สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 470 แผนที่ดี

ตอนที่ 470 แผนที่ดี

เรื่องการกบฏขององค์ชายรองในปีนั้นทำให้ฮ่องเต้เกิดความหวาดกลัวอยู่ในใจตลอดเวลา โอรสองค์ใดมีอำนาจทางทหารอยู่ในมือ ฮ่องเต้จะหวาดระแวงขึ้นมาทันที

วันนี้ไป๋ชิงเหยียนรู้เรื่องที่เหลียงอ๋องวางแผนสู่ขอต่งถิงเจิน หญิงสาวจึงจงใจให้ไป๋จิ่นจื้อลอบรัชทายาทเป็นนัยๆ ว่าเหลียงอ๋องอาจกำลังดึงเสียนอ๋องไปเป็นพวก ดังนั้นรัชทายาทคงกำลังสร้างสถานการณ์ให้ฮ่องเต้คิดว่าเหลียงอ๋องต้องการสู่ขอต่งถิงเจิน ในขณะเดียวกันก็พัวพันกับหนานตูจวิ้นจู่หลิ่วรั่วฟูซึ่งหมั้นหมายกับองค์ชายสี่แห่งต้าเหลียงด้วย

เช่นนี้ฮ่องเต้ที่ขี้หวาดระแวงและกลัวว่าโอรสจะมีอำนาจทางทหารอยู่ในมือย่อมต้องคิดว่าเหลียงอ๋องใช้การแต่งงานเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้รับการสนับสนุนจากกองทัพของเสียนอ๋องและต่งชิงเยว่แน่

เหลียงอ๋องได้จบสิ้นก็คราวนี้…

ทว่า บัดนี้ต้าเหลียงและต้าจิ้นกำลังเจรจาสงบศึกกันอยู่ แม้ฮ่องเต้จะไม่อยากให้หลิ่วรั่วฟูแต่งงานไปอยู่แคว้นศัตรู ทว่า เขาไม่มีทางปล่อยให้ข่าวเสื่อมเสียเช่นนี้แพร่กระจายออกไปให้ต้าเหลียงใช้มันมาเป็นเครื่องต่อรองผลประโยชน์กับต้าจิ้นแน่

ทำให้เหลียงอ๋องเสียเปรียบและไม่ได้ในสิ่งที่หวัง

ช่างเป็นแผนการที่ดีจริงๆ!

เดิมทีไป๋ชิงเหยียนตั้งใจจะใช้เรื่องที่เหลียงอ๋องขัดคำสั่งบรรพบุรุษลอบปรุงยาวิเศษมาเป็นตัวจัดการเหลียงอ๋อง นึกไม่ถึงเลยว่าจวนรัชทายาทจะใจร้อนเริ่มลงมือก่อนเช่นนี้

ไป๋ชิงเหยียนหันไปมององครักษ์ลับสองคนที่มารายงานขาวและกำลังคุกเข่าอยู่กลางลานหญ้า เอ่ยสั่งขึ้น

“กลับไปบอกให้คนจับตาดูทหารหน่วยกล้าตายหกคนนั้นไว้ให้ดี มารายงานทุกๆ หนึ่งเค่อ[1] หากมีสถานการณ์เร่งด่วนมารายงานได้ทุกเมื่อ”

“ขอรับ!”

องครักษ์ลับหายไปจากเรือนอย่างรวดเร็ว ไป๋ชิงเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นสั่งให้คนไปเรียกหลูผิงมาพบ

คืนนี้หลูผิงถูกไป๋ชิงเหยียนส่งไปจัดการกับคนของจวนรัชทายาทที่ปล่อยข่าวลือเรื่องต่งถิงเจินและเหลียงอ๋อง เมื่อกลับมารายงานเสร็จก็รอคำสั่งต่อไปของไป๋ชิงเหยียนอยู่ตลอดเวลา เมื่อไป๋ชิงเหยียนส่งคนมาตามเขา เขาจึงไปที่เรือนชิงฮุยทันที

“ลุงผิง รบกวนท่านขอพบท่านลุงที่จวนต่ง บอกเขาว่าหากเขาวางใจ พรุ่งนี้ข้าอยากพาถิงเจินกลับไปซั่วหยางกับข้าด้วย ถือเสียว่าให้ถิงเจินไปอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่ ให้นางได้ออกไปผ่อนคลายจิตใจนอกเมืองหลวงสักพัก! หากท่านลุงและท่านป้าเห็นด้วย พรุ่งนี้ก่อนออกเดินทางในยามเฉิน[2]เราจะแวะไปรับถิงเจินที่จวนต่งก่อน”

ไป๋ชิงเหยียนมองหลูผิงพลางกล่าวขึ้น

“คุณหนูใหญ่วางใจได้ขอรับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ” หลูผิงกำหมัดรับคำแล้วเดินจากไปทันที

บัดนี้คือยามจื่อ[3] อีกหลายชั่วยามถึงจะถึงยามเฉิน ไป๋ชิงเหยียนมีเวลาเตรียมตัวเรื่องทุกอย่างมากพอ

ไป๋ชิงเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้หินกลางลานหญ้า นิ้วมือลูบไปที่ริมขอบโต๊ะอย่างใช้ความคิด หากรัชทายาทต้องการจัดฉากเรื่องของเหลียงอ๋องและหลิ่วรั่วฟู นางจะเป็นตัวช่วยทำให้รัชทายาทจัดการเรื่องนี้สำเร็จราบรื่น ไม่มีข้อผิดพลาดเอง

ทางที่ดีควรให้ต่งถิงเจินได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเหลียงอ๋องด้วย

หญิงสาวงอนิ้วเคาะไปบนโต๊ะหินเป็นจังหวะ

เหลียงอ๋องพุ่งเป้ามาที่ต่งถิงเจินเพราะอยากได้กำลังทหารของตระกูลต่ง ทางด้านเสียนอ๋อง ไม่ว่าพวกเขาจะร่วมมือกันแล้วหรือไม่ ทว่า พวกเขาไม่มีสิ่งผูกมัดที่ทำให้พวกเขายากจากกันไม่ได้

ดังนั้น หากเหลียงอ๋องไม่อาจแต่งงานกับต่งถิงเจินได้ หากเขาถูกรัชทายาทจัดฉากใส่ร้ายตนและหลิ่วรั่วฟู เมื่อเหลียงอ๋องต้องเลือก เขาย่อมเลือกหลิ่วรั่วฟูบุตรสาวคนเดียวของเสียนอ๋องอยู่แล้ว

ส่วนเสียนอ๋อง เทียบกับการที่บุตรสาวแต่งงานไปอยู่แคว้นต้าเหลียง การที่เขาได้เป็นพ่อตาของจักรพรรดิองค์ต่อไปมันน่าเย้ายวนใจมากกว่า

ปัญหาสำคัญก็คือความสามารถของเหลียงอ๋องในตอนนี้ไม่อาจต่อกรกับรัชทายาทได้ หากรัชทายาทต้องการปกปิดเรื่องนี้ เหลียงอ๋องไม่อาจทำสิ่งใดได้เลย

บัดนี้ไป๋ชิงเหยียนมีวิธีรับมือกับเหลียงอ๋องสองวิธี

วิธีแรกคือปล่อยให้รัชทายาททำตามต้องการ ให้รัชทายาทให้โอกาสนี้เหยียบย่ำเหลียงอ๋องให้จมดิน ให้ฮ่องเต้เกลียดชังและทอดทิ้งเหลียงอ๋องอย่างถาวร

วิธีที่สอง ไป๋ชิงเหยียนช่วยให้เหลียงอ๋องได้แต่งงานกับหลิ่วรั่วฟู เช่นนี้รัชทายาทจะได้เอาเวลาไปสนใจกับเหลียงอ๋องที่คิดจะแย่งราชบัลลังก์กับเขา สองฝ่ายต่อกรกันเอง ส่วนนางกลับไปสร้างความแข็งแกร่งที่ซั่วหยาง

มีเพียงราชสำนักถูกแบ่งเป็นสองฝ่าย พวกเขาจึงจะไม่มีเวลามาสนใจตระกูลไป๋แห่งซั่วหยาง มิเช่นนั้นหากรัชทายาทยิ่งใหญ่อยู่คนเดียว หากเขาคิดร้ายกับตระกูลไป๋ขึ้นมา ตระกูลไป๋ไม่มีทางรอดแน่

เมื่อกองทัพไป๋และตระกูลไป๋แข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง ไป๋ชิงเหยียนค่อยกำจัดเหลียงอ๋อง

ไป๋ชิงเหยียนเกลียดเหลียงอ๋อง เกลียดจนแทบอยากถลกหนัง ฉีกเลือดเนื้อของเขาออกมา

ทว่า เพื่อแผนการในวันข้างหน้าของตระกูลไป๋ ไป๋ชิงเหยียนจึงเลือกวิธีที่สอง

วันรุ่งขึ้น ฟ้ายังไม่ทันสว่าง

เหลียงอ๋องวิ่งหอบเสื้อผ้าของตัวเองออกมาทางประตูหลังของจวนหวัง ใบหน้าของเขาซีดเผือด ขณะหลบแต่งกายอยู่หลังต้นไม้ก็ได้ยินเสียงกีบม้าดังใกล้เข้ามา ชายหนุ่มขยำเสื้อผ้าที่ยังใส่ไม่เรียบร้อยแน่นอย่างตกใจ กลั้นหายใจหลบอยู่หลังต้นไม้ กำมีดสั้นสำหรับป้องกันตัวแน่น ใจเต้นรัวอย่างกระวนกระวาย

เมื่อครู่เหลียงอ๋องลืมตาขึ้นเห็นหลิ่วรั่วฟูนอนอยู่ข้างกาย เขาตกใจจนเกือบกลิ้งตกลงมาจากเตียง พยายามควบคุมสติไม่ให้หลุดเปล่งเสียงใดๆ ออกมา ใจเต้นรัว รู้ดีว่าตนติดกับดักเข้าให้แล้ว

เมื่อคืนหลังออกมาจากจวนต่ง สตรีนางหนึ่งแหวกม่านรถม้าบอกเขาว่าต่งถิงเจินอยากพบหน้าเขา เดิมทีเขาก็ต้องการไปแสดงละครให้ต่งถิงเจินเห็นอยู่แล้ว เขาจึงตามไปโดยไม่ได้ระแวงสงสัย ต่อมา ภาพตรงหน้าเขาก็มืดสนิทลงทันที

หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนที่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลา บัดนี้เขาคงยังไม่ฟื้นคืนสติแน่

ตอนเห็นหลิ่วรั่วฟูนอนอยู่ข้างกาย เหลียงอ๋องลังเลชั่วครู่ จากนั้นจึงตัดสินใจหอบเสื้อผ้าหนีออกมา มีคนวางแผนใส่ร้ายเขา ย่อมไม่ปล่อยให้เขาแต่งงานกับหลิ่วรั่วฟูง่ายๆ แน่ โดยเฉพาะตอนนี้ต้าจิ้นกับต้าเหลียงกำลังเจรจาสงบศึกกันอยู่ เสด็จพ่อต้องโกรธเขาแน่

“เหลียงอ๋อง ไม่ต้องหลบแล้ว ออกมาเถิด!”

เหลียงอ๋องตะลึง นี่มัน…เสียงของไป๋ชิงเหยียน!

เหตุใดนางจึงรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ หรือว่านี่คือแผนการของไป๋ชิงเหยียน!

สายตาของไป๋ชิงเหยียนหยุดอยู่ที่ชายเสื้อซึ่งยังใส่ไม่เรียบร้อยของเหลียงอ๋อง สายตาเย็นชา กำหมัดควบคุมความคิดอยากจะสังหารเหลียงอ๋อง

“เหลียงอ๋อง วันนี้ข้าจะกลับซั่วหยางแล้ว ไม่มีเวลามาเล่นซ่อนแอบอยู่ที่นี่กับท่าน!”

เสียงของไป๋ชิงเหยียนดังขึ้นอีกครั้ง เหลียงอ๋องขบกรามแน่น หยัดกายตรง สวมเสื้อคลุม ผูกผ้ารัดเอว ซ่อนมีดไว้ทางด้านหลัง จากนั้นเดินออกมาจากต้นไม้

ไป๋ชิงเหยียนค่อยๆ ลงมาจากรถม้า เหลียงอ๋องซ่อนสายตาคมกริบราวกับเหยี่ยวไว้ แสร้งทำตัวเป็นคนน่าสงสารมองไปทางไป๋ชิงเหยียน

“องค์หญิงเจิ้นกั๋ววางแผนใส่ร้ายข้าอย่างนั้นหรือ”

“หากข้าเป็นคนวางแผน ข้าไม่มีทางปล่อยให้ท่านได้มีโอกาสออกมาจากจวนอ๋องแน่ ทว่า จะทูลเรื่องนี้ให้ฝ่าบาทรับรู้แทน”

ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบ หลิงสั่งให้คนลากตัวทหารหน่วยกล้าตายสามคนออกมา ทั้งสามคนเสียชีวิตหมดแล้ว

ใบหน้าของเหลียงอ๋องซีดเผือด ละสายตาจากร่างของทหารหน่วยกล้าตายทั้งสามคน มองสบกับสายตานิ่งๆ ของไป๋ชิงเหยียน

[1]เค่อ หน่วยนับเวลาของจีน ในสมัยโบราณ หนึ่งชั่วยามเท่ากับสองชั่วโมง หนึ่งชั่วยามมี 8 เค่อ หนึ่งวันมี 100 เค่อ

[2]ยามเฉิน เวลาระหว่าง 07.00-09.00 นาฬิกา

[3]ยามจื่อ เวลาระหว่าง 23.00-01.00 นาฬิกา