สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน - บทที่659 ต้องมาถูกคู่รักสวีทหวานให้เห็นบ่อยๆ

บทที่​659 ต้องมาถูกคู่รักสวีทหวานให้เห็นบ่อยๆ

สิ่งที่สำคัญที่​สุด​ คือส่งเย้นหว่านกลับห้องเนี่ยนะ

ปากของเย้นโม่หลินกระตุกอย่างรุนแรง ก่อนจะมองไปที่โห้หลี​เฉินอย่างเหนื่อยใจ แต่เขาไม่ว่า ตัวเองหาข้ออ้างมาหักล้างไม่ได้

เขาจะบอกว่าไม่ให้โห้หลี​เฉิน​ไปส่งก็ไม่ได้

แต่การสวีทหวานต่อหน้ายังไงก็ไม่โอเคอยู่​ดี

โห้หลี​เฉิน​ไม่สนใจความคิดของเย้นโม่หลินเลย เขาก็อุ้มเย็นหว่านจากไป

“รอเดี๋ยวค่ะ​”

เธอพูดขึ้นช้าๆ ก่อนจะยื่นมือออกไป และมือเล็ก ๆ ก็ช่วยจัดคอเสื้อของโห้หลี​เฉิน​ให้เรียบร้อย​

เธอขมวดคิ้วและจัดการกับขอบเสื้อที่ยุ่งเหยิงของโห้หลี​เฉิน​อย่างตั้งอกตั้งใจ​

โห้หลี​เฉิน​เป็นคนรักความสะอาด น้อยครั้งที่จะได้เห็นเขาสภาพยุ่งเหยิงแบบนี้ แทบไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลย แต่สำหรับเธอแล้วเขาอดทนได้ทุกอย่าง​

เย้นหว่านรู้สึกไม่อยากจากไป จึงจัดเสื้ออย่างเชื่องช้า​

ฉากนี้ต้องมาถูกคู่รักสวีทหวานให้เห็นบ่อยๆ

เหมือนถูก​เย้ยหยัน​

เย้นโม่หลินทนไม่ไหวจึงหันไปอีกทางด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง​

“ป่ายฉีไปจัดการกันก่อนเถอะ”

“เข้าใจแล้ว​” ป่ายฉีตอบ

ป่ายฉีเฝ้าดูด้วยความหวานแหวนของคู่รัก เขาถูกเรียกไปอย่างกะทันหัน และทำได้เพียงเดินตามไป

เย้นหว่านหยุดชะงัก เมื่อเธอจัดปลอกคอเสื้อของโห้หลีเฉินเงยหน้าขึ้นมองเย้นหว่านด้วยสีหน้าจริงจังและพูดว่า

“ พี่คะ พี่ห้ามทำร้ายโห้หลี​เฉิน​อีกนะ ”

ก่อนหน้านี้มีหลายครั้งแล้ว

กู้ซึงยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้บริสุทธิ์

คราวนี้ทำร้ายโดนใบหน้าของโห้หลีเฉินโดยตรงเมื่อมองไปที่รอยแดงบนใบหน้าของโห้หลี​เฉิน​และคราบเลือดจาง ๆ ที่มุมปากของเขา เย้นหว่าน รู้สึกตกใจมาก

เย้นโม่หลินหยุดและลูบขมับของตัวเอง

ดูสิ แค่ตีเบา ๆ น้องสาวของเขาก็จะคิดบัญชีกับเขาเสียแล้ว

เป็นน้ำที่น้องสาวที่แต่งงานแล้วพ่นออกมาจริงๆ

เขายิ้มและพูดว่า “โอเค ไม่ทำร้าย ถ้าเขาทำอะไรให้น้องเสียใจก่อน ”

เย้นโม่หลินพูด ก่อนจะเดินออกไป

เย้นหว่าน “… “

มุมปากของเขากระตุก เขาหมายความว่าถ้าโห้หลี​เฉิน​ทำให้​เขาไม่พอใจ เขาก็จะทำร้ายอีก

เขาแก้ปัญหาด้วยวิธีคนมีอารยะไม่ได้หรือ ไง

เย้นหว่านรู้สึก​ไม่พอใจ

โห้หลีเฉินมองไปที่รูปร่างบอบบางของเย้นหว่านอย่างรักใคร่​ และยิ้มอย่างพอใจ

ก่อนจะพูดเบา ๆ “ไม่ต้องห่วง ผมคงจะไม่ถูกพี่ชายของคุณทำร้ายแล้วล่ะ”

ก่อนหน้านี้เขาทำไปเพราะปกป้องน้องสาวและไม่อยากให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน จากนี้ไปเขาจะเป็นทั้งพี่เขยและเพื่อน

ความสัมพันธ์ของเขาก็จะแตกต่างกันไป

ยิ่งไปกว่านั้น โห้หลีเฉินมั่นใจว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เย้นหว่านถูกรังแกแน่นอน

เย้นหว่านมองไปทางเขาและไม่สามารถบอกได้ว่าในใจของเธอเป็นอย่างไรในเมื่อเธอรู้ว่าเขากำลังแย่งทุกอย่างเพื่อเธอ

เธอสัมผัสแก้มที่แดงระเรื่อของเขาและพูดเบา ๆ ว่า

“ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ไม่ว่าใครจะมาทำร้ายคุณ​ คุณก็ต้องหลบ”

อย่ายืนเฉยให้เขาทำร้าย

มันเจ็บ.

โห้หลี​เฉิน​พยักหน้าทันที “ได้ครับ”

วันนี้ที่เขาปล่อยให้เย้นโม่หลินทำร้ายโดยไม่หนี มันเป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ เพราะเขามีอะไรกับน้องสาวของคนอื่นไปจริงๆ​

สำหรับโห้หลี​เฉิน​ทุกอย่างคุ้มค่ามาก

กู้จื่อเฟยที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอมองไปที่ความสวีทหวานของทั้งสองคน สองมือกอดอก และลูบขนที่ลุกขึ้นมา

เธออยากจะอ้วก“ฉันต้องมากินของหวานก่อนอาหารเช้าเหรอ”

ฉันทนไม่ได้จริงๆ ดังนั้นฉันจะไม่สามารถดูมันได้อีกต่อไป จึงเดินจากไป”

ต้องบอกว่าเธอพากู้ซึงออกไปข้างนอกด้วย

ท่าทางรังเกียจและทนไม่ได้ที่จะมองต่อไป

เย้นหว่านกระตุกยิ้มมุมปาก แก้มของเธอกลายเป็นสีแดง ด้วยท่าทีเขินอาย

เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะแสดงความรักให้คนอื่นเห็นนะ

เมื่อมองไปที่ โห้หลีเฉินอีกครั้ง การแสดงออกของเขานิ่งสงบ ไม่ได้รับอิทธิพลใด ๆ จากอาการรังเกียจของคนอื่นเลย

ในสายตาของเขาเอง ก็มีแค่เย้นหว่านเท่านั้น

เย้นหว่านฝังใบหน้าเขินอายของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างมีความสุข

ฝีเท้าของกู้จื่อเฟยเร็วมาก หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พากู้ซึงออกจากห้องมา

นอกสนามไม่มีใครอื่นนอกจากพวกบอดี้การ์ด​ที่ยืนอยู่ในระยะไกล

รอยด้านไร้ผู้คน​

การแสดงออกบนใบหน้าของกู้ซึงไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป เขาทรุดตัวลงปล่อยมือของ กู้จื่อเฟย

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของกู้ซึง กู้จื่อเฟยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เธอเพียงแค่พากู้ซึงออกมา แต่สำหรับกู้ซึง ความสัมพันธ์​ระหว่าง​พี่​ระหว่างเย้นหว่านและโห้หลี​เฉิน​จะเพิ่มความเจ็บปวดและรอยแผลเป็นให้

กู้จื่อเฝยไม่สามารถคิดได้ว่าเธอจะเจ็บปวดแค่ไหนถ้าเธอเห็นเย้นโม่หลีควงผู้หญิงคนอื่น

แม้จะเป็นนางในหัวใจ แต่ถ้า​ไม่สามารถแตะต้องได้ ก็ไม่มีใครทนได้หรอก

“ กู้ซึงเราจะกลับไปที่เมืองหนานเมื่อไหร่?”

กู้จื่อเฟยปกปิดความเศร้าของเธอและเดินตามกู้ซึงไปเรื่อยๆ

ดวงตาของกู้ซึงสั่นไหว เขาลังเลอยู่สักพักแล้วพูดว่า “เราจะพักฟื้นอีกสักสองสามวัน ร่างกายของฉันได้รับบาดเจ็บ ไม่เหมาะกับการบินนาน ๆ “

เธอมองไปที่ กู้ซึงอย่างสงสัย มันเป็นเพียงเพื่อรักษา​การรักษาอาการบาดเจ็บของเขาจริงๆหรือ?

เมื่อคืนเขาพุ่งตัวชนพวกบอดี้การ์ดอย่างแรง เขาไม่เห็นสนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองเลยด้วยซ้ำ

เฮ้อ

ท้ายที่สุด ก็ต้องยืนมองเย้นหว่านและพวกเขาเดินทางจากไป

พอเย้นหว่านจากไป เขาถึงได้เต็มใจกลับไป

ถึงจะวางใจได้หรือยอมตายใจสินะ

ความรู้สึกที่ไม่สามารถได้อยู่​กับ​คนที่​รัก แต่ต้องยืนมองอย่างเงียบ ๆ ทำให้กู้จื่อเฟยเห็นใจ รู้สึกเหมือนเห็นตัวเอง

ความรู้สึก​ที่​เธอมีต่อเย้นโม่หลิน ก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่​หรือไง

ฉันไม่กล้าที่จะรัก จึงรักษาระยะห่างที่เพียงพอ ไม่ได้จากไปในทันที เพราะแค่อยากเห็นด้วยตาของตัวเอง ว่าพวกเขาเตรียมอุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับการเดินทางครบไม่มีพลาด แล้วออกเดินทางอย่างปลอดภัย

เมื่อเขาจากไป เธอก็จะควรจากไปเช่นกัน

เพื่อให้ได้ยืนส่งเขาเป็นครั้งสุดท้าย

เมื่อนึกถึงการพรากจากกัน เหมือนจะถูกบีบอย่างรุนแรง ราวกับว่ามันจะบีบให้หัวใจของเธอแตกสลายได้ทุกเมื่อ

ตามกู้ซึงอย่างช้าๆ เสียงของกู้จื่อเฟยนั้นนุ่มนวลมาก

“ ฉันจะรอให้คุณรักษาหายแล้วไปด้วยกัน”

โห้หลี​เฉิน​ส่งเย้นหว่านกลับไปที่ห้องและวางเธอไว้บนเตียง ก่อนที่จะปล่อยเดินออกจากห้องทีละก้าวอย่างไม่เต็มใจ

ก่อนออกเดินทางเธอเรียกร้องให้เขาพักผ่อนให้ดีและอย่าเอาแต่วิ่งวุ่น​

เย้นหว่านรู้สึกเหมือนเด็กคนหนึ่ง

เด็กที่เลี้ยงดูโดยโห้หลี​เฉิน​

จนกระทั่งโห้หลี​เฉิน​จากไป เธอยังคงมีรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้า แล้วมองไปที่ทิศทางของประตูอย่างเหม่อลอย​

“โอ๊ย ฤทธิ์​ยายังไม่หมดหรือไง ให้ฉันพาไปที่ที่พวกเขาเตรียมการ​ไหม แล้วตามหาโห้หลี​เฉิน​ให้เจอ”

เสียงล้อเลียนของกู้จื่อเฟยดังเข้ามา

เย้นหว่านได้ยินเสียงนั้นก็ได้สติและเห็นกู้จื่อเฟยเดินเข้ามาทางประตูด้วยสีหน้าหยอกล้อ

แต่ในใจของฉันมีความคิดบางอย่างขึ้นมา เธอจะไม่รบกวนโห้หลี​เฉิน​เตรียมการ แต่เธอสามารถนั่งมองอยู่ข้างๆได้ไม่ใช่​หรือไง