ศึกสยิวเกราะศาสตรา - ตอนที่ 0
บทนำ
ติ๊ด!~ ต๊ะ!~ ริ๊ง!~
ทำนองแสนสดใสของเพลงอนิเมะญี่ปุ่นดังของมาจากลำโพงขนาดเล็กข้างๆคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะภายในห้องขนาดกลางที่อยู่ในคอนโดกลางเมืองกรุง
ที่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นมีชายวัยทำงานคนนึงในชุดสูทกำลังจ้องมองไปยังจอภาพอย่างไม่วางตา และบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นปรากฏตัวเลขนับถอยหลังของอะไรบางอย่างอยู่
“ใกล้แล้วสินะที่เกมที่ผมรอคอยจะเปิดให้เล่นสักที”
ชายในชุดสูทขยับเม้าส์ไปคลิกกดดูคลิปเปิดตัวของเกมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อฆ่าเวลา เขารอคอยการเปิดตัวของเกมๆนี้มานานมากจริงๆ
“กำลังจะได้เล่นแล้วสินะ ตื่นเต้นสุดๆไปเลยแหะ แล้วสาวๆในเทเลอร์เองก็น่ารักสุดๆ บ้าเอ๋ยชักไม่อยากไปทำงานพรุ่งนี้แล้วสิ”
เกม ‘ArmorNGirls’ ที่กำลังจะเปิดให้ผู้ที่พรีออเดอร์ไว้ได้เล่นในไม่กี่นาทีข้างหน้าเป็นเอโระเกะ หรือก็คือเกมโป๊นั่นเอง
สำหรับชายวัยกลางคนในชุดสูทแล้วเกมนี้ถือว่าเป็นเกมที่เขาเฝ้ารอคอยมาตลอดหลายปี
ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะ ArmorNGirls นั้นเป็นเกมของบริษัทสร้างเกมโป๊ที่เขาชื่นชอบ ซึ่งบริษัทที่ว่านั่นแทบไม่ยอมปล่อยเกมใหม่ๆออกมาเลยนั่นเอง
พรึบ!~
“ห้ะ?”
จู่ๆวิสัยทัศน์รอบตัวก็บิดเบี้ยวอย่างกระทันหันพอรู้ตัวอีกทีชายวัยกลางคนก็พบว่ารอบตัวของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อเหม็นๆ และเสียงเซงแซ่ของผู้คนซะแล้ว มิหน่ำซ้ำยังมีอาการคลื่นไส้อีกต่างหาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นโรคMotion Sickness แต่ไอ้การที่วิสัยทัศน์เปลี่ยนแปลงกระทันหันก็สร้างผลกระทบต่อสมองของเขาไม่น้อยเลย
“เฮ้ย! ยืนนิ่งอะไรอยู่ได้วะ เกะกะขว้างทางฉิบหาย”
พลั๊ะ!
“โอ้ย!”
ผมโดนผู้ชายคนนึงผลักจนล้มลง เจ็บชะมัดนี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ยถ้าจำไม่ผิด หลังจากที่เลิกงานก็รีบตรงดิ่งกลับมาที่คอนโดเพื่อรอเล่นเกมที่ซื้อไว้แล้วทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้เนี่ย
“พี่ชาย! พี่ชายจริงๆด้วยเป็นอะไรมากไหมคะ?”
อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงที่มีผมสีดำยาวถึงบ่าและดวงตากลมโต ในชุดเครื่องแบบแปลกตาวิ่งเข้ามาช่วยพยุงผมเฉยเลย
พอดูใกล้ๆแล้วหน้าตาของเธอน่ารักมาก เธอดูน่าทะนุทนอมราวกับตุ๊กตากระเบื้อง ไม่สิออกแนวตุ๊กตาญี่ปุ่นเสียมากกว่าก็มีเรือนผมสีดำนี่นะ ถึงหน้าค่าตาจะออกไปทางยุโรปก็เถอะ
“เธอเป็นใครกัน?”
ผมเอ่ยถามสาวน้อยตุ๊กตาญี่ปุ่นในทันที ถึงแม้ว่าจะคุ้นหน้าคุ้นตาเธออยู่บ้างก็ตาม แต่เท่าที่จำความได้ ไอ้ตัวผมมันดันไม่มีน้องสาวนี่สิ ยิ่งเป็นสาวน้อยที่หน้าตาน่ารักอย่างนี้ยิ่งแล้วใหญ่เลย
“โม่ว พี่กล้าลืมหน้าน้องสาวที่น่ารักคนนี้ได้ยังไงกัน อย่าบอกนะคะว่าพี่ความจำเสื่อม นี่ไหนลองบอกชื่อตัวเองมาสิคะ”
ปิ๊ง!~
“เหวอ!”
เบื้องหน้าของผมมีหน้าต่างโปร่งแสงแบบเดียวกับในเกมปรากฏขึ้นทำเอาผมตกใจจนเผลอกระโดดถอยหลังเลย
ไอ้เจ้าหน้าต่างโปร่งแสงมีข้อความเขียนไว้ว่า’กรุณาตั้งชื่อตัวละคร’ และช่องว่างยาวๆกับปุ่มยืนยันเพียงเท่านั้น
ผมพิจารณามันอยู่พักนึงก่อนที่จะสังเกตเห็นความผิดปกติ แล้วเมื่อผมมองดูรอบๆก็พบว่าเวลารอบตัวผมนั้นถูกหยุดลง
“อะไรกัน?”
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆรวมถึงพยายามทดสอบอะไรหลายๆอย่าง และดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้จะหยุดลงจริงๆ เพราะผมลองเดินไปโน้นไปนี่สำรวจไปทั่วแล้ว
ผลของการสำรวจคือ เวลาถูกหยุดลงไปอย่างสมบูรณ์มีแค่ตัวผมที่ขยับได้และผมไม่สามารถขยับอะไรบนโลกนี้ได้ขณะเวลาถูกหยุด แล้วพอลองเดินสำรวจดูก็พบว่าที่นี่ใช้ตัวอักษรไม่เหมือนภาษาที่ผมรู้จักแต่กลับอ่านมันออกได้อย่างน่าประหลาด
ว่ากันตามตรงก็พอเดาได้แล้วว่าผมหลุดเข้ามาอยู่ในโลกของเกมที่กำลังจะเล่น แถมพอลองมองดูคุณน้องสาวดีๆก็พบว่าเธอเป็นหนึ่งในตัวละครที่อยู่ในเทเลอร์ตัวอย่างเกมที่ผมนั่งดูอยู่ก่อนจะมาโผล่ที่นี่จริงๆ
พอนั่งพักจนสติสตังเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมก็ยอมรับความจริงแล้วเริ่มสังเกตไอ้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของผมที่ผมทำเป็นเมินมันมาตลอด
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็น UI(User Interface) ในเกมอย่างแท้จริงมันมีทั้งหลอดเลือด และไอคอนต่างๆที่ยังเป็นสีเทาอยู่ว่ากันตามตรงดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่ผมสามารถเข้าถึงได้เลยหากผมไม่ผ่านอีเว้นสอนเล่นเสียก่อน แถมฟังชั่นบางอย่างยังต้องการระดับ Ranking เพื่อปลดล็อกอีกด้วย
เนื่องจากผมอยากเล่นเกมนี้มากๆผมจึงพยายามหลบสปอยแบบสุดตัว และเท่าที่ผมรู้คือเกมนี้เป็นเกมจีบสาว ที่มีระบบต่อสู้พอกรุบกริบตามสไตล์เกมโป๊ผู้ชายที่เน้นฉากอย่างว่าเป็นหลักล่ะนะ แต่ก็ใช่ว่าจะปลอดภัยเสมอไป แน่นอนว่าเพื่อความท้าทายในการเล่นเกม ทุกเกมนั้นย่อมมีแบดเอนดิ้ง(Bad Ending)เสมอ
“แม่ง! ถ้ารู้ว่าจะโดนวาปมาอ่านสปอยมาบ้างก็ดีหรอก เอาเถอะแต่ก็ดีถ้ามองโลกในแง่ดีอย่างน้อยพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปทำงานล่ะวะ”
ผมใช้แขนยันตัวยืนขึ้นจากพื้นดินหลังจากนั่งคิดและทำใจอยู่นาน ก็ทำไงได้จะให้ยอมรับความจริงง่ายๆน่ะมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ผมเองก็ไม่รู้ว่าใช้เวลาทำใจไปนานแค่ไหนแต่ตอนนี้ผมน่าจะพร้อมลุยแล้วล่ะ
ถ้าดูจากรูปลักษณ์ที่ซูบผอมของผม ที่มีโอกาสได้เห็นภาพสะท้อนของตัวเองจากกระจกในปราสาทที่ผมใช้เวลาเดินเท้าไปกลับราวๆสองชม.ได้ ร่างของผมในตอนนี้คงผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะสินะ
“ใจจริงก็อยากเดินสำรวจให้ทั่วทั้งโลกอยู่หรอก แต่ถ้าทำแบบนั้นจริงก็เหมือนใช้ประโยชน์จากบัคตอนตั้งชื่อมากไปหน่อยล่ะนะ ฮะฮะ”
ผมขำแห้งๆ พลางรัวนิ้วมือพิมพ์ตั้งชื่อลงในช่องว่างอย่างรวดเร็ว เพราะเตรียมตัวเตรียมใจมาดีแล้ว หลังจากกดปุ่มยืนยันการตั้งชื่อปากของผมก็ขยับไปเองเพื่อตอบคำถามของคุณน้องสาวเมื่อตอนก่อนที่เวลาจะถูกหยุดลง
“ครูส ชื่อของผมคือครูส”
“อ่านั่นสินะ ความจำยังดีอยู่นี่นาพี่นี่ล่ะก็!~ เอ๊ะ!! หรือพี่กระทบกระเทือนจากแรงกระแทกเมื่อกี้กันคะ?”
คุณน้องสาว?ที่ผมยังไม่ทันได้รู้ชื่อแส้ก็หันไปจ้องมองผู้ชายที่ผลักผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น เออผมไม่ได้ดูผิดนะ และถ้าเธอฆ่าคนตายด้วยสายตาได้ก็คงทำไปแล้ว
“พี่รอ หนูอยู่ที่นี่แป๊ปนึงนะคะ”
“เฮ้ยเดี๋ยว!”
ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกมา ไม่มีแม้กระทั้งอีเว้นฝึกสอนเล่น พอผมรู้ตัวอีกทีคุณน้องสาวหัวรุนแรงของผมก็วิ่งไปหาผู้ชายที่ผลักผมล้มแล้วเธอก็กระโดดดรอปคิก(กระโดดถีบขาคู่)ใส่ซะแล้ว