สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่ 323 ห่างเหิน
บทที่ 323 ห่างเหิน
ขมับของเว่ยชีหยักขึ้นอย่างรุนแรง และรีบเดินพุ่งไปข้างหน้า
“รีบทำความสะอาดแล้วออกไปซะ ไปเสิร์ฟอาหารใหม่”
“ค่ะ ค่ะ”
สาวใช้ถึงจะได้มีสติกลับมา และเริ่มเก็บทำความสะอาดอย่างเร่งรีบ
เว่ยชีมองไปที่โห้หลีเฉิน และพูดอย่างลองเชิงว่า “ท่านครับ ให้ผมโทรศัพท์ไปหาคุณหนูเย้น ให้เธอกลับมาทานอาหารเย็นดีไหมครับ?”
“ไม่อยากอาหาร ออกไปให้พ้น”
จู่ๆสีหน้าของโห้หลีเฉินก็ไม่สู้ดีขึ้นมา ทำไมเขาต้องโทรศัพท์เรียกให้เธอกลับมาทานอาหารเย็นด้วย？
หัวใจของเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าอยากจะไปได้ก็ไปนั่นแหละดีแล้ว
จู่ๆเว่ยชีก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ ขมขื่นทั้งใบหน้า พูดทักทายกับสาวใช้ให้รีบออกไปอย่างรวดเร็ว
เย้นหว่านกลับมาถึงห้องพักคนไข้ ก็พบว่าบรรยากาศในห้องไม่ค่อยปกติเล็กน้อย
โห้หลีเฉินนั่งอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าที่เย็นชา ความดันอากาศในห้องทั้งหมดถูกกดต่ำลงมากจนทำให้คนหายใจไม่ออก
บรรดาสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆต่างก็ลดตาลงและทำตาปริบๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความกลัวเต็มตัว
เกิดอะไรขึ้นเหรอ？
เย้นหว่านงงงวย เดินยังไม่ถึงข้างๆเตียงคนไข้ ก็ดึงเว่ยชีถามว่า
“เว่ยชี เกิดอะไรขึ้นเหรอ？ตอนที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นเหรอ？”
ไม่ใช่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรอก แต่มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแล้ว
เว่ยชีกำลังจะพูดอย่างรวดเร็ว ขณะนี้ สายตาเย็นชาอันตรายของชายหนุ่มบนเตียงคนไข้ที่กวาดเข้ามาแวบหนึ่ง ทำให้เว่ยชีหวาดกลัวอย่างมีไหวพริบ และเขาก็กลืนคำพูดกลับเข้าไปคอ
เขารีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วสองก้าว ยิ้มอย่างถูกบีบบังคับเป็นอย่างที่สุด
“คุณหนูเย้น ยังไงคุณก็ควรเข้าไปก่อนเถอะนะครับ”
เว่ยชีดูท่าทางเช่นนี้ราวกับว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งทำให้เย้นหว่านสับสนมากขึ้นไปหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย
เธอเดินยังข้างเตียงอย่างรวดเร็ว และมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างละเอียดรอบคอบตั้งแต่หัวจรดเท้าหนึ่งครั้ง ยกเว้นสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก บนตัวกลับมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร
อย่างไรก็ตามชายคนนี้มีบาดแผลที่น่ากลัวทั้งหมดบนร่างกายของเขามาก่อน และเขาก็สามารถปกปิดมันได้เป็นอย่างดี
“โห้หลีเฉิน คุณเป็นอะไรไป?”
โห้หลีเฉินเงยหน้าขึ้นมองเย้นหว่าน ดวงตาของเขาอึมครึมมากขึ้น ปล่อยอากาศเย็นออกมาตามอำเภอใจ
เขาเอ่ยปากพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ได้เป็นไร”
หลังจากพูดเสร็จ แล้วก็ไม่ได้มองไปที่เย้นหว่าน และเปิดหนังสือในมือ
แม้ว่าท่าทางจะดูเหมือนกำลังอ่านหนังสืออยู่ แต่นั่นเป็นท่าทางที่จงใจเพิกเฉยต่อเย้นหว่าน ทว่าการแสดงออกนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก
เย้นหว่านยิ่งงงขึ้นไปอีก เธอไม่เพียงแต่ออกไปข้างนอกแค่สักพักหนึ่ง ทำไมตอนกลับมาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้? จะต้องเกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นอย่างแน่นอน!
เธอมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างเป็นกังวลอีกครั้ง และพบว่าสีหน้าของเขาซีดลงกว่า ตอนที่เธอที่เธอออกไป
หรือว่า เขาจะได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว หรือว่าแผลเปิดแล้ว?
แต่ไม่อยากให้เธอรู้ จึงแกล้งทำเป็นเย็นชา?
เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ เย้นหว่านไม่ได้โกรธเพราะท่าทีของโห้หลีเฉินเลยสักนิด แต่กลับโกรธความกังวลที่มีอยู่เต็มท้อง
เธอรีบนั่งลงข้างเตียงโดยทันที และหยิบหนังสือในมือของโห้หลีเฉินออก
“ให้ฉันดูแผลของคุณหน่อย”
ขณะที่พูด เย้นหว่านก็ยื่นมือออกไปเพื่อปลดกระดุมบนเสื้อผู้ป่วยของโห้หลีเฉิน
การกระทำเช่นนี้ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอทำไปไม่ใช่น้อย เลยมีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างมากเพียงแค่พริบตาเดียว ก็สามารถปลดกระดุมหลายเม็ดนั้นได้สำเร็จ
โห้หลีเฉินคิดไม่ถึงว่าเย้นหว่านจะลงมือโดยตรง เขาตกใจเล็กน้อย ตามด้วยคว้ามือของเย้นหว่านโดยทันที
“ผมไม่เป็นอะไร คุณไม่ต้องดูหรอก”
การปฏิเสธที่รีบร้อนของเขานี้ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกมีลับลมคมในยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับวิธีการที่ไม่แยบยล อีกทั้งส่อพิรุธ ให้ผู้อื่นจับสิ่งที่ปกปิดไว้ได้เช่นนี้อีกด้วย
มีบาดแผลบนร่างกายอย่างที่คิดไว้จริงๆน่ะเหรอ?
เย้นหว่านพยายามที่จะดิ้นให้หลุดพ้นจากมือของโห้หลีเฉินออกมา แล้วก็ยังคงปลดกระดุมเขาต่ออย่างรวดเร็ว ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งก็ถอดเสื้อผ้าของเขาอย่างเด็ดขาด
ไม่นานบริเวณตรงไหล่ของโห้หลีเฉินก็ถูกเปิดเผยออกมา
เว่ยชีและสาวใช้ตกตะลึง และรีบปิดหน้าอย่างรวดเร็ว คุณหนูเย้นนี่เป็นการแสดงบีบบังคับจูบอีกฝ่ายอย่างไม่ท้อถอยงั้นเหรอ?
มองไปที่โจรผู้ดีที่ทั้งหล่อเหลาและเป็นบุญตาเช่นนั้น
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคุณโห้ถูกผลักตัวลง น่าตั้งตารอมากๆเลยทีเดียว
ทว่าใบหน้าของโห้หลีเฉินกลับเปลี่ยนเป็นสีดำโดยทันที ตอนนี้เย้นหว่านไม่มีความเกรงใจต่อเขามากขึ้นเรื่อยๆแล้ว รู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?
“หยุด!”
ขณะที่พูด เขากดไหล่ของเธอลง พลิกตัวและกดตัวเธอลงไปข้างล่าง
ทั้งสองมือจับเข้าไปที่ข้อมือของเธอมากขึ้นไปอีก ทำให้เธอขยับไม่ได้
จู่ๆ ผู้ชายอยู่ด้านบนผู้หญิงอยู่ด้านล่าง
สาวใช้และเว่ยชี “…” ใจเต้นและหน้าแดง ตั้งหน้าตั้งตารอมากขึ้นเพิ่มขึ้นไปอีก
เย้นหว่านมองโห้หลีเฉินที่กำลังกดทับร่างกายของตัวเองด้วยความประหลาดใจ การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้รวดเร็วมากๆ จนเธอยังไม่ได้สติกลับมา
โห้หลีเฉินก้มหน้าลง ดวงตาของเขามืดมน และมองตรงไปที่เธอ
น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำเป็นที่สุด “คุณเป็นห่วงผมด้วยเหรอ？”
“แน่นอนว่าฉันเป็นห่วงน่ะสิ”
เย้นหว่านรู้สึกแปลกใจ จู่ๆเขาถามคำถามนี้ขึ้นมาทำไม หลังจากนั้นก็เลยแสดงท่าทีของตัวเองโดยไม่ลังเล และก็มองเขาอย่างเป็นห่วงเป็นอย่างมาก
“คุณรีบลุกเร็ว เดี๋ยวจะกดโดนแผลเอา”
ดวงตาของโห้หลีเฉินมืดลงขึ้นมาอีก และความโกรธที่อธิบายไม่ได้ก็ได้ปกคลุมไปทั่วทั้งร่างกายของเขา
เป็นห่วงเขา หรือว่าเป็นห่วงบาดแผลของเขา?
แทบรอไม่ไหวที่จะให้บาดแผลของเขาหายเร็วๆขนาดนั้นเลยเหรอ
“คุณวางใจได้ ผมจะออกจากโรงพยาบาลตามกำหนดแน่ๆ!” จะไม่ทำให้คุณเสียเวลา
กัดคำพูดออกมาอย่างเย็นชาทีละคำๆ สีหน้าของโห้หลีเฉินนั้นไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก
ออกจากโรงพยาบาลตามกำหนด แผนที่เธอวางไว้ก็สามารถดำเนินการได้ตามกำหนดแล้ว
เมื่อนึกถึงเซอร์ไพรส์ที่เย้นหว่านเตรียมไว้ให้กับโห้หลีเฉินนั้น ในใจของเธอก็รู้สึกปลื้มอกปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง มีฟองสีชมพูปรากฏขึ้นมา
บนแก้มของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะอารมณ์ดีขึ้นมา
แต่ความอารมณ์ดีบนใบหน้านี้ ทว่ามองดูแล้วโห้หลีเฉินกลับมืดลงขึ้นไปอีก
เธอเป็นห่วงแค่เวลาที่เขาออกจากโรงพยาบาลอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย
ผู้หญิงไม่มีจิตใจ!
เขาปล่อยเธอออกไปโดยทันที พลิกตัวกลับไปนั่งอีกด้านหนึ่งของเตียง โดยเว้นระยะห่างจากเธอให้มากพอ
เขาหันข้างมองไปข้างๆ โดยสายตาไม่ได้มองไปที่เย้นหว่านเลยสักนิด และทั้งร่างกายของเขาก็เย็นชาเต็มไปหมด
เย้นหว่านถึงจะได้หน้าแดงหัวใจเต้นระรัวลุกขึ้นมาจากเตียง เงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นโห้หลีเฉินที่เย็นชาเหมือนเป็นน้ำแข็งอีกครั้ง ดูเหมือนจะเย็นชามากว่าครั้งก่อนอีก
เธอปวดศีรษะ ไม่เข้าใจจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่
แต่หลังจากการพลิกตัวไปมาในเมื่อสักครู่นี้ เธอก็มองเห็นส่วนหนึ่งในร่างกายของเขา ผ้าพันแผลยังคงอยู่อย่างดี และบาดแผลก็ไม่เป็นอันตราย
เย้นหว่านค่อยๆโล่งใจเล็กน้อย นั่งอยู่ด้านข้างของเตียง และขยับเข้าไปหาเขาเล็กน้อย
ยื่นมือ “ฉันช่วยคุณติดกระดุม”
“ไม่ต้อง”
โห้หลีเฉินหลบหลีกด้วยใบหน้าที่เย็นชา และมือของเขาที่มีข้อต่อที่ผูกปมอย่างชัดเจนก็ตกลงบนช่องว่างของกระดุม แล้วก็ติดกระดุมขึ้นไปทีละเม็ด
เย้นหว่านตกตะลึง และมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างเหม่อลอย มีความไม่ได้สติกลับมาเล็กน้อย
เมื่อก่อน โห้หลีเฉินให้เธอถอดเสื้อผ้า ให้เธอติดกระดุมมาโดยตลอด แม้ว่าอาการบาดเจ็บที่มือของเขาจะดีขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังยินดีให้เธอทำไปอย่างไม่เบื่อหน่าย
ตอนนี้ทำไมต้องทำด้วยตัวเองล่ะ เปลี่ยนเป็นห่างเหินขนาดนั้น
เธอขมวดคิ้ว ความกังวลและความตื่นตระหนกเกิดขึ้นในใจอย่างเงียบๆเล็กน้อย
เย้นหว่านมาแล้ว ก็เลยให้สาวใช้พวกนั้นออกไปก่อนชั่วคราว ให้เธอดูแลที่นี่เอง
ภายในห้องก็กลับมาเป็นโหมดที่เย้นหว่านและโห้หลีเฉินอยู่ด้วยกันสองคนตามลำพังอีกครั้ง เมื่อก่อนที่โห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้น ก็เข้ากันได้ดีเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นภายในห้องมีฟองอากาศที่คลุมเครืออยู่
แต่ว่าตอนนี้ กลับลมหนาวพัดอย่างแรง โห้หลีเฉินดูเหมือนจะมีกำแพงโปร่งใสอยู่บริเวณรอบๆ กั้นเธอไว้
ในตอนมื้อเย็น โห้หลีเฉินก็ไม่ให้เย้นหว่านป้อนข้าว และตักกับข้าวอีกต่อไป
เหตุผลของเขาเรียบง่ายและตรงไปตรงมา “แผลหายดีแล้ว”
ก็เลยทำด้วยตัวเอง ทานอาหารและสวมเสื้อผ้าด้วยตัวเองให้เพียงพอ โดยที่ไม่ต้องรบกวนผู้อื่น
เหตุผลก็เป็นเช่นนี้ แต่ว่าฟังดูแล้ว กลับทำให้เย้นหว่านรู้สึกอึดอัดในใจเป็นพิเศษ