สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่531 อย่ามาแตะต้องตัวฉัน
บทที่531 อย่ามาแตะต้องตัวฉัน
หยูซือห้านเห็นท่าทางที่หวาดกลัวจนหน้าซีดของเย้นหว่านแล้วนั้น มุมปากก็ยกขึ้นอย่างมีความสุข เขารู้สึกสบายอกสบายใจอย่างมาก
ถูกเธอเมินเฉยและเย็นชาใส่เป็นเวลานาน ในที่สุด เขาก็สามารถจับเธอไว้ในอุ้งมือของเขาแล้ว บดขยี้ ทำให้พ่ายแพ้
สิ่งนี้มันทำให้เขามีความสุขมากกว่าการที่ได้ครอบครองเธอซะอีก
จู่ๆ หยูซือห้านก็ปล่อยมือ แล้วก็ผลักเย้นหว่านลงที่พื้น
เขายืนอยู่ข้างๆ มองเธอจากด้านบน สายตาดูตลกขำขัน เหมือนพระราชาผู้สูงส่ง
เขาพูดอย่างเสียดสีว่า “เย้นหว่าน สภาพของเธอตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกกินไม่ลงจริงๆ เลย ฉันให้เวลาเธอสองวัน จัดการตัวเองให้ดี จนกว่าที่พวกเราได้ทะเบียนสมรสเมื่อไหร่ ฉันค่อยจัดการเธออย่างเป็นทางการ”
คืนวันแต่งงาน เขาจะทำให้เธอได้จารึกตัวตนของเธออยู่ในความทรงจำของตัวเอง ลืมไม่ลงตลอดชีวิต
เย้นหว่านล้มลงที่พื้น ใบหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษ เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นมาด้วยซ้ำ
สิ่งที่สามารถทำลายมนุษย์ได้นั้น ก็คือการหมดหวัง
ตอนนี้เธออยู่ในความมืดที่ทำให้คนหายใจไม่ออก มองไม่เห็นแสงแม้แต่นิดเดียว และสิ่งที่น่ากลัวไปมากกว่านั้น ก็คือวันพรุ่งนี้กำลังจะมาถึงแล้ว
เรือยอทช์กระเพื่อมไปพร้อมกับเกลียวคลื่น เย้นหว่านอยู่ในห้องคนเดียว ตั้งแต่ฟ้ามืดจนฟ้าสว่าง
นอกหน้าต่างนั้น คือทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด ไร้ขอบเขต มองไม่เห็นจุดจบ
เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนกัน แต่ยังไงเสียเธอก็รู้ดีว่า ตอนนี้เธอต้องอยู่ห่างจากบ้านตระกูลเย้นมากๆ
ไม่เจอเธอทั้งคืน เย้นโม่หลิน จะมาตามหาเธอไหม?
แกร๊ก
เย้นหว่านกำลังคิดอยู่นั้น ตอนนี้เอง ประตูห้องก็ถูกคนผลักเข้ามาอย่างไร้มารยาท
สาวใช้สามสี่คนถือถาดข้าวของไว้ในมือ และเดินเข้ามาจากด้านนอก
พวกเธอมองเย้นหว่าน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“คุณเย้น พวกเรามาบริการให้คุณอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ”
กระโปรงที่อยู่ในถาดนั้น เป็นกระโปรงสีฟ้าน้ำทะเล สง่างามและยาว ดูสวยงามมาก
แต่ว่าเย้นหว่านกลับไม่รู้สึกสนใจเลยแม้แต่นิดเดียว
“ฉันไม่ใส่ พวกเธอออกไปซะ”
“คุณเย้น พวกเราได้รับคำสั่งมา ให้คุณแต่งตัวสวยๆ ไม่สำคัญว่าคุณจะยอมรึเปล่า”
ระหว่างที่พูดนั้น คนรับใช้ที่นำหน้ามาก็เดินเข้ามา พร้อมกับเอื้อมมือมาดึงเย้นหว่าน
แรงเธอเยอะมาก ทำให้แขนของเย้นหว่านเจ็บเพราะถูกดึง
เธอขัดขืนอย่างอารมณ์เสีย “พวกเธออย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ! ”
“คุณเย้น！”
สีหน้าของสาวรับใช้นั้นมืดมนลง จ้องด้วยแววตาที่โมโห สีหน้าดูดุร้ายมาก
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ทางที่ดีคุณควรให้ความร่วมมือกับพวกเราดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องทรมานมาก ไม่ยังงั้นอย่ามาหาว่าพวกเราไม่เกรงใจนะคะ”
สีหน้าดุร้าย
เย้นหว่านขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ รู้สึกตื่นเต้นและไม่สบายใจ
เช้าตรู่ขนาดนี้ จู่ๆ ก็มาบังคับให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า หยูซือห้านจะทำอะไรอีก?
ยังไงมันก็ต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน
เย้นหว่านผลักสาวรับใช้ตรงหน้าออก แล้วก็ถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างเร่งรีบ
แล้วก็จ้องมองพวกเธออย่างระแวดระวัง พร้อมกับพูดว่า “ฉันไม่มีทางใส่หรอก พวกเธอออกไปซะ! ”
สีหน้าของสาวรับใช้พวกนั้นดูแย่มาก พูดด้วยสีหน้าที่มืดมนว่า
“คุณไม่เต็มใจที่จะให้ความร่วมมือ ก็ได้ คุณชายหยูบอกแล้ว ถ้ายังงั้นเขาก็จำเป็นต้องไปทรมานกู้ซึง ถ้าเกิดว่าอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา แล้วลงมือหนักละก็……”
ประโยคด้านหลัง ไม่ได้พูดให้จบ แต่ว่ามันคือการข่มขู่ที่เลวร้าย
เย้นหว่านรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว ใบหน้าของเธอซีดลงทันที
ตอนนี้กู้ซึงอยู่ในกำมือของหยูซือห้าน เป็นจุดอ่อน จุดตายของเธอ
ถึงแม้ว่าเธอจะมั่นใจว่าหยูซือห้านไม่กล้าเอาชีวิตของกู้ซึงจริงๆ หรอก แต่ว่าเพราะเธอแล้ว เขาจับกู้ซึงมาทรมานซะจนไม่มีชิ้นดี
เย้นหว่านกำหมัดและกัดฟันแน่น
“วางลง ชั้นจะใส่เอง！”
เธอจะดูหน่อยสิ ว่าสรุปแล้วหยูซือห้านต้องการจะทำอะไรกันแน่
พวกสาวรับใช้รู้สึกสบายใจ รีบวางถาดที่มีเสื้อผ้าและเครื่องประดับลงทันที
แต่ว่าพวกเธอไม่ได้ออกไปในทันที แต่กลับยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนกับเสาไม้ แล้วจ้องมาที่เย้นหว่าน
เย้นหว่านขมวดคิ้ว “พวกเธอจะมองฉันเพื่ออะไรกัน? ฉันใส่เองได้”
“คุณชายหยูสั่งมา เพื่อป้องกันไม่ให้คุณทำลายเสื้อผ้าแล้วทำให้เวลาล่าช้า ให้พวกเรามองดูคุณเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็พาคุณออกไป”
เย้นหว่าน “……”
หยูซือห้านช่างใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ จริงๆ
เธอกัดฟัน แล้วก็หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ พวกเธอคงจะไม่ต้องตามมาหรอกนะ? ”
สาวใช้พยักหน้า “คุณมีเวลาห้านาที ถ้าเกิดว่าเลยห้านาทีไป พวกเราจะเข้าไปหาคุณ”
เย้นหว่าน “……”
มีมีดไหม เธออยากจะฆ่าคนจริงๆ
อยู่บนเรือยอทช์ของคนอื่น แถมยังถูกจ้องมองด้วยสายตาทั้งสี่คู่ ไม่ว่าเย้นหว่านจะพยายามคิดอย่างรอบคอบแค่ไหน ก็ทำไม่ได้หรอก
เธอทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมและไปอาบน้ำ พร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หยูซือห้านเตรียมไว้ให้
กระโปรงสีฟ้าน้ำทะเลที่สวยงามมาก ไซส์พอดีกับเรือนร่างของเธอเลย สไตล์เรียบหรู เหมาะแก่การเที่ยวทะเล
เย้นหว่านมองดูตัวเองในกระจก พอใส่หมวกเข้าไป ก็ดูสวยและสบายๆ มาก
เหมือนกับการออกมาพักผ่อนในวันหยุดอย่างมาก
แต่ว่า ความจริงนั้นกลับน่าเวทนากว่านั้นหลายเท่า
เธอรู้สึกกลัดกลุ้มใจ เม้มปากแน่น แล้วก็เดินตามพวกสาวใช้ออกมา
มาถึงดาดฟ้าเรือยอชต์
หยูซือห้านนั่งอยู่บนเก้าอี้บนเรือยอชต์ ในมือถือค็อกเทล แล้วก็จิบลงไปอย่างสบายใจ
เมื่อเขาเห็นเธอ ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา พร้อมกับคลี่รอยยิ้มที่พึงพอใจ
“คู่ควรที่จะเป็นคู่หมั้นของฉัน พอสวมใส่เสื้อผ้าที่ฉันเลือกให้แล้ว ก็ดูดีขนาดนี้”
เย้นหว่านกลอกตา เธอรู้สึกว่ากระโปรงตัวนี้มันดูอัปลักษณ์ขึ้นมาเพราะเหตุผลนี้แหละ
เธอพูดออกมาอย่างยากลำบากว่า “ให้ฉันมาทำไม? ”
“นั่งลงสิ วิวตรงนี้สวยงามมาก ฉันจะดูเป็นเพื่อนเธอ”
หยูซือห้านหยิบแก้วค็อกเทลอีกแก้วขึ้นมา ทำท่าทางเชื้อเชิญ
ดูแล้ว ดูสุภาพบุรุษและสง่า หน้าตาก็หล่อเหลา
เย้นหว่านรู้สึกรังเกียจท่าทางสุภาพบุรุษจอมปลอมของเขา ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เธอเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ภายใต้ด้านนอกที่ดูจอมปลอมของเขาคือวิญญาณที่ชั่วร้ายและเกลียดชัง
เธอพูดอย่างรังเกียจว่า “ไม่สนใจ”
“ถ้าเกิดว่าไม่ได้มีธุระอะไร งั้นฉันกลับก่อนล่ะ”
เธอยอมที่จะอยู่ในห้องที่อบอ้าวนั่น ดีกว่าอยู่เสแสร้งสร้างความนอบน้อมกับเขาที่นี่
น่าขยะแขยงจริงๆ
รอยยิ้มบนใบหน้าของหยูซือห้านมืดมนลงทันที บีบมือแน่นขึ้นทันทีจนแก้วในมือแตก
ผ่านไปคืนหนึ่ง ตอนนี้ได้กลายเป็นนักโทษที่ถูกคุมขัง แต่ว่าเย้นหว่านยังคงเมินใส่เขาอย่างหยิ่งผยอง
สมควรตายจริงๆ
เขายกมือขึ้นปัดเศษแก้วพวกนั้นทิ้ง แล้วก็ยืนขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่มืดมน
“ไปพากู้ซึงมานี่! ”
คำสั่งที่ไร้ความปรานี ทำให้เย้นหว่านตัวหดทันที
เธอรีบมองไปยังโถงทางเข้าทันที แล้วก็เห็นผู้ชายตัวโตสองคน จับกู้ซึงจากทางฝั่งซ้ายและขวา พาเขาเข้ามาอย่างหยาบคาย
สิ่งที่แตกต่างจากเมื่อคืนก็คือ กู้ซึงสวมใส่ชุดสูทที่เรียบร้อยและสะอาดสะอ้าน ใบหน้าได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถัน ดูหล่อเหลา ผิวแดงก่ำ
ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าเขาถูกควบคุมอยู่ ก็ไม่มีทางรู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบากอยู่
เย้นหว่านประหลาดใจ “กู้ซึง แผลบนใบหน้าของนายล่ะ? ”
เธอยังจำได้อย่างชัดเจนว่า เมื่อวานกู้ซึงถูกทำร้าย มีรอยฟกช้ำและบาดแผลที่ใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด
แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขานั้น ดูเนียนกริ๊บ ไม่มีร่องรอยบาดแผลเลยแม้แต่นิดเดียว
เย้นหว่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย ว่าคนคนนี้ คือกู้ซึงจริงๆ เหรอ?
กู้ซึงเห็นเย้นหว่าน ใบหน้าก็ดูเหมือนไม่เหลืออะไรให้มีชีวิตอยู่ต่อ