สตรีแกร่งตระกูลไป๋ - ตอนที่ 519 หวังดี

ตอนที่ 519 หวังดี

ที่ปรึกษาชุดเขียวไม่ยินเสียงตอบรับจากไป๋ชิงเหยียน เขาจึงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น

ชุนเถาถือถ้วยชาเดินอ้อมเสาเคลือบน้ำมันสีดำเข้าไปรินน้ำชาให้ไป๋ชิงเหยียน

ไป๋ชิงเหยียนยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ “ข้านึกว่าการหักขาหลี่หมิงถังคราวที่แล้วจะทำให้หลี่เม่าได้รับบทเรียน รู้ว่าสิ่งใดควรทำไม่ควรทำแล้วเสียอีก”

ที่ปรึกษาชุดเขียวก้มศีรษะแนบพื้น “เรื่องนี้เป็นฝีมือของกระหม่อมคนเดียวพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงได้โปรดระงับโทสะด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“หลี่เม่าส่งเจ้ามาเช่นนี้ ไม่กลัวว่าข้าจะสังหารเจ้าอย่างนั้นหรือ” ไป๋ชิงเหยียนลูบถ้วยชาเบาๆ มองไปยังที่ปรึกษาชุดเขียวที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้วยแววตาราบเรียบ

“กระหม่อมเป็นคนเสนอความคิดเห็น ย่อมต้องมารับโทษด้วยตัวเอง! ต่อให้องค์หญิงจะสังหารกระหม่อมก็คือสิ่งที่กระหม่อมสมควรได้รับพ่ะย่ะค่ะ!” ที่ปรึกษาชุดเขียวกล่าวอย่างจริงใจ

“ลองว่ามาสิว่าเจ้าและบรรพบุรุษตระกูลไป๋คิดจะล้วงความลับของข้าเช่นไร” ไป๋ชิงเหยียนเป่าไอร้อนในถ้วยชาอย่างไม่รีบร้อน

“พวกกระหม่อมไม่คุ้นเคยกับซั่วหยาง ดังนั้นจึงอยากดูว่าคนในตระกูลบรรพบุรุษไป๋ที่ถูกไล่ออกจากตระกูลแล้วจะมีวิธีใดบ้าง ทว่า วิธีที่คนเหล่านั้นเสนอมาเป็นเพียงการสร้างปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เช่นการทำลายชื่อเสียงของสตรีเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้สึกว่ามันต่ำช้าเกินไปพ่ะย่ะค่ะ!” ที่ปรึกษาชุดเขียวกล่าวตามความจริง

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “ในเมื่อหลี่เม่าส่งเจ้ามาแล้ว เจ้าก็อยู่ที่นี่ต่อเถิด!”

ที่ปรึกษาชุดเขียวตะลึง ไม่เข้าใจว่าไป๋ชิงเหยียนไว้ชีวิตเขาเพราะเหตุผลใด

“เจ้ามีนามว่าอันใด” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถาม

“กระหม่อมนามว่าไช่จื่อหยวนพ่ะย่ะค่ะ” ไช่จื่อหยวนเอ่ยตอบ

“ในเมื่อเจ้าคือที่ปรึกษาของหลี่เม่า เจ้าคงมีความรู้ไม่น้อย เจ้าอยู่สอนความรู้ให้แก่ทหารใหม่ในค่ายทหารเถิด” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบก็หันไปสั่งชุนเถา “คนที่ติดตามไช่เซียนเซิงมาอีกสองคนก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว อยู่ดูแลไช่เซียนเซิงที่นี่ มิเช่นนั้นไช่เซียนเซิงอาจรู้สึกเหงากับที่ที่ไม่คุ้นเคยนี่ได้”

ไช่จื่อหยวนหลับตาลง เขาเข้าใจดี เขาเป็นที่ปรึกษา เมื่อเข้ามาเห็นเหตุการณ์ในเมืองซั่วหยาง ได้ยินบรรดาชาวบ้านต่างอยากให้ลูกหลานของตนไปเป็นทหารใหม่ในค่ายฝึก แค่คิดสักเล็กน้อยก็รู้จุดประสงค์ของไป๋ชิงเหยียนทันที หากปล่อยเขากลับไปหาหลี่เม่า เขาอาจนำความลับนี้ของไป๋ชิงเหยียนไปวางแผนให้หลี่เม่า ไป๋ชิงเหยียนไม่มีทางปล่อยเขากลับไปอยู่แล้ว

“ไช่เซียนเซิง ข้าจัดการเช่นนี้ดีหรือไม่” ไป๋ชิงเหยียนเอ่ยถามยิ้มๆ

“สุดแล้วแต่องค์หญิงจะรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ” ไช่จื่อหยวนก้มศีรษะแนบพื้น

“เช่นนั้นข้าจะส่งคนไปแจ้งให้มหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายทราบ ขอบคุณความหวังดีที่เขาส่งไช่เซียนเซิงมาให้ข้า” ไป๋ชิงเหยียนวางถ้วยชาลงแล้วเดินออกจากโถงรับรองไปอย่างไม่รีบร้อน

พ่อบ้านเหาเห็นสายตาของไป๋ชิงเหยียนมองมาจึงรีบเดินเข้าไปหา “คุณหนูใหญ่…”

“ส่งคนติดตามดูแลไช่เซียนเซิงและองครักษ์อีกสองคนนั่นตลอดเวลา ส่งพวกเขาไปยังค่ายทหารให้เสิ่นเยี่ยนฉงคอยดูแลพวกเขาให้ดี!” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบก็หันไปมองไช่จื่อหยวนที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อนแวบหนึ่ง “ส่งคนไปบอกหลี่เม่าว่าต่อไปนี้ไช่เซียนเซิงจะอยู่ที่ซั่วหยางต่อ ขอบคุณความหวังดีของเขา ข้าจะรับน้ำใจครั้งนี้ไว้”

“รับบัญชาขอรับ” พ่อบ้านเหากล่าว

บัดนี้ค่ายทหารของไป๋ชิงเหยียนกำลังขาดคนสอนหนังสือและคนมีฝีมือในการฝึกทหาร หลี่เม่าส่งคนมาถึงซั่วหยาง หากนางไม่ใช้คงเสียน้ำใจของหลี่เม่าแย่

ในสมองของไป๋ชิงเหยียนมีแต่เรื่องการปล้นของหรงตี๋ ปกติหรงตี๋มักบุกมาปล้นช่วงเดือนเก้า ตอนนั้นชาวบ้านต้าจิ้นเก็บเกี่ยวผลผลิตของฤดูใบไม้ร่วงเสร็จแล้ว ส่วนหรงตี๋กำลังเตรียมการสำหรับช่วงฤดูหนาว พวกเขาจะขี่ม้าศึกบุกมาปล้นชิงเสบียงของต้าจิ้น

บัดนี้เข้าสู่ช่วงปลายของเดือนเจ็ดแล้ว อีกไม่ถึงสองเดือนเติงโจวจะต้องเผชิญหน้ากับสงครามอีกครั้ง ไม่รู้ว่าท่านน้าชายของนางจะอพยพชาวบ้านหนีออกจากเมืองตามคำแนะนำของนางหรือไม่

เมื่อไป๋ชิงเหยียนกลับมาถึงเรือนปัวอวิ๋น ไป๋จิ่นจื้อกำลังนั่งรอไป๋ชิงเหยียนอยู่อย่างกระวนกระวายใต้ต้นไม้กลางลานหญ้า

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนเดินเข้ามา ไป๋จิ่นจื้อรีบวางถ้วยน้ำบ๊วยซึ่งเป็นถ้วยกระเบื้องเคลือบสีขาวในมือลง วิ่งไปหาไป๋ชิงเหยียน “พี่หญิงใหญ่!”

“ตั้งใจมารอพี่อย่างนั้นหรือ” ไป๋ชิงเหยียนเดินไปด้านในพร้อมกับไป๋จิ่นจื้อ

ไป๋จิ่นจื้อพยักหน้า แหวกม่านไม้ไผ่ออก รอให้ไป๋ชิงเหยียนเดินไปด้านใน จากนั้นจึงเดินตามเข้าไปในห้อง “พี่หญิงใหญ่ให้ข้าจัดการไป๋ฉีอวิ๋นโดยไม่ให้ขัดแย้งกับบรรพบุรุษตระกูลไป๋ไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

เมื่อเห็นไป๋ชิงเหยียนนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าต่าง ไป๋จิ่นจื้อตามไปนั่งลงตรงข้ามไป๋ชิงเหยียน เอนตัวซบลงบนโต๊ะตรงหน้าอย่างไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์ กล่าวขึ้น “ข้าคิดอยู่หลายวัน ในที่สุดก็คิดได้วิธีหนึ่งเจ้าค่ะ ข้าจะให้ลุงผิงสั่งให้คนแสร้งปลอมตัวเป็นโจรป่าล่อไป๋ฉีอวิ๋นไปนอกเมือง จากนั้นสังหารเขาทิ้งเสีย เช่นนั้นไป๋ฉีอวิ๋นก็จะตายด้วยน้ำมือของโจรป่า ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเราทั้งสิ้นเจ้าค่ะ!”

ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้เอ่ยแทรกไป๋จิ่นจื้อ เอ่ยถามต่อ “ไป๋ฉีอวิ๋นเคยถูกโจรป่าดักปล้นมาก่อน เขาจะยอมออกจากเมืองหรือไม่ เจ้าจะให้ลุงผิงสร้างสถานการณ์เช่นไร คิดไว้แล้วหรือไม่”

ไป๋จิ่นจื้อถูกไป๋ชิงเหยียนถามจนมึนงง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวขึ้น “ผู้ดูแลอูผู้นั้นกล่าวว่าไป๋ฉีอวิ๋นอยากรู้ว่าตอนที่พวกเราไปปราบโจรครั้งแรก พวกเราพบเงินของเขาที่ถูกโจรป่าปล้นไปหรือไม่เจ้าค่ะ พี่หญิงใหญ่คิดว่าข้าใช้เรื่องนี้เป็นเหยื่อล่อดีหรือไม่เจ้าคะ”

ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า “ได้อยู่แล้ว เจ้าคิดให้ดีว่าจะสร้างสถานการณ์เช่นไร ไม่ต้องรีบร้อน เจ้าเรียกใช้พ่อบ้านเหาและลุงผิงได้ตามสบาย พี่เชื่อใจเจ้า”

เมื่อไป๋จิ่นจื้อได้ยินไป๋ชิงเหยียนกล่าวว่าเชื่อใจนาง สาวน้อยหยัดแผ่นหลังตรงทันที แววตาของพี่หญิงใหญ่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ไม่ได้ทำเพื่อปลอบเด็กอย่างนางเท่านั้น พี่หญิงใหญ่เชื่อใจนางเหมือนอย่างทุกครั้ง นางจะทำให้สำเร็จให้พี่หญิงใหญ่เห็นให้ได้

“โอ้ย เกือบลืมเรื่องสำคัญไปเลยเจ้าค่ะ!” ไป๋จิ่นจื้อหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากอกส่งให้ไป๋ชิงเหยียน “เช้านี้ข้าไปที่ค่ายทหารมา ขากลับบังเอิญพบกับเยว่สือที่มีท่าทางรีบร้อน เยว่สือบอกว่ามาส่งจดหมายให้พี่หญิงใหญ่ตามคำสั่งของเซียวเซียนเซิงเจ้าค่ะ ข้าเห็นเขารีบร้อนจึงอาสานำจดหมายมาให้พี่หญิงใหญ่แทนเจ้าค่ะ”

ไป๋ชิงเหยียนรับจดหมายมา คงเป็นเพราะหญิงสาวทำสัญญาใจกับเซียวหรงเหยี่ยนแล้วจึงกลัวว่าชายหนุ่มจะเขียนสิ่งที่ไม่อาจให้ไป๋จิ่นจื้อรับรู้ได้ ไป๋ชิงเหยียนจึงหันไปกล่าวกับไปจิ่นจื้อ “ไม่มีอันใดแล้วก็กลับอยู่เป็นเพื่อนท่านอาสะใภ้สามเถิด”

“พี่หญิงใหญ่จะแอบอ่านจดหมายคนเดียวหรือเจ้าคะ เช่นนั้นข้าไปก็ได้เจ้าค่ะ!” ไป๋จิ่นจื้อทำความเคารพไป๋ชิงเหยียนยิ้มๆ เดินออกจากเรือนปัวอวิ๋น มุ่งหน้าไปยังเรือนของมารดาอย่างอารมณ์ดี

ไป๋ชิงเหยียนมองดูไป๋จิ่นจื้อเดินออกไปจากประตูเรือนผ่านทางหน้าต่าง จากนั้นจึงแกะจดหมายในมืออ่าน

ลายมืองดงามของเซียวหรงเหยี่ยนปรากฏแก่สายตา ไป๋ชิงเหยียนคลี่ยิ้มออกมา

เซียวหรงเหยี่ยนบอกกับไป๋ชิงเหยียนในจดหมายว่าช่วงนี้เขาไม่รู้จะใช้ข้ออ้างใดมาหาหญิงสาวที่จวนดี เขาไม่อาจบุกมาหาหญิงสาวยามวิกาลและไม่อาจมาหาได้บ่อยครั้ง เขารู้สึกคิดถึงหญิงสาวมาก

ชายหนุ่มกล่าวว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องออกเดินทางไปยังหรงตี๋ วันนี้มีเรื่องต้องทำมากมายจึงไม่อาจมาร่ำลาหญิงสาวได้ หวังว่าไป๋ชิงเหยียนจะรักษาสุขภาพให้ดี อย่าหักโหมร่างกายจนเกินไป รอเขากลับมายังซั่วหยาง