ศึกเดือด มหากาฬ - บทที่ 93 คุณภรรยา คุณสวยมาก

หลังจากวังจ่างหลินกล่าวจบ เห็นได้ชัดเจนว่ามีความภาคภูมิใจ

ต้องรู้ว่าตอนนี้ตระกูลหลี่กำลังเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก การที่สามารถแย่งเขตอิทธิพลของพวกเขามาได้นั้นมันเป็นเรื่องที่อยู่เหนือจินตนาการ

 ยังไม่พอ 

เฉินอีไม่ได้กล่าวยกย่องอีกฝ่ายและโบกมือ  ผมจะให้เงินคุณอีกหนึ่งหมื่นห้าพันล้าน คุณไปจัดการซื้อกิจการทั้งหมดของตระกูลหลี่ภายในสามวัน คุณทำได้ไหม? 

 เรื่องนี่! 

ถึงแม้ว่าวังจ่างหลินจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่เขาก็รู้สึกตกตะลึง

ก่อนหน้านั้นเขาคาดเดาว่า เฉินอีน่าจะจัดสรรเงินทุนเพื่อช่วยเหลือตนเอง แต่ไม่ได้คาดคิดว่าจะมีมูลค่าถึงหนึ่งหมื่นห้าพันล้าน

ต้องรู้ว่าธุรกิจทั้งหมดของตระกูลหลี่รวมกันแล้ว มีมูลค่าอย่างมากสุดอยู่ที่แปดพันล้าน ทรัพย์สินพวกนี้ยังมีมูลค่า

เงินจำนวนหนึ่งหมื่นห้าพันล้านเพียงพอที่จะซื้อหลี่ซือกรุ๊ปได้สามบริษัทแล้ว

 คุณเฉิน เงินมันมากเกินไปหรือเปล่า? 

วังจ่างหลินกล่าวด้วยความตกใจ

การรับเงินจำนวนนี้มานั้นแสนง่าย แต่เมื่อรับมาแล้วมันจะกลายเป็นปัญหาที่รับมือยาก บางทีเมื่อเฉินอีเปลี่ยนใจ ตนเองไม่มีปัญญาหาเงินจำนวนหนึ่งหมื่นห้าพันล้านมาคืนได้หรอก

 ฮ่า ๆ ๆ อสังหาริมทรัพย์นั้นเป็นทรัพย์สินที่มีมูลค่าที่สุด คุณวางใจในการนำมันไปใช้เถอะ ถ้าคุณซื้อกิจการทั้งหมดของหลี่ซือกรุ๊ปแล้ว วังซื่อกรุ๊ปของคุณก็จะเฟื่องฟูขึ้นมาในชั่วพริบตาเดียว 

เฉินอียิ้มอย่างแผ่วเบา

เขาไม่แยแสเงินหนึ่งหมื่นห้าพันล้านนี้

บางทีสำหรับวังจ่างหลินและจิ่งหลิงแล้ว หรือแม้แต่เศรษฐีของเมืองฉือแล้ว ตัวเลขนี้ถือเป็นตัวเลขที่ค่อนข้างสูง แต่เฉินอีรู้ดีว่าสำหรับสำนักมังกรลับ และสำหรับเศรษฐีชาวตะวันตกแล้ว เงินหนึ่งหมื่นห้าพันล้านเป็นเพียงแค่เศษเงินเท่านั้น

บางทีการประมูลของลึกลับสักชิ้นหนึ่งก็มีมูลค่าหลายหมื่นล้านหรือหลายแสนล้านแล้ว นั่นถึงจะเป็นเศรษฐีที่มีเงินมหาศาลอย่างแท้จริง

เฉินอีไม่พูดออกมาแน่นอน เพราะสำหรับนักธุรกิจในประเทศที่ร่ำรวยธรรมดาทั่วไปอย่างวังจ่างหลินแล้ว ตระกูลที่มีทรัพย์สินมูลค่าหลายหมื่นล้านหรือหลายแสนล้านก็คือตระกูลที่ร่ำรวยอยู่ระดับสูงสุดแล้ว หารู้ไม่ว่าบางตระกูลมีประวัติอันยาวนาน ความมั่งคั่งที่สะสมมาหลายร้อยปีหรือหลายพันปีก็เพียงพอที่จะสามารถเทียบความมั่งคั่งของทั้งประเทศได้

 ตั้งใจทำงานให้ดี และจำไว้อีกอย่างว่าเป้าหมายของคุณไม่ใช่การเป็นเศรษฐีในเมืองฉือ หรือแม้กระทั่งไม่ได้จำกัดไว้ที่เมืองชิงชวนเท่านั้น 

หลังจากเฉินอีกล่าวจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินจากไป สีหน้าของวังจ่างหลินและจิ่งหลิงนั้นเต็มไปด้วยเฉื่อยชา

 คุณวัง คุณคิดว่าเจ้าพ่อเฉินมีเงินเท่าไหร่? ตอนแรกหนึ่งหมื่นล้าน และตอนนี้อีกหนึ่งหมื่นห้าพันล้าน ดูเหมือนว่าเงินของเขาจะเยอะจนใช้ไม่หมด 

จิ่งหลิงกลืนน้ำลายอย่างกะทันหันและถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

วังจ่างหลินยิ้มอย่างขมขื่น  คุณถามผม แล้วผมจะรู้ได้อย่างไร? 

 แต่เศรษฐีที่ร่ำรวยติดอันดับทั้งสิบคนในประเทศ มีมูลค่าทรัพย์สินสุทธิอย่างมากที่สุดก็ไม่กี่แสนล้าน เจ้าพ่อเฉินคงจะไม่รวยไปกว่าเศรษฐีทั้งสิบคนนั้นมั้ง 

 น่าจะเป็นไปไม่ได้? 

วังจ่างหลินส่ายศีรษะเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า  ผมรู้ความหมายคร่าว ๆ ของเถ้าแก่ ถ้าใครมีเรื่องกับคุณฉิน และไม่เคารพคุณฉิน เถ้าแก่จะพยายามโจมตีเขาทุกวิถีทาง ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรเถ้าแก่ก็ไม่สนใจ 

จิ่งหลิงตกตะลึงอยู่นานก่อนที่จะกล่าวประโยคหนึ่งออกมาว่า  สมัยโบราณนั้นกษัตริย์โยวหวางจุดสัญญาณไฟหยอกล้อเจ้าแห่งรัฐ และตอนนี้เจ้าพ่อเฉินใช้เงินฟุ่มเฟือยเพื่อภรรยา 

ความจริงเงินจำนวนนี้สำหรับคนที่มีเงินนับหมื่นล้านแล้ว เป็นเหมือนละอองน้ำเท่านั้น ซึ่งมันทำให้จิ่งหลิงรู้สึกอิจฉาฉินปิงหลันขึ้นมา

 มีสามีที่หล่อ แล้วยังเล่นเปียโนเก่งอีก และมีความสง่างามขนาดนั้น แล้วยังเป็นคนที่มีน้ำใจไมตรีและรักศีลธรรม เขาเป็นคนที่ทำให้ผู้หญิงยอมสิโรราบจริง ๆ

 อย่าว่าแต่ผู้หญิงอย่าพวกคุณเลย ผมยังเกลียดที่ตนเองแก่แล้ว และไม่ใช่ผู้หญิง มิเช่นนั้นถึงผมจะขาดทุนก็ยอม 

วังจ่างหลินนั้นพูดล้อเล่น แต่ไม่รู้ว่าจิ่งหลิงเกิดความหวั่นไหวจริง ๆ แล้ว

เธอไม่ได้ด้อยไปกว่าฉินปิงหลัน

เฉินอีไม่รู้ความคิดของจิ่งหลิง เขาเดินขึ้นไปชั้นบน ฉินปิงหลันยืนอยู่ที่หน้าต่าง และเมื่อเธอเห็นเฉินอีกลับมา เธอก็กล่าวอย่างเร่งรีบว่า  เฉินอี เมื่อสักครู่เหมือนฉันจะเห็นประธานวังและประธานจิ่ง ตอนที่คุณอยู่ข้างล่าง คุณเห็นพวกเขาหรือเปล่า? 

 โอ้? 

เฉินอีแกล้งทำเป็นประหลาดใจและกล่าวว่า  ผมไม่เห็น 

แต่คิดอยู่ในใจว่าคราวนี้ตนเองชะล่าใจไปแล้ว

คราวหน้าตนเองจะไม่นัดพวกวังจ่างหลินมาพบใกล้ ๆ ฉินปิงหลัน มิเช่นนั้นถ้าภรรยาพบเจอพวกเขาขึ้นมาก็จะต้องซักไซ้ไล่เลียงอย่างแน่นอน แม้ว่าเฉินอีจะเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้าน แต่เขาก็ไม่สามารถตอบคำถาม สามคำถามติดต่อกันของฉินปิงหลันที่คุกคามถึงชีวิตได้

ฉินปิงหลันมองเขา จากนั้นเธอก็มองออกไปข้างนอกอีกครั้ง แต่เธอไม่เห็นวังจ่างหลินกับจิ่งหลิงแล้ว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงล้มเลิกเท่านั้น

 ฉันจะไปทำอาหาร 

เธอไม่อยากจะอยู่ฟรีกินฟรี อย่างน้อยก็ต้องทำประโยชน์อะไรบ้าง ถึงแม้ความสัมพันธ์ทั้งสองฝ่ายจะพัฒนาไปมาก แต่ก็จำกัดอยู่แค่นี้ ก่อนจะเป็นสามีภรรยาที่แท้จริง เธอไม่ต้องการเอาเปรียบเฉินอี

 ไม่ต้อง วันนี้พวกเราออกไปทานข้าวข้างนอกกันเถอะ 

เฉินอีดึงตัวฉินปิงหลันเอาไว้ และกล่าวกับโต๋วโต๋วและโนว่โน่วว่า  พวกลูกสองคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่ซื้อเพิ่งมาก่อนหน้านั้น แล้วพวกเราหาอาหารอร่อยทานกันข้างนอก 

 โอเค พ่อดีที่สุดแล้ว 

 พ่อค่ะ หนูอยากกินเคเอฟซี! 

โต๋วโต๋วมุ่ยปากและพูดเสียงหวาน

ฉินปิงหลันตะโกนทันทีว่า  ไม่ได้! 

 เคเอฟซีเป็นอาหารขยะ อย่าแม้แต่จะคิด! 

 ฮือ ๆ ๆ แม่เป็นคนไม่เลว! 

โต๋วโต๋วมุ่ยปากมากขึ้นไปอีก

เฉินอียิ้มและลูบศีรษะของโต๋วโต๋ว

 โต๋วโต๋ว ฟังคำสั่งของแม่น่ะ พ่อจะพาพวกลูกและแม่ไปทานของอร่อยและมีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าเคเอฟซีดีไหม? 

 โอเค พ่อดีที่สุดเลย! 

โต๋วโต๋วกลับมาร่าเริงอีกครั้ง ในขณะที่ฉินปิงหลันรู้สึกโกรธเคือง

ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี้เรียนรู้มาจากใคร?

เธออดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปที่เฉินอี  เฉินอีคุณเป็นสอนโต๋วโต๋วใช่ไหม? 

 ไม่ใช่ผม ผมไม่เคยสอน 

เฉินอีตอบครอบจักรวาลอีกครั้ง

ฉินปิงหลันมุ่ยปาก แต่ก็ไม่สามารถระบายความโกรธของเธอได้ เธอทำได้เพียงระบายความโกรธของเธอตามแบบฉบับของผู้หญิง——

เปลี่ยนเสื้อผ้า

การเปลี่ยนเสื้อผ้าคราวนี้ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม

เฉินอีรู้สึกหนักใจเล็กน้อย

แม้ว่าคราวที่แล้วตนเองซื้อเสื้อผ้าให้ฉินปิงหลันสิบชุด แต่ก็ไม่จำเป็นต้องลองจนถึงตอนนี้ใช่ไหม?

แต่ทันทีที่เขาคิดจบ ดวงตาของเฉินอีก็เบิกกว้าง และอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นและจ้องมองตรงไปข้างหน้าในระยะที่ไม่ไกล

ตอนนี้ฉินปิงหลันไม่ได้ใส่ชุดสูทอีกต่อไป แต่เดินออกไปอย่างช้า ๆในชุดเดรสสีฟ้า และสวมรองเท้าส้นสูงสีเงิน ซึ่งทำให้บุคลิกของเธอเปลี่ยนแปลงไปมาก

ถ้าบอกว่าก่อนหน้านั้นเธอเป็นสาวสวยนักทำงาน

เช่นนั้นตอนนี้ฉินปิงหลันก็เป็นสาวสวยที่สูงศักดิ์อย่างแท้จริง แค่ปรากฏตัวก็โดดเด่นจนกลบรัศมีคนอื่น

 คุณภรรยา คุณสวยมาก 

เฉินอีอดไม่ได้ที่จะพูด

ฉินปิงหลันหน้าแดงขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า  คุณหุบปาก! 

 ได้ครับ คุณภรรยา 

เมื่อเห็นท่าทางที่ว่านอนสอนง่ายของเฉินอีแล้ว โต๋วโต๋วและโนว่โน่วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ฉินปิงหลัน กระทืบเท้าด้วยความโกรธอีกครั้ง และเฉินอีรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อพยุงเธอ

 คุณภรรยา อย่ากระทืบเท้าอีกเลย 

 อย่าเรียกฉันว่าคุณภรรยา 

 ได้ครับ คุณภรรยา 

 ฉัน! ช่างเถอะ แล้วแต่คุณ 

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่เธอบอกว่าเฉินอีเป็นสามีของตนเอง ใบหน้าของฉินปิงหลันก็แดงขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนนั้นเธอพูดประโยคนี้ออกมาได้อย่างไร มันช่างน่าอายจริง ๆ