ศึกเดือด มหากาฬ - บทที่ 107 คุณเฉิน ไม่เป็นอะไรใช่ไหม

 หมายความว่ายังไง 

หลังจากหยางเหลียนหลงพูดออกมา จู่ๆ ทุกคนถึงกับมีสีหน้าเปลี่ยนไป

ผู้ดูแลจงสงสัยเป็นที่สุด เขายังคงไม่เข้าใจความหมายแฝง ที่อยู่ในคำพูดของหยางเหลียนหลง จึงถามว่า  อธิบดีหยาง คุณหมายความว่ายังไง 

 เหอะๆ จะหมายความว่ายังไงได้อีกล่ะ 

หยางเหลียนหลงอดยิ้มบางๆ ไม่ได้ จากนั้นจึงหันไปมองเฉินอี และสุดท้ายจึงมองเฉ่าเฉียง

 ผู้ว่าการเฉ่า เชิญคุณออกหน้าหน่อยได้ไหมครับ 

 ได้อยู่แล้วครับ 

พิธีรีตองระหว่างเฉ่าเฉียงกับหยางเหลียนหลง ทำได้อย่างสุขุมและสง่างามมาก คนอื่นอดขมวดคิ้วไม่ได้

นี่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

เห็นได้ชัดว่า ภาพตรงหน้าใหญ่โต เหนือความคาดหมายของพวกเขา โดยเฉพาะที่หยางเหลียนหลงพูดว่าผู้ว่าการเฉ่า

ผู้ว่าการเฉ่างั้นเหรอ

ผู้ว่าการงั้นเหรอ

แถมยังแซ่เฉ่าด้วย

เฉินฝูกับผู้ดูแลจงยังดีหน่อย แค่ตั้งสติไม่ได้ชั่วคราว แต่สีหน้าคนของตระกูลมังกรสองคนกับมู่หรงหมิง เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

มีเพียงมู่หรงหลันหลันที่มองคนพวกนั้นอย่างรังเกียจ โดยเฉพาะเฉินอี

เธอไม่เข้าใจ ไอ้หมอนี่ควรโดนคุมตัวอยู่ในห้องสอบสวนอย่างว่าง่ายไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมาโผล่อยู่ตรงนี้

ขณะที่มู่หรงหลันหลันกำลังจะถาม มู่หรงหมิงรีบเดินเข้าไป แล้วพูดเสียงทุ้ม  เฉ่า ผู้ว่าการเฉ่า สวัสดีครับ ผมมู่หรงหมิง สาขาสำนักงานเมืองฝั่งตะวันออกของเมืองฉือครับ 

ถ้าพูดว่าหัวหน้าเขาคือหยางเหลียนหลง แล้วคนตรงหน้าคือหัวหน้าของหัวหน้าหยางเหลียนหลง ผู้ที่กุมชะตาชีวิตทั้งเมืองชิงชวนอันยิ่งใหญ่ อยู่ในกำมือ!

ถึงปกติมู่หรงหมิงจะฝึกฝีมือและจิตใจให้แก่กล้า แต่ตอนนี้เขาก็ตกใจไม่น้อย

ผู้ว่าการเฉ่า ผู้ที่มีอำนาจทางการทหารสูงสุด มาถึงออฟฟิศสาขาสำนักงานเล็กๆ แบบนี้ ถึงหลายร้อยปี ก็เป็นภาพที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

แต่เฉ่าเฉียงกลับโบกมือไปมา ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า  อธิบดีมู่หรงไม่จำเป็นต้องเกรงใจ จุดประสงค์ที่ผมมาครั้งนี้เพราะต้องการมาเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่ง แล้วเจอกับอธิบดีหยางพอดี เลยถือโอกาสแวะมาหาคุณ 

อธิบดีมู่หรงถึงกับสบถอยู่ในใจ

มีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ที่ไหนกัน

มาเยี่ยมเพื่อนพอดี เจอหยางเหลียนหลงพอดี แวะมาหาเขาพอดี แถมยังเจอพวกคนตระกูลมังกร ตระกูลเฉินอยู่ที่นี่พอดีเนี่ยนะ

ความบังเอิญขนาดนี้มาเจอกัน มู่หรงหมิงคิดว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย

ขณะที่หน้าเขาเหงื่อแตกพลั่ก มู่หรงหลันหลันกลับเดินไปตรงหน้าเฉินอี เธอมีสติ เดินอ้อมเฉ่าเฉียงและพวกหยางเหลียนหลง และวิ่งไปข้างหลังสุด เพราะตอนที่เฉินอีเป็นฝ่ายถอยไปข้างหลังสุด ทำให้มู่หรงหลันหลันยิ้มเยาะในใจไม่หยุด

ถ้าไอ้โง่นี่ไม่เป็นฝ่ายถอยไปหลังสุด เธอคงจับไอ้โง่นี่ไม่ได้ง่ายๆ

 เฉินอี ใครอนุญาตให้นายออกจากห้องสอบสวน กลับไปสอบสวนกับฉันเดี๋ยวนี้เลย! 

เมื่อกี้ชดใช้ด้วยการขอโทษ ให้กับตระกูลมังกรและตระกูลเฉิน ทำให้มู่หรงหลันหลันยิ่งโมโหเข้าไปอีก แต่เธอไม่สามารถระบายต่อหน้าทุกคนได้ จึงต้องมาลงกับเฉินอีเนี่ยแหละ

แต่เมื่อมู่หรงหลันหลันพูดออกมา เธอพบว่าสายตาของทุกคน ต่างมองมาที่ตัวเอง นี่ทำให้เธอสงสัยมาก

 นี่เป็นอะไรกันไปหมด 

มู่หรงหมิงก็ไม่รู้เพราะอะไร เธอดึงลูกสาวมา เพื่อจะถาม แต่ขณะนั้น เฉินฝูก็หัวเราะออกมา

 เฉินอีนะเฉินอี นายคงไม่ได้ทำเรื่องอะไรมาใช่ไหม ถึงทำให้เจ้าหน้าที่มู่หรงจับนายด้วยตัวเอง แถมดูท่าแล้ว เพิ่งหนีออกมาจากห้องสอบสวนใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ! 

เฉินฝูหัวเราะชอบใจ

มู่หรงหมิงยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ขนาดมู่หรงหลันหลันยังอึ้งไปด้วย

นี่ รู้จักกันอีกงั้นเหรอ

เหมือนรู้ความคิดของมู่หรงหลันหลัน เฉินฝูรีบพูดว่า  รู้จักก็รู้จักนะ แต่คนๆ นี้ไม่ได้เป็นคนดีอะไร ชอบใช้วิธีแอบกินแรงคนอื่น ก่อกรรมทำชั่วทุกอย่าง ต้องโดนลงโทษอย่างรุนแรง! 

ขณะนั้น ไอ้หมอนี่ทำเป็นสุภาพบุรุษจอมปลอมที่น่าเกรงขาม มองทุกคนและกระตุกมุมปากเบาๆ

บอกว่าเฉินอีไม่ใช่คนดีอะไร ยังไงก็ต้องดูก่อนว่า ตัวเองมีอะไรดีหรือเปล่า

จู่ๆ เฉ่าเฉียงมีสีหน้าอึมครึม

 อธิบดีมู่หรง เมื่อกี้ผมว่าไม่มีอะไร แต่ตอนนี้คุณก่อเรื่องให้ผมอีกแล้วเหรอ 

มู่หรงหลันหลันชิงพูดก่อนว่า  เอ่อ ผู้ว่าการเฉ่า ฉันจะรีบพาไอ้หมอนี่ไปค่ะ จะไม่ให้มาขัดขวางพวกคุณแน่นอนค่ะ 

ตอนแรกเธอยังสงสัย คิดว่าทำไมพวกเขาถึงอยู่กับเฉินอี มาคิดตอนนี้ เฉินอีน่าจะหาทางออกมา เจอกับพวกเฉ่าเฉียงพอดี จึงคิดว่าเฉินอีเป็นคนของสาขาพวกเขา และให้เขานำทางเท่านั้น

 เหอะๆ สวรรค์มีความยุติธรรม ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ ยังคิดจะหนี ความคิดเฟ้อฝันลมๆ แล้งๆ! 

ตอนนี้ ผู้หญิงคนนี้มีท่าทีได้ใจเข้าไปอีก มองคนอื่นแล้วทำกระตุกมุมปาก

แค่นี้ ก็เริ่มได้ใจแล้วเหรอ

พวกเขาคิดไม่ออกว่าผลจะเป็นเช่นนี้ แต่ไม่นานก็ตั้งสติได้

 ปล่อย! 

เฉ่าเฉียงแผดเสียงออกมาอย่างโมโห มู่หรงหลันหลันที่กำลังจะพาเฉินอีไป หันกลับมามอง ไม่รู้ว่ากำลังพูดถึงตัวเอง

ขณะนั้นหยางเหลียนหลงเดินเข้ามาดึงตัวมู่หรงหลันหลัน

 ปล่อย! 

เสียงของเขาเย็นชาและแข็งกระด้าง แค่ได้ยินมู่หรงหลันหลันก็ปล่อยเฉินอีทันที สีหน้าเธอสับสนไปหมด

หยางเหลียนหลงไม่มีเวลาไปสนใจเธอ รีบเข้าไปหาเฉินอี แล้วพูดขอโทษ  คุณเฉิน พวกเราประมาทเลินเล่อเอง ขอโทษครับ! 

เขาพูดขอโทษไม่หยุด

แต่เฉินอีกลับมีท่าทีไม่สนใจ

แต่พวกคนที่อยู่ตรงข้าม ต่างพากันตกตะลึง

นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ถ้าจะบอกว่าใครช็อกที่สุด คงหนีไม่พ้นมู่หรงหลันหลัน เฉินฝู และผู้ดูแลจง

พวกเขามองเฉ่าเฉียงกับหยางเหลียนหลงอย่างไม่เข้าใจ

สุดท้ายเฉินฝูชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า  ผู้ว่าการเฉ่า อธิบดีหยาง ผมรู้จักเฉินอีดี ธาตุแท้ของเขาชั่วร้าย ไม่แน่เขาอาจทำความผิดมหันต์ก็ได้ ดังนั้น…… 

 ดังนั้นอะไร หุบปาก! 

เฉ่าเฉียงไม่ไว้หน้าเฉินฝูสักนิด เขารีบเข้าไปหาเฉินอี และถามอย่างเป็นกังวล  คุณเฉิน เมื่อกี้ไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหมครับ 

 ไม่เป็นไร 

เฉินอีส่ายหน้าเบาๆ เหลือบมองเฉินฝูที่อยู่ไม่ไกล แล้วหัวเราะเบาๆ

 เฉินฝูนะเฉินฝู นายพูดแบบนั้นกับอธิบดีหยาง ไม่หลาบไม่จำสักนิดเลย 

 นาย! 

ทันใดนั้น เฉินฝูโมโหขึ้นมาทันที แต่กลับไร้คำพูด

ถ้าพูดขึ้นมาจริงๆ เขาแทบจะไม่มีความก้าวหน้าสักนิด ถึงแม้จะโดนตำหนิให้หุบปากอย่างต่อเนื่อง ถ้าเป็นคนอื่น คงอับอายและรู้สึกผิดไปแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฉินอี คนที่ทำให้เฉินฝูเกลียดจนแทบอยากจะฆ่าให้ตาย ที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้

ตอนนี้เฉินฝูยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์สักเท่าไร เขาจ้องเฉินอีเขม็ง ความเยือกเย็นฉายขึ้นในแววตาเขา  เฉินอี นายอย่าได้ใจไปหน่อยเลย! 

 ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร มีปูมหลังยังไง ต้องมีสักวันที่ฉันจะฆ่านาย! 

ความอาฆาตในใจเขา ถูกระบายออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้