สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่ 917 ฉันสวยไหม

กลางคืน

ภายในกลุ่มวีแชทห้าคน เสียงกู้จื่อเฟยส่งรูปภาพชุดหนึ่งดังติดต่อกัน

นั่นก็คือรูปเย้นหว่านสวมชุดแต่งงานจุมพิตกับโห้หลีเฉิน

รูปทุกใบไม่ได้ผ่านการแก้ไข แต่สวยราวกับม้วนภาพวาดที่งามล้ำจนถึงขั้นสามารถตั้งเป็นภาพพื้นหลังในโทรศัพท์มือถือได้

รูปภาพเพิ่งจะถูกส่งออกไป ป่ายฉีก็โวยวายออกมาทันที

ป่ายฉี : เชี่ย!

ป่ายฉี : ทนดูไม่ได้ สวยๆๆไปแล้ว

กู้จื่อเฟย : @เย้นหว่าน @โห้หลีเฉิน ชอบจนแทบทนไม่ไหวแล้ว ฉันสามารถเอาไปตั้งเป็นรูปพื้นหลังได้ไหม

เย้นหว่านส่งสติ๊กเกอร์เขินอายมารูปหนึ่ง

โห้หลีเฉินยังไม่ได้พูดอะไร

เย้นโม่หลิน : ชอบ?

เพียงแค่คำง่ายๆเพียงคำเดียว แต่มีวัตถุประสงค์ตรงไปตรงมา นั่นก็คือถามกู้จื่อเฟย

กู้จื่อเฟยเห็นที่เย้นโม่หลินเอ่ยแล้วก็รู้สึกว่าอารมณ์ดีไม่เลว

กู้จื่อเฟย : แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เด็กผู้หญิงล้วนชื่นชอบ หนุ่มหล่อสาวสวย ชุดแต่งงานกับเรือนหอกันทั้งนั้น

เย้นโม่หลินเงียบไปครู่หนึ่ง และส่งข้อความหนึ่งออกไปว่า ฉันจะเตรียมไว้ให้เธอ

กู้จื่อเฟยตะลึงมองข้อความที่อยู่บนหน้าจอ

พี่เย้นส่งอะไรมากัน?

ถึงกับเป็นฝ่ายเอ่ยว่าจะจัดเตรียมเอาไว้ให้เธอ เตรียมชุดแต่งงานกับเรือนหอหรือ

กู้จื่อเฟยหัวใจเต้นตึกตักตึกตักอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาทันที จู่ๆเธอก็ถูกเย้นโม่หลินโปรยเสน่ห์ใส่อย่างนั้นหรือ

ทันใดนั้นก็รู้สึกตั้งหน้าตั้งตารอขึ้นมา

ป่ายฉี : ……

ป่ายฉี : เฮ้ๆๆ สาดความหวานก็ต้องระวังด้วยว่าในกลุ่มยังมีคนโสดอยู่คนหนึ่ง โอเคไหม?

เย้นโม่หลิน : นายสามารถออกจากกลุ่มได้

ป่ายฉี : ……

รู้สึกได้ถึงการถูกทอดทิ้งจากพี่ชายตัวเองที่ออกมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ

กู้จื่อเฟยยกมุมปากขึ้นอย่างอดไม่ได้ มองรูปโปรไฟล์ของเย้นโม่หลินแล้ว ในสมองก็ปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของเขาขึ้นมา

จึงอยากจะพบกับเขามากขึ้นมาทันที

เธอไม่ได้คิดอะไรมาก ส่งข้อความออกไปหนึ่งข้อความตามที่ใจคิด

กู้จื่อเฟย : พี่เย้นลงมากินก๋วยเตี๋ยวค่ะ

เย้นโม่หลิน : ยังไม่หิว

กู้จื่อเฟยมองตัวอักษรที่เต็มไปด้วยความตรงไปตรงมาแล้ว ชั่วขณะหนึ่งก็ร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก

เพิ่งจะถูกเย้นโม่หลินหยอดใส่ นึกว่าเขาจะตื่นรู้ มีความฉลาดทางอารมณ์ขึ้นมากะทันหัน คิดไม่ถึงเลยว่าในวินาทีถัดไปจะเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา

พี่เย้นก็ยังคงเป็นพี่เย้นคนนั้น

กู้จื่อเฟยจนปัญญา ส่งข้อความไปว่า : ฉันอยากเจอพี่แล้ว

ป่ายฉี : ……!

ป่ายฉี : เกินไปแล้วนะ จะหลงเหลือความเมตตาสุดท้ายของความเป็นมนุษย์ให้กับคนโสดสักหน่อยได้ไหม?

ป่ายฉี : กู้จื่อเฟย เธอกินมื้อดึกทุกวันไม่กลัวอ้วนหรือ

ป่ายฉี : ระวังจะอ้วนจนกลายเป็นหมู และถูกพี่เย้นรังเกียจ

กู้จื่อเฟยอ่านข้อความที่ป่ายฉีส่งมาติดๆกันแล้ว มุมปากก็กระตุกทันที ความรู้สึกที่วนเวียนอยู่รอบกายล้วนถูกฝ่ามือหนึ่งสะบัดตบกระจายไปหมดแล้ว

คนคนนี้ปากไม่มีหูรูดเกินไปแล้ว พูดในสิ่งที่ไม่ควรจะพูด

กู้จื่อเฟยที่โมโหกำลังจะตอกกลับป่ายฉี แต่ตัวอักษรยังไม่ทันจะพิมพ์เสร็จ ตอนนั้นเองที่บนหน้าจอก็มีข้อความของเย้นโม่หลินกระเด้งขึ้นมา

เย้นโม่หลิน : จื่อเฟย เจอกันที่ห้องครัว

กู้จื่อเฟยที่กำลังพิมพ์ตัวอักษรหยุดชะงักการเคลื่อนไหว สีหน้ายิ้มแย้มเบิกบานในทันที อารมณ์ก็ดีเป็นอย่างมาก

ดีเกินไปแล้ว

เธอเก็บโทรศัพท์มือถือ รีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และวิ่งลงไปที่ชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

หลังจากเย้นโม่หลินส่งประโยคนั้นไปแล้ว ภายในกลุ่มก็เข้าสู่ความเงียบ

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งสองคนนัดกันไปข้างนอกแล้ว

ป่ายฉีที่ถูกมองข้าม : ……

จุกจนพูดไม่ออก เขาควรจะออกจากกลุ่มหรือว่าหาแฟนสาวดี? นี่เป็นเรื่องเร่งด่วน คนที่ออนไลน์อยู่ช่วยตอบที

เย้นโม่หลินมาถึงห้องครัวก่อนอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องครัวว่างเปล่าไร้ผู้คน

เขาเตรียมจะนั่งรอกู้จื่อเฟย ตอนนี้เองที่มีข้อความส่วนตัวในโทรศัพท์มือถือเข้ามาข้อความหนึ่ง

กู้จื่อเฟย : พี่เย้น มารับฉันหน่อยค่ะ

เย้นโม่หลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ก็แค่ระยะห่างไม่กี่ก้าวในการเดินลงมาที่ชั้นล่าง ยังต้องให้ไปรับเธอ?

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ลุกขึ้นยืน เดินไปยังทิศทางห้องกู้จื่อเฟย

ตำแหน่งห้องครัวตระกูลหยูถูกออกแบบให้อยู่ในเขตพื้นที่โดดเดี่ยว

หากจะเดินจากห้องครัวห้องอาหารไปถึงห้องนอน ก็ต้องผ่านระเบียงทางเดินเปลือยครึ่งที่ตกแต่งอย่างงดงาม

ในเวลาเดียวกันนั้น กู้จื่อเฟยก็ยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน ด้านข้างมีกระถางต้นวิสทีเรียเขียวสดงดงาม ส่วนเธอก็สวมชุดกระโปรงสีขาว มือทั้งสองข้างที่วางอยู่ด้านหน้า ถือกระเป๋าใบเล็ก

ท่าทางน่ารักราวกับหญิงสาวที่มีความเป็นกุลสตรี มองดูแล้วสวยงามทำให้จิตใจเบิกบาน และยังมีความสดใสเล็กๆ

วินาทีที่เย้นโม่หลินเห็นเธอ ฝีเท้าก็ชะงักไปเล็กน้อย แววตามีความตกตะลึงพาดผ่านไป

คล้ายกับว่าเขาไม่เคยเห็นกู้จื่อเฟยแต่งตัวแบบนี้ น่ารักน่าเอ็นดูราวกับตุ๊กตางดงามตัวหนึ่ง

เป็นความสวยงามที่ทำให้คนละสายตาไปไม่ได้

แต่ เธอที่ยืนเรียบร้อย บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆนั้น ท่าทางแบบนี้ดูแล้วกลับรู้สึกว่ามีบางแห่งที่แปลกๆ

ไม่ค่อยปกติ

เย้นโม่หลินยังคิดไม่ออกว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ กู้จื่อเฟยก็เอ่ยพูดเสียงหวานว่า

“พี่เย้น ฉันสวยไหมคะ”

“สวย” เย้นโม่หลินตอบคำถามโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย “แต่คล้ายกับว่ามีบางแห่งที่……” แปลกๆ……

เย้นโม่หลินยังไม่ทันจะเอ่ยจบก็เห็นกู้จื่อเฟยยิ้มหวาน ก้าวเดินมาทางเขา

สีหน้าท่าทางที่เธอจ้องมองเขาราวกับเปลวไฟลูกหนึ่งไล้ไปตามผิวหนังเขา

เมื่อรองเท้าส้นแหลมสูงกระทบเข้ากับพื้นก็ส่งเสียงหวานรื่นหูดังขึ้น

เสียง “ก๊อกๆๆ” ที่ดังขึ้นคล้ายกับค้อนขนาดเล็กทุบลงบนหัวใจของเขา

ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไร้การควบคุม ผลิบานในหัวใจของเขา

เย้นโม่หลินยืนมองกู้จื่อเฟยเดินมาถึงด้านหน้าเขาอย่างอึ้งๆ

เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองตรงมาที่เขา นัยน์ตาไหวระริก ราวกับผืนฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสาดแสงระยิบระยับ

เธอถามยิ้มๆว่า “ฉันสวยจริงๆหรือคะ”

เย้นโม่หลินตะลึงมองเธอ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า วิญญาณของเขาคล้ายกับถูกหญิงสาวพราวเสน่ห์เบื้องหน้าดูดเอาไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

เขาพยักหน้า น้ำเสียงทุ้มต่ำ “สวยจริงๆ”

รอยยิ้มบนใบหน้ากู้จื่อเฟยหวานล้ำกว่าเดิม นิ้วมือจิกกระเป๋าใบเล็กของตัวเองแน่น ใบหน้าเผยความรู้สึกเขินอายออกมา

เธอเอ่ยเสียงเบา “ในเมื่อสวยขนาดนี้ พี่ไม่อยากจะทำอะไรกับฉันสักหน่อยหรือ”

เย้นโม่หลินร่างกายแข็งทื่อทันที

หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้า มองดูแล้วมีท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู แต่การพูดจากลับทะลึ่งโปรยเสน่ห์ใส่คนเป็นอย่างมาก นิสัยที่ไม่เหมือนกันกลับรวมอยู่บนตัวเธออย่างแปลกประหลาด ก่อให้เกิดมนตร์เสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนเป็นบ้าประเภทหนึ่ง

ทันใดนั้นแววตาเย้นโม่หลินลึกล้ำขึ้นมา ลูกกระเดือกขยับไปมา

น้ำเสียงที่แสนจะทุ้มต่ำนั้นราวกับกำลังควบคุมอะไรอยู่

“อยาก”

เขาเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน “แต่ว่าฉันให้เกียรติเธอ ก่อนแต่งงานไม่สามารถทำอะไรกับเธอได้”

คำที่เขาใช้ก็คือ ไม่สามารถ

กู้จื่อเฟยหัวเราะพรืดออกมา มองท่าทางแข็งทื่ออยู่ในกฎระเบียบของเขาแล้วก็ชอบมากขึ้นจนแทบทนไม่ไหว

แววตาเธออ่อนแสง นิ้วเรียวจิ้มลงบนแผงอกเย้นโม่หลินลากไปตามลายเส้นของชุดสูทขึ้นไปข้างบนทีละนิดๆ

น้ำเสียงมีเสน่ห์ของเธอนั้นคลุมเครือเป็นอย่างมาก “แต่ฉันอยากจะทำอะไรบางสิ่งกับพี่นี่คะ จะทำอย่างไรดี”

เย้นโม่หลินตะลึงตัวแข็งทื่อ จนถึงขั้นที่ใบหูค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง

มุมปากกู้จื่อเฟยแย้มรอยยิ้ม นิ้วมือไล่ขึ้นไปถึงช่วงไหล่ของเขา ยื่นออกไปถึงบริเวณท้ายทอย และกอดเขาเอาไว้

ร่างกายเธอโน้มไปด้านหน้า ริมฝีปากแดงระเรื่อทาบลงบนริมฝีปากเย้นโม่หลิน

เสียง “ปัง” ดังขึ้น สมองของเย้นโม่หลินคล้ายกับมีระเบิดลูกหนึ่งเกิดระเบิดขึ้น การตอบสนองทั่วทั้งร่างล้วนช้าลง และมองไปทางกู้จื่อเฟยที่ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยความมึนงง

ความรู้สึกบนริมฝีปากนั้นอ่อนนุ่มราวกับเชื้อเพลิงบนทุ่งหญ้าที่ในเสี้ยวพริบตาก็แผดเผาไปทั่วทันที