สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่ 505 ชายผู้นี้มีเสนห์มากเกินไป

บทที่ 505 ชายผู้นี้มีเสนห์มากเกินไป

นับตั้งแต่โห้หลีเฉินกลับมาที่บ้านตระกูลหยู ตระกูลหยูก็มีการแข่งขันต่อสู้เพื่อเป็นผู้สืบทอดทั้งในที่แจ้งและที่ลับอย่างดุเดือด

ตอนนี้เป็นเพราะเรื่องตระกูลเย้น หยูซือห้านจึงถูกยกขึ้นมา ส่วนโห้หลีเฉินกลับถูกกดเอาไว้ เขาดูเหมือนจะอ่อนแอ ไม่แน่ว่าจะใช้วิธีการรุนแรง

แต่ถ้าใช้วิธีการรุนแรง ก็อาจจะทำร้ายถึงผลประโยชน์ของตระกูลหยู

หยูฉู่สองไม่อนุญาตให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นโดยเด็ดขาด

“ฉันรู้แล้ว แกก็อยู่ในบ้านตระกูลเย้นอย่างสงบเถอะ เรื่องนี้ ฉันจะจัดการเอง”

หยูฉู่สองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มงวด และวางสายโทรศัพท์

หลังจากนั้น เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โทรศัพท์หาโห้หลีเฉิน

“ขอโทษค่ะ หมายเลขโทรศัพท์ที่คุณเรียกในขณะนี้ ไม่สามารถติดต่อได้ชั่วคราว”

เสียงตอบกลับเย็นชาของหญิงสาวจากระบบดังออกมาจากโทรศัพท์มือถืออย่างรวดเร็ว

สีหน้าของหยูฉู่สองไม่น่ามองเป็นอย่างมากในเสี้ยววินาที

ไม่รับโทรศัพท์อย่างนั้นหรือ

โห้หลีเฉินดูลึกลับขึ้นมาแล้วจริงๆ

“ผู้ดูแลบ้าน ไปติด GPS ตำแหน่งของโห้เฉินหลีให้ผมด้วย”

ผู้ดูแลบ้านตะลึง “เปิดใช้งานระบบ GPS ในโทรศัพท์มือถือของคุณชายหรือครับ ถ้าเริ่มใช้งานอุปกรณ์นั้นขึ้นมา ก็จะถูกคุณชายพบได้ง่ายมากนะครับ”

นี่คือสิ่งที่พวกเขาใส่เอาไว้เงียบๆ เตรียมไว้ใช้ในช่วงเวลาสำคัญ

“ไม่ใช้ในตอนนี้ แล้วต้องรอถึงเมื่อไร หรือต้องรอให้โห้หลีเฉินใช้วิธีการรุนแรงมาต่อต้าน ถึงจะใช้ได้กัน”

หยูฉู่สองกระแทกไม้เท้าลงกับพื้นอย่างมีโทสะอยู่สักพัก

สิ่งที่เขาอดทนไม่ได้มากที่สุดก็คือ การที่หยูรั่วถองทำตัวนอกรีต หนีออกจากบ้าน หันหลังให้กับตระกูลหยู ยิ่งไม่อาจจะทนให้โห้หลีเฉินทำตัวดื้อด้าน ไม่อยู่ในกรอบ ไม่เชื่อฟังคำพูดของเขา

แม้ว่าโห้หลีเฉินจะเป็นผู้สืบทอดตามตำแหน่งเพียงหนึ่งเดียว เขาก็จะขัดเกลาเขี้ยวเล็บของเขา ให้เขาเชื่อฟัง ถึงจะให้โอกาสเขาเป็นผู้สืบทอดตระกูลหยู

ผู้ดูแลบ้านรีบหยิบโทรศัพท์แท็บเล็ตออกมาทันที นิ้วมือขยับไปมาอย่างรวดเร็ว เพื่อจับตำแหน่ง

เขาจัดการอยู่ครู่หนึ่ง แต่คิ้วกลับขมวดเป็นปมขึ้นเรื่อยๆ

หยูฉู่สองสีหน้ายิ่งไม่น่ามองยิ่งขึ้น

“ทำไมหรือ”

ผู้ดูแลลังเลเล็กน้อย และหงายแท็บเล็ตยื่นไปด้านหน้าคุณท่าน

เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักใจว่า “คุณท่าน อุปกรณ์ GPS ที่พวกเราติดตั้งเอาไว้ในโทรศัพท์มือถือของคุณชาย ถูกทำลายทิ้งไปแล้วครับ”

หยูฉู่สองตะลึงค้าง ต่อมา ไม้เท้าก็กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

“เจ้าเด็กนั่นค้นพบอุปกรณ์ GPS ของฉันตั้งนานแล้วอย่างนั้นหรือ!”

เขาใช้เทคโนโลยีชั้นสูงและใหม่สุด ทั้งยังแอบซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิด แต่กลับถูกโห้หลีเฉินพบเจอได้อย่างนั้นหรือ

ความอดทนของโห้หลีเฉินมีมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะมาก!

วิกฤตที่อยู่ในใจของหยูฉู่สองเพิ่มขึ้นอีกสองส่วน

เขาสีหน้าทะมึน เอ่ยเสียงเข้มว่า “โทรศัพท์หาเขาต่อไป โทรจนติดได้ถึงจะหยุด! ติดต่อได้แล้ว ก็ให้เขากลับมาที่บ้านตระกูลหยูทันที!”

ม้าป่าที่หลุดจากบังเหียน จับเป็นต้องใช้วิธีการจับกลับมากักขังเอาไว้ถึงจะถูก

ผู้ดูแลบ้านรับคำสั่ง “ครับ คุณท่าน”

เย้นหว่านและกู้จื่อเฟยแยกกันขึ้นไปนั่งบนรถนักท่องเที่ยวสองคัน และขับตามกันกลับไปที่บ้าน

กู้จื่อเฟยถูกเย้นโม่หลินประคองกลับไปที่ห้อง ส่วนเย้นหว่านก็เดินกลับไปที่ห้องเป็นเพื่อนโห้หลีเฉิน

เมื่อเข้าไปในห้อง เย้นหว่านก็รีบปิดประตูห้องทันที

เธอมองบาดแผลของเขาด้วยความสงสาร เอ่ยอย่างมีโทสะว่า “หยูซือห้านโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! ฉันจะต้องให้เขาชดใช้ด้วยเลือดอย่างแน่นอน หาโอกาสหักมือทั้งสองข้างของเขาทิ้งเสีย!”

เย้นหว่านขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน โทสะที่กดเอาไว้เต็มท้อง นั้นแทบทนไม่ได้ที่จะพุ่งไปจัดการหยูซือห้านให้ตายจริงๆ

คนคนนี้อยู่ในตระกูลเย้น นอกจากก่อเรื่องแล้ว ก็เป็นการสร้างปัญหา

ทำให้โห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บด้วย ช่างน่ารังเกียจเสียจริง

โห้หลีเฉินเห็นท่าทางดุร้ายของเย้นหว่านแล้ว มุมปากก็ยกขึ้นอย่างมีความสุข นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหลงใหลตามใจ

เขาดึงให้เธอนั่งลงบนโซฟา น้ำเสียงอ่อนโยน

“นองเลือดมากเกินไป เรื่องพวกนี้ไม่เหมาะกับคุณ”

รอยยิ้มของเขาน่ามองมาก “เรื่องหักมือทั้งสองข้างของเขา ให้ผมเป็นคนทำก็พอแล้ว รับประกันเลยว่าจะทำให้กระดูกเขาหักละเอียด เจ็บปวดเป็นสิบเท่า”

เห็นท่าทางพูดจาที่เต็มไปด้วยน้ำใสใจจริงของโห้หลีเฉินแล้ว โทสะที่พวยพุ่งอยู่ในใจเย้นหว่าน ก็มอดลงเล็กน้อย

เธอเอ่ยถามว่า “คุณตั้งใจจะทำเมื่อไรคะ”

เธอแทบจะทนรอไม่ไหวที่จะได้เห็นหยูซือห้านถูกทรมาน

โห้หลีเฉินไล้จมูกเธออย่างทะนุถนอม เอ่ยยิ้มๆว่า “เร็วๆนี้แล้ว”

เขายังไม่ทันได้ลงมือ หยูซือห้านก็รนหาที่ตายครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ไม่รังเกียจที่จะทำให้เขาสมปรารถนาล่วงหน้า

ในที่สุดเย้นหว่านก็วางใจได้เสียที

เธอเหลือบตาขึ้นมองเขา เอ่ยว่า “มือของคุณขยับไม่สะดวก นับตั้งแต่วันนี้ การใช้ชีวิตของคุณ การทานอาหาร สวมเสื้อผ้า และเรื่องต่างๆ ล้วนมีฉันเป็นคนช่วยคุณทำนะคะ”

โห้หลีเฉินชะงักไปเล็กน้อย

“คุณทำหรือ”

เย้นหว่านพยักหน้าเด็ดเดี่ยว “อืมๆ ฉันจะดูแลคุณค่ะ”

ท่าทางจริงจังของเธอ ทำให้ในใจของเขามีกระแสแห่งความอบอุ่นไหลผ่านไป

เขายิ้ม เอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าเล็กน้อย “อย่างนั้นการอาบน้ำล่ะ”

เย้นหว่านแก้มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

มือของเขาบาดเจ็บ แน่นอนว่าอาบน้ำไม่สะดวก แต่เธอก็ไม่เคยคิดถึงปัญหาเรื่องนี้เลยจริงๆ

หรือว่า เธอต้องช่วยอาบน้ำให้เขาด้วยกัน

แค่คิด เย้นหว่านก็รู้สึกเขินอายจนรับไม่ไหว

“แค่กๆ คือว่า ฉัน……..”

เธออ้ำๆอึ้งๆ ใบหน้าแดงก่ำจนกลายเป็นก้นลิงแล้ว

โห้หลีเฉินมองตรงมาที่เธอ จู่ๆ ก็โค้งตัวเข้ามาใกล้เล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ห่างไปไม่กี่เซนติเมตรนั้น ตอนที่เอ่ยพูด ลมหายใจร้อนก็แทบจะรดลงมาบนหน้าเธอ

น้ำเสียงของเขาแหบต่ำมีเสน่ห์ “ไม่อย่างนั้น เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมก่อนแล้วกัน ทำความคุ้นเคยสักหน่อยเป็นอย่างไร”

ทำความคุ้นเคยหรือ？？

เย้นหว่านเขินอายเสียจนแทบอยากจะขุดรูแล้วมุดเข้าไป

เธอก้มหน้า มองเขาด้วยความเขินอาย

โห้หลีเฉินมองเธออย่างยั่วเย้า รอยยิ้มยิ่งเบิกบานขึ้นเรื่อยๆ จิตใจก็มีความสุขมากเป็นพิเศษ

หยอกเธอ ทุกครั้งล้วนทำให้เขาอารมณ์ดีมาก

เขาลุกขึ้นยืน จงใจกดเสียงต่ำลง “ไม่อย่างนั้นก็ช่างเถอะ ความจริงๆแล้วผมสามารถทำเองได้”

เขาเอ่ยแล้วก็จะถอดเสื้อคลุมออก

เพียงแต่ว่ามือข้างซ้ายที่ถูกห่อจนกลายเป็นบ๊ะจ่างลูกเล็กๆ กระทั่งการถอดเสื้อผ้าก็ไม่สะดวกอย่างเห็นได้ชัด

เย้นหว่านเห็นแล้ว บริเวณขมับก็กระตุก กลัวว่าจะแตะถูกบาดแผลของเขาเพราะเหตุนี้ จึงรีบลุกขึ้น ดึงแขนของเขาเอาไว้

“คุณอย่าซี้ซั้วขยับ ฉันทำเองค่ะ”

โห้หลีเฉินหยุดการเคลื่อนไหวในทันที สายตาที่มองมาทางเธอเงียบๆ น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความคลุมเครือเป็นอย่างมาก

“ถอดออกทั้งหมดเลยหรือคะ”

เย้นหว่านหูเหอหน้าเน่อแดงก่ำ

เธอก้มหน้าลงไม่กล้ามองเขา ถอดเสื้อคลุมออกเขาออกด้วยความระมัดระวัง

ต่อมา เธอก็มองเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา นัยน์ตามีประกายพาดผ่านไป

ชั่วครู่หนึ่ง ก็เอ่ยออกมาไม่กี่คำอย่างสับสนเขินอาย “ตอนนี้คุณจะอาบน้ำหรือคะ”

โห้หลีเฉินเห็นท่าทางเขินอายของเย้นหว่านแล้ว ในใจก็ยินดียิ่งขึ้น

สายตาของเขาเข้มขึ้น ริมฝีปากบางอ้าเล็กน้อย “ใช่”

ใบหน้าของเย้นหว่านแดงยิ่งกว่าเดิมในเสี้ยวพริบตา

ช่วยเขาอาบน้ำนะ……..

หัวใจของเธอเต้นอย่างบ้าคลั่ง ตื่นเต้นสับสนไปครู่หนึ่ง ถึงได้ยื่นมือแข็งทื่อออกไป นิ้วเรียวขาวนวลราวกับต้นหอมนั้นแตะลงบนกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดที่หนึ่งของเขา

ค่อยๆปลดออก

เธอปลอบใจตัวเอง นี่เป็นเพราะว่าโห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บ ผู้อื่นจึงไม่สามารถดูแลอยู่ข้างกายเธอได้ ดังนั้นถึงได้ให้เธอมา

เพียงแค่ดูแลเขาเท่านั้นเอง ไม่มีเรื่องอื่นๆ

แต่เมื่อเสื้อเชิ้ตถูกปลดออก ลมหายใจของเย้นหว่าน ก็แรงขึ้นอย่างอดไม่อยู่

นิ้วมือก็แข็งทื่อยิ่งกว่าเดิม

ช่างเป็น……….

รูปโฉมอันหล่อเหลาของชายหนุ่มนั้นมีเสน่ห์มากเกินไปแล้ว