สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่ 1071 คนที่ต้องโดนสั่งสอนน่าจะต้องเป็นแกมากกว่า

ระยะเวลาหลายวันที่มีความเจ็บปวดแต่ก็มีความสุข ผ่านพ้นไปแล้ว

ช่วงกลางวันเย้นหว่านอยู่กับโห้หลีเฉินตลอด อยู่ข้างกายเขาคอยดูแลเขา นอกจากการรักษาเฉพาะทางที่ไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปดูด้านในแล้ว เวลาที่เหลือเธอก็จะคอยเฝ้าเธออยู่ตลอดไม่ห่างไปแม้แต่ก้าวเดียว

ความจริงแล้วเย้นหว่านอยากจะอยู่เป็นเพื่อนกับเขาตอนช่วงที่เขารักษาตัวนั้นด้วย แต่โห้หลีเฉินหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอม

เธอจึงได้แต่ปล่อยไป

หลังจากที่ขอโทษกันวันนั้นแล้ว การแสดงออกของแคทเธอรีนก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะทำเรื่องใดก็ตาม ต่างอยู่ในฐานะหมอคนหนึ่งเท่านั้น

กระทั่งตอนที่ไปตรวจร่างกาย ก็ไม่ได้แสดงท่าทางเจ้าชู้น้ำลายไหลยืดกับโห้หลีเฉินเลย

การแสดงออกของเธอ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกว่า เธอสามารถปล่อยวางกับสิ่งที่ของต้องการอยากได้กับโห้หลีเฉินไปแล้ว

หากเป็นแบบนี้ต่อไป ชีวิตของเย้นหว่านถือว่าสงบราบรื่นดี

นอกเหนือจากการเข้าห้องน้ำและสัปหงกอยู่บ่อยครั้ง

หญิงตั้งครรภ์ชอบสัปหงก นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะทารกในครรภ์จำเป็นที่จะต้องได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ

ดังนั้นแม้ว่าเย้นหว่านจะอยู่เป็นเพื่อนโห้หลีเฉิน แต่ว่าก็มีบางเวลา ที่จะหลับอยู่ข้างกายเขา

โห้หลีเฉินเปลี่ยนห้องแล้ว ในห้องนั้นก็มีเตียงอยู่สองเตียง เพื่อให้เย้นหว่านตอนง่วงนอน ก็สามารถไปนอนบนอีกเตียงได้เลย

วันนี้ เย้นหว่านก็หลับไปอีกแล้ว

ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมา ก็กวาดตามองไปยังโห้หลีเฉินที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ด้วยความเคยชิน แต่เมื่อเห็นแล้ว เธอถึงกับสมองเบลอไปหมด

เธอเริ่มสงสัยว่าตนเองตาฝาดไปหรือเปล่า หรือว่ายังไม่ตื่น แล้วกำลังฝันอยู่กันแน่

เธอหลับตาลง จากนั้นก็เริ่มลืมตาอีกครั้ง ทว่าสิ่งที่เห็นก็ยังคงเป็นภาพภาพนั้นอยู่

จนทำให้เลือดลมปราณของเธอพลุ่งพล่านทันที

สิ่งที่เห็นคือ โห้หลีเฉินกำลังนอนพิงอยู่บนเตียงคนไข้ ส่วนมือที่กำลังให้น้ำเกลืออยู่นั้นแคทเธอรีนกำลังนอนคว่ำทับอยู่

แคทเธอรีนเอนครึ่งตัวคว่ำทับลงบนเตียง ราวกับกำลังประกบร่างกายของโห้หลีเฉินอยู่เช่นนั้น

เมื่อเธอผงกหัวขึ้นมา โห้หลีเฉินก้มศีรษะลง อากัปกิริยาเช่นนั้น ราวกับกำลังจะจูบกัน

เย้นหว่านโมโหจัด เธอรีบตะคอกใส่อย่างโกรธเคืองทันที ขนาดน้ำเสียงยังสูงปรี๊ดจนจะเสียงแตกอยู่แล้ว

“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน?!”

โห้หลีเฉินลืมตามองมาทางเย้นหว่าน หัวคิ้วย่นเข้าหากัน สีหน้าเย็นชาสุขุมอย่างเต็มเปี่ยม

เขาเตรียมจะพูด ทว่าแคทเธอรีนรีบพูดดักหน้าก่อน

“คุณเย้น คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฉันกับคุณโห้ไม่ได้มีอะไรกัน”

เธอพูดอย่างร้อนรน ในทางกลับกันมันมีความรู้สึกต้องการปกปิดความจริงแต่ดันเผยความจริงออกมาแทน

ส่วนร่างกายของเธอนั้น ยังคงอยู่ในท่วงท่าพาดอยู่บนร่างกายของโห้หลีเฉินอยู่เช่นเคย

หรือว่าคว่ำทับกัน จนคุ้นชินแล้วจริงๆ เหรอ?

ความโกรธเคืองที่อัดอั้นอยู่เต็มอกของเย้นหว่านระเบิดออกมาทันที เธอจัดการสะบัดผ้าห่มออกและลงจากเตียง จากนั้นก็พุ่งเข้าหาทางด้านหลังของแคทเธอรีน เพื่อต้องการจะจับเธอให้ลุกออกมา

อย่าได้ดูถูกความสามารถของฉัน ฉันไม่ใช่ Hello Kitty แต่ฉันเป็นแม่เสือตัวฉกาจเลยแหละ

เธอต้องจัดการสั่งสอนแคทเธอรีนสักยก ถึงขั้นฉวยโอกาสตอนที่เธอนอนหลับอยู่ให้ท่าโห้หลีเฉิน

ผู้ชายของเธอ นางคิดจะมาแตะต้องได้เหรอ?

เย้นหว่านใช้มือคว้าหัวไหล่ของแคทเธอรีน แคทเธอรีนตะโกนเสียงดังลั่นอย่างร้อนรน

“ขยับไม่ได้นะ เขาจะตาย”

เย้นหว่านไม่สนใจอะไรแล้ว เพราะว่าต้องการจะลากเธอ ทว่ากลับไม่ได้สนใจการแสดงออกตรงหัวคิ้วของโห้หลีเฉินที่ขมวดไว้แน่น

ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย อยากจะพูดออกมา แต่กลับพูดไม่ได้

แม้ว่าความโกรธแค้นมันสุมหัวก็ตาม ทว่าเย้นหว่านหยุดการกระทำลงทันที เพื่อรักษาเหตุผลอาไว้

เธอเหลือบมองร่างกายที่อยู่เบื้องหน้าของแคทเธอรีนอย่างหน้าดำหน้าแดง พลันตะลึงทันที เสื้อของแคทเธอรีนติดอยู่กับเข็มจ่ายน้ำเกลือของโห้หลีเฉิน

เย้นหว่านตกใจอย่างหนัก

นี่มันขยับไม่ได้จริงๆ ด้วย ถ้าขยับคนที่ตายต้องเป็นโห้หลีเฉินแน่

การให้น้ำเกลือของเขานั้นพิเศษมาก ไม่สามารถขยับได้ และก็ไม่สามารถหยุดพักได้ มิเช่นนั้นร่างกายของเขาจะเกิดผลกระทบอันน่าหวาดกลัวตามมา

ดังนั้น ทั้งสองคนได้แต่รักษาท่าทางเช่นนั้นไว้ไม่ยอมขยับเขยื้อนสักนิด ก็เป็นเพราะว่าเสื้อไปติดกับเข็มบนสายน้ำเกลือเหรอ?

ทว่าทำไมคอเสื้อของแคทเธอรีนถึงได้ไปติดกับเข็มให้น้ำเกลือของโห้หลีเฉินได้ล่ะ?!

เย้นหว่านอยากจะฆ่าคนเสียจริงๆ

เย้นหว่านพยายามหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งเก็บอาการความปั่นป่วนมวนในท้องเอาไว้ พร้อมทั้งกัดฟันพูดออกมา

“ยังไม่รีบดึงมันออกมาอีกเหรอ?!”

แคทเธอรีนหวาดกลัวเมื่อมองเห็นอาการดุร้ายของเย็นหว่าน อีกทั้งน้อยใจเมื่อมองมาทางโห้หลีเฉิน

“ฉันกำลังพยายามเอาออกอยู่ ไอ้นี่มัน ติดแน่นมาก ยากมาก….”

โห้หลีเฉินย่นคิ้วเป็นโบ อารมณ์เย็นชาไปทั่วตัว ราวกับกำลังควบคุมอารมณ์โกรธอยู่

เขาชำเลืองมองเย้นหว่าน แต่ไม่มีเสียงใดๆ ออกมา

แม้ว่าจะไม่มีคำอธิบายออกมาสักคำ แต่เย้นหว่านเองก็รับรู้ถึงความรู้สึกรังเกียจกับหมดความอดทนของเขาเป็นอย่างดี

เขาคนนี้ รักความสะอาด และรังเกียจที่สุดกับการที่คนอื่นมาแตะต้องตัวเขา

ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็ตามก็จะมีลักษณะเช่นนี้ ยิ่งเป็นผู้หญิงแล้วด้วยยิ่งหนักเข้าไปใหญ่

ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับเข็มให้น้ำเกลือที่มันเกี่ยวข้องกับชีวิตและอาการป่วยของเขาแล้ว เกรงว่าโห้หลีเฉินคงใช้เท้าถีบแคทเธอรีนกระเด็นออกไปนอกหน้าต่างตั้งแต่แรกแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ได้ ความโกรธแค้นที่สุมอยู่ในอกร้อนฉ่า พลันมลายหายไปเล็กน้อย

โชคดี ที่เขาเชื่อฟังอยู่ แม้ว่าจะถูกคนแต๊ะอั๋งไปแล้วก็ตาม แต่ก็สามารถพอทนกับความเสียหายนิดหน่อยเท่านั้นเอง

“กรรไกรอยู่ที่ไหน?”

เย้นหว่านเหลือบมองโห้หลีเฉินอย่างดุดันและเอ่ยปากถามทันที

แคทเธอรีนถึงกลับเงยศีรษะทันควัน พร้อมทั้งชำเลืองมองเย้นหว่านอย่างตกตะลึง “คุณจะเอากรรไกรไปทำไม? มันติดตรงคอเสื้อของฉันอยู่ ถ้าเอากรรไกรมาตัดออกแล้ว ก็โป๊น่ะสิ เดี๋ยวคุณโห้ก็เห็นหมด มันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นะ…”

ไม่ค่อยดีเหรอ? คงอยากให้โห้หลีเฉินเห็นล่ะมั้ง

เย้นหว่านเหลือบมองแคทเธอรีนอย่างเย็นชา น้ำเสียงถามกลับอีกครั้งอย่างหนักแน่น “กรรไกรอยู่ที่ไหน?”

โห้หลีเฉินใช้นิ้วชี้ไปยังตู้ “ตรงนั้น”

เย้นหว่านเดินไปหยิบกรรไกรมา จากนั้นก็นั่งลงข้างเตียง และทำท่าต้องการจะตัดออก

แคทเธอรีนหน้าแดงแจ๋ด้วยความเขินอาย “คุณเย้น ทำแบบนี้ไม่ค่อยดีมั้งคะ คุณรอสักเดี๋ยวเถอะ ฉันจะแกะออกอยู่แล้ว”

เมื่อเห็นตำตาว่าแคทเธอรีนอยู่ระยะประชิดจนเผาขนกับโห้หลีเฉินขนาดนี้ เย้นหวานไม่สามารถทนได้แล้ว

เธอเหลือบมองโห้หลีเฉิน จากนั้นก็พูดออกคำสั่งทันที

“หลับตา”

แทบไม่สนใจท่าทางอันดุร้ายของเธอเลย โห้หลีเฉินหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

แคทเธอรีน”…” ความผิดหวังถาโถมเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาถึงขั้นหลับตาลง งั้นคอเสื้อของเธอที่ถูกตัดออกจะให้ใครดูล่ะ?

ชั่วขณะที่เธอกำลังอึดอัดใจอยู่นั้น พลันมีเสียง “ฉับ” ดังขึ้น บริเวณหน้าอกของเธอเย็นเฉียบขึ้นมาทันที

บริเวณคอเสื้อถูกตัดขาดเป็นผืนใหญ่ เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่นั้นมันไหล่ตกไปหนึ่งข้าง แต่พอปล่อยลงมา มันก็ทำให้โผล่ให้เห็นพื้นที่ขนาดใหญ่ ที่สามารถเป็นสิ่งของที่ล่อตาล่อใจได้อย่างถนัดตา

ถ้าผู้ชายมาเห็นเข้าแล้ว เกรงว่าคงเลือดกำเดาไหลทันที

แววตาของเย้นหว่านยิ่งเย็นชาหนักกว่าเดิม ถ้าไม่พูดว่าไม่ได้เตรียมการใส่เสื้อผ้า เพื่อจงใจจะมา เธอก็ไม่เชื่อหรอก

เสแสร้งสงบเสงี่ยมเจียมตัวอยู่ตั้งหลายวันแคทเธอรีน ยังไม่ยอมถอดใจไปอีก

ดูจากสภาพแล้วคงไม่สามารถใจกว้างกับเธอต่อไปได้อีก

เย้นหว่านเก็บสิ่งที่เห็น พลันยื่นมือออกมาทันที เพื่อดึงแคทเธอรีนไปทางด้านหลัง

แคทเธอรีนเองที่ยังไม่ได้เตรียมการรับมืออะไรเลย ก็ชนเข้ากับเก้าอี้ข้างเตียง จากนั้นก็ล้มไปกองกับพื้น

เธอมองเย้นหว่านด้วยความประหลาดใจ “คุณเย้น คุณทำอะไรของคุณเนี่ย?” ถึงขั้นลงมือทำร้ายคนแล้ว เคยได้รับการศึกษาของผู้หญิงที่เป็นผู้ดีมาบ้างหรือเปล่าเนี่ย!

“จัดการแกไง”

เย้นหว่านเริ่มอ้าปากพูดด้วยถ้อยคำเย็นชา พลางหยิบรีโมทเครื่องปรับอาการเขวี้ยงใส่ไปที่ตัวของแคทเธอรีน

“กล้ามาแตะต้องผู้ชายของฉัน ฉันจะให้แกได้เสียน้ำตา”

พูดไป เย้นหว่านก็ตะโกนไปทางประตู “เว่ยชี เอาแส้เข้ามา”

แคทเธอรีนตกใจจนหน้าถอดสี ไม่คิดเลยว่าเย้นหว่านที่ดูอ่อนโยนและอ่อนแอไม่มีพิษสงใดๆ แถมยังท้องอยู่อีกต่างหาก จะกล้าลงมือทำร้ายคนด้วย

สถานการณ์เช่นนี้ เกรงว่าเธอต้องใช้แส้มาตีเธอให้ตายแน่?

แคทเธอรีนอ้าปากตะโกนอยากตื่นตระหนก “คุณโห้ คุณจะให้เย้นหว่านมาทำเรื่องไม่เป็นเรื่องกับฉันไม่ได้นะ ช่วยฉันด้วย คุณรีบมาช่วยฉันเร็ว!”