สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่ 16 นี่จะให้ทานข้าวหรือมานั่งดูพวกนายจู๋จี๋กัน ?

บทที่ 16 นี่จะให้ทานข้าวหรือมานั่งดูพวกนายจู๋จี๋กัน ?

เย้นหว่านรู้สึกว่าเขาสองคนพูดจาแปลกๆ เธอฟังไม่รู้เรื่อง ได้แต่ก้มทานข้าวตัวเองอย่างเงียบๆ

บนโต๊ะอาหาร มีกับข้าวหลากหลายสิบกว่าอย่าง ส่วนมากจะเป็นอาหารรสชาติจืด มีแต่สองสามอย่างที่ใส่พริก

เย้นหว่านชอบกินเผ็ดตั้งแต่เด็ก แต่ตอนเธอเพิ่งจะใช้ตะเกียบคลิกอาหาร ตะเกียบอีกคู่ก็คลิกลงอาหารที่เธอคลิกไว้

เธอเงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นโห้หลีเฉิน พอดีเลย ? เธอรู้สึกเขิน ฉินฉู่ที่กำลังจะคลิกอาหาร เงยหน้าขึ้นก็เห็น

ตะเกียบของสองคนเกี่ยวเข้าด้วยกัน หน้าดำขึ้นมาทันที นี่จะให้เขาทานข้าวหรือนั่งดูพวกเขาจู๋จี๋กันเนี่ย ?

เย้นหว่านรู้สึกเกรงใจ เธอรีบปล่อยอาหารลงแล้วหยิบตะเกียบกลับมา แล้วจะไปคลิกอาหารอีกจานนึง เพิ่งคลิกลง

ไป ตะเกียบของโห้หลีเฉินก็ตามมาคลิกของเธอไว้อีก ครั้งแรกอาจจะเป็นความบังเอิญ แต่ครั้งที่สองก็คงพูดยาก

เย้นหว่านมองหน้าของโห้หลีเฉินอย่างงงสงสัย ก็เห็นว่าเขาก็กำลังมองเธออยู่

แถมท่าทีก็ดูเผด็จการ เขาพูดขึ้นอย่างเสียงแข็ง “ คุณทาน เผ็ดไม่ได้ ”

ทำไม ? ฉันทานเผ็ดมาตั้งแต่เกิด

เย้นหว่านได้อึ้งไปสักพัก จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า เมื่อคืนเธอเป็นไข้ตัวร้อนแล้วก็เป็นหวัดด้วย

ถึงตอนนี้ร่างกายจะดีขึ้นแล้ว แต่หลังจากนั้นก็ต้องดูแลรักษาสุขภาพหน่อย

เขากำลังเป็นห่วงสุขภาพเธองั้นเหรอ ?

หน้าหล่อของโห้หลีเฉินได้รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที เขาเอาตะเกียบกลับมา แล้วคลิกอาหารที่มีรสชาติจืดมา

ทานข้าวต่อด้วยความสุภาพ

ถึงโห้หลีเฉินจะไม่ได้มองเธอแล้ว แต่ใจของเธอก็เต้น “ ตุ้มๆต่อมๆ ” เร็วมากขึ้น

พอทานข้าวเสร็จ เธอก็เดินตามโห้หลีเฉินออกจากห้องอาหาร มองเงาหลังที่ดูสูงสง่าของเขา เธอรู้สึกอึดอัดอย่าง

บอกไม่ถูก เธอเดินไปไม่กี่ก้าว ก็ริเริ่มพูดขึ้น “ ฉันยังต้องไปทำงานต่อ งั้นฉันขอไปก่อนนะ ”

“ ผมไปส่งคุณ ”

โห้หลีเฉินพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย แล้วก็เดินก้าวเท้าใหญ่ออกไปเลย

เย้นหว่านปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ “ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกคะ ”

“ เย้นหว่าน ผมก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน ” โห้หลีเฉินเตือนสติเธอขึ้น

เย้นหว่านพูดไม่ออกทันที เธอเพิ่งจะนึกได้ว่า เขาเป็นท่านประธานคนใหม่ของเธอ สถานที่ทำงานของพวกเขาก็ที่

เดียวกัน เขาไปส่งเธอ ก็แค่ต้องผ่านอยู่แล้ว

หลังจากได้ขึ้นรถ เธอก็นั่งติดกับประตูรถ เหมือนกลัวที่จะเข้าใกล้เขา หันหน้าไปทางหน้าต่างโดยไม่พูดอะไรสัก

คำ พยายามทำเหมือนตัวเองไม่มีตัวตน

โห้หลีเฉินมองเธอแล้ว แววตาดูแปลกๆ ไม่รู้คิดอะไร

จากนั้น เขาก็หยิบโน้ตบุ๊คออกมา ทำงานตัวเองไป ในรถไม่มีเสียงเลย ได้ขับมาอย่างเงียบตลอดทาง

ตอนกำลังจะถึงบริษัท เย้นหว่านรีบหันไปมองโห้หลีเฉิน พูดขึ้น “ ฉันจะลงตรงนี้ ”

โห้หลีเฉินหันมองไปข้างนอกหน้าต่าง นี่มันยังห่างจากบริษัทตั้งไกล อีกอย่างทางก็เปลี่ยว บนถนนก็ไม่มีคนเดิน

ผ่านไปมา เธอเลือกที่จะลงรถตรงนี้ ก็เพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยวมีความสัพันธ์อะไรกับเขา

โห้หลีเฉินจ้องเธอไว้ เม้มปากขึ้นแล้วไม่พูดอะไร ท่าทางจะไม่ค่อยพอใจ

เย้นหว่านรู้สึกละอายใจ นึกว่าโห้หลีเฉินคงชินกับอยู่สูงเหนือกว่าคนอื่น ชอบให้คนไปประจบประแจเอาใจเขา

เธอทำแบบนี้คงทำให้เขาเสียหน้า

เธอเลยรีบอธิบาย “ ฉันชอบดื่มน้ำเต้าหู้ของร้านข้างหน้านี้เป็นประจำทุกวันก่อนไปทำงาน ปล่อยฉันลงตรงนี้

จะได้เดินไปซื้อได้พอดี ”

จากนี่ไปถึงร้านน้ำเต้าหู้ มันก็ยังห่างกันตั้งสองสามร้อยเมตร เธอไปถึงตรงนั้นค่อยลงก็ยังได้หนิ

แต่ตรงนั้นมีคนล้อมอยู่เพียบ เผลอๆอาจจะมีคนของบริษัทด้วยก็เป็นได้

หลังจากได้ฟังข้ออ้างของเธอ แววตาของโห้หลีเฉินมืดลง แต่ก็ไม่เปิดโปงเธอ

เขาสั่งขึ้น “ เว่ยชี เปิดประตูให้เธอ ”

เย้นหว่านถอนหายใจรู้สึกโล่ง เร่งรีบลงจากรถ พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนและตอนเช้านี้ ที่เขาช่วยเหลือเธอ คิดอยากจะ

ขอบคุณโห้หลีเฉิน

“ ขอบคุณมากค่ะ คุณ …….. โห้ ”

เธอเพิ่งอ้าปาก ก็เห็นกระจกหลังรถได้ค่อยๆปิดขึ้นมาอย่างงั้น อีกครึ่งที่ยังไม่ทันปิด ก็เห็นหน้าด้านข้างที่เย็นชา

ของเขา และเขาก็ไม่มองเธอเลย

ดูสูงส่งและห่างเหิน

เธอยืนอึ้งไปครู่นึง หลังจากนั้นก็ไม่พูดอะไร ตาเธอมองรถของเขาขับไป