สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่ 55 ตกตะลึงโดยทั่วกัน
บทที่ 55 ตกตะลึงโดยทั่วกัน
เธออุตสาห์ป้องกันทุกวิถีทาง คิดไม่ถึงว่าวางหนิงเวยจะอยู่ตรงนี้รอเธอ เธอไม่เชื่อหรอกว่าพนักงานเสริ์ฟคนนั้นไม่ได้ตั้งใจ
กระโปรงสีขาวครึ่งล่างทั้งหมดเกือบเปียกโชกไปด้วยไวน์แดง สีแดงทั้งผืน ดูแล้วมันดูขัดตา
วางหนิงเวยดึงกระโปรง บนใบหน้าเผยสีหน้าไม่สบายใจ
“คุณเย้น ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ไม่ตั้งใจกับผีนะสิ!
เย้นหว่านโกรธจนจะกระอักเลือด ร่างกายแข็งทื่อ
และในเวลานี้ นางแบบที่อยู่ตรงหน้าลงมาจากเวทีแล้ว พิธีกรดำเนินงานก็เรียก
“นางแบบของเย้นหว่าน，วางหนิงเวยขึ้นเวที”
วางหนิงเวยมองเย้นหว่านอย่างยิ้มหยัน “คุณเย้น ฉันยังต้องขึ้นเวทีอยู่ไหม?”
กระโปรงกลายเป็นแบบนี้แล้ว แล้วยังจะขึ้นเวทีได้ยังไง?
โกย่านีสีหน้าเปลี่ยน ขมวดคิ้วอย่างโกรธเคือง
“ทำไมถึงไม่ระมัดระวังแบบนี้ กลับมาชนเข้าในเวลานี้ แอลกอฮอล์เยอะขนาดนี้ สีกระโปรงก็เปลี่ยนแล้ว เดิมทีไม่มีหนทางให้ขึ้นเวทีอีกครั้ง”
วางหนิงเวยยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
โกย่านีมองไปทางเย้นหว่านอย่างเป็นห่วง “คุณเย้น หมดหนทางแล้ว สละสิทธิ์เถอะนะ?”
เธอลำบากอย่างมากกว่าจะเดินมาถึงจุดนี้ เพียงแค่ก้าวเดียวเกือบเข้าใกล้ประตู เธอกลับต้องยอมสละสิทธิ์?
และในเวลาเดียวกัน ข้างหน้าบนเวทีนางแบบคนนึงเดินไปได้ครึ่งเวที
ผู้คนและกรรมการค่อยๆ มองมายังทางออกประตูอย่างคาดหวัง
“หรือยังมีนางแบบอีกคนนึง? ทำไมถึงยังไม่ออกมา”
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
“การแข่งขันใหญ่ขนาดนี้ไม่มีทางให้เกิดเหตุใดอย่างแน่นอน หากเธอยังไม่ออกมา ก็จะตัดสิทธิ์การแข่งขัน”
ที่นั่งกรรมการตัดสิน โห้หลีเฉินขณะนั่งอย่างสง่าผ่าเผย ดวงตาดำลึกมองไปยังทางประตู
นางแบบคนก่อนก็ได้ออกไปแล้ว หรือว่าไม่มีคนออกมา
เวทีว่างเปล่า
กรรมการตัดสินพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “ตัดสิทธิ์ไปเลย ให้นางแบบและดีไซน์เนอร์คนอื่นออกมาให้หมด แล้วเดินแบบ”
“ได้ครับ”
พนักงานได้ประโยคนี้ รีบไปจัดการทันที
เวลานี้ เสียงออกคำสั่งทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นมา
“รอก่อน”
โห้หลีเฉินพูดเสียงต่ำ “เธอจะออกมา”
พนักงานหยุดชะงักไม่กล้าเดิน มองอย่างสอบถามไปทางกรรมการตัดสินอีกสามคน ยังต้องแจ้งตัดสิทธิ์หรือไม่?
กรรมการตัดสินอีกสามคนก็คิดไม่ถึงว่าโห้หลีเฉินจะออกเสียงกะทันหัน และพวกเขายังไม่กล้าคัดค้านคำพูดของโห้หลีเฉิน
ถึงแม้ว่าจะนั่งบนตำแหน่งตัดสินเหมือนกัน โห้หลีเฉินถึงแม้ว่าจะรับเชิญมาพิเศษ แต่สถานะที่แท้จริงของเขา อย่าว่าแต่เป็นพวกเขา แม้กระทั่งสมาชิกของการออกแบบแฟชั่นOvi ต่างก็ไม่กล้ามีเรื่อง
หลังเวที โกย่านีมองไปที่เย้นหว่านอย่างปวดใจ เดินเข้าไป ลูบไหล่ของเธออย่างเบาๆ
“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ครั้งหน้ายังมีโอกาส”
เย้นหว่านหน้าซีด กัดฟันแน่น ใจมันไม่ยินยอม
วางหนิงเวยก็เย้ยหยันอยู่ข้างๆ กระตุ้นให้เลวร้ายลงโดยไม่ต้องสงสัย
“ยังไง สละสิทธิ์หรือเปล่า? นี่ชุดที่สวมอยู่เต็มไปด้วยไวน์ฉันรู้สึกไม่สบายทั่วทั้งตัว คุณรีบพูดสิ ฉันต้องไปเปลี่ยนชุดขยะนี้ทิ้ง”
ในเวลานี้เธอใช้เวลาทุ่มเทอย่างหนักในการทำผลงานออกมา แต่กลับถูกวางหนิงเวยทำให้เสียหายแบบนี้ รังเกียจ
ถ้าหากยอมแพ้การแข่งขัน เสื้อผ้าชุดนี้ก็จะกลายเป็นขยะจริงๆ
ไม่ เธอไม่ยอม
เย้นหว่านกัดฟัน ท่าทางแน่วแน่ “ฉันไม่สละสิทธิ์”
วางหนิงเวยตกตะลึง สีหน้าย่ำแย่ทันที “คุณหมายความว่าอะไร? เป็นแบบนี้แล้วยังไม่สละสิทธิ์อีก หรือว่าคุณยังต้องการให้ฉันสวมเสื้อผ้าสกปรกแบบนี้ออกไปเดินแบบหรอ? ไม่ไว้หน้าฉันแล้วหรอ?”
“เป็นนางแบบ ต่อให้ฉันให้คนใส่เสื้อผ้าที่หยิบขึ้นมาจากในถังขยะ คุณก็จำเป็นต้องไปเดินแบบให้ฉัน”
เย้นหว่านมองอย่างเย็นชา ท่าทางเด็ดเดี่ยว
วางหนิงเวยสำลัก เต็มไปด้วยความโกรธ แต่กลับคัดค้านไม่ได้
โกย่านีขมวดคิ้ว “เย้นหว่าน คุณต้องการให้เธอไปเดินแบบอย่างนี้หรอ? กระโปรงก็เปื้อนสีแล้ว ขึ้นเวทีอย่างนี้เกรงว่าจะไม่ดีเอานะ”
การโชว์ครั้งแรก ก็ทำให้ผู้มีความประทับใจที่ไม่ดี เกรงว่าภายหลังเย้นหว่านยากที่จะก้าวหน้า
“ใครบอกว่าฉันจะขึ้นโชว์แบบนี้?”
เย้นหว่านมองกระโปรงที่วางหนิงเวยสวมอยู่ เปียกสีแดงผืนใหญ่ นำกระโปรงเดิมทีนางฟ้าสีอ่อนที่เสียหายแล้ว
แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขได้ทั้งหมด
เย้นหว่านรีบเดินไปตำแหน่งที่จัดสรรไว้ พบสีสองสามชนิด ผสมลงในน้ำแล้วเปลี่ยนสี จากนั้นมือเล็กก็ยกขึ้นแล้วสาดไปบนเสื้อผ้า
“อ่า!! เย้นหว่าน คุณทำอะไร!”
วางหนิงเวยตื่นตกใจ เย้นหว่านนี่อาจจะเป็นการสาดสีบนร่างกายเธอ
เย้นหว่านไม่ได้สนใจวางหนิงเวย มองไปที่ชายเสื้อของเธอ ในเวลานี้ถูกย้อมไปด้วยหลากหลายสี กลบรอยเปื้อน กลายเป็นสีชวนฝัน
ไม่ใช่นางฟ้าขาวบริสุทธิ์อีกต่อไป แต่กลับเหมือนรุ้งบนท้องฟ้า ความฝันที่เลือนราง
โกย่านีมองกระโปรงที่บนร่างกายวางหนิงเวยอย่างตกตะลึง อดไม่ได้ที่จะร้องออกมา “ช่างอัจฉริยะจริงๆ”
กระโปรงแบบนี้ เย้นหว่านกลับสามารถคิดหาวิธีเช่นนี้มาช่วย
“หมายเลขสุดท้าย นางแบบของเย้นหว่าน ถึงคิวขึ้นโชว์แล้ว”
เวลานี้ สตาฟฟ์ที่เตรียมไว้รออย่างกระวนกระวายใจ เดินเข้ามาเร่ง
เย้นหว่านมองไปที่วางหนิงเวยด้วยสายตาเย็นชา “คุณวาง ถึงคิวคุณขึ้นเวทีแล้ว ถ้าหากว่าคุณยังกล้าเล่นตุกติกอีก มีสายตานับไม่ถ้วนจับจ้องอยู่”
ด้านหน้า ก็เป็นเวที
ยังเล่นลูกไม้อีก นอกซะจากว่าไม่ต้องการอยู่ในอาชีพนางแบบอีกต่อไป
วางหนิงเวยจ้องมองเย้นหว่านอย่างเดือดดาล ในใจไม่ยินยอมอยากมาก
คิดไม่ถึงทั้งหมดนี้เย้นหว่านยังสามารถพบวิธีแก้ไขปัญหา! สมควรตาย
แต่ว่า ก็นับว่าเป็นการแก้ไขให้ดีขึ้น และก็เป็นเหมือนวัวหายล้อมคอก สูญเสียเสื้อผ้าที่ออกแบบมาแต่เดิม และแน่นอนว่าจะไม่ได้รับคะแนนดีอะไร ไม่แน่ว่าจะถูกคัดออก
คิดแบบนี้ วางหนิงเวยใส่รองเท้าส้นสูง แล้วเดินออกไป
มองตรงไปที่วางหนิงเวยอยู่บนเวที เย้นหว่านกำมืออย่างประหม่า ในใจตุ้มๆต่อมๆ กระสับกระส่าย
ผลลัพธ์ของการโชว์ครั้งนี้ นับว่าแทบจะเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของเธอ
ณ ฮอลล์
สปอตไลท์สาดส่องไปบนร่างกายของวางหนิงเวย ทั่วทั้งฮอลล์ ทำให้เธอแพรววามากที่สุด
และสายตาของผู้คนนับมากมาย ก็ค่อยๆมองไปยังกระโปรงที่อยู่บนร่างกายเธอ
“ว้าว สวยจัง”
“ไม่เลวจริงๆ ถึงแม้ว่าหมายเลขสุดท้ายจะออกมาช้า แต่ก็สมกับการรอคอย”
“เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นการออกแบบไปตามอารมณ์ นางฟ้าและความงดงาม รวมองค์ประกอบทั้งสองเข้าด้วยกัน กลับสามารถเข้ากันและสมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้
……
ผู้ชมในฮอลล์ เสียงกระซิบกระซาบ
วางหนิงเวยแน่นอนว่าเป็นนางแบบมืออาชีพ ถึงแม้ในใจจะไม่พอใจมาก แต่นี่เป็นเวทีอาชีพของเธอ เธอไม่ได้ตั้งใจมาโชว์โดยเฉพาะ แต่กลับเดินเลียนแบบได้อย่างสมจริง
สุดท้าย เธอก็หยุดตรงกลางเวที หันหน้าไปทางกรรมการตัดสินทั้งสี่คน
คะแนนการแข่งขันแบ่งเป็นให้คะแนนสองรอบ กรรมการตัดสินทั้งสี่คนสี่สิบคะแนน ผู้ชมในฮอลล์และนอกรวมกันสี่สิบคะแนน
สุดท้ายแล้วก็เอาคะแนนสูงต่ำมาตัดสินแพ้ชนะ เจ็ดรายชื่อจะได้เข้ารอบการแข่งขันต่อไป ส่วนที่เหลือจะถูกคัดออก
“กระโปรงนี้เยี่ยมมาก ผมให้เจ็ดคะแนน”
กรรมการตัดสินคนแรกให้คะแนน
กรรมการตัดสินคนที่สองมองดูกระโปรง แล้วพูด “ถึงแม้จะดูเหมือนว่าจินตภาพไม่เลว แต่มันไม่สอดคล้องกับสไตล์ของการออกแบบนี้และมันเบี่ยงเบนไปเล็กน้อย ผมให้แค่เจ็ดคะแนน”
กรรมการตัดสินคนที่สาม “ถึงแม้ว่าจะไม่รู้เพราะเหตุผลอะไร สีเหมือนจะเพิ่งถูกย้อมไป แข็งแกร่งเกินไป แต่ก็สามารถเห็นสปิริตของดีไซน์เนอร์ ด้วยเหตุผลนี้ โดยสรุป ผมให้แปดคะแนน”
กรรมการตัดสินทั้งสามคนให้คะแนนแล้ว เหลือเพียงกรรมการคนสุดท้าย โห้หลีเฉินให้คะแนน
ดีไซน์เนอร์ที่เห็นผลคะแนนอยู่หลังเวทีคุยกันกระซิบกระซาบ
“ทุกชิ้นที่ออกแบบอยู่ตรงหน้า คุณโห้ต่างให้แค่เจ็ดคะแนน ไม่มียกเว้นเลยสักคน เย้นหว่านสุดท้ายนี้ก็จะได้เจ็ดคะแนนอย่างแน่นอน”
“อืม รวมแล้วก็ได้สามสิบเอ็ดคะแนน ห่างจากโอวน่อหย่าคนแรกสามคะแนน ต่อมาง่ายมากที่เธอก็จะถูกตัดออก
ถึงแม้ขาดอีกสามคะแนน แต่ดีไซน์เนอร์ที่ปัจจุบันคะแนนสูง อย่างมากขาดแค่หนึ่งสองคะแนน
สี่สิบคะแนนของข้างนอกก็ต่างกันไม่กี่คะแนน เย้นหว่านยังไม่มีฐานแฟนคลับ อัตราการถูกคัดออกของเธอเพิ่มขึ้นอย่างไม่จำกัด
แทบจะเดาผลลัพธ์ในใจของผู้ชมได้