าคิดมาตลอด “ถ้าถามก็คือใช่!”
อิ้งหลุนหันกลับไปมองพวกเขา ก่อนจะพูดออกมา “ทำไม พวกเจ้าเพิ่งรู้! เยี่ยยวนเจ้าคนไร้ยางอายคบกับศิษย์ตัวน้อยมากว่าครึ่งปีแล้ว!”
ชายแก่: “…”
หลงฉาง: “…”
สักพัก…
“เดรัจฉาน!” คูณสาม
凸(艹皿艹)
…
“ที่นี่คือที่ไหน”
อวิ๋นเจี่ยวมองดูสถานที่เงียบสงบตรงหน้า ใต้เท้าเป็นพื้นหญ้าสีเขียวขจี ตรงข้ามมีป่าไผ่สีม่วง ด้านข้างของป่าไผ่เป็นบ้านไม้ไผ่ที่สวยงามกะทัดรัด มีกลิ่นหอมของขนมลอยออกมาจากด้านใน ส่วนด้านนอกห่างจากบ้านไม้ไผ่ไม่ไกลนัก มีแม่น้ำสายเล็กที่ใสสะอาด ด้านบนแม่น้ำอบอวลไปด้วยหมอกควันสีม่วง
สถานที่แห่งนี้ไม่ใหญ่มาก สามารถมองเห็นได้ภายในแวบแรก เพียงแต่ด้านนอกของพื้นหญ้าเป็นโลกที่เต็มไปด้วยหมอกควันสีขาว
“สถานที่ที่ข้าเข้านิทรา” เยี่ยยวนตอบ ก่อนจะจูงเธอเดินไปยังบ้านไม่ไผ่
อวิ๋นเจี่ยวเดินตามขึ้นไป ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้อาจารย์ปู่พาเธอบินกลับยอดเจดีย์ จากนั้นมุดเข้าไปในป้ายบูชาบนโต๊ะ ดังนั้น…ที่นี่คือมิติภายในป้ายบูชา?
ตั้งแต่อาจารย์ปู่ย้ายเตาหลอมของเธอไป เขามักจะอยู่บนยอดของเจดีย์ น้อยครั้งที่จะลอยกลับเข้าไปภายในป้ายบูชา ดังนั้นเธอและชายแก่คิดมาตลอดว่าเขาเพียงแค่สิงร่างไว้ในป้าย ไม่คิดว่าด้านในจะมีมิติใหญ่เช่นนี้
เยี่ยยวนพาเธอเดินเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านไม่กว้างมาก มีเพียงหนึ่งห้องเท่านั้น เครื่องตกแต่งด้านในเรียบง่าย มีเพียงเตียงไม้ใหญ่หนึ่งใบ ด้านบนไม่มีแม้แต่ผ้าปู เขาจูงเธอมายังด้านหน้าเตียง ก่อนจะพูด
“พวกเรานอนเถอะ!”
“…” อวิ๋นเจี่ยวปากกระตุก เธอระอากับวิธีการพูดที่ง่ายต่อการเข้าใจผิดของอาจารย์ปู่อย่างมาก แต่เธอก็มองออกว่าการนอนที่เขาพูด ก็เป็นเพียงการนอนหลับจริงๆ เท่านั้น
เธอนึกถึงคำพูดของอิ้งหลุนเมื่อกี้จึงถามขึ้น “อาจารย์ปู่ การนิทราที่อิ้งหลุนหมายความว่าอย่างไร ท่านต้องเข้าสู่การนิทราหรือ”
คิ้วของเขาขมวดมุ่น ก่อนจะพนักหน้าช้าๆ “อืม สองวันนี้”
ดังนั้นช่วงเวลานี้เขาถึงได้เกาะติดเธออย่างประหลาด อีกทั้งไม่ยอมให้เธอไปยมโลกหรือ
“ท่านต้องหลับนานแค่ไหน ตื่นขึ้นมาได้เมื่อไร”
“เร็วสุดหนึ่งสองปี ช้าสุดหนึ่งสองพันปี” เขานึกบางอย่างขึ้นได้ สีหน้าของเขาเคร่งเครียด
“เวลาที่แน่นอนข้าไม่รู้ แต่ข้าสัมผัสได้ถึงเวลาที่ต้องเข้าสู่การนิทรา”
อวิ๋นเจี่ยวรู้สึกจุกในอกอย่างไร้สาเหตุ “จำเป็นต้องเข้าสู่การนิทราหรือ”
“อืม”
“เช่นนั้น…หลับนานขนาดนั้น ตื่นมาจะมีผลข้างเคียงหรือไม่ อย่างความจำเสื่อมอะไรทำนองนั้น!”
ก่อนหน้านี้อิ้งหลุนเคยบอกว่าเขาจำเรื่องเมื่อหมื่นปีก่อนไม่ได้
“เพียงแค่ข้าไม่อยากก็จะไม่เป็น!” เขาพูดอย่างมั่นใจ
อวิ๋นเจี่ยวโล่งใจเมื่อได้ยิน
“เจี่ยวเจี่ยว...” เสียงของเขาต่ำลง ก่อนจะกอดเธอแน่น “เจ้ารับปากว่าจะอยู่กับข้า” เช่นนี้ก็จะไม่มีคนมาลักพาตัวเธอไป
พูดจบก็ทำท่าจะกดเธอขึ้นเตียงไม้ด้านข้างเพื่อเตรียมพร้อมการหลับ
อวิ๋นเจี่ยวผงะ มือขวาดันไว้ข้างหลัง ก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่าย เธอถอนหายใจออกมา
“อาจารย์ปู่…ข้าเป็นมนุษย์” นอนหลับร้อยพันปีขึ้นไป เวลานั้นเธอคงกลายเป็นผุยผงแล้ว!
การกระทำของเขาชะงักลง ก่อนจะพูดอย่างร้อนใจ “ข้าช่วยให้เจ้าเติบโต ไม่ว่าจะกลายเป็นเทพ หรือกลายเป็นเทพเจ้าล้วนได้ เพียงแค่เจ้ายอม!”
“เยี่ยยวน!” อวิ๋นเจี่ยวถอนหายใจยาว ก่อนจะกอดเอวของเขากลับ “ท่านต้องมั่นใจในตัวข้า และมั่นใจในตัวท่านเอง”
“…” ดวงตาของเขาหรี่ลง แขนที่กอดเธอไว้กระชับแน่นขึ้น คนทั้งคนห่อเหี่ยวลงไป
เธอเงยหน้าขึ้นจับหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะประทับเข้าที่ริมฝีปากเย็นของอีกฝ่าย
“ท่านนอนเถอะ ข้าจะรอท่านตื่นขึ้นมา”
เขาเงียบไปเป็นเวลานอน สายตาที่มองมายังเธอมีไอน้ำเล็กน้อย…
สักพัก…
“…ได้”