ศิษย์หลานข้า ระวังอย่าหลงผิด - ตอนที่ 31 การทดสอบประจำเดือน

ไป๋อวี้ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองยังมีโอกาสที่จะเริ่มเรียนวิชาเสวียนใหม่อีกรอบ คนแก่ที่อายุขนาดนี้เช่นเขา เป็นช่วงเวลาที่รับรู้ถึงชะตากรรมของตนมานานแล้ว เรื่องการฝึกฝนนั้นมองเป็นเรื่องไม่สำคัญไปนาน เขาจึงไม่เคยฝึกฝน หากใช้วิธีของเจ้าหนูอวิ๋นเจี่ยวพูดก็คือ ละทิ้งการรักษาแล้ว เพราะถึงแม้จะพยายามอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี แล้วจะฝึกไปทำไมกัน

ดังนั้นเขาจึงไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะยังมีวันที่กลับมาศึกษาวิชาเสวียนอีกครั้ง อีกทั้งยังเป็นการศึกษาแบบทุ่มเทสุดชีวิตอีก ไม่เรียนก็ไม่ได้ เพราะว่าอาจารย์ปู่คอยจับตามองเขาอยู่! ตั้งแต่วันนั้นที่เขาก็รับรู้ว่าตำราบนชั้นวางที่เจ้าหนูอวิ๋นเจี่ยวตั้งไว้ในห้องตำรานั้น ครึ่งหนึ่งเตรียมมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ เขาก็ใช้ชีวิตที่ตกอยู่ในความทุกข์ทรมานมาตลอด

ก็ไม่รู้ว่าเจ้าหนูอวิ๋นเจี่ยวพูดอะไรกับอาจารย์ปู่ จากผู้ที่เดิมนั้นไม่ชอบออกนอกเจดีย์เวลากินข้าวกลับรับปากมาเป็นผู้ทดสอบการฝึกฝนของเขาจริงๆ

ท่านก็ไม่ได้ทำอะไรมาก เพียงแค่มาหาเขาด้วยตัวเองเดือนละครั้ง ไม่สั่งสอน ไม่ด่าคน เพียงแค่ลงมือทุบตีเขาโดยตรง อีกทั้งยังเป็นประเภทที่ทุบตีจนเกือบตาย ไป๋อวี้รู้สึกกระดูกของตัวเองได้แยกแล้วต่อใหม่หลายต่อหลายรอบเพียงภายในไม่กี่เดือน ทุกครั้งที่เดินและดื่มน้ำราวกับจะได้ยินเสียงกระดูกดังขึ้นมา

ชายแก่อยากจะร้องไห้ แต่ก็ทำได้เพียงบ่นกับอวิ๋นเจี่ยว  เจ้าหนู เจ้าช่วยบอกอาจารย์ปู่หน่อยว่า ทดสอบครั้งหน้าอย่าลงมือกับข้าอีกได้ไหม อีกอย่างข้าเรียนวิชาเสวียน ไม่ใช่วิชาต่อสู้ มีที่ไหนมาถึงก็เริ่มลงมือ  อีกทั้งยังมุ่งไปที่หน้าอย่างเดียว

อวิ๋นเจี่ยวไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ตอบเขาอย่างเรียบเฉย  ท่านหมายความว่าต้องการให้อาจารย์ปู่ใช้วิชาเสวียนกับท่าน? 

ชายแก่ผงะไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึงฝูงผีที่เกือบจะวิญญาณสลายไป ก่อนที่จะสะดุ้ง  ไม่ๆๆ … ไม่ใช่ ข้าไม่ได้พูด…เจ้าอย่าพูดมั่ว! 

(๑ŐдŐ)b

เล่นตลกอะไรกัน อาจารย์ปู่ใช้วิชาเสวียนกับเขา สู้ให้เขาไปเกิดใหม่เลยง่ายกว่า  ข้าหมายถึง ครั้งต่อไปที่อาจารย์ปู่ชี้แนะข้า ท่านสามารถอ่อนโยน…มากกว่านี้ได้หรือไม่  อย่างน้อยอย่าอัดหน้าสิ

อวิ๋นเจี่ยวหันควับมาทันที ก่อนจะจ้องมองเขา  ทำไม ท่านบาดเจ็บเหรอ บาดเจ็บอย่างไร ตรงไหนไม่สบาย บาดเจ็บที่เส้นชีพจร สติ หรือตันเถียนหรือเปล่า ข้าช่วยดูไหม  พูดจบก็กวาดตามองเขาตั้งแต่บนลงล่าง

 …  นี่เขาคิดไปเองหรือเปล่า ทำไมรู้สึกว่าเจ้าหนูตื่นเต้นที่เขาบาดเจ็บ

เขามองไปยังใบหน้าที่ยังคงจริงจังของเจ้าหนู รู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป เจ้าหนูยังคงเป็นห่วงเขา  ยังไม่ถึงขั้นบาดเจ็บไปจนถึงสติ หรือตันเถียน ก็แค่กระดูกและเส้นต่างๆ บาดเจ็บ เป็นแผลภายในทั้งนั้น 

 อ่อ  สายตาของอวิ๋นเจี่ยวมืดลงไป หันหลังกลับไปทำงานต่อ เสียดายจัง นึกว่าจะได้ลองรักษาจริงเสียแล้ว

ไป๋อวี้  … 

จบแล้วเหรอ ไหนบอกว่ารักษาไง แผลภายในก็เป็นแผลนะ เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที มองไปยังมือ

ของอวิ๋นเจี่ยว เห็นเพียงในมือของนางถือมีดเล็กแปลกประหลาดด้ามหนึ่งไว้ กำลังผ่าอะไรบางอย่าง ดีไม่ดียังสามารถมองเห็นเลือดได้ จ้องมองไปถึงได้พบว่านั่นเป็นจิ้งจอก

 เจ้ากำลังทำอะไร  ดูท่าทางก็ไม่เหมือนกำลังทำอาหาร

 ผ่าตัด  อวิ๋นเจี่ยวผ่าหน้าท้องของจิ้งจอกออก พร้อมเอ่ยตอบ

 ผ่าอะไรนะ  ไป๋อวี้ผงะ นี่เป็นวิชาใหม่อะไรหรือเปล่า มองพินิจไปยังก้อนขนที่เต็มไปด้วยเลือด  จิ้งจอกนี่เอามาจากไหน 

 เก็บจากหน้าประตู  อวิ๋นเจี่ยวตอบ  ในกายของมันมีของแปลกประหลาดอยู่ น่าจะกินของอะไรเข้าไปผิด กำลังจะตาย ข้าเลยเอามาลองรักษาตามตำรา 

 จิ้งจอกนี้ยังมีชีวิตอยู่?  ไป๋อวี้ตะลึง ขยับเข้าไปใกล้ถึงได้พบว่าหน้าท้องของจิ้งจอกตัวนั้นยังขยับขึ้นลงอยู่ นางไม่ได้เตรียมจะถลกหนังเพื่อเอามาต้มน้ำแกงจริงๆ ด้วย หันไปมองเจ้าหนู ก็พบว่ามือของนางถือมีดประหลาดนั้นอยู่ ด้านบนราวกับสลักสัญลักษณ์พิเศษบางอย่างไว้ ขยับมีดแต่ละทีราวกับมีแสงของพลังไหลผ่านไป เห็นได้ชัดว่าเป็นอาวุธที่หล่อหลอมขึ้นมาเป็นพิเศษ

เจ้าหนูไม่มีเส้นชีพจรเสวียน ไม่สามารหล่ออาวุธเช่นนี้ออกมาได้ มีทางเดียวคืออาจารย์ปู่เป็นคนให้มา ไป๋อวี้ลูบไปยังหัวที่เขียวช้ำของตัวเอง แล้วหันไปมองอาวุธที่อยู่ในมือของอีกฝ่าย รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนที่ถูกเก็บมาเลี้ยง น้อยใจ…

(ಥ_ಥ)

อวิ๋นเจี่ยวไม่ได้สนใจเขา ยังคงผ่าท้องของจิ้งจอกออก แล้วหาจุดของจิ้งจอกตามที่ตำราบอก ฝังเข็มลงไปก็เกิดข่ายพลังขึ้นมา ทันใดนั้นบริเวณหน้าท้องของจิ้งจอกที่ถูกผ่าออกกลับหลั่งไหลของเหลวสีดำออกมา จากนั้นค่อยๆ รวมตัวกัน ไม่ถึงครึ่งนาทีก็รวมตัวกันเป็นลูกแก้วสีดำหนึ่งลูก อีกทั้งยังมีกลิ่นสาบส่งออกมา

 เฮ้ย! เจ้าหนู เจ้าศึกษาสร้างข่ายพลังได้แล้วหรือ  ไป๋อวี้มองเข็มเงินนั้นอย่างเหลือเชื่อ ข่ายพลังสีขาวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยรู้เรื่องของหมอรักษาพลังลมปราณ แต่ก็รู้ว่าการสร้างข่ายพลังมันยากแค่ไหน ข่ายพลังทั้งหลายล้วนต้องผ่านการคำนวณและการปรับปรุงอย่างละเอียดซับซ้อน ไม่อาจพลาดได้แม้แต่นิดเดียว แล้วนี่ยังเป็นการสร้างข่ายพลังในตัวของจิ้งจอกอีก

อวิ๋นเจี่ยวหยิบลูกแก้วนั้นออกมา พลางดึงเข็มออกพลางหันหน้าไปตอบ  ยากมากเหรอ เมื่อวานข้าเพิ่งเห็นข่ายพลังนี้  ตอนนี้ก็แค่เพียงทำตามที่ตำราบอกเท่านั้น ยังไม่ได้ทำการปรับปรุงเลย

ไป๋อวี้  …  เห้อ พรสวรรค์ดีเสียจริง

凸(艹皿艹)

นึกถึงตำราที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตับไต อดไม่ได้ที่จะเอ่ย  เจ้าหนู หรือไม่ข้าก็เรียนหมอพลังลมปราณตามเจ้าเลยเถอะ  อย่างน้อยก็ไม่ต้องโดนอาจารย์ปู่ทุบตี

 ท่าน?  อวิ๋นเจี่ยวมองเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยความจริงจัง  ได้น่ะมันได้ แต่ว่าหมอรักษาพลังลมปราณต้องเรียนรู้การรักษาเป็นอันดับแรก คณะแพทย์โดยทั่วไปอย่างน้อยต้องเรียนห้าปี นอกจากนี้ยังมีหลักสูตรหก เจ็ด แปดปี จำนวนตำราก็ประมาณสี่เท่าของตำราบนชั้นวางของท่านตอนนี้ แน่นอนว่านี่เป็นเพียงพื้นฐาน ยังไม่รวมตำราที่อาจารย์ปู่ให้มา 

ไป๋อวี้หน้าขาวซีด ถึงแม้จะฟังไม่เข้าใจในส่วนด้านหน้า แต่สี่เท่าของตำราเขาฟังเข้าใจ ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องในทันใด  พวกเรามาคุยเรื่องจิ้งจอกดีกว่า! อืม…เจ้าลองเสร็จจะทำอะไร ต้มน้ำแกงไหม 

 …  ไม่เอาไหน!

เขากำลังจะเปลี่ยนเรื่อง ภายในอารามกลับมีเสียงกระดิ่งดังขึ้น

 กระดิ่งส่งข้อความ?  ชายแก่ผงะ  ต้องมีคนมาหาข้าแน่ ข้าออกไปดูก่อน 

พูดจบก็เดินไปทางสวนด้านหลังทันที สักพักก็กลับมาพร้อมกับนกกระดาษในมือ เปลี่ยนท่าทีจากไม่พอใจเมื่อกี้ กลายเป็นใบหน้าเต็มไปด้วยความอารมณ์ดี ก่อนเอ่ย  เจ้าหนูๆ เตรียมตัว พวกเราจะลงเขา  หากจะให้ดีคือออกเดินทางก่อนวันมะรืน

 ลงเขาทำไม 

 ก็ต้องหาเงิน…แค่ก!  เขาพูดแค่ครึ่งเดียวก็หยุดพูด กระแอมไปหนึ่งทีถึงจะเอ่ยต่อ  เพื่อนเก่าของข้าส่งจดหมายมา ชวนให้ข้าลงเขาไปปราบมารนะ! 

 ท่านเนี่ยนะ?  หมอผีออกสู่ยุทธภพอีกครั้งเหรอ

 สายตาอะไรของเจ้า  ชายแก่หน้าแดง ก่อนที่จะตบอกตัวเอง และกล่าวต่ออย่างปากแข็ง  ไม่ใช่ข้าโอ้อวด ข้าก็คือเป็นนักพรตที่ไล่ผีได้เก่งที่สุดในสิบลี้นี้แล้ว ผีร้ายครั้งก่อนเป็นอุบัติเหตุ ครั้งนี้ไม่มีปัญหาแน่  ผีร้ายเจอง่ายขนาดนั้นที่ไหน เขามีชีวิตมากว่าหลายสิบปี ก็เพิ่งเคยเห็นครั้งนั้นครั้งแรก

 ไม่ไป!  อวิ๋นเจี่ยวปฏิเสธทันที

 อย่าสิ! เจ้าหนู  เจ้าหนูไม่ไป เขาก็เริ่มจะไม่แน่ใจ ที่สำคัญคือถูกผีสาวครั้งก่อนทำให้กลัวแล้ว คิดได้ดังนั้นจึงโน้มน้าวต่อด้วยเสียงทุ้ม  เพื่อนข้าบอกแล้ว ครานี้เป็นการไล่ผีแบบง่ายๆ ไม่เกิดเรื่องแน่นอน เจ้าศึกษาในการเป็นหมอรักษาพลังลมปราณมาอย่างยากลำบาก ไม่อยากจะลงเขาไปทดสอบฝีมือหรือ 

 ไม่อยาก!  อวิ๋นเจี่ยวไม่อยากจะสนใจเขา เย็บแผลให้จิ้งจอกเสร็จก็เก็บเข็มเงินกลับ การเป็นหมอต้องฝึกฝนเป็นจำนวนมากก็จริง แต่การรักษาคนไม่เหมือนกับการรักษาสัตว์ นางไม่มีความมั่นใจ ไม่อาจลงมือได้ง่าย

 เจ้าหนู…  ไป๋อวี้จะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว วันมะรืนก็จะเป็นวันทดสอบประจำเดือนแล้ว เขาไม่อยากถูกอาจารย์ปู่ทุบจนกลายเป็นหัวหมูอีก!

ไป๋อวี้ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายอวิ๋นเจี่ยวก็ตอบตกลงลงเขาเป็นเพื่อนเขา เพราะว่า…พวกเขาใกล้ล้มละลายแล้ว สี่สิบตำลึงที่ได้มาครั้งก่อนนั้นถือว่ามากก็จริง ให้ครอบครัวปกติใช้คงใช้ได้เป็นปีสองปี แต่อุปกรณ์ของเสวียนเหมินแพงมาก แค่ธงผืนเดียว ดาบไม้เล่มเดียวก็ต้องใช้เงินจำนวนมากแล้ว ยิ่งอย่าพูดถึงยาวิเศษที่ช่วยในการฝึกฝนเลย พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะซื้อ

อีกทั้งช่วงนี้ไป๋อวี้ยิ่งฝึกยิ่งทุ่มเท ทุมเทจนทุ่มเงินทั้งหมดเข้าไปด้วย พอรู้ตัวอีกที ข้าวสารในโอ่งนั้นก็หมดแล้ว

นั้นก็หมายความว่า หากพวกนางยังไม่ลงเขาหาเงิน ก็ต้องทนหิวกันต่อไป

ในที่สุดไป๋อวี้ก็หนีการทดสอบประจำเดือนตามความปรารถนา และลากอวิ๋นเจี่ยวออกจากสำนักได้สำเร็จ แต่ว่า…

ใครก็ได้บอกเขาที! ทำไมอาจารย์ปู่ก็อยู่ตรงนี้ด้วย? ไหนบอกไม่ออกจากเจดีย์ไง? ทำไมแม้แต่น้ำแกงไก่ก็ห่อมาด้วยเรียบร้อยเลย!

ლ(ﾟДﾟ)ლ

 เจ้าหนู นี่… 

 หุบปาก!  อวิ๋นเจี่ยวมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น  สัตว์กินทองของเสวียนเหมินไม่มีสิทธิพูด!  เงินถูกใครใช้หมดนี่ไม่มีในใจเลยหรือไง?

 …